Εκεί που έμενε ο Syd Barret

Σήμερα έκανα μια βόλτα στο Earl's Court για την έκθεση Hyper Japan. Στην επιστροφή, πέρασα και μια βόλτα από το κτήριο που έμενε ο Syd Barret από τον Δεκέμβρη του 1968 μέχρι τα μέσα του 1970.

Στο διαμέρισμα 29 του κτηρίου αυτού έγινε η φωτογράφηση για την προώθηση και το εξώφυλλο του άλμπουμ "The madcap laughs".

Η έπαρση τιμωρείται

Σαφώς και υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν τον τίτλο. Πρόσφατα μου έτυχε ένα στην δουλειά μου. Εκεί, λοιπόν, είχα πολλούς συναδέλφους από την Αλγερία. Είχαν σχηματίσει μια κλίκα και πουλούσαν μαγκιά, στους υπόλοιπους, γιατί εργάζονταν πολλά χρόνια και κανείς δεν τους έλεγε κουβέντα.

Κάποια μέρα έπρεπε να καλύψω έναν συνάδελφο που είχε πρόβλημα. Οπότε θα έκανα εγώ την πρωινή βάρδια αντί της απογευματινής και κάποιος από τους Αλγερινούς έπρεπε να καλύψει εμένα. Για να μην πολυλογώ, ξεκίνησα στις δέκα το πρωί και έπρεπε να τελειώσω στις δέκα το βράδυ. Ο Αλγερινός έπρεπε να ξεκινήσει στις τέσσερις και να τελειώσει στη μία το βράδυ. Κατά τις εννιάμισι, του είπα, εξαντλημένος, πως ευτυχώς τελειώνω. Με ρώτησε τι ώρα. Του είπα στις δέκα. Άρχιζε να φωνάζει σε μένα και στον σεφ που ήταν στην βάρδια πως αυτό δεν γίνεται, δεν πρόκειται να καλύψει αυτός έναν ωρομίσθιο (είχε φουλ συμβόλαιο αυτός) και άλλα πολλά. Ο συγκεκριμένος σεφ, που τον συμπαθώ πολύ και με συμπαθεί πολύ, επίσης, είπε πως θα μείνει αυτός. Δεν μου πήγαινε καλά. Του είπα πως θα μείνω εγώ. Έκτοτε ο Αλγερινός δεν μου μίλαγε, πέρα από το τυπικό "Hello". Ο σεφ, κανόνισε και την επόμενη βδομάδα μου έδωσε τις βραδιές του κλαμπ (Παρασκευή και Σαββάτο) που σημαίνει έξτρα χρήματα από tips. Δεν του άρεσε καθόλου, αλλά ήταν ένα είδος τιμωρίας για την συμπεριφορά του.

Από τότε ήταν "καλούλης" με όλους και την επόμενη βδομάδα όλα επέστρεψαν στο κανονικό, δουλεύοντας στις βραδιές του κλαμπ, και άρχισε το ψευδο-ρουφιανιλίκι εναντίον μου. Σιγά-σιγά επέστρεψε στον παλιό καλό του εαυτό, και πούλαγε μαγκιά σε όλους, παρέα με τους υπόλοιπους.

Όλα αυτά μέχρι την Δευτέρα που μας πέρασε. Η εταιρία, διαπίστωσε πως τα γαλλικά διαβατήρια που είχαν δώσει όλοι σχεδόν οι Αλγερινοί για να εργαστούν, ήταν πλαστά. Μας κάλεσε όλους σε συνάντηση για να δουν τα συμβόλαια μας (θεωρητικά) και κάλεσε το αλλοδαπών. Δεν εμφανίστηκε κανείς από αυτούς που είχαν πρόβλημα, εκτός από έναν άτυχο Γεωργιανό, που τον τσίμπησαν.

Σαφώς και δεν ήταν καλή η συμπεριφορά της εταιρίας. Θα μπορούσε απλά να τους πει, σας ευχαριστώ πολύ, αλλά πρέπει να φύγετε πριν μας δημιουργήσετε πρόβλημα, όπως έκαναν στην προηγούμενη εργασία μου, όταν προέκυπταν προβλήματα με τα χαρτιά. Όλοι όσοι εργάζονται ακόμα εκεί, ένιωσαν χαρά που έφυγαν οι Αλγερινοί. Εγώ, παρότι μάλλον θα πάρω το συμβόλαιο του και θα έπρεπε να χαίρομαι για ότι έγινε, έμεινα με την κουβέντα "δεν καλύπτω εγώ ωρομίσθιο". Στηριζόμενος σε πλαστά χαρτιά, έχεις μια αξιοπρεπή εργασία, που σε πληρώνει καλά και είσαι αρχηγόπουλο. Γιατί αυτή η έπαρση και η μαγκιά. Πόσες φορές θα κάλυπτες τώρα έναν ωρομίσθιο, αρκεί κανείς να μην είχε πάρει χαμπάρι το θέμα με τα χαρτιά σου;

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως πρέπει να είσαι ταπεινός και να μην ξεχνάς ποτέ από που ξεκίνησες. Υπάρχουν και άλλα, άλλα θα τα κρατήσω για μένα, για την ώρα.

Μια βόλτα στην πόλη

Όταν έχω ρεπό, κάνω, σχεδόν πάντα, μια μεγάλη βόλτα, μόνος ή με παρέα. Δεν ξέρω πως, αλλά αργότερα γυρνώντας στο σπίτι, διαπιστώνω πως η βόλτα μου είναι κοντά στα δώδεκα χιλιόμετρα.

Η τελευταία μου βόλτα ήταν την Πέμπτη. Πήγα με το λεωφορείο στο Camden. Περιπλανήθηκα στην αγορά και φυσικά τίμησα το Souvlaki Superstars, το καλύτερο σουβλατζίδικο στο Λονδίνο. Το Camden για μένα είναι συνώνυμο με το παραδοσιακό μας φαγητό. Κατέβηκα στο κανάλι. Κοίταξα τον χάρτη στο iPhone μου και είδα πως μπορώ να φτάσω μέχρι το Notting Hill. Ξεκίνησα το περπάτημα. Πλοιάρια κάνουν την ίδια διαδρομή. Το κανάλι περνάει από το Regent's Park και τον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου.

Ακολουθούν επαύλεις στις δυο όχθες του καναλιού που χτίστηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα σε νεοκλασικό ρυθμό. Η ησυχία που επικρατεί σε κάνει να νομίζεις πως δεν είσαι στην πόλη. Παροδικά όταν περνάς κάτω από μια γέφυρα, ακούς τον ήχο της πόλης από πάνω. Ακολουθεί ο οικισμός των πλοιαρίων. Ολόκληρες οικογένειες μένουν μέσα σε πλοιάρια και στον ντόκο έχουν φτιάξει μικρούς κήπους σε γλάστρες και έχουν στήσει αυτοσχέδια "σαλόνια". Σκέφτηκα πως θα είναι ωραία να μένεις σε πλοιάριο και μετά σκέφτηκα πως θα πρέπει να αδειάζεις την χημική σου τουαλέτα, κάθε φορά που γεμίζει. Άρα δεν είναι ωραία, σκέφτηκα και χαμογέλασα.

Μετά, έπεσα σε έναν μαυροπίνακα, στον οποίο μπορείς να γράψεις τι θα ήθελες να κάνεις πριν πεθάνεις. Εκατοντάδες οι επιθυμίες. Βρήκα κιμωλίες σε ένα μεταλλικό κουτάκι και έγραψα κι εγώ. Κάποιος πατριώτης (φαντάζομαι) είχε γράψει πως πριν πεθάνει, θα ήθελε να πιει έναν καφέ, δίπλα στην θάλασσα στην Ελλάδα.

Μπροστά στον μαυροπίνακα των επιθυμιών.

Η επιθυμία του πατριώτη (;)

Η δική μου επιθυμία.

Το κανάλι διακόπτεται σε αυτό το σημείο. Υποχρεωτικά ανεβαίνεις την σκάλα και βγαίνεις στην πόλη. Το κανάλι  συνεχίζει, αλλά δεν είναι προσβάσιμο. Σε εκείνο το σημείο έχει πάλι πλοιάρια, αλλά είναι των πλουσίων. Κάποια στιγμή η πρόσβαση επιτρέπεται και πάλι. Στο τέλος της διαδρομής είσαι στην Μικρή Βενετία.

