Η ανάμνηση της Πορτογαλίας

Την παραμονή των Χριστουγέννων είχα ρεπό από την δουλειά. Ήμουν καλεσμένος από ένα ζευγάρι Πορτογάλων συναδέλφων, για φαγητό. Έφτασα στο σπίτι τους καθυστερημένα. Το φαγητό ήταν ήδη έτοιμο. Για το γεύμα ήταν καλεσμένοι κι άλλοι συνάδελφοι από την δουλειά.

Εντύπωση όμως μου έκανε η μητέρα της κοπέλας που με κάλεσε, που είχε έρθει επίσκεψη στο Λονδίνο για να δει την κόρη της. Κοντή με μαύρα μάτια και κοντά μαλλιά. Φορούσε την ποδιά της και ήταν χαρωπή όση ώρα ήμασταν εκεί. Δεν μιλούσε λέξη αγγλικά, αλλά μιλούσε σε όλους μας στα πορτογαλικά και με έναν μαγικό τρόπο, όλοι μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ήθελε να μας πει.

Φεύγοντας από το σπίτι των παιδιών μετά τα μεσάνυχτα, σκέφτηκα πολλά. Η γυναίκα εκείνη μου θύμισε το ταξίδι μου στο Πόρτο για το Euro. Θυμάμαι είχαμε ανέβει έναν λόφο κοντά στο κέντρο της πόλης και κατεβαίνοντας περάσαμε από μια γειτονιά χτισμένη στα σκαλιά που μας έβγαζαν στο ποτάμι. Γιρλάντες με σημαιάκια, στην σειρά, σε όλη την διαδρομή. Και ήταν νοικοκυρές σαν και την γυναίκα που είδα, που έβγαιναν στην πόρτα του σπιτιού τους, κρατώντας ένα μπουκάλι με πόρτο και μας έδιναν ένα ποτήρι για να πιούμε. Κι αυτές μιλούσαν πορτογαλικά μόνο κι εγώ τις πείραζα, λέγοντας τους, πως θα νικήσουμε την Τσεχία και μετά την Πορτογαλία στον τελικό. Δεν το δεχόντουσαν το δεύτερο, αλλά δεν έχαναν το χαμόγελο τους. Και συνέχισαν να κερνάνε.

Σκέφτηκα πως τέτοιοι άνθρωποι με κόπο και αγώνες, κτίζουν μια κοινωνία. Είναι οι φτωχοί και οι λιγότερο μορφωμένοι που αποτελούν τον κύριο ιστό μιας κοινωνίας. Άνθρωποι του κόπου, του ιδρώτα, της αγωνίας, που κάνουν τα πάντα για να ζήσουν τα παιδιά τους καλύτερα. Είναι αυτοί που μένουν σε παραμελημένα προάστια που παράγουν τον πλούτο.

Και δυστυχώς είναι οι μορφωμένοι, οι καλοντυμένοι με ρούχα-μάρκες, που αντί να προστατέψουν και να παλέψουν για τα συμφέροντα όλων αυτών των ανθρώπων, κοιτάνε πως να βολευτούν και πως να κονομήσουν. Και πολλοί από αυτούς έγιναν μορφωμένοι με τα χρήματα των πρώτων, που μέσα από στερήσεις, έδωσαν τα πάντα για τα παιδιά τους. Και συμβαίνει παντού. Στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία.

Η φίλη μου, μας έλεγε πως η μάνα της μίλησε με τα άλλα δύο παιδιά της, στην Πορτογαλία, μέσω skype και έκλαιγε που δεν ήταν όλοι μαζί. Έλεγε σε έναν καλεσμένο, πως ξέρει να γράφει καλά Πορτογαλικά, όταν αυτός της έδειξε μια φράση που μετάφρασε με το google translator από τα αγγλικά στα πορτογαλικά, στο κινητό του. Δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει η γυναίκα όλη την μαγεία της τεχνολογίας, που τελικά είναι για τους λίγους. Την αποχαιρέτησα με μια αγκαλιά και ένα γλυκό φιλί. Αυτή η μητέρα, είναι η μητέρα όλων μας.

Καλά Χριστούγεννα!

Αυτός είναι ο Danbo. Είναι το δώρο Χριστουγέννων στον εαυτό μου. Το αντικείμενο του πόθου μου για πάνω από ένα χρόνο. Κατάφερα και το αγόρασα, σε μια περίοδο που μόνο πετάω αντικείμενα.

Από το βροχερό (εδώ και μέρες) Λονδίνο, θέλω να σας ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα και σας στέλνω τις θερμότερες ευχές μου. Σας φιλώ!

Μυαλό σε σημείο βρασμού

Τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου βράζει. Νιώθω σαν να είμαι 15 χρόνια νεότερος και ψάχνω να βρω τι να κάνω. Μετά τις διακοπές πήγα πίσω στο οικονομικό και πάλι. Πολλά τα έξοδα των διακοπών τελικά. Αεροπορικά, χρήματα που ξόδεψα εκεί, υποχρεώσεις στην Ελλάδα και την Αγγλία που πληρώθηκαν, μειωμένες ώρες εργασίας μετά την επιστροφή. Η αφραγκία λοιπόν με κράτάει στο σπίτι πολλές ώρες, όταν δεν δουλευώ.

Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, είναι πως ψάχνω για έμπνευση, άφραγκος στο σπίτι. Στο Facebook, διέγραψα καμιά εβδομηνταριά αδιάφορους (πλέον) και ακολουθούν κι άλλοι. Το σημαντικότερο όμως είναι πως βρήκα καινούριες ενδιαφέρουσες σελίδες και διέγραψα ασχετές (και κυρίως ειδησιογραφικά site που το μόνο που κάνουν είναι να λένε μαλακίες και ψέματα-το διαπίστωσα με την υπόθεση του μαγαζιού στην Ίο. Πολλά ψέμματα!). Έτσι λοιπόν το FB έχει γίνει πολύ πιο ελαφρύ και ασχολούμαι λίγη ώρα εκεί. Τώρα κοιτάζω δεξιά και αριστερά για πράγματα που στα αλήθεια με ενδιαφέρουν. Έχω βρει φοβερές σελίδες για ανάγνωση.

