Ο κεφάτος και ο συλλέκτης-μαλάκας (περί Βερόπουλων)

Υπήρχε κάποτε μια διαφήμιση στην τηλεόραση του Βερόπουλου. Μία χαζοχαρούμενη έβγαινε από ένα κατάστημα της αλυσίδας με ένα καρότσι γεμάτο ψώνια και τραγούδαγε "Είμαι κεφάτη, γυρίζω απ' του Βερόπουλου!". Ο μέγας Γιάννης Ζουγανέλης, σε μια από τις εκπομπές που έκανε τότε, έβαλε μια επίσης χαζοχαρούμενη να τραγουδάει το ρεφρενάκι και μετά εμφανίζονταν ο ίδιος, φορώντας ένα κουστούμι, κρατώντας πούρο και έλεγε "Είμαι κεφάτος γιατί είμαι ο Βερόπουλος". Η τέλεια (και ίσως πρώτη) παρωδία διαφήμισης!
Τι κάνουμε τελικά με την ζωή μας; Είμαστε καταναλωτές; Ή μήπως είμαστε συλλέκτες; Έχουμε χάσει πλέον την ουσία και το μέτρο. Κάποτε οι άνθρωποι, είχαν συλλογές με δίσκους, με βιβλία, με γραμματόσημα ή με νομίσματα. Όλα τα αποκτήματα της συλλογής τους τα πλήρωναν μέχρι τελευταίας δεκάρας, με χρήματα που μάζευαν σιγά-σιγά.
Μικροί όταν ήμασταν, με τον γείτονα μου τον Κ., αγοράζαμε μισό-μισό έναν δίσκο. Αν ο καλλιτέχνης που επιλέγαμε ήταν πιο αγαπημένος σε μένα, κρατούσα εγώ τον δίσκο, με την υποχρέωση να του γράψω, σε μια κασέτα μετάλλου ή χρωμίου, ένα αντίγραφο. Και το αντίθετο φυσικά. Ο Κ. μάζευε τα Pixel και 'γώ τα Micromad, για να παίρνουμε και τα δύο μηνιαία περιοδικά υπολογιστών που κυκλοφορούσαν τότε.
Τώρα οι εφημερίδες γεμίζουν τις ταινιοθήκες μας, τις δισκοθήκες μας, τις βιβλιοθήκες μας. Μας προσφέρουν ρούχα, αξεσουάρ, πετσέτες, αρώματα, μικροηλεκτρικές συσκευές, ρολόγια...
Χιλιάδες Βερόπουλοι έχουν ξεφυτρώσει. Όλοι κεφάτοι!
Όλοι μας φορτώνουν με ένα σωρό αηδίες σε σχετικά φθηνή τιμή. Στην ζωή μου είχα δει μόνο ένα James Bond (με είχε χώσει ο ψηλός να πάμε στο σινεμά στην Ζέα) με τον Τίμοθι Ντάλτον. Δεν τα έβλεπα γιατί τα θεωρούσα αηδία. Έλα που τώρα έχω όλη την σειρά από το Έθνος! Τι σκατά θα τα κάνω; Μήπως υπάρχει χρόνος η διάθεση να τα δω; Εδώ δεν έχω δει ακόμα τις σειρές του Charlie Chaplin και του Alfred Hitchcock (θεοί και οι δύο).
Τριάντα ένα κανάλια στην τηλεόραση μου που κάθε βράδυ, αντί να παίζουν τον εθνικό ύμνο, να βγάζουν μια βινιέτα με το σήμα τους και μετά τα "μαμούνια" (έτσι λέγαμε μικροί τα ασπρόμαυρά στίγματα που "μάλωναν" στην οθόνη όταν τελείωνε το πρόγραμμά, κάτι που ο ανιψιός μου δεν θα δει ποτέ!), μας πουλάνε όργανα γυμναστικής που θα μας κάνουν Σβαρτσενέγκερ, βιβλία (οι Έλληνες είναι οι θεοί που δημιούργησαν τον κόσμο), κρέμες που αδυνατίζουν, ομορφαίνουν και θεραπεύουν πάσα νόσο και μαλάκυνση, αυτόματους βαφείς νυχιών, πριόνια, σκερπάνια, δράπανα, σφυριά, κατσαβίδια.... κι άλλοι τηλεΒερόπουλοι! Με καθημερινή πλύση εγκεφάλου-προπαγάνδα πουλάνε όλα τα "μαγικά" προϊόντα τους σε μοναδική αποκλειστικότητα!
Εκπτώσεις τσεκουράτες, εγγύηση φθηνότερης τιμής, save Alekos και τρεχάτε κόσμε! Κι άλλοι Βερόπουλοι που αφού μας εξόπλισαν το σπίτι με τα πάντα, φέρνουν τις νέες τεχνολογίες που όλοι πρέπει να αποκτήσουμε! Πάρε μια πλάσμα των 36 ιντσών. Τσάμπα είναι! Και εκεί θα βλέπεις τους Βερόπουλους των καναλιών που θα σου προσφέρουν όνειρο και ελπίδα ότι και συ μπορείς να γίνεις πλούσιος, αρκεί να είσαι τυχερός ή να έχεις τις ικανότητες του μάντη Κάλχα. Θα βλέπεις πόση δυστυχία υπάρχει γύρω σου, με χωρισμένους που μαλώνουν δημόσια και