Από εκεί άλλαξα κανάλι κάτω από την γέφυρα και κατευθύνθηκα προς το Notting Hill. Το κανάλι περνάει από κυριλέ παμπς και από το Westbourne Park. Εκεί είναι και ο αυτοκινητόδρομος Westway, που αναφέρεται στο Under the Westway των Blur. Για να διασχίσεις κάθετα τον Westway, χρησιμοποιείς μια σειρά γέφυρες που θυμίζουν Νέα Υόρκη. Περιφραγμένες ολόγυρα, με πλέγματα, φτιαγμένες από διαφορετικά υλικά η κάθε μια. Περπατάς πάνω από γήπεδα ποδοσφαίρου και κάτω από τον Westway παράλληλα. Μετά είναι τα τρένα που περνάνε από κάτω σου. Στο τέλος αυτών των γεφυρών είναι ένας στενός διάδρομος, σαν σοκάκι από ελληνικό νησί, φτιαγμένος από κόκκινο τούβλο. Και είσαι στο Notting Hill. Κατευθύνθηκα προς το Portobello. Κατέβηκα όλον τον δρόμο με τα όμορφα μαγαζιά και πέρασα από το σπίτι που έμενε ο George Orwell. Μετά σε πιο γνώριμα μέρη, στο High Street Kensington που δουλεύω. Και από εκεί η γνωστή διαδρομή για το σπίτι στο Fulham.

Ένιωθα κουρασμένος, αλλά πολύ ευχαριστημένος. Λατρεύω τις βόλτες σε αυτήν την πόλη.

Φτιάξε έναν καφέ και έλα...

Πάρε ένα σάκο κι έλα, έλεγε κάποτε ο Δημήτρης. Τα ίχνη του χάθηκαν στο Περού. Εκεί έγινε η τελευταία του ανάρτηση πριν από τέσσερα χρόνια περίπου. Η φράση του, όμως, μου κόλλησε στο μυαλό.

Τον σάκο μου τον πήρα πριν από 21 μήνες περίπου και είμαι στο Λονδίνο. Όχι για το ταξίδι. Από ανάγκη. Συνήθισα εδώ. Συνήθισα να μιλάω σε μια ξένη γλώσσα. Συνήθισα (τον κακό τους) τον καιρό. Συνήθισα τα συστήματα τους, το νόμισμα τους, τα τοπία τους. Συνήθισα τις συνήθειες τους.

Και τώρα σε καλώ κι εγώ, αλλά με διαφορετικό κάλεσμα. Φτιάξε έναν καφέ κι έλα. Άραξε στο κάθισμα σου. Διάβασε τις ιστορίες μου από τα ξένα. Μάθε τα νέα μου. Παρακολούθησε με να γίνομαι καλύτερος. Πιο ουσιαστικός. Απαλλαγμένος λίγο-λίγο από το παρελθόν. Απαλλαγμένος από τα πολλά υλικά αγαθά. Κοίτα πως γαληνεύει η ψυχή μου. Έλα μαζί μου νοητά. Μπορεί να είσαι μακρυά μου, αλλά είσαι πολύ κοντά μου. Είσαι στην καρδιά μου. Όπως και η πατρίδα μου. Σε θέλω συμμέτοχο/η.

Φτιάξε έναν καφέ και μπες στον νέο κόσμο μου.

Solo un Leo

Διαβάζω τα πικρόχολα σχόλια για τον Μέσι.

Γιατί πήρε το βραβείο; (ακολουθούν κατάρες εναντίον της FIFA).     Το βραβείο έχει σπόνσορα την Adidas. Ο Μέσι έχει σπόνσορα την Adidas. Ποιος θα πάρει το βραβείο; Εγώ ή ο Καραγκούνης;

Ο Μέσι ξέρασε.
Βασικά είχε αναγούλες και έφτυνε. Και; (προφανώς αναγούλιασε in advance σκεπτόμενος τα άρθρα του Contra και του κάθε αναλυτή του κώλου που εργάζεται σε ελληνικά ιντερνετικά μέσα.)

