Ευχαριστώ!

Αγαπητή Σοφία,

Το πιο πιθανό είναι πως δεν θα διαβάσεις ποτέ το κείμενο αυτό. Το γράφω όμως γιατί έτσι νιώθω.  Η τύχη το έφερε να μπω μέσα σε McDonald's για να φάω κάτι, μιας και δεν ήξερα ακόμα τα κόλπα για φαγητό.

Θα μπορούσες να με αγνοήσεις και να μη μου μιλήσεις καν στα ελληνικά. Το έκανες όμως. Μου έδωσες το τηλέφωνο σου και βοήθησες όσο κανείς, κυρίως ψυχολογικά για να μην τα παρατήσω.  Να ξέρεις, πως  όσο σημαντικό είναι  το  να με βοηθήσει  κάποιος να βρω  δουλειά, άλλο τόσο σημαντικό είναι  το να με στηρίζει ψυχολογικά, ενώ ψάχνω να βρω αυτήν τη δουλειά.

Και εσύ, αν και άγνωστη, μέχρι πριν λίγες μέρες το έκανες καλύτερα από κάθε φίλο ή γνωστό. Σε ευχαριστώ πολύ από τα βάθη της καρδιάς μου και να θυμάσαι πως όταν μου συμπεριφέρονται σαν αδελφό, το ίδιο κάνω κι εγώ.

Σε ευχαριστώ!

Edit: Και ενώ έγραφα αυτό το κείμενο η Σοφία με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου είπε πως μου έκλεισε ραντεβού για την Τετάρτη το πρωί για να μιλήσω με την μάνατζερ του καταστήματος που δουλεύει. Τι να πω;

Τα πρώτα λεφτάκια

Σήμερα έχει ήλιο. Αλήθεια. Υπάρχει ήλιος και εδώ. Μπορεί να έχει θερμοκρασία ιδανική, αν είσαι πιγκουίνος, αλλά έχει ήλιο. Έχω πάθει πλάκα!

Χθες, έβγαλα τα πρώτα μου χρήματα στο Λονδίνο. Ο Άλεξ, ένας φίλος της Γουέντι που με φιλοξενεί, ρώτησε αν ενδιαφέρομαι να πάω να καθαρίσω ένα γκαράζ. Είναι θυρωρός σε ένα κτίριο κοντά στην Liverpool street. Και θυρωρός εδώ απ’ ότι κατάλαβα δεν σημαίνει πως ξύνω τα παπάρια μου, αλλά κάνω όλες τις δουλειές. Μια φορά στο τρίμηνο λοιπόν πρέπει να καθαρίζει και το υπόγειο γκαράζ.

Έφτασα στην ώρα μου (θεός έχω γίνει). Ο Άλεξ μου μίλησε από το θυροτηλέφωνο και μου άνοιξε την πόρτα. Κατεβήκαμε κάτω, μου έδωσε λαστιχένιες μπότες, ένα μηχάνημα που έριχνε νερό με πίεση και μια μεγάλη σκούπα. Έπρεπε λοιπόν να καθαρίσω όλο το πάτωμα από την σκόνη και μπίχλα που είχε μαζευτεί. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά ήταν βαρετό. Τελείωσα την δουλειά μετά από δύο περίπου ώρες. Πληρώθηκα 20 Λίρες συν 5 ακόμα για τα μεταφορικά μου από το Hammersmith. Και δεν τελειώσαμε εκεί! Ο Άλεξ με πήγε μετά σε ένα κοντινό αυθεντικό ιταλικό καφέ, γεμάτο με Ιταλούς. Κέρασε καφεδάκι και μηλόπιτα, φτιαγμένη από την κυρία Μαργαρίτα, την σύζυγο του Ιταλού που είχε το καφέ. Μετά με πήγε σε ένα κυπριακό εστιατόριο για να γνωρίσω τους τύπους που το είχαν. Μου είπαν να τους πάω ένα βιογραφικό. Με πήγε μέχρι τον σταθμό του μετρό και με χαιρέτησε! Και γαμώ τα παιδιά ο Άλεξ! Ξηγήθηκε πολύ καλύτερα από άλλους τύπου εδώ που ήταν όλο λόγια. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…