με ψώνια που νομίζουν πως έχουν την φωνή του Καζαντζίδη και το ταλέντο του Φρανκ Σινάτρα. Θα νιώσεις καλύτερα, αφού δεν είσαι σαν και αυτούς. Θα βλέπεις δημοσιογράφους να παίρνουν συνεντεύξεις-αγιογραφίες από πολιτικούς και καλλιτέχνες που πιθανόν σε έναν χρόνο κονομάνε, όσα εσύ σε όλη σου την ζωή. Καμία ενοχλητική ερώτηση λόγω σεβασμού προς τον προσκεκλημένο. Θα βλέπεις κλοτσοσκούφι από το χειρότερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, ζωντανά από προκάτ γήπεδα-στολίδια του κώλου και τις ευρωπαϊκές "πορείες" των ελληνικών ομάδων που για χάρη τους κυκλοφορούν δέκα (;) αθλητικές εφημερίδες (με την ευκαιρία, το πρώτο μπουρδέλο, ο ΟΦΗ, τελείωσε από την Ευρώπη, αφού αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Τομπόλ Κοστανάι του Καζακστάν με δύο ήττες). Θα βλέπεις βίντεο κλιπ από κομμάτια που ποτέ δεν θα γίνουν κομμάτι της ψυχής σου, γιατί έχουν ημερομηνία λήξης.
Θα ξεχάσεις να μαγειρεύεις! Χιλιάδες ΝτελιΒερόπουλοι θα σου προσφέρουν ότι έδεσμα θέλεις στο σπίτι σου, ζεστό και προσεγμένο! Πίτσα, σουβλάκι, σαλάτα, μαγειρευτό φαγάκι, αναψυκτικά και ποτά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς στο τραπέζι σου σε είκοσι λεπτά. Αν βαριέσαι να πας και στο περίπτερο, ο ΝτελιΒερόπουλος θα σου φέρει τσιγάρα, σοκολάτα ή τσίχλες. Αν πάλι θέλεις κάτι άλλο εκτός από φαγητό, υπάρχουν ΝτελιΒερόπουλοι για όλα τα γούστα. Ψιλικατζίδικα, σούπερ μάρκετ, μανάβικα και καταστήματα υψηλής τεχνολογίας, με ένα τηλεφώνημα θα στα φέρουν όλα στην πόρτα σου. Και πριν πας στην δουλειά σου, οι ΤαχυΒερόπουλοι θα σου ετοιμάσουν σάντουιτς, καφέ και τυρόπιτες για κολατσιό.
Κάθε γωνιά και μια ευκαιρία! Χιλιάδες ράφια σε καταστήματα φορτωμένα με ένα σωρό προϊόντα για την ευτυχία μας και για μια καλύτερη ζωή. Χιλιάδες τόνοι εντύπων με προσφορές και διαφημιστικά έξω από τις πόρτες μας. Ντουλάπια και ραφιέρες στα σπίτια μας γεμάτα με αντικείμενα, που όταν ψοφήσουμε, τα παιδιά μας θα τα πετάξουν στα σκουπίδια και θα λένε "Τι τα κράταγε όλα αυτά ο μαλάκας;"
Μα να μην τα κρατήσω; Πέρασε η εποχή που μαζί με τον bluecros κολλούσαμε την μύτη μας στην τζαμαρία του Άγγελου στην πλατεία Κρήνης, κάθε μέρα, και χαζεύαμε τον Amstrad. Πέρασε η εποχή που περίμενα τρεις ώρες στην αυλή του σπιτιού μου, τον πατέρα του Άγγελου να μου φέρει τον πρώτο μου υπολογιστή (98.000 δραχμές με δόσεις, πράσινη οθόνη. Θα το θυμάμαι για πάντα!) σε ένα κίτρινο στέισον βάγκον. Πέρασε η εποχή που δεν έτρωγα τυρόπιτα στο σχολείο (20 δραχμές είχε) και μάζευα 100 δραχμές συνολικά και με το εικοσάρικο που μου έδινε ο πατέρας μου το Σάββατο, αγόραζα ένα πλέιμομπιλ από το μαγαζί της Κυρα-Σεβαστής και του Κυρ-Κώστα. Πέρασε η εποχή που πήγαινα να βοηθήσω την μητέρα μου στην λαϊκή του Σαββάτου για να μου αγοράσει μεταχειρισμένα τεύχη του Μπλεκ, από τον παππούλη που έστηνε την πραμάτεια του, δίπλα στο φορτηγό που πουλούσε κοτόπουλα Ιωαννίνων. Πέρασε η εποχή της στέρησης! Τώρα μπορώ να αποκτήσω ότι θέλω! Οι κεφάτοι Βερόπουλοι (και οι Κωστόπουλοι και άλλοι πολλοί) με καλούν! Ως συλλέκτης-μαλάκας πρέπει να ακολουθώ, όπως τα ποντίκια ακολουθούν τον τύπο με τον μαγικό αυλό. Ως πότε; Ως σήμερα! Γιατί απόψε, οι κεφάτοι Βερόπουλοι πέθαναν για μένα!

