Ήμουν εκεί

Πέρασαν 3 χρόνια από την κατάκτηση του Euro. Νιώθω περήφανος για ότι έκαναν οι παίκτες μας (και ο Γιούρκας που τον έκραξα στον αγώνα με την Τουρκία). Νιώθω τυχερός που βρέθηκα στο Οπόρτο και είδα ίσως τον συγκλονιστικότερο, από όλους τους αγώνες της εθνικής στην Πορτογαλία. Θυμάμαι ακόμα πως στεκόμασταν όλοι όρθιοι σε όλη την διάρκεια του αγώνα, χωρίς να σταματάμε να τραγουδάμε, και ακούγοντας την γιούχα των Πορτογάλων γιατί η "όλα" τους χάλαγε στην δική μας εξέδρα των "όρθιων". Θυμάμαι να φωνάζουμε όλο και πιο δυνατά, μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια για γκολ των Τσέχων. Θυμάμαι σαν ηλεκτροσόκ το γκολ του Δέλλα, που με τίναξε να ισορροπώ πάνω στην πλάτη του καθίσματος μου, πανηγυρίζοντας από την μία με τον Γιάννη και κάνοντας κολοδάκτυλα στους, απορημένους δίπλα μας, Πορτογάλους ως απάντηση στην γιούχα τους. Θυμάμαι τους δύο περίλυπους Τσέχους έξω από το γήπεδο να μας κοιτάνε, να τους πλησιάζω και να τους παρηγορώ. Θυμάμαι να φτάνω στο πούλμαν με ξεραμένο στόμα από τις φωνές και να ζητάω από τον οδηγό λίγο νερό. Δεν δέχεται χρήματα και του κάνω δώρο ένα μπρελόκ που είχα από τους επερχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας που αμέσως κρεμάει στον καθρέφτη του. Θυμάμαι την ανικανότητα των οδηγών του τουριστικού γραφείου στο μπάχαλο στο αεροδρόμιο που με έκαναν να διαπραγματεύομαι σε άγγλο-ισπανικά για το πώς θα γυρίσουμε σπίτι. Θυμάμαι την απόλυτη ησυχία στο αεροπλάνο και τον ύπνο-λιποθυμία από την εξάντληση. Αντιγράφω από το ημερολόγιο του Τραϊανού Δέλλα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" :

Πέμπτη (1/7), Αγώνας με Τσεχία
Έχουμε μπροστά μας την Τσεχία, την πιο φορμαρισμένη ομάδα. Δε μπορούμε, όμως, να κάνουμε πίσω. Με πιάνει το γαμώτο. Λέω, γιατί να πάει ο Τσέχος τελικό; Για μας είναι ευκαιρία ζωής. Στο ματς βλέπω ότι αντέχουμε, παρά την πίεση. Εμείς λέμε «Όχι, δεν θα πέσουμε. Αν είναι να χάσουμε θα χάσουμε στο 20ο πέναλτι. Θα πέσουμε όρθιοι». Και στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης έρχονται τα πάνω κάτω. Αυτοί πεθαίνουν από την κούραση. Ο κόσμος μας παραληρεί και μας σπρώχνει.
Κερδίζουμε το κόρνερ. Βλέπω το ρολόι. Γράφει 14.36. Λέω «Τώρα να μπει, τώρα να μπει». Και μπήκε. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Αν είχα ένα μικρόφωνο στο στόμα εκείνη τη στιγμή η κραυγή μου θα έφτανε στην Ελλάδα. Βάζω το γκολ και τρέχω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι φίλησα τη βέρα μου και πήδηξα πάνω στους υπόλοιπους. Την άξιζε η Φιλιώ την αφιέρωση γιατί είναι πάντα δίπλα μου, στις καλές και τις κακές στιγμές. Αν και δεν είδε τι έκανα γιατί είχαν πέσει πάνω της και τη φιλούσαν! Ο Κολίνα σφυρίζει το τέλος. Δε μπορώ να χωρέσω στο κορμί μου τόση χαρά. Ξεχειλίζει. Πάω στην εξέδρα να βρω τη γυναίκα μου. Τη βλέπω να κλαίει. Την αγκαλιάζω. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα δω και μετά τα πανηγύρια στα αποδυτήρια. Μου φωνάζει: "Τι έκανες, τι έκανες!".
Στο κινητό μου καταγράφεται νέο ρεκόρ αναπάντητων, γύρω στις 70, και μηνυμάτων, κάπου 40. Πολλά από Ιταλία. Από φίλους. Ο Ντελβέκιο, ο Πανούτσι μου γράφουν: "Μπράβο Τράι, είμαστε χαρούμενοι για σένα". Δεν έχω πολυκαταλάβει τι έγινε. Δεν ξέρω ποιο ήταν το πιο σημαντικό γκολ στο Euro, αλλά αυτό ήταν σίγουρα το πιο συγκλονιστικό παιχνίδι. Μέσα στην παραζάλη της ευτυχίας, σκέφτομαι τους Τσέχους. Δε θέλω ποτέ να βρεθώ στη θέση τους. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο τα έχασαν όλα.
Αλλά δεν υπάρχει χρόνος για πολλές στενάχωρες σκέψεις. Στα αποδυτήρια "δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ". Όλη την ώρα. Έχουμε ξελαρυγγιαστεί. Λέμε και το "σήκωσέ το", αλλά το άλλο περισσότερο.

Σαν σήμερα, πριν 3 χρόνια, μια ομάδα ανθρώπων έδωσε μεγάλη χαρά σε έναν λαό. Έδωσε ελπίδα και το μήνυμα πως όλα μπορούν να συμβούν, πως τίποτα δεν είναι απίθανο. Για εκείνη την μέρα ο Τραϊανός γράφει:

Κυριακή (4/7) Η ώρα του τελικού
Πάνε να μας περάσουν τη λογική ότι είμαστε ήδη νικητές. Λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο λέω στα παιδιά ότι «δε μου αρέσει αυτό που ακούγεται. Θα μπούμε μόνο για τη νίκη. Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Όλοι έχουν την ίδια άποψη. Είμαι ήρεμος, όπως πριν και στη διάρκεια όλων των αγώνων. Το ημίχρονο τελειώνει 0-0. Πιστεύω ότι το ματς είναι δικό μας. Το λέμε και στα αποδυτήρια. "Ας μείνουμε έτσι και γκολ θα βάλουμε". Αυτή η ομάδα μοιάζει με κόμπρα. Χτυπάει μία φορά και τέλος. Στο γκολ του Άγγελου σκέφτηκα μόνο ένα πράγμα: "Τώρα, δεν το χάνουμε".
Έχουν τριπλάσιο κόσμο, αλλά ακούγονται μόνο οι δικοί μας. Ήταν το φαβορί, αλλά στο γήπεδο είμαστε εμείς. Τελειώνει το ματς. Τρέλα. Τρέχουμε δεξιά, αριστερά. Στον κόσμο πρώτα που μας έκανε να νιώθουμε ότι παίζουμε εντός έδρας. Πάνω στο βάθρο ακούγεται μόνο το "σήκωσέ το". Όταν ο Θοδωρής το υψώνει βγαίνουν από μέσα μου χιλιάδες ντεσιμπέλ. Ναιαιαι!". Τελειώσαμε, τα καταφέραμε. Μοιάζει με όνειρο. Δε σκέφτομαι τίποτα. Θέλω μόνο να ζήσω τη στιγμή. Να ζήσω κάτι που δύσκολα θα ξαναζήσω. Δε νομίζω ότι θα ξαναγίνει.
Πίνουμε γουλιά-γουλιά το νέκταρ. Στον γύρο του θριάμβου μας χειροκροτούν οι Πορτογάλοι. Στα αποδυτήρια τρέλα. Στο πούλμαν τα ίδια. Θυμίζει εξέδρα φανατικών. Ακούγεται συνέχεια το "Δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ", μέχρι που φωνάζει ο Ντέμης: "Stop, stop. Έχω ένα καινούργιο". Κι αρχίζει το ίδιο. Έτσι βγήκε "το καινούργιο, το καινούργιο". Φτάνοντας στο ξενοδοχείο πέφτω όπως είμαι, με τα ρούχα, στην πισίνα. Αγκαλιάζουμε το κύπελλο για να το πιστέψουμε.
Μας περιμένουν οι δικοί μας άνθρωποι στο ξενοδοχείο. Κι ενώ είμαστε στο τραπέζι για φαγητό έρχεται ο Ντέμης χωρίς να τον βλέπω και μου αδειάζει μια σαμπάνια στο κεφάλι. Λίγο αργότερα, βέβαια, παίρνω εκδίκηση. Μαζί με τον Κατσουράνη του αδειάσαμε κι εμείς μία. Ζούμε στον παράδεισο. Δυστυχώς, δεν έχω εικόνα για το τι έγινε στην Αθήνα. Μόνο η πορτογαλική τηλεόραση δείχνει τους Έλληνες στη Λισσαβόνα. Κάτι ήταν κι αυτό. Πέφτω για ύπνο γύρω στις 6 Ελλάδος. Αυτή είναι η μεγάλη βραδιά του Έλληνα ποδοσφαιριστή, η μεγάλη νίκη του. Όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δυστυχώς, πρωταγωνιστές στην Ελλάδα είναι οι πρόεδροι και τα τσογλάνια που κάνουν φασαρίες στα γήπεδα.
Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έχει ταλέντο, αλλά που να το δείξει; Με τι κίνητρο; Σε 1000 άτομα μπροστά; Σε γήπεδο που φοβάσαι ότι θα σου γυρίσουν τα γόνατα; Που φοβάσαι μην φας την πέτρα κατακέφαλα; Ποιος εργαζόμενος που δουλεύει σε υπόγειο χωρίς φως και δε μπορεί να πάρει ανάσα αποδίδει καλά;