Τρεις μήνες

 Επέτειος. Τρεις μήνες στο Λονδίνο. Μου λείπει πολύ να πάρω κάποιον ένα τηλέφωνο και να πάω για έναν καφέ. Ακόμα κι αν πάρεις κάποιον, για μπύρα θα πας μάλλον που την σιχαίνομαι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Μου λείπει να ξυπνήσω και να είναι μια γαμάτη, ζεστή, ηλιόλουστη μέρα και να πάω στο κέντρο να περπατήσω στα στενά πεζοδρόμια, να δω την Ακρόπολη να ξεπροβάλει από κάποιο στενάκι και να μιλάω στην γλώσσα μου με όποιον συναντώ. Μου λείπει να ανάβω το φως μέσα στο σπίτι, στις έξι, στις εφτά. Εδώ είναι νύχτα από τις τέσσερις. Μου λείπουν τα βιβλία μου και τα cd μου. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσες φορές λέω, αχ να άκουγα το τάδε κομμάτι. Μπαίνω στο YouTube, βλέπω διαφήμιση και μετά το βίντεο που με το ιντερνέτ μέσω κινητού παίρνει κάμποσο. Μου λείπει το σπίτι μου και η οικογένεια μου. Μου λείπει η Χριστίνα και οι φίλοι μου.
 Ξέρω πως κάτω είναι δύσκολα. Διαβάζω, ρωτάω, μαθαίνω. Και εδώ δύσκολα είναι. Ακόμα ψάχνω να βρω τα πατήματα μου. Μέχρι χθες δεν μπορούσα να καταλάβω από που αγοράζουν κουζινικά εδώ. Το βρήκα τελικά. Με βοηθάνε πολύ οι Ισπανοί και με συμπαθούν πολύ. Σιγά σιγά μαθαίνουν και ελληνικά. Ξεκινήσαμε με τα μπινελίκια. Έχει πέσει και αναδουλειά και οι ώρες εργασίας μειώνονται. Μπορώ ακόμα να επιβιώσω, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω πίσω.
 Η μαλακία είναι πως δεν ξέρω τι θα κάνω ακόμα. Να μείνω εδώ και να προσπαθήσω να ζω κάθε μέρα και καλύτερα; Να γυρίσω πίσω το καλοκαίρι για δουλειά στην Ίο και βλέπουμε;
 Τα καλά εδώ. Η χαρά του ποδοσφαιρόφιλου. Η εμπειρία μου από την ομάδα της γειτονιάς, της Φούλαμ είναι φοβερή. Καθαρό γήπεδο, χωρίς βία, με μεγάλα ονόματα και αρκετά καλό ποδόσφαιρο. Θα σε προσέξουν, θα σε βοηθήσουν, θα κάνουν τα πάντα για να είσαι χαρούμενος για μιάμιση ώρα. Μπάτσος αυτοπροτάθηκε για να μας βγάλει φωτογραφία έξω από το γήπεδο. Τα πούλμαν των φιλοξενούμενων σε μια σειρά, χωρίς αστυνόμευση και οι οπαδοί της φιλοξενούμενης ομάδας ανάμεσα μας να πίνουν μπύρα στην παμπ. Άλλο καλό, ανεξάρτητα από ότι ακούγεται, οι άνθρωποι εδώ και ευγενικοί είναι και βοηθάνε. Απλά δεν θέλουν στενούς δεσμούς. Και για μένα είναι καλό αυτό, γιατί διαμορφώνει ένα περιβάλλον πολιτισμένο που βοηθάει να αναπτυχθείς. Δεν θα ακούσεις κραξίματα για τις αποφάσεις σου, όσο τρελές κι αν είναι. Το αντίθετο θα συμβεί. Θα σε προτρέψουν να το κάνεις. Στις στραβές, θα κάνουν ειλικρινή διάλογο μαζί σου και δεν θα σου παίξουν πουστιά πισώπλατα. Είχα θέμα με έναν προϊστάμενο βάρδιας. Με φώναξε στο γραφείο, τα είπαμε και το θέμα τελείωσε, παρότι του την είπα χοντρά (στην Ελλάδα αυτά που του είπα, θα σήμαινε απόλυση). Και έκτοτε δεν με κυνηγάει, όπως θα έκανε ο κάθε κομπλεξικός στην Ελλάδα.
 Ότι κι αν λέω, για την ώρα είμαι εδώ και εδώ θα είμαι για μερικούς μήνες ακόμα, σίγουρα. Θα προσαρμοστώ και θα τα καταφέρω. Το κοντέρ μου μηδένισε την πρωτοχρονιά και από τότε όλα πάνε καλά. Προσπαθώ πιο συνειδητά. Όσο για τις εκκρεμότητες του προηγούμενου ποστ, όλα έχουν δρομολογηθεί. Λίγο χρόνο ακόμα για να συγκεντρωθώ. Α! Τα κραξίματα πλέον, όχι στο facebook, που το βλέπουμε μεταξύ μας, αλλά δημόσια στο modern life is rubbish.
 Έυχομαι και από δω, καλή χρονιά σε όλους, γεμάτη αγάπη, υγεία, δημιουργία. Να είμαστε όλοι μαζί και τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει.