Βάσταω

Ξέρω, είναι μαλακία, αλλά συμβαίνει. Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά εδώ, αμέσως σκέφτομαι πως θέλω να γυρίσω πίσω. Όπως το παιδάκι που φοβάται και λέει "Θέλω την μαμά μου". Πριν πάρω την απόφαση πως θα μείνω εδώ, το συναίσθημα ήταν πιο δυνατό. Γίνονταν η μαλακία και αμέσως θύμωνα και έλεγα "Να πάνε να γαμηθούν. Το καλοκαίρι θα πάω στην Ίο. Κάνε υπομονή."

Όταν αποφάσισα πως το σωστό είναι να μείνω εδώ, το συναίσθημα αποδυναμώθηκε. Υπάρχει ακόμα. Αλλά πλέον δεν μπορεί να μου επιβληθεί ούτε για δέκα λεπτά. Είναι που έχασα το deadline της Ίου (αν και ακόμα με θέλουν κάτω, αλλά είναι αργά) και είναι που διαπίστωσα πως με την ταπεινή μαλακισμένη δουλειά μου και καταφέρνω να βοηθήσω πίσω, αλλά και κάνω πράγματα που στην Ελλάδα τα είχα μόνο στην "χρυσή εποχή" της πιστωτικής κάρτας και του διακοποδανείου. Εδώ τα κάνω με τα δικά μου λεφτά.

Πήγα σε συναυλία. Στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, διάβαζα έρχονται οι X. Διάβαζα την σαρανταρού του εισιτηρίου και έλεγα, την επόμενη φορά. Κάποτε (προ-πιστωτικής) χαλούσα όλα τα λεφτά μου σε συναυλίες και cd. Στην εποχή της πιστωτικής δεν το σκεφτόμουν και πολύ. Μετά δεν υπήρχε σάλιο. Τώρα κάθε μέρα έχω την επιλογή και ξέρω πως θα την έχω πάλι πολύ σύντομα πχ οι Depeche Mode έπαιξαν πριν λίγες μέρες, ξαναπαίζουν τον Νοέμβρη. Δεν μου περίσσευαν φράγκα, αλλά μπορώ να το κάνω σύντομα, χωρίς να περιμένω πέντε χρόνια για να κάνει κάτι η Didi Music (ή όπως τους λένε) .

Πήγα γήπεδο. Στην Ελλάδα μόνο στον Ιωνικό με το φθηνό διαρκείας με έπαιρνε να πάρω, που για να πώ την αλήθεια μου την τελευταία χρονιά μου το έκανε, με διακριτικό τρόπο (Είναι της Φωτεινής, αλλά δεν θέλει να πηγαίνει συχνά), δώρο ο Κοσμάς. Εδώ είδα μερικά παιχνίδια με τιμή εισιτηρίου μεγαλύτερη από την τιμή του διαρκείας του Ιωνικού. Και είδα και τσάμπα αγώνα (ευχαριστώ πολύ, μεγάλε Craig Brewster) και τσάμπα final four στο μπάσκετ (τιμή και δόξα στον Πετρόμπεη, που θέλει να φέρει το μπάσκετ στο νησί).

Έκλεισα διήμερο στην Βαρκελώνη. Το να ταξιδέψω στο εξωτερικό ήταν επιστημονική φαντασία πριν από μερικούς μήνες. Από εδώ, πας παντού και φθηνά. Και φυσικά έκλεισα εισιτήριο για Ελλάδα επιτέλους. Ακριβό! Τιμή και δόξα στους Γερμανούς του Βενιζέλος. Με εννιάωρη ενδιάμεση στάση στην Ελβετία (μεγαλεία).

Το καλό, μέσα σε όλα τα σκατά του να ζω μακριά από το μέρος που μεγάλωσα, είναι πως έμαθα πολλά. Μάλλον ο πρότερος μη "έντιμος" βίος μου στο μέρος που μεγάλωσα μου έμαθε πολλά. Και επειδή έμαθα να ζω στην ζούγκλα, εδώ που υπάρχουν ακόμα κανόνες (που κι εδώ είναι ελαστικοί πολλές φορές), μπορώ να επιβιώσω ζήσω. Και γίνεται πολύ εύκολο, απλά ακολουθώντας τους κανόνες αυτούς. Ο φίλος Κοσμάς είχε δίκιο όταν συζητούσα μαζί του για το αν πρέπει να φύγω για εδώ. Έλεγε πως όταν έχεις καταφέρει να ζήσεις ανάμεσα στα λαμόγια, εδώ που οι άνθρωποι είναι πρόβατα, θα ήταν εύκολο. Δεν μπορώ να σας το μεταδώσω, αλλά είναι αλήθεια. Για παράδειγμα εδώ θεώρησαν επίτευγμα μου το ότι ξεβούλωσα έναν νεροχύτη και δεν χρειάστηκε να καλέσουν υδραυλικό! ΕΛΕΟΣ!

Τεσπά, για να γυρίσω σε αυτά που έλεγα, πλέον νιώθω σίγουρος εδώ. Νιώθω πως τα κατάφερα. Και μετά τις διακοπές μου στην Ελλάδα το πλάνο είναι μια καλύτερη δουλεία και ένα καλύτερο σπίτι δωμάτιο. Βρήκα κάτι, αλλά έπαψα να είμαι επιπόλαιος πλέον και σταμάτησα την διαδικασία. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Και αυτήν την φορά, θα έχω χρήματα, δουλειά και σπίτι και όλη την άνεση του χρόνου για να προχωρήσω. Δεν θα είναι όπως την πρώτη φορά, που ήρθα με δανεικά, φιλοξενούμενος και χωρίς εισόδημα. Λίγο υπομονή και σύνεση ακόμα και θα απογειωθεί η κατάσταση.

Βαστάω. Άσπρισαν λίγο τα μαλλιά μου, αλλά βαστάω.