Ο Μέσι αδιαφόρησε στην ομιλία του Σαμπέγια. Κάτι έγινε.
Ίσως δεν άντεχε να ακούσει τις μαλακίες του ταβερνιάρη και απλά σκεφτόταν τι να κάνει για να γαμήσει τους Γερμανούς στην παράταση.

Ο Μέσι δεν είναι μεγάλος παίχτης γιατί δεν κέρδισε τίποτα με την Αργεντινή.
Το ίδιο και ο Κρόιφ με την Ολλανδία, ο Ραούλ με την Ισπανία, ο Μπεστ με την Βόρειο Ιρλανδία, ο Στόιτσκοφ με την Βουλγαρία, ο Καντονά με την Γαλλία, η Κριστιάνα με την Πορτογαλία και ο Αναστόπουλος με την Ελλάδα. Και; Αν χθες η Αργεντινή κέρδιζε, ο Κλόζε δεν θα είχε κερδίσει τίποτα με την εθνική του ομάδα.

Το μόνο που συνέβη είναι το εξής. Μια ομάδα έχασε και μια ομάδα κέρδισε. Τόσο απλά. Αυτό δεν έχει να κάνει με τίποτα με την αθλητική (και οικονομική) αξία ενός παίχτη.

Και τέλος για τους Βραζιλιάνους, μπράβο μαλάκες, δώσατε ένα σκασμό λεφτά, φάγατε την μεγαλύτερη ψωλή της ιστορίας σας και μετά τραγουδάγατε για τους γαμιάδες σας. Επιτέλους ένας λαός που μας ξεπερνάει στην μαλακία.

Τα λέμε στο επόμενο Euro.

20 χρόνια μετά

Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε που σκοτώθηκε ο Ayrton Senna. Ένας θάνατος ζωντανά στην τηλεόραση. Όσοι τον αγάπησαν (και είναι πολλοί) τον θυμούνται. Είναι το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό, όταν ακούνε την λέξη πρωτομαγιά. Ο Senna αποσύνδεσε την πρωτομαγιά από τους εργατικούς αγώνες και από τα λουλούδια. Έγινε ο ίδιος μια επέτειος. Η επέτειος που ένας μεγάλος πιλότος (ο μεγαλύτερος όλων των εποχών για μένα), έφυγε από την ζωή, αλλά όχι από το μυαλό μας.

Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η μέρα, αρχίζω να διαβάζω, περισσότερα για αυτόν. Ήταν περίεργος και μεγαλοφυής. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, αρχίσα να κοιτάζω τις πιο μικρές λεπτομέρειες για εκείνον. Και τον εκτιμώ πιο πολύ. Καταλαβαίνω πόσο σημαντικός ήταν.

Ayrton, εκεί ψηλά να προσεύχεσαι για εμάς και να μας προσέχεις. Είσαι ένα από τα πρότυπα μου. Μπορεί να μην έχω καν δίπλωμα οδήγησης, αλλά έμαθα από σένα πως μόνο με σκληρή δουλεία, υπομονή, επιμονή και πίστη σε ότι κάνεις, μπορείς να φθάσεις στον στόχο σου. Είτε ο στόχο σου είναι να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα, είτε να νικήσεις τον αγώνα που λέγεται ζωή. Αθάνατος!

Tito

Τα λόγια είναι φτωχά. Είσαι και θα παραμείνεις ένα κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου που μου έλαχε να ζήσω. Είναι τόσο λάθος και άδικο ένας άνθρωπος στα 45 του να φεύγει. Να ξέρεις πως κάποιοι θα σε θυμούνται. Ως μαχητή στην ζωή του (δύσκολο να αναλαμβάνεις την Μπάρσα, στην μετά Πεπ εποχή) και ως μαχητή για την ζωή του. Ήμουν ένα μικρό κομματάκι του κορεό που φτιάχτηκε εκείνη την μέρα για σένα στην Βαρκελώνη. Νόμιζα πως τα είχες καταφέρει. Καλή αντάμωση.  