Η ανταμοιβή

Μια δύσκολη βδομάδα πέρασε. Η ζέστη αφόρητη! Η μαλακία σύννεφο! Η μόνη ανταμοιβή κάθε μέρα, το δροσερό αεράκι, ενώ πλησιάζαμε στο Δαφνί με την μηχανή του Κ. μετά το τέλος της βάρδιας στην δουλειά! Η δροσιά που προσφέρει το δάσος δεν αντικαθίσταται από κανέναν ανεμιστήρα και από κανένα κλιματιστικό!Τελικά τα όμορφα πράγματα στην ζωή είναι δωρεάν! Είναι επίσης πολύτιμα! Καλό σαββατοκύριακο!

Ε, και;

Συγκλονισμένη, λένε τα κανάλια, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση από την συντριβή του πυροσβεστικού αεροσκάφους. Σύγκλιση αρχηγών ζήτησε ο Γιωργάκης και ο "Λευτεριά-στο-Ανατολικό-Τιμόρ" Αλαβάνος!

Ε, και; Και αν συναντηθείτε όλοι οι άσχετοι μαζί τι θα γίνει; Τι είναι δηλαδή οι αρχηγοί των κομμάτων; Οι πάνσοφοι παπαστρούμφηδες; Οι Gandalfs; Τι ξέρετε εσείς δηλαδή από πυρόσβεση και από πτήσεις; Κι αν σας πει κάποιος του λόγους που έπεσε το αεροσκάφος, θα κάνετε τους μηχανικούς ή τους εκπαιδευτές; Ή μήπως θα καταλάβετε λέξη από όσα σας εξηγήσουν για την πτώση;

Το μόνο που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να καλέσετε εκπροσώπους των πιλότων και να τους ρωτήσετε τι χρειάζονται για το τεράστιο έργο που επιτελούν. Αλλά ξέρετε πως ότι σας ζητήσουν έχει κόστος. Χρειάζεται χρήματα! Και που να τα βρείτε τα χρήματα για εκεί; Έχετε να αγοράσετε υπουργικά αυτοκίνητα! Έχετε να κάνετε αυξήσεις στους βολευτές (άραγε πόσα παίρνουν για να τα ξύνουν στης βουλής τα έδρανα και πόσα παίρνουν οι πιλότοι μας;)! Έχετε να συντηρήσετε το αεροπλάνο του πρωθυπουργού (για να πηγαίνει απευθείας από το Σεράγεβο στην Ελευσίνα για συμπαράσταση)! Έχετε να πληρώσετε την ετήσια κρατική εισφορά στα κόμματα (για να λειτουργεί σωστά και ευρύθμα η δημοκρατία μας).

Επειδή λοιπόν, δεν πρόκειται να καλέσετε κανέναν που να γνωρίζει το θέμα, βουλώστε το στόμα σας και απλά βγάλτε μια ανακοίνωση που θα εκφράζετε τα συλλυπητήρια σας! Αυτό είναι αρκετό!

Την φωτογραφία την τράβηξα πάνω από την παραλία της Ζαχάρως. Και ενώ όλοι εμείς λιαζόμασταν στον ήλιο, κάποιοι πάσχιζαν να σώσουν τα δάση μας. Για μένα είστε πραγματικοί ήρωες!

Το κομματάκι της πίτας

Πριν μερικά χρόνια, κάποιος γνωστός μου, μου ζήτησε να παρευρεθώ σε ένα συγγενικό του σπίτι, στο οποίο κάποιος πολιτικάντης έκανε μια συνάθροιση. Την συνάθροιση αυτή την είχε διοργανώσει ο ιδιαίτερος του πολιτικάντη, που ήταν επίσης γνωστός του γνωστού μου. Στο σαλόνι υπήρχαν περίπου 25 άτομα. Ο υποψήφιος βολευτής άρχισε να μας μιλάει για το πρόγραμμα του κόμματος του (δεν έχει σημασία ποίος είναι ο υποψήφιος βολευτής και ποίο είναι το κόμμα του αφού όλοι έχουν τις ίδιες πρακτικές) και να λέει διάφορες παρλαπίπες.
Και ενώ σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του μας έλεγε πως δεν θα κάνει ρουσφέτια και πως το κόμμα του θα επιδιώξει την δικαιοσύνη και την αξιοκρατία, προς το τέλος άρχισε να λέει πως "αν βέβαια, μου δώσουν και μένα ένα κομματάκι από την πίτα, εγώ θα το μοιραστώ με τους δικούς μου ανθρώπους, δηλαδή εσάς εδώ". Μας αποκάλεσε μάλιστα και πυρήνα!
Αμέσως μια ηλικιωμένη κυρία του ζήτησε να συνεχίσει τις σπουδές της η εγγονή της στο Μουσικό Λύκειο, στο οποίο ήταν επιλαχούσα. Ο υποψήφιος βολευτής είπε πως αυτό ήταν εύκολο και πως θα κοιτούσε το θέμα προσωπικά. Αλλά αν γινόταν και βολευτής όλα θα ήταν ακόμα πιο εύκολα.
Οι εκλογές έγιναν (εγώ ψηφίζω σε άλλη περιφέρεια, οπότε δεν επέλεξα τον συγκεκριμένο υποψήφιο), η εγγονή δεν μπήκε ποτέ στο Μουσικό Λύκειο, η ηλικιωμένη κυρία βρίζει έκτοτε τον βολευτή, ο ιδιαίτερος πήρε τον πούλο από το πολιτικό γραφείο του βολευτή (ναι! Έγινε ένα από τα 300 καμάρια μας) και αντικαταστάθηκε από πόρνη-ιδιαιτέρα και η ζωή συνεχίζεται.
Ο βολευτής συνεχίζει παράνομα να ασκεί το επάγγελμα του (βλέπε ασυμβίβαστο), χρησιμοποιώντας το όνομα ενός παροπλισμένου συναδέλφου του και βγαίνει συχνά-πυκνά στα ΜΜΕ όπου το παίζει ηθικός και τίμιος.
Τελικά κανένας, πλην του απατεώνα βολευτή, δεν έφαγε το παραμικρό κομματάκι από την πίτα! Αχ αυτή η απληστία σ' αυτήν τη χώρα!