Γύρισα πίσω και απόλαυσα μια τέλεια σοκολάτα. Ψώνισα για φαγητό. Τα σουπερμάρκετ εδώ, είναι γεμάτα με έτοιμα γεύματα που τα βάζεις στον φούρνο μικροκυμάτων και είναι έτοιμα σε τέσσερα λεπτά. Και πολύ φτηνά. 79p και παίρνεις μια μερίδα, μακαρόνια με τυρί.

Απόψε έχει Μπάρσα, οπότε με βλέπω να πηγαίνω στην γνωστή παμπ κοντά στο King’s College.

Ταχύς γύρος

Λοιπόν… Ταχύς γύρος. Πολλά έγιναν τις τελευταίες μέρες. Πήγα για συνέντευξη σε δουλειά. Σε μια γαλλική εταιρία που πουλάει ψωμάκια, κρουασανάκια και όλα τα σκατάκια για να παίζουν τα παιδάκια που λέει και το τραγούδι.

Έφτασα στο Holland Park στην ώρα μου. Παρένθεση. Στα αλήθεια έχω βελτιωθεί πάρα πολύ στο να είμαι στην ώρα μου στα ραντεβού μου.  Και κατάλαβα τι σημαίνει το να είσαι  Άγγλος στα ραντεβού σου. Οι αποστάσεις εδώ είναι τρελές. Και όλοι τρέχουν σαν τον Βέγγο. Προχτές θα συναντούσα έναν Άγγλο φίλο. Του είπα το που και τον ρώτησα τι ώρα τον βολεύει. Μου απάντησε 5:20 με 5:30. Είμαι σίγουρος πως αν δεν ήμουν εκεί μέσα σε εκείνο το δεκάλεπτο, θα έπαιρνε πούλο. Κλείνει η παρένθεση. Έξω από το κατάστημα ήταν μαζεμένοι καμιά εικοσαριά κακομοίρηδες σαν και μένα που περίμεναν. Στην αρχή νόμιζα πως θα μας έπαιρναν στο Βασιλικό Ναυτικό, τόσοι που ήμασταν. Κάποια στιγμή μας πήραν μέσα σε μια μικρή αίθουσα. Μας έδωσαν λευκά αυτοκόλλητα και γράψαμε πάνω τα ονόματα μας. Μας είπαν για την εταιρία και μετά μας έδωσαν μια γυάλα με ερωτήσεις που έπρεπε να απαντήσουμε. Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι. Ο πρώτος πήρε ένα χαρτάκι, διάβασε δυνατά την ερώτηση και απάντησε. Η τύπισσα στις προσλήψεις μας είπε να χειροκροτήσουμε για την απάντηση. Χαζοχαρούμενες εταιρικές πρακτικές. Μου θύμισε Dominos. Στάνταρ η Ρουμάνα που έκανε τις προσλήψεις, παρέα με μια ηλίθια Κινέζα και μια αλογομούρα Εγγλέζα, που είχε για βοηθούς, φοράγανε μέχρι και κιλοτάκι με την φίρμα της εταιρίας. Τελείωσε αυτή η χαζάδα που σκοπό είχε λέει να δουν πόσο άνετοι ήταν οι υποψήφιοι στο να μιλάνε μπροστά σε κοινό. Στα παπάρια μου εμένα, όλο το καλοκαίρι, αυτήν τη μαλακία έκανα με τους Αυστραλούς από το Busabout. Μετά μας χώρισαν σε τρεις ομάδες και έπρεπε να παρουσιάσουμε κάποια προϊόντα, είτε σαν σκετς, είτε σαν τραγούδι, είτε σαν ότι μαλακία μας έρχονταν στο μυαλό.  Κάναμε μια ρεαλιστική παρουσίαση, σαν να ήμασταν σε ένα κατάστημα της εταιρίας. Κλασσικά παλαμάκια στο τέλος.  Οι τρεις που θα αποφάσιζαν για όλους πήγαν για συνεδρίαση και είχα τον χρόνο να μιλήσω με τους άλλους υποψήφιους. Ούγγροι, Τσέχοι, Μουσουλμάνοι, Ισπανοί , Ιταλοί και Γάλλοι. Ξέμπαρκος από το Περού και γω. Τα αγγλικά μερικών ήταν επιπέδου Junior B. Κουβέντα με έναν Ισπανό με θέμα, γιατί Μπάρσα και όχι Μαδρίτη (μην ξεχνιόμαστε κιόλας).  Οι τύπισσες επέστρεψαν και φώναξαν έξι ονόματα. Εμένα, τρεις μουσουλμάνους, μια Ουγγαρέζα και έναν άλλο τυπάκο. Μας είπε πως δεν τους κάνουμε. Όταν ρώτησα τον λόγο, μου είπε πως δεν είχα γλώσσα του σώματος. Οι άλλοι διαμαρτύρονταν. Χαιρέτησα δια χειραψίας, ευχαρίστησα και πήρα πούλο. Πήγα για μια σοκολάτα δίπλα. Ο ένας μουσουλμάνος την άραξε έξω και περίμενε τους άλλους να βγουν. Φεύγοντας τον ρώτησα αν είδε άλλους και τι έγινε. Μου είπε πως στους περισσότερους είπαν να ξαναρθούν σε δύο βδομάδες. Λες και σε δύο βδομάδες θα έχουν μάθει αγγλικά ή θα έχουν ξεπεράσει το σοκ από τα παλαμάκια. Τέσπα,  σε μερικούς είπαν πως μπορούν να ξεκινήσουν δοκιμαστικά μια βάρδια σε ένα από τα καταστήματα τους.