Είναι αλήθεια πως όταν είσαι μόνος, χωρίς πολύ κόσμο γύρω σου, το μυαλό σου ξεφέυγει. Όχι απαραίτητα προς την τρέλα. Μπορεί να γίνει πολύ δημιουργικό. Έχω βρει πολλά πράγματα που θέλω να κάνω και να ασχοληθώ, αλλά όλα είναι θολά ακόμα. Θα ξεκαθαρίσουν όμως. Μέχρι τώρα ψάχνω και έχω γεμίσει με 100αδες καινούρια bookmarks τον Firefox.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, διαπιστώνω μια ασυνδετότητα σε όσα θέλω να γράψω. Είναι τόσα πολλά. Δεν μου βγαίνει σήμερα. Θα ξαναπροσπαθήσω σε λίγες μέρες, όταν καταφέρω να φτιάξω ένα πλάνο με αυτά που θέλω να κάνω (χρειάζομαι και πληροφορίες για κάποια πράγματα που ακόμα δεν έχω).

Αυτά λοιπόν. Είμαι καλά να ξέρετε! :-)

Facebook

Εδώ και καιρό έχω κάνει κάποιες διαπιστώσεις για το facebook που θα ήθελα να μοιραστώ. Ο όρος μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρεται στα μέσα αλληλεπίδρασης ομάδων ανθρώπων μέσω διαδικτυακών κοινοτήτων. Ο καθένας μας λοιπόν, είναι μέλος σε μια κοινότητα, που στην ουσία ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσω της αποδοχής ή όχι "φίλων".

Αυτομάτως λοιπόν μιλάμε για ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, στην δική μου περίπτωση 350 κάτι άνθρωποι. Κάποιοι είναι αληθινοί φίλοι μου, που έχουμε κάνει πολλά μαζί, κάποιοι είναι συγγενείς μου, κάποιοι πρώην και νυν συνάδελφοι από την δουλειά, παλιοί συμμαθητές, γνωστοί, γνωστοί γνωστών ή φίλων, άγνωστοι που κάποτε μοιραστήκαμε κάτι που μας ενθουσίασε σε κάποιο γκρούπ ή σε κάποιο μπλογκ. Με τους άγνωστους, γίνομαι γνωστός με το πέρασμα του καιρού, αφού διαβάζω τα post τους και διαβάζουν τα δικά μου. Επιπλέον το πλήθος αυτό, είναι ετερόκλητο ως προς την εθνικότητα, θρησκεία, τόπο διαμονής κ.α.

Νομίζω πως με την πλειονότητα αυτών τον ανθρώπων, δεν είναι πολύ εύκολο να συναντηθούμε σε φυσικό χώρο, κυρίως λόγω απόστασης, αλλά και για άλλους λόγους. Αν για παράδειγμα έβγαινα κάθε μέρα με έναν από αυτούς τους φίλους στην σειρά, θα ξανάβγαινα με τον πρώτο μετά από ένα χρόνο (είπαμε 370 κάτι). Ακόμα κι αν έβγαινα με 2-3 από αυτούς κάθε φορά και αν εξαιρέσω ανθρώπους που μένουν μακρυά, πάλι το διάστημα θα ήταν αρκετά μεγάλο. Και αλήθεια, πόσοι από αυτούς τους "φίλους" μου θα ήθελαν να βγουν μαζί μου; Και με πόσους από αυτούς θα ήθελα να βγω εγώ; Για παράδειγμα πόσο θέλουμε δύο συμμαθητές από το δημοτικό να ξαναβρεθούμε, όταν έχουν μεσολαβήσει δύο δεκαετίες τουλάχιστον από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο; Ή πρώην συνάδελφοι στην δουλειά; Σκέψου πως υπάρχουν κάποιοι που κάποτε ήμασταν κολλητοί και πλέον δεν έχουμε καμιά επικοινωνία. Οι δρόμοι μας δεν είναι παράλληλοι. Πόσο μάλλον με κάποιον που σε βρήκε τυχαία, ψάχνοντας παλιά ονόματα από νοσταλγία ή κάποιον που σε ρώτησε αν έχεις facebook την τελευταία μέρα που έφυγες από προηγούμενη δουλειά σου. Σκέψου πόσο τα βιώματα του καθενός, άλλαξαν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που ενεργούμε και σε πιο μέρος του κόσμου είμαστε. Τι κοινό να υπάρχει πλέον, εκτός από ένα κοινό παρελθόν.

Έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους που γνώρισα στο facebook. Έχει τύχει να είναι να συναντήσω ανθρώπους που γνώρισα στο facebook και να μην τους συναντώ, χωρίς δική μου ευθύνη. Έχει  τύχει ανθρώπους που συνάντησα μια φορά (ίσως και τελευταία)  να με έχουν "φίλο" στο facebook. Έχει τύχει ανθρώπους που φάγαμε ψωμί κι αλάτι μαζί, να μην με έχουν "φίλο" στο facebook. Παράνοια!

Υπάρχουν και τα γκρούπ που εκεί μπορείς να βρεις ανθρώπους που έχετε κοινά ενδιαφέροντα. Αλήθεια; ΟΚ. M' αρέσουν οι Radiohead. Και; Αρέσουν σε 1000000 ακόμα ανθρώπους στο facebooκ. Ένα ακόμα μεγαλύτερο ετερόκλητο πλήθος από αυτό που έχω φτιάξει ήδη από μόνος μου. Και οι Radiohead είναι ένα συγκρότημα που απλά μου αρέσει. Δεν ζω γι΄ αυτούς. Κάποιοι το κάνουν. Εκτός από τα νέα του συγκροτήματος που ίσως να με ενδιαφέρουν, τι άλλο; Αλληλεπίδραση με πιο σκοπό; Τσακωμοί σαν και αυτούς που γίνονταν στα μουσικά περιοδικά δια αλληλογραφίας την δεκαετία του 80;

Διαπίστωσα επίσης την ελαφρότητα των περισσοτέρων "φίλων" μου. Θεωρητικά δείκτης για το ποιοι και πόσοι έχουν διαβάσει κάτι που έβαλες είναι τα like. Για κάποιο καιρό έκανα ένα πείραμα. Έβαζα όμορφα κείμενα και φωτογραφίες που αφορούσαν ή όχι την επικαιρότητα και μετά έβαζα ατάκες, χαβαλεδιάρικα κείμενα και χαζοφωτογραφίες. Μαντέψτε που πηγαίναν τα like. Δοκιμάστε το! Βάλτε το βίντεο του πιο αγαπημένου σας τραγουδιού και μετά βάλτε ένα του Φλωρινιώτη. Νομίζω θα εκπλαγείτε.