Ο αριστερός με την δεξιά τσέπη

"Κομμουνιστής" που λαμβάνει ενοίκια από πολυκατοικίες, βρίζει τους πασοκτζήδες, όποτε πάμε για καφέ, ως ψευτό-σοσιαλιστές (δεν έχει κι άδικο) και μετά πάει και σηκώνει όλα τα επώνυμα ρούχα από τα μαγαζιά της Ταξιαρχών και της Αθηνάς. Αποφασίζει να επενδύσει το ποσό των 10.000€ (αυτή είναι μόνο η προκαταβολή) σε μια μικρή επιχείρηση γρήγορου φαγητού και να γίνει αφεντικό. Άραγε θα αρχίσει να δίνει μισθούς των 1.000€ στους υπαλλήλους του, όπως απαιτεί το κόμμα;
Γνωρίζω κι άλλους ανθρώπους σαν τον συγκεκριμένο. Όλοι τους φοράνε μια ταμπέλα του αριστερού, του προοδευτικού, του ιδεαλιστή αλλά δεν νομίζω πως κάποτε εργάστηκαν, έστω και για μια ώρα, σε ένα εργοστάσιο ή στην οικοδομή. Δεν νομίζω ότι έχουν κάνει κάποτε χειρονακτική εργασία (εκτός ίσως από το να χτυπήσουν έναν φραπέ στο γραφείο τους ίσως). Δεν ένιωσαν ποτέ την αδικία, την εκμετάλλευση, την ρουφιανιά.
Πραγματικά, δεν τους ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι καθόλου κακό να έχει κάποιος περιουσία. Άλλά εκνευρίζομαι όταν μιλάνε για αδικία στην εργασία, που δεν την έχουν ζήσει ποτέ! Με εκνευρίζει που κάτι για τον μέσο άνθρωπο θεωρείτε ακριβό, γι' αυτούς όχι απλά θεωρείτε φθηνό, αλλά είναι και μαλακία να τους λες πως είναι ακριβό.
Γιατί άλλα λέτε και άλλα κάνετε; Γιατί θέλετε να σας κολλάνε οι γνωστοί σας μια ταμπέλα που δεν σας αντιπροσωπεύει; Μήπως είναι must να είστε επαναστάτες του κόλου;

"Αύριο όμως θα είναι διαφορετικά"

Θα έχετε δει αυτό το βίντεο-μήνυμα είτε στην τηλεόραση (το είδα προχθές το μεσημέρι όταν έτρωγα και κοίταζα σαν χαζός), είτε σε κάποιο άλλο blog. Για να ζήσετε την όμορφη και ανέμελη ζωή σας και για να μπορώ να την κράζω (modern life is rubbish είπαμε) πρέπει να υπάρχει πρώτα (ζωή). Και για να υπάρχει πρέπει να βάλουμε όλοι ένα χεράκι.

Προσωπικά, ανακυκλώνω όλο (όλο μα όλο) το χαρτί μου, χάρη στην εργασία μου. Αναψυκτικά αγοράζω σε γυάλινα μπουκάλια που επιστρέφονται. Αλλάζω σταδιακά τις κοινές λάμπες μου (μόλις καούν) με energy saver λάμπες. Φτιάχνω (προσπαθώ εν πάση περιπτώσει) βιολογικό λίπασμα σε μια γωνιά της αυλής μου. Στην ουσία τα μόνα σκουπίδια μου είναι αυτά τα ηλίθια πλαστικά από τις κυριακάτικες εφημερίδες και το χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας από την τουαλέτα μου (δεν νομίζω οι διαλογείς του χαρτιού θα ήταν πολύ ευτυχισμένοι με το θέαμα). Χρησιμοποιώ μια μεγάλη πάνινη σακούλα για τα ψώνια μου στο σούπερ μάρκετ (έχω γίνει ρόμπα ουκ ελάχιστες φορές, αλλά επιμένω!). Έχω σκεφτεί και κάτι ακόμα που θα το αποκαλύψω σύντομα.

Σημασία έχει τι μπορώ να κάνω εγώ, τι μπορεί να κάνει ο κάθε εγώ, τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μας! Ακούστε το επιθετικό μήνυμα του παιδιού στο βίντεο. Σκεφτείτε γιατί μας μαλώνει! Κάντε κάτι! Έστω και μικρό! Καταργήστε το stand by στις συσκευές σας. Υπάρχει και το power off!

Θέλω πίσω τις εποχές! Θέλω χιόνι και κρύο στην Αθήνα τα Χριστούγεννα! Θέλω καλοκαίρι με τζιτζίκια (καλοκαίρι λέμε, όχι Απρίλιο)! Θέλω χελιδόνια στην κεραμοσκεπή του πατρικού μου σπιτιού! Ξυπνήστε επιτέλους! Το χρήμα (και το κυνήγι του) δεν θα έχει καμία αξία σε έναν κατεστραμμένο κόσμο! Ξυπνήστε!