Animals

Σήμερα έκανα μια βόλτα απλά για να βγω από το σπίτι. Ανέβηκα προς το κέντρο της πόλης, από την King´s road και ήταν όμορφα και ήσυχα λόγω της αργίας.Δυστυχώς δεν βρήκα το μαγαζί που οι Sex Pistols δημιουργήθηκαν, αλλά θα το κάνω όταν επαναλάβω την βόλτα μου, κάποια στιγμή. Έφτασα στην Russel Square και κατέβηκα προς το ποτάμι, στην γέφυρα του Chelsea. Από εκεί μπορείς να δεις το παλιό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού Battersea, που έγινε γνωστό από το εξώφυλλο του άλμπουμ των Pink Floyd, με τίτλο Animals. Ακολούθησα το ποτάμι μέχρι που έφτασα στο σπίτι. Κουρασμένος μετά από 12,5 χιλιόμετρα περπατήματος αλλά με πολύ καλύτερη διάθεση από πριν.

Πάμε Αθήνα;

Αθήνα θέλω να πάω. Η ερωτήσεις είναι αν η American Express μου εγκρίνει την αίτηση για χρυσή AMEX και αν μου την εγκρίνει, που θα βρω 2000 Λίρες για φάγωμα... :-p

Βρε βρε βρε

Για δείτε τι έγραφα τότε. Και ξαφνικά όλοι κατάλαβαν πως το λάθος πρόσωπο μπήκε στην λάθος θέση. Και ο τύπος έχει τα μούτρα να λέει πως "Μετά τις χθεσινές εξελίξεις, πέθανε η ανάπτυξη". Φταίμε όλοι για τα χάλια μας. Όχι γιατί μαζί τα φάγαμε. Φταίμε όλοι γιατί εμείς τους ψηφίσαμε και εμείς δεν αντιδράσαμε όταν οι μέτριοι έπαιρναν θέσεις κλειδιά. Περαστικά μας...

Ξανά στο σινεμά;

Λατρεύω τον κινηματογράφο. Πρέπει να έχω δει χιλιάδες ταινίες. Και πρέπει να έχω και χιλιάδες ακόμα στο σπίτι μου στην Νίκαια που δεν έχω δει. Ανακάλυψα πως με λιγότερο από 16 Λίρες μπορώ να δω απεριόριστα ταινίες στο cineworld που είναι κοντά στο σπίτι μου στο Hammersmith. Αν δω τέσσερις τον μήνα (στα ρεπό μου) μου έρχεται 4 Λίρες η μία. Νομίζω πως θα το κάνω...

Η ανάμνηση της Πορτογαλίας

Την παραμονή των Χριστουγέννων είχα ρεπό από την δουλειά. Ήμουν καλεσμένος από ένα ζευγάρι Πορτογάλων συναδέλφων, για φαγητό. Έφτασα στο σπίτι τους καθυστερημένα. Το φαγητό ήταν ήδη έτοιμο. Για το γεύμα ήταν καλεσμένοι κι άλλοι συνάδελφοι από την δουλειά.

Εντύπωση όμως μου έκανε η μητέρα της κοπέλας που με κάλεσε, που είχε έρθει επίσκεψη στο Λονδίνο για να δει την κόρη της. Κοντή με μαύρα μάτια και κοντά μαλλιά. Φορούσε την ποδιά της και ήταν χαρωπή όση ώρα ήμασταν εκεί. Δεν μιλούσε λέξη αγγλικά, αλλά μιλούσε σε όλους μας στα πορτογαλικά και με έναν μαγικό τρόπο, όλοι μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ήθελε να μας πει.

Φεύγοντας από το σπίτι των παιδιών μετά τα μεσάνυχτα, σκέφτηκα πολλά. Η γυναίκα εκείνη μου θύμισε το ταξίδι μου στο Πόρτο για το Euro. Θυμάμαι είχαμε ανέβει έναν λόφο κοντά στο κέντρο της πόλης και κατεβαίνοντας περάσαμε από μια γειτονιά χτισμένη στα σκαλιά που μας έβγαζαν στο ποτάμι. Γιρλάντες με σημαιάκια, στην σειρά, σε όλη την διαδρομή. Και ήταν νοικοκυρές σαν και την γυναίκα που είδα, που έβγαιναν στην πόρτα του σπιτιού τους, κρατώντας ένα μπουκάλι με πόρτο και μας έδιναν ένα ποτήρι για να πιούμε. Κι αυτές μιλούσαν πορτογαλικά μόνο κι εγώ τις πείραζα, λέγοντας τους, πως θα νικήσουμε την Τσεχία και μετά την Πορτογαλία στον τελικό. Δεν το δεχόντουσαν το δεύτερο, αλλά δεν έχαναν το χαμόγελο τους. Και συνέχισαν να κερνάνε.