Ένα από τα θετικά που βρίσκω είναι πως κρατάς επικοινωνία με αληθινούς φίλους που δυστυχώς μας χωρίζει μεγάλη απόσταση. Είναι η μόνη παρηγοριά όταν είσαι μακρυά από το σπίτι σου. Βλέπεις φωτογραφίες από μέρη που θα ήθελες να ήσουν, αλλά δεν μπορείς.

Τέσπα, νομίζω πως το facebook λειτουργεί σαν καβάτζα. "Ας τον έχουμε κι αυτόν εδώ. Δεν ξέρεις ποτέ;". Και η μαλακία είναι πως τρώμε τόσο πολύ χρόνο για αλληλεπίδραση με ανθρώπους που στην πλειονότητα τους, δεν είναι μέρος της πραγματικής μας ζωής, δεν θέλουν να γίνουν και μάλλον δεν θα γίνουν. Ταυτόχρονα χάνουμε τον χρόνο αυτό, που θα μπορούσαμε να τον μοιραστούμε με ανθρώπους που είναι αληθινοί και δίπλα μας. Είτε σε φυσικό χώρο, είτε διαδικτυακά. Όλα όμως έχουν την σωστή και την λάθος χρήση. Σκέφτηκα την μή χρήση (διαγραφή της σελίδας μου) αλλά δεν το έκανα. Θέλω να προσπαθήσω την σωστή χρήση. Να μοιράζομαι μόνο αυτά που πιστεύω πως αξίζουν. Ίσως τελικά το όλο στραβό και λάθος που βλέπω, να είναι μόνο δικό μου.

Σουλεϊμάν και Κεμάλ

«Γονιός ήρθε στο σχολείο να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια επειδή δίδαξα στα παιδιά (Ε' δημοτικού) τον Κεμάλ του Χατζιδάκι στο μάθημα της μουσικής κατηγορώντας με για ισλαμική προπαγάνδα. Αντίδραση διευθύντριας;
Μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχα μοιράσει. Έπειτα με κάλεσε στο γραφείο της και αφού δήλωσε απογοητευμένη από τη δουλειά μου μου ανέλυσε για ποιους λόγους στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα.
Αν σας έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο (απευθύνομαι στους εκπαιδευτικούς φίλους) θα ήθελα να επικοινωνήσετε μαζί μου, γιατί θεωρώ πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει και κάπως πρέπει να αντιδράσουμε, έστω σε επίπεδο δημοσιοποίησης αυτών των φαινομένων.
Δεν είναι δυνατόν το έργο των εκπαιδευτικών και ιδίως των καλλιτεχνικών μαθημάτων να υφίσταται λογοκρισία, ούτε τα φαινόμενα φανατισμού που μας έχουν παγώσει το αίμα να τα βλέπουμε να τρυπώνουν στα σχολεία με τις ευλογίες των διευθυντών και των ανωτέρων τους».

Κάποτε στο γυμνάσιο η αγαπημένη μου φιλόλογος, Κα Καραμουσαλίδου, μας μοίρασε φωτοτυπίες με 100 βιβλία που μας πρότεινε να διαβάσουμε. Ανάμεσα τους και ένα του Καζαντζάκη. Κάποιοι γονείς διαμαρτυρήθηκαν-που πας κακομοίρα με τον αφορισμένο; Αμέσως κατάλαβα πως πρέπει να διαβάσω Καζαντζάκη, αφού τόσοι στράβωσαν με την πάρτη του.

Η αντίφαση είναι πως οι διαμαρτυρόμενοι, είναι και τηλεθεατές του Σουλεϊμάν του κολοτρυπιδάτου και των υπόλοιπών εγχώριων και εισαγόμενων παραγωγών της τηλεχαβούζας, που σαφώς είναι απαραίτητη τροφή για να μεγαλώσει η νέα γενιά ηλίθιων ψηφοφόρων που ψηφίζει Κωστάκη, Γιωργάκη, Αλέκση και Αντωνάκη.

Προτείνω να καταργηθεί ο μπακλαβάς, μέχρι να επιλυθεί το ζήτημα του αν είναι ελληνικός ή τούρκικος. Θάνατος στην ισλαμική προπαγάνδα των ζαχαροπλαστείων!

Και θυμάμαι πως πρόσφατα ήμουν στην Τραφάλγκαρ για την γιορτή του Final Four. Εκεί ένα τούρκικο κέτερινκ πρόσφερε μπακλαβαδάκια και λουκούμια. Και του έκανα τον χαβαλέ για το αν είναι τουρκικός ή ελληνικός. Το ίδιο και στο Βελιγράδι κάποτε που μια πλανόδια πουλούσε τούρκικο καφέ. Τελικά είπε πως ήταν ελληνικός για να πουλήσει. Ωστόσο ο χαβαλές απέχει πολύ από την σοβαροφάνεια των ηλίθιων που μίλησαν για ισλαμική προπαγάνδα σε ότι αφορά τον "Κεμάλ".

Την λίστα της Κας Καραμουσαλίδου την έχω ακόμα. Και τα περισσότερα βιβλία που είχε τα διάβασα ενώ υπηρετούσα την θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό.

Βάσταω

Ξέρω, είναι μαλακία, αλλά συμβαίνει. Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά εδώ, αμέσως σκέφτομαι πως θέλω να γυρίσω πίσω. Όπως το παιδάκι που φοβάται και λέει "Θέλω την μαμά μου". Πριν πάρω την απόφαση πως θα μείνω εδώ, το συναίσθημα ήταν πιο δυνατό. Γίνονταν η μαλακία και αμέσως θύμωνα και έλεγα "Να πάνε να γαμηθούν. Το καλοκαίρι θα πάω στην Ίο. Κάνε υπομονή."