Ένα ήσυχο Σου Κου στην Ζαχάρω

Και επειδή δεν έκανα μόνο διαγραφές στην Ζαχάρω, ανεβάζω και μερικές φωτογραφίες από εκεί!

Tags: "Μένουμε Ελλάδα", Τζάμπα διαφήμιση, κλπ :-)

Στον δρόμο για την θάλασσα, υπάρχει ο σταθμός του τρένου! Δεν γίνεται και τρελή χρήση όπως βλέπετε...

Η παραλία μπροστά στο παρά θιν΄ αλός (το έγραψα σωστά;)! Πραγματικά τέλεια!

Και μετά το μπάνιο, λίγο γλυκό καρπούζι είναι ότι πρέπει. Το must του καλοκαιριού που θα έλεγε και ο Π.Κωστόπουλος, ο αναμορφωτής του στυλ!

Και τέλος, ένα όμορφο λουλούδι από την ανθισμένη βεράντα του σπιτιού που με φιλοξένησε (σας ευχαριστώ πολύ)! Το ραντεβού ανανεώθηκε για ένα πενθήμερο τον Αύγουστο!

Sugartown

Αναχωρώ άμεσα για ένα διήμερο στην Ζαχάρω Ηλείας! Αύριο το πρωί θα κολυμπάω σ'αυτήν την παραλία που βλέπετε στην φωτογραφία. Ο πιο όμορφος και καλογυμνασμένος άντρας που θα δείτε εκεί θα είμαι εγώ! Μην διστάσετε να μου ζητήσετε αυτόγραφο ή το τηλέφωνό μου για τρελό σαββατόβραδο στο Κατάκολο (μόνο για κυρίες). :-) Καλό Σου Κου!!!

Σοφά λόγια

Όταν είσαι το σφυρί να χτυπάς, όταν είσαι το αμόνι να βαστάς.

Το έλεγε ο Νικόλας και μ' άρεσε πολύ! Ταιριάζει απόλυτα στις τωρινές καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μου.

Κριστίν

Περιμέναμε έναν φίλο στο Σχιστό Κορυδαλλού και είδα αυτό στην γωνία του σπιτιού του:

Φίλε μου καλέ, να κόψεις τα θρίλερ γιατί σε επηρεάζουν πολύ! Άρχισε να βλέπεις κωμωδίες (ελπίζω μόνο να μην γράψεις "κατσαριδάκι αγάπη μου" στο όχημα σου.)

Μαγεία από την Βαρκελώνη 03

Ακόμα δύο βίντεο από την συναυλία των Ojos de Brujo.



Η Marina τραγουδάει το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς a-capella, μας στέλνει ένα φιλί, αποχωρεί και...



...οι υπόλοιποι επιστρέφουν και παίζουν ένα παιχνίδι με τον κόσμο.

Και επειδή είναι η τελευταία ανάρτηση για το θέμα, θα πω και δυο πράγματα για την συναυλία. Στον χώρο φτάσαμε στην ώρα μας με τον Στέλιο. Συναντήσαμε τους κουμπάρους και τον Μπαβέου με την κοπελιά του. Οι πόρτες άνοιξαν πολύ μετά από τις οκτώ που έπρεπε να ανοίξουν κανονικά. Καθίσαμε στις πρώτες εξέδρες με σκοπό να σηκωθούμε όταν ξεκινήσει η συναυλία. Στην ουσία αυτό είχε γίνει, καθώς ο dj Imam Baildi έπαιζε το set του, χωρίς φωτισμό. Ένας τύπος μας ενημέρωσε πως υπήρχε πρόβλημα με τον φωτισμό και πως οι Νότιος ήχος δεν θα εμφανιστούν (τα λεφτά μας πίσω, ρεεεε). Ο Imam συνέχισε, όσο το σκοτάδι επικρατούσε στην σκηνή (εύγε παλικάρι!). Στην σκηνή ανέβηκαν οι Palyrria. Ο τραγουδιστής την έχει δει Robert Plant όπως εύστοχα παρατήρησε ο κουμπάρος και η ατάκα της βραδιάς ήταν όταν σε κάποιο κομμάτι έσκυψε και ακούμπησε το κεφάλι του, πάνω από το μικρόφωνο (-τι έπαθε; -του ήρθε μια σκοτοδίνη ξαφνικά!) Αφού έπαιξαν ποντιακά, ινδιάνικα, νησιώτικα κλπ (εντάξει, καλοί ήταν, αλλά τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια κούρασαν, ειδικά όταν πλησίαζε δώδεκα), πήραν το χειροκρότημα του κοινού και αποχώρησαν. Δεν θα πω κάτι για τους ΟDB καθώς δεν γίνεται να περιγράψεις την ενέργεια και την μαγεία που πρόσφεραν. Απλά θα πω, πως ήταν μια συναυλία που θα θυμάμαι για χρόνια.

Μαγεία από την Βαρκελώνη 02

Ένα μικρό δείγμα της μαγείας των Ojos de Brujo! Απολαύστε!

