Η ανάμνηση της Πορτογαλίας

Την παραμονή των Χριστουγέννων είχα ρεπό από την δουλειά. Ήμουν καλεσμένος από ένα ζευγάρι Πορτογάλων συναδέλφων, για φαγητό. Έφτασα στο σπίτι τους καθυστερημένα. Το φαγητό ήταν ήδη έτοιμο. Για το γεύμα ήταν καλεσμένοι κι άλλοι συνάδελφοι από την δουλειά.

Εντύπωση όμως μου έκανε η μητέρα της κοπέλας που με κάλεσε, που είχε έρθει επίσκεψη στο Λονδίνο για να δει την κόρη της. Κοντή με μαύρα μάτια και κοντά μαλλιά. Φορούσε την ποδιά της και ήταν χαρωπή όση ώρα ήμασταν εκεί. Δεν μιλούσε λέξη αγγλικά, αλλά μιλούσε σε όλους μας στα πορτογαλικά και με έναν μαγικό τρόπο, όλοι μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ήθελε να μας πει.

Φεύγοντας από το σπίτι των παιδιών μετά τα μεσάνυχτα, σκέφτηκα πολλά. Η γυναίκα εκείνη μου θύμισε το ταξίδι μου στο Πόρτο για το Euro. Θυμάμαι είχαμε ανέβει έναν λόφο κοντά στο κέντρο της πόλης και κατεβαίνοντας περάσαμε από μια γειτονιά χτισμένη στα σκαλιά που μας έβγαζαν στο ποτάμι. Γιρλάντες με σημαιάκια, στην σειρά, σε όλη την διαδρομή. Και ήταν νοικοκυρές σαν και την γυναίκα που είδα, που έβγαιναν στην πόρτα του σπιτιού τους, κρατώντας ένα μπουκάλι με πόρτο και μας έδιναν ένα ποτήρι για να πιούμε. Κι αυτές μιλούσαν πορτογαλικά μόνο κι εγώ τις πείραζα, λέγοντας τους, πως θα νικήσουμε την Τσεχία και μετά την Πορτογαλία στον τελικό. Δεν το δεχόντουσαν το δεύτερο, αλλά δεν έχαναν το χαμόγελο τους. Και συνέχισαν να κερνάνε.

Σκέφτηκα πως τέτοιοι άνθρωποι με κόπο και αγώνες, κτίζουν μια κοινωνία. Είναι οι φτωχοί και οι λιγότερο μορφωμένοι που αποτελούν τον κύριο ιστό μιας κοινωνίας. Άνθρωποι του κόπου, του ιδρώτα, της αγωνίας, που κάνουν τα πάντα για να ζήσουν τα παιδιά τους καλύτερα. Είναι αυτοί που μένουν σε παραμελημένα προάστια που παράγουν τον πλούτο.

Και δυστυχώς είναι οι μορφωμένοι, οι καλοντυμένοι με ρούχα-μάρκες, που αντί να προστατέψουν και να παλέψουν για τα συμφέροντα όλων αυτών των ανθρώπων, κοιτάνε πως να βολευτούν και πως να κονομήσουν. Και πολλοί από αυτούς έγιναν μορφωμένοι με τα χρήματα των πρώτων, που μέσα από στερήσεις, έδωσαν τα πάντα για τα παιδιά τους. Και συμβαίνει παντού. Στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία.

Η φίλη μου, μας έλεγε πως η μάνα της μίλησε με τα άλλα δύο παιδιά της, στην Πορτογαλία, μέσω skype και έκλαιγε που δεν ήταν όλοι μαζί. Έλεγε σε έναν καλεσμένο, πως ξέρει να γράφει καλά Πορτογαλικά, όταν αυτός της έδειξε μια φράση που μετάφρασε με το google translator από τα αγγλικά στα πορτογαλικά, στο κινητό του. Δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει η γυναίκα όλη την μαγεία της τεχνολογίας, που τελικά είναι για τους λίγους. Την αποχαιρέτησα με μια αγκαλιά και ένα γλυκό φιλί. Αυτή η μητέρα, είναι η μητέρα όλων μας.