Όταν αποφάσισα πως το σωστό είναι να μείνω εδώ, το συναίσθημα αποδυναμώθηκε. Υπάρχει ακόμα. Αλλά πλέον δεν μπορεί να μου επιβληθεί ούτε για δέκα λεπτά. Είναι που έχασα το deadline της Ίου (αν και ακόμα με θέλουν κάτω, αλλά είναι αργά) και είναι που διαπίστωσα πως με την ταπεινή μαλακισμένη δουλειά μου και καταφέρνω να βοηθήσω πίσω, αλλά και κάνω πράγματα που στην Ελλάδα τα είχα μόνο στην "χρυσή εποχή" της πιστωτικής κάρτας και του διακοποδανείου. Εδώ τα κάνω με τα δικά μου λεφτά.

Πήγα σε συναυλία. Στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, διάβαζα έρχονται οι X. Διάβαζα την σαρανταρού του εισιτηρίου και έλεγα, την επόμενη φορά. Κάποτε (προ-πιστωτικής) χαλούσα όλα τα λεφτά μου σε συναυλίες και cd. Στην εποχή της πιστωτικής δεν το σκεφτόμουν και πολύ. Μετά δεν υπήρχε σάλιο. Τώρα κάθε μέρα έχω την επιλογή και ξέρω πως θα την έχω πάλι πολύ σύντομα πχ οι Depeche Mode έπαιξαν πριν λίγες μέρες, ξαναπαίζουν τον Νοέμβρη. Δεν μου περίσσευαν φράγκα, αλλά μπορώ να το κάνω σύντομα, χωρίς να περιμένω πέντε χρόνια για να κάνει κάτι η Didi Music (ή όπως τους λένε) .

Πήγα γήπεδο. Στην Ελλάδα μόνο στον Ιωνικό με το φθηνό διαρκείας με έπαιρνε να πάρω, που για να πώ την αλήθεια μου την τελευταία χρονιά μου το έκανε, με διακριτικό τρόπο (Είναι της Φωτεινής, αλλά δεν θέλει να πηγαίνει συχνά), δώρο ο Κοσμάς. Εδώ είδα μερικά παιχνίδια με τιμή εισιτηρίου μεγαλύτερη από την τιμή του διαρκείας του Ιωνικού. Και είδα και τσάμπα αγώνα (ευχαριστώ πολύ, μεγάλε Craig Brewster) και τσάμπα final four στο μπάσκετ (τιμή και δόξα στον Πετρόμπεη, που θέλει να φέρει το μπάσκετ στο νησί).

Έκλεισα διήμερο στην Βαρκελώνη. Το να ταξιδέψω στο εξωτερικό ήταν επιστημονική φαντασία πριν από μερικούς μήνες. Από εδώ, πας παντού και φθηνά. Και φυσικά έκλεισα εισιτήριο για Ελλάδα επιτέλους. Ακριβό! Τιμή και δόξα στους Γερμανούς του Βενιζέλος. Με εννιάωρη ενδιάμεση στάση στην Ελβετία (μεγαλεία).

Το καλό, μέσα σε όλα τα σκατά του να ζω μακριά από το μέρος που μεγάλωσα, είναι πως έμαθα πολλά. Μάλλον ο πρότερος μη "έντιμος" βίος μου στο μέρος που μεγάλωσα μου έμαθε πολλά. Και επειδή έμαθα να ζω στην ζούγκλα, εδώ που υπάρχουν ακόμα κανόνες (που κι εδώ είναι ελαστικοί πολλές φορές), μπορώ να επιβιώσω ζήσω. Και γίνεται πολύ εύκολο, απλά ακολουθώντας τους κανόνες αυτούς. Ο φίλος Κοσμάς είχε δίκιο όταν συζητούσα μαζί του για το αν πρέπει να φύγω για εδώ. Έλεγε πως όταν έχεις καταφέρει να ζήσεις ανάμεσα στα λαμόγια, εδώ που οι άνθρωποι είναι πρόβατα, θα ήταν εύκολο. Δεν μπορώ να σας το μεταδώσω, αλλά είναι αλήθεια. Για παράδειγμα εδώ θεώρησαν επίτευγμα μου το ότι ξεβούλωσα έναν νεροχύτη και δεν χρειάστηκε να καλέσουν υδραυλικό! ΕΛΕΟΣ!

Τεσπά, για να γυρίσω σε αυτά που έλεγα, πλέον νιώθω σίγουρος εδώ. Νιώθω πως τα κατάφερα. Και μετά τις διακοπές μου στην Ελλάδα το πλάνο είναι μια καλύτερη δουλεία και ένα καλύτερο σπίτι δωμάτιο. Βρήκα κάτι, αλλά έπαψα να είμαι επιπόλαιος πλέον και σταμάτησα την διαδικασία. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Και αυτήν την φορά, θα έχω χρήματα, δουλειά και σπίτι και όλη την άνεση του χρόνου για να προχωρήσω. Δεν θα είναι όπως την πρώτη φορά, που ήρθα με δανεικά, φιλοξενούμενος και χωρίς εισόδημα. Λίγο υπομονή και σύνεση ακόμα και θα απογειωθεί η κατάσταση.

Βαστάω. Άσπρισαν λίγο τα μαλλιά μου, αλλά βαστάω.

Στην Εφορία

Πριν μερικές βδομάδες πήρα την απόδειξη πληρωμής από την δουλειά μου και είδα πως μου είχαν βάλει 100 τόσες Λίρες φόρο. Ρώτησα να μάθω και μου είπαν πως επειδή την 1η Απριλίου αλλάζει το οικονομικό φορολογικό έτος εδώ, αλλάζουν και όλοι οι κωδικοί φορολόγησης. Για να μην γράφω πολλά, αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να πάω στην εφορία και να ζητήσω να μου αλλάξουν τον κωδικό.