Μαγεία από την Βαρκελώνη 01

Χθες βράδυ, πέρασα μαζί με τον Στέλιο και τους κουμπάρους του, μια υπέροχη νύχτα, στην συναυλία των Ojos de brujo (ήρθε και ο Μπαβέου με την κοπελιά του, αλλά κάποια στιγμή εξαφανίστηκε). Στα κορυφαία της βραδιάς ο τύπος με την αμφίεση McLaren Mercedes που επί μια ώρα καθάριζε την μύτη του δίπλα μας (καλά ρε φίλε, πόσο καιρό είχες να την καθαρίσεις;), η θεά, κουκλάρα, τέλεια Τζένη Θεωνά που χόρευε, μπροστά μας, πίσω μας, δεξιά μας και αριστερά μας και τέλος (last but not least) η εξαιρετική εμφάνιση του συγκροτήματος που τα έδωσε όλα! Πολλές φορές έμεινα μαλάκας από τα όσα είδα! Μία φωτογραφία για σήμερα και αύριο θα ανεβάσω και βιντεάκια ("φιλαράκι είναι παράνομο αυτό που κάνεις...").

Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες...

Μετά τις χθεσινές όμορφες αναμνήσεις πάμε και στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα! Ο μέγας πρόεδρος της ΕΠΟ, Βασίλης Γκαγκάτσης, μετά τα προηγούμενα κόλπα, έκανε και δηλώσεις στον Sport FM:

«Στο τελευταίο παιχνίδι που θα δώσουμε στα προκριματικά απέναντι στη Μάλτα θα παίξουμε στο ΟΑΚΑ. Εξετάζουμε τώρα πού θα δώσουμε το προτελευταίο παιχνίδι, με τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη. Οι προπονητές με παρέπεμψαν στους παίκτες. Υπάρχει το πρόβλημα με τα εισιτήρια διαρκείας, αφού δεν θέλουμε να κακοκαρδίσουμε αυτούς τους περίπου 4.000 φιλάθλους που μας εμπιστεύθηκαν. Θα πάρουμε την καλύτερη δυνατή απόφαση για όλους».

"Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες, να δεις κάποτε που θα μας πούνε και χαζούς" που έλεγε και το τραγούδι. Για εμάς τους 4.000 φίλαθλους λέω που δεν θέλει να μας κακοκαρδίσει. Δεν φτάνει που χάσαμε δύο αγώνες επειδή επέτρεψε στον ΟΠΑΠ να μοιράσει πλαστικά κοντάρια με τις σημαίες και να τιμωρηθεί η έδρα, τώρα θέλει να χάσουμε ακόμα δύο ματς (καλά ντε, βγάλτε έξω το ματς στο ΟΑΚΑ).
Είμαι περίεργος, πόσοι από αυτούς τους 4.000 θα ξαναπάρουν διαρκείας. Προσωπικά, αν δεν φύγει το λαμόγιο από την ΕΠΟ δεν ξαναπαίρνω ακόμα κι αν η εθνική μας κερδίσει το μουντιάλ! Τέλος! Χίλιες φορές ο Τσιάρτας πρόεδρος! Χειρότερος αποκλείεται να είναι από αυτόν.
Αν δεν θέλεις να μας κακοκαρδίσεις, κυρ-Βασίλη, δώσε μας τα λεφτά μας πίσω, για τους υπόλοιπους αγώνες (και τους δύο προηγούμενους) και πάρε σύνταξη ή γίνε πρόεδρος στον ΠΑΟΚ. Αφού δεν σ' αρέσουν οι άνθρωποι που πληρώνουν να δουν την εθνική, θα γυρίσεις στα παλιά, τότε που γύρναγες στα Λύκεια χαρίζοντας εισιτήρια και μοίραζες προσκλήσεις στους πολιτικάντηδες, για να μαζέψεις 500 άτομα στο ΟΑΚΑ. Αυτά είναι τα χάλια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ποιός Κόκκαλης και ποιός Βαρδινογίαννης; Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Και ο πρόεδρος της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, είναι το κεφάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου! Ουστ! Ουστ! και πάλι Ουστ!

Ήμουν εκεί

Πέρασαν 3 χρόνια από την κατάκτηση του Euro. Νιώθω περήφανος για ότι έκαναν οι παίκτες μας (και ο Γιούρκας που τον έκραξα στον αγώνα με την Τουρκία). Νιώθω τυχερός που βρέθηκα στο Οπόρτο και είδα ίσως τον συγκλονιστικότερο, από όλους τους αγώνες της εθνικής στην Πορτογαλία. Θυμάμαι ακόμα πως στεκόμασταν όλοι όρθιοι σε όλη την διάρκεια του αγώνα, χωρίς να σταματάμε να τραγουδάμε, και ακούγοντας την γιούχα των Πορτογάλων γιατί η "όλα" τους χάλαγε στην δική μας εξέδρα των "όρθιων". Θυμάμαι να φωνάζουμε όλο και πιο δυνατά, μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια για γκολ των Τσέχων. Θυμάμαι σαν ηλεκτροσόκ το γκολ του Δέλλα, που με τίναξε να ισορροπώ πάνω στην πλάτη του καθίσματος μου, πανηγυρίζοντας από την μία με τον Γιάννη και κάνοντας κολοδάκτυλα στους, απορημένους δίπλα μας, Πορτογάλους ως απάντηση στην γιούχα τους. Θυμάμαι τους δύο περίλυπους Τσέχους έξω από το γήπεδο να μας κοιτάνε, να τους πλησιάζω και να τους παρηγορώ. Θυμάμαι να φτάνω στο πούλμαν με ξεραμένο στόμα από τις φωνές και να ζητάω από τον οδηγό λίγο νερό. Δεν δέχεται χρήματα και του κάνω δώρο ένα μπρελόκ που είχα από τους επερχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας που αμέσως κρεμάει στον καθρέφτη του. Θυμάμαι την ανικανότητα των οδηγών του τουριστικού γραφείου στο μπάχαλο στο αεροδρόμιο που με έκαναν να διαπραγματεύομαι σε άγγλο-ισπανικά για το πώς θα γυρίσουμε σπίτι. Θυμάμαι την απόλυτη ησυχία στο αεροπλάνο και τον ύπνο-λιποθυμία από την εξάντληση. Αντιγράφω από το ημερολόγιο του Τραϊανού Δέλλα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" :