Με πήρε από κάτω, οπότε η πρόσκληση της Wendy και του Πάνου για να πάμε Oxford Street ήταν ότι έπρεπε. Η χαρά του παιδιού εκεί. Πήγαμε στο HMV και βρήκα πολύ φτηνά βιβλία. Αγόρασα το  Hey Nostradamus του Douglas Coupland που δεν είχα, μια βιογραφία του θεού Eric Cantona και ένα βιβλίο με την ιστορία της Μπάρσα. Φάγαμε από μια ωραία πίτσα, κάναμε βόλτα στο Σόχο και γυρίσαμε σπίτι. Εδώ πρέπει να πω πως η Wendy με υποστηρίζει πολύ περισσότερο από όσο περίμενα αρχικά.

Άλλο σημαντικό και ωραίο είναι πως πήγα και στο πλοιάριο που η Πένια του Λονδίνου χρησιμοποιεί για να βλέπει τους αγώνες της ομάδας. Κατάστρωμα και κάτω γεμάτο μπαρσελονίστας και τρελό πανηγύρι στο γκολ που μπήκε στο 94.

Στα νέα, εδώ όλοι ασχολούνται με έναν ανώμαλο τύπο που παρουσίαζε το Top of the pops και πέθανε πέρσι. Ο τύπος λέει την είχε πέσει σε πάνω από 300 παιδάκια και τώρα ψάχνουν να βρουν τι γνώριζε το BBC για όλα αυτά. Επίσης από σήμερα, η Βρετανία είναι και επίσημα σε ανάπτυξη και η ανεργία μειώνεται. Τα νέα για την Ελλάδα είναι πως η μαμά του Μπεν ακόμα ψάχνει τον Μπεν στην Κω, με την βοήθεια Βρετανών μπάτσων που πήγαν στο νησί. Όλα τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με την Χρυσή Αυγή. Συνέντευξη του χοντρού με το μουσάκι-θαλάσσιος-ελέφαντας, με αγγλικά πιθήκου στην τηλεόραση και ρεπορτάζ για τα βασανιστήρια στην ΓΑΔΑ.