Με δύο Ισπανούς συναδέλφους φτάσαμε έξω από το κτήριο. Δεν είδα ψυχή στο ισόγειο και άρχισα να ανησυχώ, συνηθισμένος από την αγαπημένη εφορία την Νίκαιας με την ουρά που κατέβαινε τις σκάλες από τον τρίτο ως το ισόγειο. Διαβάσαμε μια ταμπελίτσα που έλεγε πως πρέπει να πάμε στον δεύτερο. Ανεβήκαμε, ανοίξαμε μια πόρτα και είδαμε μια τεράστια αίθουσα με μοκέτα, δύο γραφεία με δύο υπαλλήλους, δύο καναπέδες γραφείου και πέντε-έξι θαλάμους τηλεφώνου. Ο ένας υπάλληλος σηκώθηκε και μας πλησίασε. Μας ρώτησε τι θέλουμε, του είπαμε και μας έστειλε στα τηλέφωνα. Καλέσαμε έναν κωδικό και ένας υπάλληλος από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου μας ρώτησε όνομα, National Insurance Number, διεύθυνση κατοικίας και όνομα εργοδότη. Αφού ταυτοποίησε ποιοι ήμασταν μας είπε πως ο εργοδότης μας θα ενημερωθεί για την αλλαγή κωδικού.

Έπιασα την κουβέντα με τον υπάλληλο της εφορίας. Τον ρώτησα πως λειτουργεί το σύστημα φορολόγησης, γιατί είναι διαφορετικό από το δικό μας. Μου εξήγησε απλά τα πάντα και με ρώτησε από που είμαι. Συστήθηκε σαν Γιουγκοσλάβος αν και αργότερα μου είπε πως είναι από την Σερβία. Σε λίγα λεπτά μου εξήγησε επίσης γιατί το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα έχει αποτύχει. Εν τω μεταξύ, οι Ισπανοί τελείωσαν, χαιρέτησα δια χειραψίας τον υπάλληλο και φύγαμε. Δέκα λεπτά με το ρολόι, μαζί με το κουβεντολόι.

Σε δύο μέρες έφτασε στο σπίτι επιστολή που εξηγούσε τα πάντα. Ποιο είναι το αφορολόγητο όριο μου και πόσο φόρο θα μου κρατάνε από κει και πέρα. Έκτοτε κάθε δεύτερη βδομάδα που πληρώνομαι, μου γράφουν ξεκάθαρα, πόσες ώρες δούλεψα, πόσα χρήματα πήρα, πόσα πάνε στην εφορία και πόσα για την ασφάλιση μου. Φαίνεται πως θα ξεπεράσω το αφορολόγητο και κρατάνε τα χρήματα σταδιακά. Αν όμως φύγω από την χώρα ή δεν έχω δουλειά, θα μου επιστρέψουν τον φόρο εφόσον δεν φτάσω το όριο φορολόγησης.

Πάντα είχα την απορία, γιατί ενώ πας στην εφορία στην Ελλάδα να πληρώσεις, να δώσεις τα χρήματα σου, πρέπει να τον φας κανονικά και να φύγεις με σπασμένα νεύρα. Εδώ δεν έχει Ε1, ούτε Ε9, ούτε ουρές, ούτε ταλαιπωρία και όλοι πληρώνουν! Τόσο απλά!

Οοοοο

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως στάθηκα μπροστά στον αληθινό πίνακα που κοσμεί την επικεφαλίδα του μπλογκ.

Μένω εδώ

Νομίζω πως το να γυρίσω στην Ίο και στην Ελλάδα, θα ήταν η εύκολη λύση, χωρίς να βλέπω για μια ακόμα φορά το τι θα κάνω στο μέλλον. Έχω δεκάδες λόγους που θα ήθελα να γυρίσω, αλλά είναι κυρίως ψυχολογικοί και όχι λογικοί. Θέλω ήλιο, θάλασσα, να μιλάω στα Ελληνικά, να συναντήσω τους ανθρώπους που αγαπώ και άλλους πολλούς.

Νομίζω όμως πως για πρώτη φορά στην ζωή μου, θα υπακούσω στην λογική και όχι στο συναίσθημα. Στο παρελθόν έκανα πολλά επιπόλαια πράγματα που μου γάμησαν την ζωή. Στην Ελλάδα, οικονομικά είμαι κατεστραμμένος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και ήταν αποτέλεσμα των επιλογών μου. Εδώ ξεκίνησα από το μηδέν. Διδασκόμενος από τα λάθη μου στην Ελλάδα, έχω δυνατότητα, όχι μόνο να ξεκινήσω από την αρχή και να τα πάω καλά, αλλά και να διορθώσω τα λάθη του παρελθόντος με πρακτικό τρόπο και όχι με ευχολόγια. Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει. Δεν ξέρω καν αν προλάβω, πριν με προλάβει ο θάνατος. Αλλά η υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου είναι πως θα κάνω ότι δυνατόν καλύτερο.

Δύο μήνες τώρα, μέρα και νύχτα, σκεφτόμουν το τι έπρεπε να κάνω. Αν θα έπρεπε να μείνω ή να γυρίσω πίσω και βλέπουμε. Ζήτησα την συμβουλή φίλων. Όλοι μου είπαν να μείνω εδώ. Παρέμενα ουδέτερος. Για μια απόφαση που αφορά εμένα. Μερικές φορές μου έρχεται απλά να κλείσω εισιτήριο για Ελλάδα, χωρίς επιστροφή. Άλλες φορές περπατάω στον δρόμο και σκέφτομαι πως "Wow, είσαι σε έναν ξένο τόπο και τα έχεις καταφέρει να επιβιώσεις, κάτι που ίσως δεν θα μπορούσες να κάνεις στον δικό σου τόπο". Ίσως πρώτη φορά στην ζωή μου ήμουν απόλυτα 50-50 στο τι να κάνω.

Ακόμα και ο δικός μου τόπος έχει αρχίσει να αμφισβητείται μέσα μου. Homeland; Τα τελευταία δύο χρόνια, η ζωή μου είναι μοιρασμένη, σχεδόν ίσα, ανάμεσα σε Αθήνα, Ίο και Λονδίνο. Εξάμηνα εδώ κι εκεί. Να κουβαλάω βαλίτσες, λάπτοπ και κατσαρολικά, δεξιά και αριστερά. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Θέλω να μείνω κάπου. Θέλω να φτιάξω καινούριες αναμνήσεις. Να στήσω μια όμορφη βιβλιοθήκη. Να στήσω μια όμορφη ταινιοθήκη. Να ζω σαν όλους τους ανθρώπους, όχι σαν βεδουίνος.