Πέμπτη (1/7), Αγώνας με Τσεχία
Έχουμε μπροστά μας την Τσεχία, την πιο φορμαρισμένη ομάδα. Δε μπορούμε, όμως, να κάνουμε πίσω. Με πιάνει το γαμώτο. Λέω, γιατί να πάει ο Τσέχος τελικό; Για μας είναι ευκαιρία ζωής. Στο ματς βλέπω ότι αντέχουμε, παρά την πίεση. Εμείς λέμε «Όχι, δεν θα πέσουμε. Αν είναι να χάσουμε θα χάσουμε στο 20ο πέναλτι. Θα πέσουμε όρθιοι». Και στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης έρχονται τα πάνω κάτω. Αυτοί πεθαίνουν από την κούραση. Ο κόσμος μας παραληρεί και μας σπρώχνει.
Κερδίζουμε το κόρνερ. Βλέπω το ρολόι. Γράφει 14.36. Λέω «Τώρα να μπει, τώρα να μπει». Και μπήκε. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Αν είχα ένα μικρόφωνο στο στόμα εκείνη τη στιγμή η κραυγή μου θα έφτανε στην Ελλάδα. Βάζω το γκολ και τρέχω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι φίλησα τη βέρα μου και πήδηξα πάνω στους υπόλοιπους. Την άξιζε η Φιλιώ την αφιέρωση γιατί είναι πάντα δίπλα μου, στις καλές και τις κακές στιγμές. Αν και δεν είδε τι έκανα γιατί είχαν πέσει πάνω της και τη φιλούσαν! Ο Κολίνα σφυρίζει το τέλος. Δε μπορώ να χωρέσω στο κορμί μου τόση χαρά. Ξεχειλίζει. Πάω στην εξέδρα να βρω τη γυναίκα μου. Τη βλέπω να κλαίει. Την αγκαλιάζω. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα δω και μετά τα πανηγύρια στα αποδυτήρια. Μου φωνάζει: "Τι έκανες, τι έκανες!".
Στο κινητό μου καταγράφεται νέο ρεκόρ αναπάντητων, γύρω στις 70, και μηνυμάτων, κάπου 40. Πολλά από Ιταλία. Από φίλους. Ο Ντελβέκιο, ο Πανούτσι μου γράφουν: "Μπράβο Τράι, είμαστε χαρούμενοι για σένα". Δεν έχω πολυκαταλάβει τι έγινε. Δεν ξέρω ποιο ήταν το πιο σημαντικό γκολ στο Euro, αλλά αυτό ήταν σίγουρα το πιο συγκλονιστικό παιχνίδι. Μέσα στην παραζάλη της ευτυχίας, σκέφτομαι τους Τσέχους. Δε θέλω ποτέ να βρεθώ στη θέση τους. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο τα έχασαν όλα.
Αλλά δεν υπάρχει χρόνος για πολλές στενάχωρες σκέψεις. Στα αποδυτήρια "δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ". Όλη την ώρα. Έχουμε ξελαρυγγιαστεί. Λέμε και το "σήκωσέ το", αλλά το άλλο περισσότερο.

Σαν σήμερα, πριν 3 χρόνια, μια ομάδα ανθρώπων έδωσε μεγάλη χαρά σε έναν λαό. Έδωσε ελπίδα και το μήνυμα πως όλα μπορούν να συμβούν, πως τίποτα δεν είναι απίθανο. Για εκείνη την μέρα ο Τραϊανός γράφει:

