Όταν συνάντησα τον Κρεγκ

Ήξερα πριν έρθω πως ο Κρεγκ ήταν προπονητής ή κάτι τέτοιο σε μια ομάδα έξω από το Λονδίνο. Κάποια στιγμή που βλέπαμε την Φούλαμ με τον Νίκο και τον Γιώργο, έριξα την ιδέα, να πάμε να τον βρούμε. Μετά από μερικές μέρες έσκασε μήνυμα από τον Νίκο που έλεγε πως είχε παιχνίδι η Crawley Town (η ομάδα του Κρεγκ) με την Swindon του φασίστα του Ντι Κάνιο. Αποφασίσαμε πως θα πάμε.

Έφτασε το Σαββάτο του αγώνα. Συναντηθήκαμε στο London Bridge, κάτω από την σκιά του Shard, του ψηλότερου κτιρίου στην ΕΕ. Βγάλαμε εισιτήριο για το τραίνο και αρχίσαμε τον χαβαλέ για το που πάμε στα κατσικοχώρια της Αγγλίας κλπ. Γρήγορο τραίνο σαν το προαστιακό με λίγα βαγόνια και σε μια ώρα φτάσαμε. Πέντε νοματαίοι. Θεωρήσαμε πως στο χωριό δεν πρέπει να είχε ξαναπατήσει το πόδι του Έλληνας και συνεχίσαμε τον χαβαλέ.

Μετά μια ωραία διαδρομή μέσα σε ένα δάσος, δίπλα στον κεντρικό δρόμο που σε βγάζει στο Brighton, φτάσαμε στο Broadfield Stadium. Μικρό γήπεδο, αρκετό για τις ανάγκες της ομάδας. Βγάλαμε εισιτήρια. Ήπιαμε μια μπύρα και μπήκαμε μέσα. Η κλασική εικόνα με πιτσιρίκια και γυναίκες, οι οπαδοί των δύο ομάδων χωρισμένοι μεν, αλλά χωρίς παρατράγουδα. Λίγο πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο,  πήγα με τον Νίκο προς τον πάγκο της ομάδας. Μας σταμάτησε ο steward και του είπα πως ερχόμαστε από Ελλάδα για να δούμε τον Κρεγκ και πως είναι το ποδοσφαιρικό μου είδωλο. Ο τύπος τον ενημερώνει στον πάγκο και μας λέει πως μετά την λήξη θα μα δει. Το παιχνίδι είναι καλό και δυνατό. Οι παίκτες τρέχουν πολύ και γρήγορα, είναι καλοί αλλά κλασσικά παίζουν με σέντρες, όπως όλες οι αγγλικές ομάδες. Τελικό αποτέλεσμα 1-1.

Βγαίνουμε από το γήπεδο και πηγαίνουμε στην έξοδο των αθλητών. Την κάνω προς την ρεσεψιόν του γηπέδου και λέω στην κυρία που είναι στο γκισέ πως θέλω να δω τον Κρεγκ. Μου λέει πως μάλλον δεν γίνεται την συγκεκριμένη στιγμή. Μπαίνει και μια άλλη κυρία που το επιβεβαιώνει. Της λέω το παραμύθι πως ερχόμαστε από Ελλάδα για να τον δούμε και μου γνέφει ΟΚ. Περιμένω. Οι υπόλοιποι είναι ακόμα στην έξοδο των αθλητών και περιμένουν. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Κρεγκ. Κοιτάζει το αντιανεμικό των Rangers που φοράω. Με χαιρετάει στα ελληνικά. Μου λέει τι κάνω εδώ. Του λέω πως δουλεύω στο Λονδίνο. Με ρωτάει για τον Ιωνικό και μου λέει πως όλα καλά στο Crawley που δουλεύει, εκτός από τον χλοοτάπητα που έχει προβλήματα με την βροχή (είχαν αναβληθεί αγώνες γι΄αυτόν τον λόγο). Του θυμίζω πως του είχα δώσει να μου υπογράψει μια αφίσα της Dundee United όταν ήταν κυπελλούχος Σκωτίας, με τον Κρεγκ να βάζει το γκολ της νίκης εναντίον της Rangers, πριν έρθει στον Ιωνικό. Ήταν η τελευταία μέρα πριν φύγει από τον Ιωνικό. Μου λέει για το πώς πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έφυγε, πως όλοι τον θεωρούσαν τελειωμένο όταν γύρισε πίσω και πως έπαιξε οκτώ χρόνια ποδόσφαιρο ακόμα. Σταμάτησε στα 42 του. Σκάνε μύτη και οι υπόλοιποι. Τους χαιρετάει δια χειραψίας και τους μιλάει ελληνικά. Καταλαβαίνει όλα όσα λέμε μεταξύ μας. Στο "holidays" που του λένε οι τρεις φίλοι, τους αποκρίνεται με την λέξη "διακοπές" Τον ρωτάω αν όντως ήταν να πάει στην ΑΕΚ. Μας λέει πως ήταν στο αυτοκίνητο με τον Έλληνα ατζέντη στον δρόμο για τα γραφεία τη ΑΕΚ για να υπογράψει και πως τους πήραν τηλέφωνο και τους είπαν να γυρίσει πίσω, γιατί δεν θα γίνει η μετεγγραφή. Λέει πως έχασε την μοναδική ευκαιρία να παίξει σε μεγάλη ομάδα. Σκέφτομαι πως λειτουργεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Του λέω πως τον θαυμάζω όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, αλλά και για την ηθική του. Του θυμίζω πως σε παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, ο Φρούσος έπεσε να πάρει πέναλτι και εκείνος τον βούτηξε από την φανέλα και του είπε "Σήκω πάνω! Έτσι θα κερδίσουμε;". Μοιάζει σαν να είναι έτοιμος να δακρύσει. Που να φανταστεί πως κάποιος μετά από 12 χρόνια θα τον έψαχνε σε ένα χωριό έξω από το Λονδίνο, μόνο και μόνο για να τον δει;

Μιλάμε ήδη κανένα 20λεπτό. Βγάζουμε φωτογραφίες. Τον ρωτάω πότε παίζει η ομάδα στο Λονδίνο και μας λέει με την Leyton Orient. Μας προσφέρει δύο εισιτήρια. Θα πρέπει να τον συναντήσουμε πάλι στις 23 Φεβρουάριου πριν το παιχνίδι να μας τα δώσει. Μας ευχαριστεί και μας χαιρετάει δια χειραψίας όλους.

Στον δρόμο της επιστροφής για το κέντρο της πόλης για κάποιες στιγμές, δεν περπατάω. Στα αλήθεια πετάω. Πίνουμε άλλη μια μπύρα σε μια τοπική πάμπ και επιστρέφουμε στον σταθμό του τραίνου. Εκεί συναντάμε μια Χανιώτισσα που μένει στο Brighton. Τελικά δεν ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που πήγαμε στο Crawley. Εγώ πάντως ήμουν ο πιο χαρούμενος από όλους τους Έλληνες που πήγαν στο Crawley...