Έχω πάει και σε μερικές παμπ ήδη. Φτηνή μπύρα και φτηνό φαγητό. Καλά είναι. Σήμερα θα γεμίσω το Λονδίνο με βιογραφικά. Τα λέμε σύντομα! :-)

Ασπρίζω;

Έχω φρικάρει. Σήμερα βγήκα έξω να κάνω ένα τσιγάρο (ναι, ακόμα καπνίζω το γαμημένο) και νομίζω πως ασπρίζω. Είδα τα χέρια μου και νομίζω πως έχουν αλλάξει χρώμα.  Ίσως να είναι και ο φωτισμός. :-) Πάντως  ήλιο εδώ βλέπεις μόνο από φωτογραφία ή σε βιντεοκλίπ στο χαζοκούτι. Γαμιέται…

Σήμερα βγήκα για έναν καφέ με μια κοπέλα που ήταν δημοσιογράφος για το πρακτορείο RIA Novosti και τώρα κάνει μεταπτυχιακό με υποτροφία της Βρετανικής κυβέρνησης. Γνωριστήκαμε και μου είπε πως θα έχει το νου της για καμιά δουλειά.

Και φυσικά το γεγονός της ημέρας είναι πως συνάντησα τους άλλους Μπαρσελονίστας  αδελφούς για τον αγώνα με την Ντεπορτίβο. Ματσάρα με εννιά γκόλ! Έκανα τις πρώτες γνωριμίες. Ο Ινδός Πρακάς , που είναι σύμβουλος επιχειρήσεων,  ο Αμάτ, ο Ζαουμέ… Έπαθαν πλάκα με το τατουάζ της Μπάρσα. Με έκαναν να αισθάνομαι πολύ VIP. Μπροστά στην οθόνη, καρεκλάκι, μπυρίτσα και όλα καλά. Επόμενο ραντεβού στο παιχνίδι για το Τσου Λου, αυτήν τη φορά στο πλωτό μπαρ που μαζεύονται. Ετοιμάζονται και να ανέβουν στην Γλασκόβη, αλλά δεν το βλέπω. Αλλά πράγματα είναι πιο σημαντικά τώρα…

A day without laughter is a day wasted

Εντάξει,  έγιναν σκούρα τα πράγματα, αλλά δεν τα παρατάω ακόμα. Εξάλλου πάντα υπάρχουν οι περιπτώσεις που σου ανυψώνουν λιγάκι το ηθικό. Σήμερα λοιπόν, ξεκίνησα να συμπληρώνω αιτήσεις για δουλειά. Πρέπει όμως να το κάνω πιο οργανωμένα, για να είμαι έτοιμος όταν πάρω το ΝΙΝ.

Γυρνώντας στο σπίτι από τα Starbucks του Hammersmith, που είναι το μέρος που χρησιμοποιώ για να μπαίνω στο διαδίκτυο,  είδα πάγκους. Σε έναν από αυτούς  υπήρχε μια ελληνική σημαία και δύο πατριώτες που πούλαγαν σουβλάκια (με 2,80 το ένα, δεν έπαιζε να πάρω…). Πιάσαμε την κουβέντα και διαμαρτυρόντουσαν πως παλιά είχε πολλές δουλειές και σε τραβάγανε από το μανίκι για να πας να δουλέψεις. 