Δεν ξέρω αν είναι η σωστή απόφαση, αλλά θα μείνω εδώ. Θα μείνω εδώ, γιατί το λέει η λογική. Θα μείνω εδώ, γιατί εδώ μου δίνουν πολεμοφόδια να συνεχίσω τον πόλεμο που λέγεται ζωή. Θα μείνω εδώ, γιατί εδώ μπορώ κάποια μέρα να σταματήσω να λέω την ζωή, πόλεμο.

Δεν ξέρω πόσους θα δυσαρεστήσω και πόσους θα ευχαριστήσω με την απόφαση μου, αλλά αυτό πρέπει να κάνω. Ελπίζω να σας δω σύντομα, στις προσεχείς μου διακοπές. Μένω εδώ.

Πρωτομαγιά

 Πρωτομαγιά του 2008 στην Τουρκία. Η αστυνομία διαλύει την συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά. Στην Τουρκία η σημερινή ημέρα είναι εργάσιμη και η συγκεντρώσεις θεωρούνται παράνομες.

Πρωτομαγιά στην Αθήνα το 2010. Φωτογραφία του REUTERS, δημοσιευμένη στην El País.

Όταν συνάντησα τον Κρεγκ

Ήξερα πριν έρθω πως ο Κρεγκ ήταν προπονητής ή κάτι τέτοιο σε μια ομάδα έξω από το Λονδίνο. Κάποια στιγμή που βλέπαμε την Φούλαμ με τον Νίκο και τον Γιώργο, έριξα την ιδέα, να πάμε να τον βρούμε. Μετά από μερικές μέρες έσκασε μήνυμα από τον Νίκο που έλεγε πως είχε παιχνίδι η Crawley Town (η ομάδα του Κρεγκ) με την Swindon του φασίστα του Ντι Κάνιο. Αποφασίσαμε πως θα πάμε.

Έφτασε το Σαββάτο του αγώνα. Συναντηθήκαμε στο London Bridge, κάτω από την σκιά του Shard, του ψηλότερου κτιρίου στην ΕΕ. Βγάλαμε εισιτήριο για το τραίνο και αρχίσαμε τον χαβαλέ για το που πάμε στα κατσικοχώρια της Αγγλίας κλπ. Γρήγορο τραίνο σαν το προαστιακό με λίγα βαγόνια και σε μια ώρα φτάσαμε. Πέντε νοματαίοι. Θεωρήσαμε πως στο χωριό δεν πρέπει να είχε ξαναπατήσει το πόδι του Έλληνας και συνεχίσαμε τον χαβαλέ.

Μετά μια ωραία διαδρομή μέσα σε ένα δάσος, δίπλα στον κεντρικό δρόμο που σε βγάζει στο Brighton, φτάσαμε στο Broadfield Stadium. Μικρό γήπεδο, αρκετό για τις ανάγκες της ομάδας. Βγάλαμε εισιτήρια. Ήπιαμε μια μπύρα και μπήκαμε μέσα. Η κλασική εικόνα με πιτσιρίκια και γυναίκες, οι οπαδοί των δύο ομάδων χωρισμένοι μεν, αλλά χωρίς παρατράγουδα. Λίγο πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο,  πήγα με τον Νίκο προς τον πάγκο της ομάδας. Μας σταμάτησε ο steward και του είπα πως ερχόμαστε από Ελλάδα για να δούμε τον Κρεγκ και πως είναι το ποδοσφαιρικό μου είδωλο. Ο τύπος τον ενημερώνει στον πάγκο και μας λέει πως μετά την λήξη θα μα δει. Το παιχνίδι είναι καλό και δυνατό. Οι παίκτες τρέχουν πολύ και γρήγορα, είναι καλοί αλλά κλασσικά παίζουν με σέντρες, όπως όλες οι αγγλικές ομάδες. Τελικό αποτέλεσμα 1-1.

Βγαίνουμε από το γήπεδο και πηγαίνουμε στην έξοδο των αθλητών. Την κάνω προς την ρεσεψιόν του γηπέδου και λέω στην κυρία που είναι στο γκισέ πως θέλω να δω τον Κρεγκ. Μου λέει πως μάλλον δεν γίνεται την συγκεκριμένη στιγμή. Μπαίνει και μια άλλη κυρία που το επιβεβαιώνει. Της λέω το παραμύθι πως ερχόμαστε από Ελλάδα για να τον δούμε και μου γνέφει ΟΚ. Περιμένω. Οι υπόλοιποι είναι ακόμα στην έξοδο των αθλητών και περιμένουν. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Κρεγκ. Κοιτάζει το αντιανεμικό των Rangers που φοράω. Με χαιρετάει στα ελληνικά. Μου λέει τι κάνω εδώ. Του λέω πως δουλεύω στο Λονδίνο. Με ρωτάει για τον Ιωνικό και μου λέει πως όλα καλά στο Crawley που δουλεύει, εκτός από τον χλοοτάπητα που έχει προβλήματα με την βροχή (είχαν αναβληθεί αγώνες γι΄αυτόν τον λόγο). Του θυμίζω πως του είχα δώσει να μου υπογράψει μια αφίσα της Dundee United όταν ήταν κυπελλούχος Σκωτίας, με τον Κρεγκ να βάζει το γκολ της νίκης εναντίον της Rangers, πριν έρθει στον Ιωνικό. Ήταν η τελευταία μέρα πριν φύγει από τον Ιωνικό. Μου λέει για το πώς πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έφυγε, πως όλοι τον θεωρούσαν τελειωμένο όταν γύρισε πίσω και πως έπαιξε οκτώ χρόνια ποδόσφαιρο ακόμα. Σταμάτησε στα 42 του. Σκάνε μύτη και οι υπόλοιποι. Τους χαιρετάει δια χειραψίας και τους μιλάει ελληνικά. Καταλαβαίνει όλα όσα λέμε μεταξύ μας. Στο "holidays" που του λένε οι τρεις φίλοι, τους αποκρίνεται με την λέξη "διακοπές" Τον ρωτάω αν όντως ήταν να πάει στην ΑΕΚ. Μας λέει πως ήταν στο αυτοκίνητο με τον Έλληνα ατζέντη στον δρόμο για τα γραφεία τη ΑΕΚ για να υπογράψει και πως τους πήραν τηλέφωνο και τους είπαν να γυρίσει πίσω, γιατί δεν θα γίνει η μετεγγραφή. Λέει πως έχασε την μοναδική ευκαιρία να παίξει σε μεγάλη ομάδα. Σκέφτομαι πως λειτουργεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Του λέω πως τον θαυμάζω όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, αλλά και για την ηθική του. Του θυμίζω πως σε παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, ο Φρούσος έπεσε να πάρει πέναλτι και εκείνος τον βούτηξε από την φανέλα και του είπε "Σήκω πάνω! Έτσι θα κερδίσουμε;". Μοιάζει σαν να είναι έτοιμος να δακρύσει. Που να φανταστεί πως κάποιος μετά από 12 χρόνια θα τον έψαχνε σε ένα χωριό έξω από το Λονδίνο, μόνο και μόνο για να τον δει;