Σκέφτηκα πως τέτοιοι άνθρωποι με κόπο και αγώνες, κτίζουν μια κοινωνία. Είναι οι φτωχοί και οι λιγότερο μορφωμένοι που αποτελούν τον κύριο ιστό μιας κοινωνίας. Άνθρωποι του κόπου, του ιδρώτα, της αγωνίας, που κάνουν τα πάντα για να ζήσουν τα παιδιά τους καλύτερα. Είναι αυτοί που μένουν σε παραμελημένα προάστια που παράγουν τον πλούτο.

Και δυστυχώς είναι οι μορφωμένοι, οι καλοντυμένοι με ρούχα-μάρκες, που αντί να προστατέψουν και να παλέψουν για τα συμφέροντα όλων αυτών των ανθρώπων, κοιτάνε πως να βολευτούν και πως να κονομήσουν. Και πολλοί από αυτούς έγιναν μορφωμένοι με τα χρήματα των πρώτων, που μέσα από στερήσεις, έδωσαν τα πάντα για τα παιδιά τους. Και συμβαίνει παντού. Στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία.

Η φίλη μου, μας έλεγε πως η μάνα της μίλησε με τα άλλα δύο παιδιά της, στην Πορτογαλία, μέσω skype και έκλαιγε που δεν ήταν όλοι μαζί. Έλεγε σε έναν καλεσμένο, πως ξέρει να γράφει καλά Πορτογαλικά, όταν αυτός της έδειξε μια φράση που μετάφρασε με το google translator από τα αγγλικά στα πορτογαλικά, στο κινητό του. Δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει η γυναίκα όλη την μαγεία της τεχνολογίας, που τελικά είναι για τους λίγους. Την αποχαιρέτησα με μια αγκαλιά και ένα γλυκό φιλί. Αυτή η μητέρα, είναι η μητέρα όλων μας.

Καλά Χριστούγεννα!

Αυτός είναι ο Danbo. Είναι το δώρο Χριστουγέννων στον εαυτό μου. Το αντικείμενο του πόθου μου για πάνω από ένα χρόνο. Κατάφερα και το αγόρασα, σε μια περίοδο που μόνο πετάω αντικείμενα.

Από το βροχερό (εδώ και μέρες) Λονδίνο, θέλω να σας ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα και σας στέλνω τις θερμότερες ευχές μου. Σας φιλώ!

Μυαλό σε σημείο βρασμού

Τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου βράζει. Νιώθω σαν να είμαι 15 χρόνια νεότερος και ψάχνω να βρω τι να κάνω. Μετά τις διακοπές πήγα πίσω στο οικονομικό και πάλι. Πολλά τα έξοδα των διακοπών τελικά. Αεροπορικά, χρήματα που ξόδεψα εκεί, υποχρεώσεις στην Ελλάδα και την Αγγλία που πληρώθηκαν, μειωμένες ώρες εργασίας μετά την επιστροφή. Η αφραγκία λοιπόν με κράτάει στο σπίτι πολλές ώρες, όταν δεν δουλευώ.

Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, είναι πως ψάχνω για έμπνευση, άφραγκος στο σπίτι. Στο Facebook, διέγραψα καμιά εβδομηνταριά αδιάφορους (πλέον) και ακολουθούν κι άλλοι. Το σημαντικότερο όμως είναι πως βρήκα καινούριες ενδιαφέρουσες σελίδες και διέγραψα ασχετές (και κυρίως ειδησιογραφικά site που το μόνο που κάνουν είναι να λένε μαλακίες και ψέματα-το διαπίστωσα με την υπόθεση του μαγαζιού στην Ίο. Πολλά ψέμματα!). Έτσι λοιπόν το FB έχει γίνει πολύ πιο ελαφρύ και ασχολούμαι λίγη ώρα εκεί. Τώρα κοιτάζω δεξιά και αριστερά για πράγματα που στα αλήθεια με ενδιαφέρουν. Έχω βρει φοβερές σελίδες για ανάγνωση.