Πήγα στο Covent Gardenκαι συνάντησα έναν πιτσιρικά που ήταν πελάτης μας στην  Ίο.  Ήρθε και μια φίλη του αργότερα. Κουβεντούλα περί ανέμων και υδάτων. Στο τέλος μια υπόσχεση πως κάτι μπορεί να βρεθεί μέσω ενός φίλου για δουλειά σε ξενοδοχείο.  Για να δούμε…

Είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου μέχρι να συναντηθώ με τον Λεό, οπότε αποφάσισα να μείνω στο C.G. για να δω τις παραστάσεις που δίνουν εκεί καλλιτέχνες τιυ δρόμου.  Τον πρώτο τον είχα ξαναδεί πέρσι. ‘Ήταν ένας που τον έδεναν με αλυσίδες και ζουρλομανδύα και αυτός λύνονταν. Θεϊκήατάκα όταν τελείωσε και ζήτησε χρήματα από το κοινό: “Americans should pay 50 pounds for the show, since they are rich. Germans should pay 60 pounds, since they pay for the whole Europe”. Μετά ήταν ένας φοβερός τύπος , ντυμένος Σαρλώ. Ήταν φοβερά αστείος. Και ναι, όταν έβγαλε τις ταμπελίτσες, σε όλες τις γλώσσες, που έγραφαν “A day without laughter is a day wasted” ομολογώ πως ψιλοδάκρυσα. Δεν είμαι ευτυχισμένος εδώ, ακόμα.  Δεν γελάω πολύ. Χαμογελώ όμως. Δεν με ενοχλεί ο καιρός καθόλου, όπως μου έλεγαν πολύ. Απλά είναι όπως πρέπει να είναι το φθινόπωρο. Και στις τρεις το μεσημέρι νομίζεις πως είναι έντεκα το βράδυ. Αλλά δεν με ενοχλεί. Με ενοχλεί που ακόμα δεν έχω βρει ένα μέρος που να το ονομάζω σπίτι. Με ενοχλεί που δεν έχω βρει ακόμα δουλειά. Αλλά από Δευτέρα θα μπω με τα μπούνια για να βρω κάτι. Θράσος θέλει μου είπαν. Πάντως ο τυπάκος με έκανε και γέλασα πολύ στην παράσταση. Του έδωσα όσα ψιλά είχα στο πορτοφολάκι μου και από κοντά  είδα πως κάτω από το άσπρο make up είναι ένας άνθρωπος, πιθανόν πολύ διαφορετικός από αυτόν που βλέπεις στην παράσταση. Με κοίταξε στα μάτια, με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στον ωμό.

Φεύγω για την άκρη της πόλης στο Oakwood και συναντώ τον Λεό. Πηγαίνουμε μαζί με δυο φίλους του, Βούλγαροι  που έχουν μεγαλώσει στην Πάρο, στο σπίτι του στο Enfield. Κι αυτοί λίγες μέρες στην πόλη, ψάχνουν για δουλειά. Τρώμε θεϊκή πίτσα και τα λέμε μέχρι αργά το βράδυ. 

Είναι ευχάριστο και το θεωρώ αναγκαίο να μπορέσω να έρθω σε επαφή με όλους όσους γνωρίζω στην πόλη. Μπορούν να μου μάθουν πολλά για το πώς δουλεύει το σύστημα. Και πιθανόν να με βοηθήσουν και πρακτικά όταν το χρειαστώ. Νομίζω πως έτσι έχει το σύστημα. Κάποιοι σε βοηθάνε και σε συμβουλεύουν όταν είσαι νιάτο στην πόλη και μετά έρχεται η σειρά σου, γίνεσαι παλιός και βοηθάς και συμβουλεύεις εσύ.

Πάντως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που για τους φίλους που άφησα πίσω στην Ελλάδα που νοιάζονται τόσο πολύ για μένα. Το βλέπω κάθε φορά που μπαίνω στο facebook και διαβάζω τα μηνύματα τους. Βλέπω πως κάνουν ότι καλύτερο για να μπορέσουν να βοηθήσουν όσο μπορούν, από τόσο μακριά.

Αύριο έχει πάλι συναντήσεις και φυσικά τον αγώνα της Μπάρσα που θα τον δω μαζί με άλλους μπαρσελονίστας σε ένα μαγαζί στο κέντρο του Λονδίνου.  Το προσμένω με χαρά γιατί και οι μπαρσελονίστας είναι μια οικογένεια για μένα.