Κυριακή (4/7) Η ώρα του τελικού
Πάνε να μας περάσουν τη λογική ότι είμαστε ήδη νικητές. Λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο λέω στα παιδιά ότι «δε μου αρέσει αυτό που ακούγεται. Θα μπούμε μόνο για τη νίκη. Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Όλοι έχουν την ίδια άποψη. Είμαι ήρεμος, όπως πριν και στη διάρκεια όλων των αγώνων. Το ημίχρονο τελειώνει 0-0. Πιστεύω ότι το ματς είναι δικό μας. Το λέμε και στα αποδυτήρια. "Ας μείνουμε έτσι και γκολ θα βάλουμε". Αυτή η ομάδα μοιάζει με κόμπρα. Χτυπάει μία φορά και τέλος. Στο γκολ του Άγγελου σκέφτηκα μόνο ένα πράγμα: "Τώρα, δεν το χάνουμε".
Έχουν τριπλάσιο κόσμο, αλλά ακούγονται μόνο οι δικοί μας. Ήταν το φαβορί, αλλά στο γήπεδο είμαστε εμείς. Τελειώνει το ματς. Τρέλα. Τρέχουμε δεξιά, αριστερά. Στον κόσμο πρώτα που μας έκανε να νιώθουμε ότι παίζουμε εντός έδρας. Πάνω στο βάθρο ακούγεται μόνο το "σήκωσέ το". Όταν ο Θοδωρής το υψώνει βγαίνουν από μέσα μου χιλιάδες ντεσιμπέλ. Ναιαιαι!". Τελειώσαμε, τα καταφέραμε. Μοιάζει με όνειρο. Δε σκέφτομαι τίποτα. Θέλω μόνο να ζήσω τη στιγμή. Να ζήσω κάτι που δύσκολα θα ξαναζήσω. Δε νομίζω ότι θα ξαναγίνει.
Πίνουμε γουλιά-γουλιά το νέκταρ. Στον γύρο του θριάμβου μας χειροκροτούν οι Πορτογάλοι. Στα αποδυτήρια τρέλα. Στο πούλμαν τα ίδια. Θυμίζει εξέδρα φανατικών. Ακούγεται συνέχεια το "Δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ", μέχρι που φωνάζει ο Ντέμης: "Stop, stop. Έχω ένα καινούργιο". Κι αρχίζει το ίδιο. Έτσι βγήκε "το καινούργιο, το καινούργιο". Φτάνοντας στο ξενοδοχείο πέφτω όπως είμαι, με τα ρούχα, στην πισίνα. Αγκαλιάζουμε το κύπελλο για να το πιστέψουμε.
Μας περιμένουν οι δικοί μας άνθρωποι στο ξενοδοχείο. Κι ενώ είμαστε στο τραπέζι για φαγητό έρχεται ο Ντέμης χωρίς να τον βλέπω και μου αδειάζει μια σαμπάνια στο κεφάλι. Λίγο αργότερα, βέβαια, παίρνω εκδίκηση. Μαζί με τον Κατσουράνη του αδειάσαμε κι εμείς μία. Ζούμε στον παράδεισο. Δυστυχώς, δεν έχω εικόνα για το τι έγινε στην Αθήνα. Μόνο η πορτογαλική τηλεόραση δείχνει τους Έλληνες στη Λισσαβόνα. Κάτι ήταν κι αυτό. Πέφτω για ύπνο γύρω στις 6 Ελλάδος. Αυτή είναι η μεγάλη βραδιά του Έλληνα ποδοσφαιριστή, η μεγάλη νίκη του. Όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δυστυχώς, πρωταγωνιστές στην Ελλάδα είναι οι πρόεδροι και τα τσογλάνια που κάνουν φασαρίες στα γήπεδα.
Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έχει ταλέντο, αλλά που να το δείξει; Με τι κίνητρο; Σε 1000 άτομα μπροστά; Σε γήπεδο που φοβάσαι ότι θα σου γυρίσουν τα γόνατα; Που φοβάσαι μην φας την πέτρα κατακέφαλα; Ποιος εργαζόμενος που δουλεύει σε υπόγειο χωρίς φως και δε μπορεί να πάρει ανάσα αποδίδει καλά;

Πόρνη-πεζοναύτης

Μαύρο αμάνικο φανελάκι με στρας στην κοιλιά, κολάν σε καφέ-μαύρη-άσπρη παραλλαγή που καταλήγει σε χακί κορδόνια στην γάμπα, κίτρινο-πράσινο φλούο ριγέ (οριζόντιο) καλτσάκι, μαύρο ματ παντοφλέ σκαρπίνι με τακουνάκι και κεραμιδί μαλλιά με μικρές ξανθές τούφες.
Μπράβο, ζώον! Για ακόμα μια φορά μας εξέπληξες με την εμφάνιση σου! Αν κάποια στιγμή χρειαστεί να αλλάξεις δουλειά, θα βρεις αμέσως μια στο Δελφινάριο ως κομπάρσος στον ρόλο της πόρνης-πεζοναύτη ή στο μπαλέτο του Γιάννη Φλωρινιώτη! Ουστ!

Επιτέλους θάλασσα!

Σήμερα ήρθε η ώρα για το πρώτο μου μπάνιο στην θάλασσα, για φέτος! Κατά τις 12:30 με πήρε τηλέφωνο ο Κοσμάς και στις 14:00 ξεκινήσαμε, μαζί μας και ο Μιχάλης, για Πόρτο Γερμενό.
Δεν είχα ξανάπαει ποτέ εκεί και ήμουν επιφυλακτικός για την ποιότητα των νερών. Το αποτέλεσμα όμως με εξέπληξε. Η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη, αλλά τα νερά λίγο παγωμένα. Όπως και να έχει, ήταν άψογα! Μετά υπήρξε η καθιερωμένη φραπεδοποσία με συζητήσεις κοινωνικού περιεχομένου και κράξιμο μεταξύ μας. Ακολούθησε το οφθαλμόλουτρο και η κριτική, επιπέδου επιτροπής καλλιστείων. Μια όμορφή και ανέμελη μέρα πέρασε, μια δύσκολη ξεκινά αύριο το πρωί. Καλό μήνα και τα κεφάλια μέσα...