Μιλάμε ήδη κανένα 20λεπτό. Βγάζουμε φωτογραφίες. Τον ρωτάω πότε παίζει η ομάδα στο Λονδίνο και μας λέει με την Leyton Orient. Μας προσφέρει δύο εισιτήρια. Θα πρέπει να τον συναντήσουμε πάλι στις 23 Φεβρουάριου πριν το παιχνίδι να μας τα δώσει. Μας ευχαριστεί και μας χαιρετάει δια χειραψίας όλους.

Στον δρόμο της επιστροφής για το κέντρο της πόλης για κάποιες στιγμές, δεν περπατάω. Στα αλήθεια πετάω. Πίνουμε άλλη μια μπύρα σε μια τοπική πάμπ και επιστρέφουμε στον σταθμό του τραίνου. Εκεί συναντάμε μια Χανιώτισσα που μένει στο Brighton. Τελικά δεν ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που πήγαμε στο Crawley. Εγώ πάντως ήμουν ο πιο χαρούμενος από όλους τους Έλληνες που πήγαν στο Crawley...

Κράνα

Άκουσα πως δεν πρέπει να το παίζω θύμα. Άκουσα πως μια χαρά περνάω εδώ (κρίνοντας από τις φωτογραφίες φαντάζομαι). Απαντώ πως όταν πας να δεις τον Ρέμο πχ, ανεβαίνεις πίστα και στήνεσαι δίπλα του να βγεις αγκαλιά με τον τραγουδιάρη. Δεν βγάζεις φωτογραφία που ξερνοβολάς στην τουαλέτα αργότερα τα ξίδια. Δεν βγάζεις φωτογραφία τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα πριν ξεραθείς στο κρεβάτι σου, ενώ πέφτεις κόκαλο για ύπνο με τα αυτιά σου να βουίζουν. Δεν βγάζεις φωτογραφία το επόμενο πρωί που τα μάτια σου είναι κόκκινα με μαύρους κύκλους από κάτω.

Αν νομίζεις λοιπόν πως εδώ είναι η ντόλτσε βίτα, να πάρεις τα αρχίδια σου και να έρθεις. Να έρθεις με εισιτήριο που ακόμα το χρωστάς, να έρθεις να κοιμηθείς δύο βδομάδες στο πάτωμα με ένα σεντόνι και ένα κουβερτάκι, να έρθεις να ακούσεις τα μπινελίκια του φίλου που σε φιλοξενεί και σε ρωτάει με τσαμπουκά, πότε έχεις σκοπό να βρεις μέρος δικό σου να μείνεις, να έρθεις να δουλέψεις οκτώ μέρες σερί, δεκάωρα-δωδεκάωρα πάντα βράδυ, να έρθεις να σου δίνει εντολές στην δουλειά 24χρόνος Μπαγκλαντεσιανός και να σου λέει "Κάτσε να σου δείξω πως σφουγγαρίζουν", να έρθεις και να καις ένα δάκτυλο την ημέρα στο γκρίλ και στις τοστιέρες και να γεμίζεις με σημάδια τα χέρια σου, να έρθεις στο σπίτι της τρελής και να ακούς στις έξι το πρωί Ριάνα στην διαπασών ενώ εσύ έχεις πέσει για ύπνο στις τέσσερις μετά από δωδεκάωρη βάρδια, να έρθεις και να θες να πιεις στο ρεπό σου έναν καφέ και να πεις μια μαλακία αλλά να μην έχεις κανέναν.

Μετά θα καταλάβεις πόσο θα εκτιμήσεις μια πρόσκληση για έξοδο που στην τελική κοστίζει όσο μια μπύρα. Θα εκτιμήσεις το γήπεδο που θα πας να δεις μπαλίτσα για μιαμιση ώρα. Θα εκτιμήσεις το ότι έχει πένια εδώ και μιλάς με τρεις ανθρώπους που γνώρισες. Θα εκτιμήσεις την ανάγκη να δεις κόσμο για να γιορτάσεις τα γενέθλια σου. Μόνο για να δεις κόσμο. Και ο κόσμος που θα δεις, θα είναι αυτός που τρως τα ίδια σκατά μαζί του. Που πέρασαν και περνάνε ότι κι εσύ. Που δεν θα σε πουν ποτέ θύμα. Που δεν θα σου πουν ποτέ πως περνάς μια χαρά.

Θύμα δεν είμαι. Ούτε καλά περνάω, ούτε άσχημα. Προσπαθώ για το καλύτερο και θα μου βγει. Αλλά αν νομίζεις πως όλα είναι ρόδινα εδώ, πάρε τα αρχίδια σου και έλα. Ή σταμάτα την κριτική. Τα είπα.

Χιόνι!

Χιονίζει! Το έστρωσε! Σε λιγότερο από πέντε ώρες! Ξύπνησα και όλα ήταν άσπρα! Ζω σε μια χώρα που χιονίζει τον χειμώνα!