Είναι αλήθεια πως όταν είσαι μόνος, χωρίς πολύ κόσμο γύρω σου, το μυαλό σου ξεφέυγει. Όχι απαραίτητα προς την τρέλα. Μπορεί να γίνει πολύ δημιουργικό. Έχω βρει πολλά πράγματα που θέλω να κάνω και να ασχοληθώ, αλλά όλα είναι θολά ακόμα. Θα ξεκαθαρίσουν όμως. Μέχρι τώρα ψάχνω και έχω γεμίσει με 100αδες καινούρια bookmarks τον Firefox.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, διαπιστώνω μια ασυνδετότητα σε όσα θέλω να γράψω. Είναι τόσα πολλά. Δεν μου βγαίνει σήμερα. Θα ξαναπροσπαθήσω σε λίγες μέρες, όταν καταφέρω να φτιάξω ένα πλάνο με αυτά που θέλω να κάνω (χρειάζομαι και πληροφορίες για κάποια πράγματα που ακόμα δεν έχω).

Αυτά λοιπόν. Είμαι καλά να ξέρετε! :-)

Facebook

Εδώ και καιρό έχω κάνει κάποιες διαπιστώσεις για το facebook που θα ήθελα να μοιραστώ. Ο όρος μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρεται στα μέσα αλληλεπίδρασης ομάδων ανθρώπων μέσω διαδικτυακών κοινοτήτων. Ο καθένας μας λοιπόν, είναι μέλος σε μια κοινότητα, που στην ουσία ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσω της αποδοχής ή όχι "φίλων".

Αυτομάτως λοιπόν μιλάμε για ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, στην δική μου περίπτωση 350 κάτι άνθρωποι. Κάποιοι είναι αληθινοί φίλοι μου, που έχουμε κάνει πολλά μαζί, κάποιοι είναι συγγενείς μου, κάποιοι πρώην και νυν συνάδελφοι από την δουλειά, παλιοί συμμαθητές, γνωστοί, γνωστοί γνωστών ή φίλων, άγνωστοι που κάποτε μοιραστήκαμε κάτι που μας ενθουσίασε σε κάποιο γκρούπ ή σε κάποιο μπλογκ. Με τους άγνωστους, γίνομαι γνωστός με το πέρασμα του καιρού, αφού διαβάζω τα post τους και διαβάζουν τα δικά μου. Επιπλέον το πλήθος αυτό, είναι ετερόκλητο ως προς την εθνικότητα, θρησκεία, τόπο διαμονής κ.α.

Νομίζω πως με την πλειονότητα αυτών τον ανθρώπων, δεν είναι πολύ εύκολο να συναντηθούμε σε φυσικό χώρο, κυρίως λόγω απόστασης, αλλά και για άλλους λόγους. Αν για παράδειγμα έβγαινα κάθε μέρα με έναν από αυτούς τους φίλους στην σειρά, θα ξανάβγαινα με τον πρώτο μετά από ένα χρόνο (είπαμε 370 κάτι). Ακόμα κι αν έβγαινα με 2-3 από αυτούς κάθε φορά και αν εξαιρέσω ανθρώπους που μένουν μακρυά, πάλι το διάστημα θα ήταν αρκετά μεγάλο. Και αλήθεια, πόσοι από αυτούς τους "φίλους" μου θα ήθελαν να βγουν μαζί μου; Και με πόσους από αυτούς θα ήθελα να βγω εγώ; Για παράδειγμα πόσο θέλουμε δύο συμμαθητές από το δημοτικό να ξαναβρεθούμε, όταν έχουν μεσολαβήσει δύο δεκαετίες τουλάχιστον από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο; Ή πρώην συνάδελφοι στην δουλειά; Σκέψου πως υπάρχουν κάποιοι που κάποτε ήμασταν κολλητοί και πλέον δεν έχουμε καμιά επικοινωνία. Οι δρόμοι μας δεν είναι παράλληλοι. Πόσο μάλλον με κάποιον που σε βρήκε τυχαία, ψάχνοντας παλιά ονόματα από νοσταλγία ή κάποιον που σε ρώτησε αν έχεις facebook την τελευταία μέρα που έφυγες από προηγούμενη δουλειά σου. Σκέψου πόσο τα βιώματα του καθενός, άλλαξαν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που ενεργούμε και σε πιο μέρος του κόσμου είμαστε. Τι κοινό να υπάρχει πλέον, εκτός από ένα κοινό παρελθόν.

Έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους που γνώρισα στο facebook. Έχει τύχει να είναι να συναντήσω ανθρώπους που γνώρισα στο facebook και να μην τους συναντώ, χωρίς δική μου ευθύνη. Έχει  τύχει ανθρώπους που συνάντησα μια φορά (ίσως και τελευταία)  να με έχουν "φίλο" στο facebook. Έχει τύχει ανθρώπους που φάγαμε ψωμί κι αλάτι μαζί, να μην με έχουν "φίλο" στο facebook. Παράνοια!

Υπάρχουν και τα γκρούπ που εκεί μπορείς να βρεις ανθρώπους που έχετε κοινά ενδιαφέροντα. Αλήθεια; ΟΚ. M' αρέσουν οι Radiohead. Και; Αρέσουν σε 1000000 ακόμα ανθρώπους στο facebooκ. Ένα ακόμα μεγαλύτερο ετερόκλητο πλήθος από αυτό που έχω φτιάξει ήδη από μόνος μου. Και οι Radiohead είναι ένα συγκρότημα που απλά μου αρέσει. Δεν ζω γι΄ αυτούς. Κάποιοι το κάνουν. Εκτός από τα νέα του συγκροτήματος που ίσως να με ενδιαφέρουν, τι άλλο; Αλληλεπίδραση με πιο σκοπό; Τσακωμοί σαν και αυτούς που γίνονταν στα μουσικά περιοδικά δια αλληλογραφίας την δεκαετία του 80;

Διαπίστωσα επίσης την ελαφρότητα των περισσοτέρων "φίλων" μου. Θεωρητικά δείκτης για το ποιοι και πόσοι έχουν διαβάσει κάτι που έβαλες είναι τα like. Για κάποιο καιρό έκανα ένα πείραμα. Έβαζα όμορφα κείμενα και φωτογραφίες που αφορούσαν ή όχι την επικαιρότητα και μετά έβαζα ατάκες, χαβαλεδιάρικα κείμενα και χαζοφωτογραφίες. Μαντέψτε που πηγαίναν τα like. Δοκιμάστε το! Βάλτε το βίντεο του πιο αγαπημένου σας τραγουδιού και μετά βάλτε ένα του Φλωρινιώτη. Νομίζω θα εκπλαγείτε.

Ένα από τα θετικά που βρίσκω είναι πως κρατάς επικοινωνία με αληθινούς φίλους που δυστυχώς μας χωρίζει μεγάλη απόσταση. Είναι η μόνη παρηγοριά όταν είσαι μακρυά από το σπίτι σου. Βλέπεις φωτογραφίες από μέρη που θα ήθελες να ήσουν, αλλά δεν μπορείς.

Τέσπα, νομίζω πως το facebook λειτουργεί σαν καβάτζα. "Ας τον έχουμε κι αυτόν εδώ. Δεν ξέρεις ποτέ;". Και η μαλακία είναι πως τρώμε τόσο πολύ χρόνο για αλληλεπίδραση με ανθρώπους που στην πλειονότητα τους, δεν είναι μέρος της πραγματικής μας ζωής, δεν θέλουν να γίνουν και μάλλον δεν θα γίνουν. Ταυτόχρονα χάνουμε τον χρόνο αυτό, που θα μπορούσαμε να τον μοιραστούμε με ανθρώπους που είναι αληθινοί και δίπλα μας. Είτε σε φυσικό χώρο, είτε διαδικτυακά. Όλα όμως έχουν την σωστή και την λάθος χρήση. Σκέφτηκα την μή χρήση (διαγραφή της σελίδας μου) αλλά δεν το έκανα. Θέλω να προσπαθήσω την σωστή χρήση. Να μοιράζομαι μόνο αυτά που πιστεύω πως αξίζουν. Ίσως τελικά το όλο στραβό και λάθος που βλέπω, να είναι μόνο δικό μου.