Ανέκδοτο

"Σύμφωνα μάλιστα με το περιοδικό Foreign Policy, ο Γ. Παπανδρέου βρίσκεται στη λίστα των 100 μεγαλύτερων στοχαστών παγκοσμίως, ενώ όπως έχει γίνει γνωστό έχει συμφωνήσει να συμμετάσχει ως ομιλητής σε συνέδριο για hedge funds στο Λας Βέγκας τον Μάιο."

Το τελειότερο ανέκδοτο που διάβασα στην ζωή μου. Οι αγαμοι θύται θα πρέπει να φτιάξουν στίχο αντίστοιχο του "η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί είναι οι ωραίοι"

Λίστα

Την λίστα Λαγκάρντ δεν την αλλοιώσαμε εμείς, ούτε εσείς, ούτε ο Χατζηπετρής. Πριν βάλουμε 750 κάλπες στην βουλή, για να ψηφίσουν οι βολευτές, να ελέγξουμε τα λαμόγια που είναι στην λίστα; Κι αν είναι λαμόγια να υποστούν τις συνέπειες, αν δεν είναι να πούμε ευχαριστούμε πολύ για την συνεργασία σας και να ψάξουμε για τους επόμενους.

Τρεις μήνες

 Επέτειος. Τρεις μήνες στο Λονδίνο. Μου λείπει πολύ να πάρω κάποιον ένα τηλέφωνο και να πάω για έναν καφέ. Ακόμα κι αν πάρεις κάποιον, για μπύρα θα πας μάλλον που την σιχαίνομαι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Μου λείπει να ξυπνήσω και να είναι μια γαμάτη, ζεστή, ηλιόλουστη μέρα και να πάω στο κέντρο να περπατήσω στα στενά πεζοδρόμια, να δω την Ακρόπολη να ξεπροβάλει από κάποιο στενάκι και να μιλάω στην γλώσσα μου με όποιον συναντώ. Μου λείπει να ανάβω το φως μέσα στο σπίτι, στις έξι, στις εφτά. Εδώ είναι νύχτα από τις τέσσερις. Μου λείπουν τα βιβλία μου και τα cd μου. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσες φορές λέω, αχ να άκουγα το τάδε κομμάτι. Μπαίνω στο YouTube, βλέπω διαφήμιση και μετά το βίντεο που με το ιντερνέτ μέσω κινητού παίρνει κάμποσο. Μου λείπει το σπίτι μου και η οικογένεια μου. Μου λείπει η Χριστίνα και οι φίλοι μου.
 Ξέρω πως κάτω είναι δύσκολα. Διαβάζω, ρωτάω, μαθαίνω. Και εδώ δύσκολα είναι. Ακόμα ψάχνω να βρω τα πατήματα μου. Μέχρι χθες δεν μπορούσα να καταλάβω από που αγοράζουν κουζινικά εδώ. Το βρήκα τελικά. Με βοηθάνε πολύ οι Ισπανοί και με συμπαθούν πολύ. Σιγά σιγά μαθαίνουν και ελληνικά. Ξεκινήσαμε με τα μπινελίκια. Έχει πέσει και αναδουλειά και οι ώρες εργασίας μειώνονται. Μπορώ ακόμα να επιβιώσω, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω πίσω.
 Η μαλακία είναι πως δεν ξέρω τι θα κάνω ακόμα. Να μείνω εδώ και να προσπαθήσω να ζω κάθε μέρα και καλύτερα; Να γυρίσω πίσω το καλοκαίρι για δουλειά στην Ίο και βλέπουμε;
 Τα καλά εδώ. Η χαρά του ποδοσφαιρόφιλου. Η εμπειρία μου από την ομάδα της γειτονιάς, της Φούλαμ είναι φοβερή. Καθαρό γήπεδο, χωρίς βία, με μεγάλα ονόματα και αρκετά καλό ποδόσφαιρο. Θα σε προσέξουν, θα σε βοηθήσουν, θα κάνουν τα πάντα για να είσαι χαρούμενος για μιάμιση ώρα. Μπάτσος αυτοπροτάθηκε για να μας βγάλει φωτογραφία έξω από το γήπεδο. Τα πούλμαν των φιλοξενούμενων σε μια σειρά, χωρίς αστυνόμευση και οι οπαδοί της φιλοξενούμενης ομάδας ανάμεσα μας να πίνουν μπύρα στην παμπ. Άλλο καλό, ανεξάρτητα από ότι ακούγεται, οι άνθρωποι εδώ και ευγενικοί είναι και βοηθάνε. Απλά δεν θέλουν στενούς δεσμούς. Και για μένα είναι καλό αυτό, γιατί διαμορφώνει ένα περιβάλλον πολιτισμένο που βοηθάει να αναπτυχθείς. Δεν θα ακούσεις κραξίματα για τις αποφάσεις σου, όσο τρελές κι αν είναι. Το αντίθετο θα συμβεί. Θα σε προτρέψουν να το κάνεις. Στις στραβές, θα κάνουν ειλικρινή διάλογο μαζί σου και δεν θα σου παίξουν πουστιά πισώπλατα. Είχα θέμα με έναν προϊστάμενο βάρδιας. Με φώναξε στο γραφείο, τα είπαμε και το θέμα τελείωσε, παρότι του την είπα χοντρά (στην Ελλάδα αυτά που του είπα, θα σήμαινε απόλυση). Και έκτοτε δεν με κυνηγάει, όπως θα έκανε ο κάθε κομπλεξικός στην Ελλάδα.
 Ότι κι αν λέω, για την ώρα είμαι εδώ και εδώ θα είμαι για μερικούς μήνες ακόμα, σίγουρα. Θα προσαρμοστώ και θα τα καταφέρω. Το κοντέρ μου μηδένισε την πρωτοχρονιά και από τότε όλα πάνε καλά. Προσπαθώ πιο συνειδητά. Όσο για τις εκκρεμότητες του προηγούμενου ποστ, όλα έχουν δρομολογηθεί. Λίγο χρόνο ακόμα για να συγκεντρωθώ. Α! Τα κραξίματα πλέον, όχι στο facebook, που το βλέπουμε μεταξύ μας, αλλά δημόσια στο modern life is rubbish.
 Έυχομαι και από δω, καλή χρονιά σε όλους, γεμάτη αγάπη, υγεία, δημιουργία. Να είμαστε όλοι μαζί και τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει.