Εντάξει, έγιναν σκούρα τα πράγματα, αλλά δεν τα παρατάω ακόμα. Εξάλλου πάντα υπάρχουν οι περιπτώσεις που σου ανυψώνουν λιγάκι το ηθικό. Σήμερα λοιπόν, ξεκίνησα να συμπληρώνω αιτήσεις για δουλειά. Πρέπει όμως να το κάνω πιο οργανωμένα, για να είμαι έτοιμος όταν πάρω το ΝΙΝ.
Γυρνώντας στο σπίτι από τα Starbucks του Hammersmith, που είναι το μέρος που χρησιμοποιώ για να μπαίνω στο διαδίκτυο, είδα πάγκους. Σε έναν από αυτούς υπήρχε μια ελληνική σημαία και δύο πατριώτες που πούλαγαν σουβλάκια (με 2,80 το ένα, δεν έπαιζε να πάρω…). Πιάσαμε την κουβέντα και διαμαρτυρόντουσαν πως παλιά είχε πολλές δουλειές και σε τραβάγανε από το μανίκι για να πας να δουλέψεις.
Πήγα στο Covent Gardenκαι συνάντησα έναν πιτσιρικά που ήταν πελάτης μας στην Ίο. Ήρθε και μια φίλη του αργότερα. Κουβεντούλα περί ανέμων και υδάτων. Στο τέλος μια υπόσχεση πως κάτι μπορεί να βρεθεί μέσω ενός φίλου για δουλειά σε ξενοδοχείο. Για να δούμε…
Είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου μέχρι να συναντηθώ με τον Λεό, οπότε αποφάσισα να μείνω στο C.G. για να δω τις παραστάσεις που δίνουν εκεί καλλιτέχνες τιυ δρόμου. Τον πρώτο τον είχα ξαναδεί πέρσι. ‘Ήταν ένας που τον έδεναν με αλυσίδες και ζουρλομανδύα και αυτός λύνονταν. Θεϊκήατάκα όταν τελείωσε και ζήτησε χρήματα από το κοινό: “Americans should pay 50 pounds for the show, since they are rich. Germans should pay 60 pounds, since they pay for the whole Europe”. Μετά ήταν ένας φοβερός τύπος , ντυμένος Σαρλώ. Ήταν φοβερά αστείος. Και ναι, όταν έβγαλε τις ταμπελίτσες, σε όλες τις γλώσσες, που έγραφαν “A day without laughter is a day wasted” ομολογώ πως ψιλοδάκρυσα. Δεν είμαι ευτυχισμένος εδώ, ακόμα. Δεν γελάω πολύ. Χαμογελώ όμως. Δεν με ενοχλεί ο καιρός καθόλου, όπως μου έλεγαν πολύ. Απλά είναι όπως πρέπει να είναι το φθινόπωρο. Και στις τρεις το μεσημέρι νομίζεις πως είναι έντεκα το βράδυ. Αλλά δεν με ενοχλεί. Με ενοχλεί που ακόμα δεν έχω βρει ένα μέρος που να το ονομάζω σπίτι. Με ενοχλεί που δεν έχω βρει ακόμα δουλειά. Αλλά από Δευτέρα θα μπω με τα μπούνια για να βρω κάτι. Θράσος θέλει μου είπαν. Πάντως ο τυπάκος με έκανε και γέλασα πολύ στην παράσταση. Του έδωσα όσα ψιλά είχα στο πορτοφολάκι μου και από κοντά είδα πως κάτω από το άσπρο make up είναι ένας άνθρωπος, πιθανόν πολύ διαφορετικός από αυτόν που βλέπεις στην παράσταση. Με κοίταξε στα μάτια, με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στον ωμό.
Φεύγω για την άκρη της πόλης στο Oakwood και συναντώ τον Λεό. Πηγαίνουμε μαζί με δυο φίλους του, Βούλγαροι που έχουν μεγαλώσει στην Πάρο, στο σπίτι του στο Enfield. Κι αυτοί λίγες μέρες στην πόλη, ψάχνουν για δουλειά. Τρώμε θεϊκή πίτσα και τα λέμε μέχρι αργά το βράδυ.
Είναι ευχάριστο και το θεωρώ αναγκαίο να μπορέσω να έρθω σε επαφή με όλους όσους γνωρίζω στην πόλη. Μπορούν να μου μάθουν πολλά για το πώς δουλεύει το σύστημα. Και πιθανόν να με βοηθήσουν και πρακτικά όταν το χρειαστώ. Νομίζω πως έτσι έχει το σύστημα. Κάποιοι σε βοηθάνε και σε συμβουλεύουν όταν είσαι νιάτο στην πόλη και μετά έρχεται η σειρά σου, γίνεσαι παλιός και βοηθάς και συμβουλεύεις εσύ.
Πάντως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που για τους φίλους που άφησα πίσω στην Ελλάδα που νοιάζονται τόσο πολύ για μένα. Το βλέπω κάθε φορά που μπαίνω στο facebook και διαβάζω τα μηνύματα τους. Βλέπω πως κάνουν ότι καλύτερο για να μπορέσουν να βοηθήσουν όσο μπορούν, από τόσο μακριά.
Αύριο έχει πάλι συναντήσεις και φυσικά τον αγώνα της Μπάρσα που θα τον δω μαζί με άλλους μπαρσελονίστας σε ένα μαγαζί στο κέντρο του Λονδίνου. Το προσμένω με χαρά γιατί και οι μπαρσελονίστας είναι μια οικογένεια για μένα.
Γυρνώντας στο σπίτι από τα Starbucks του Hammersmith, που είναι το μέρος που χρησιμοποιώ για να μπαίνω στο διαδίκτυο, είδα πάγκους. Σε έναν από αυτούς υπήρχε μια ελληνική σημαία και δύο πατριώτες που πούλαγαν σουβλάκια (με 2,80 το ένα, δεν έπαιζε να πάρω…). Πιάσαμε την κουβέντα και διαμαρτυρόντουσαν πως παλιά είχε πολλές δουλειές και σε τραβάγανε από το μανίκι για να πας να δουλέψεις.
Πήγα στο Covent Gardenκαι συνάντησα έναν πιτσιρικά που ήταν πελάτης μας στην Ίο. Ήρθε και μια φίλη του αργότερα. Κουβεντούλα περί ανέμων και υδάτων. Στο τέλος μια υπόσχεση πως κάτι μπορεί να βρεθεί μέσω ενός φίλου για δουλειά σε ξενοδοχείο. Για να δούμε…
Είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου μέχρι να συναντηθώ με τον Λεό, οπότε αποφάσισα να μείνω στο C.G. για να δω τις παραστάσεις που δίνουν εκεί καλλιτέχνες τιυ δρόμου. Τον πρώτο τον είχα ξαναδεί πέρσι. ‘Ήταν ένας που τον έδεναν με αλυσίδες και ζουρλομανδύα και αυτός λύνονταν. Θεϊκήατάκα όταν τελείωσε και ζήτησε χρήματα από το κοινό: “Americans should pay 50 pounds for the show, since they are rich. Germans should pay 60 pounds, since they pay for the whole Europe”. Μετά ήταν ένας φοβερός τύπος , ντυμένος Σαρλώ. Ήταν φοβερά αστείος. Και ναι, όταν έβγαλε τις ταμπελίτσες, σε όλες τις γλώσσες, που έγραφαν “A day without laughter is a day wasted” ομολογώ πως ψιλοδάκρυσα. Δεν είμαι ευτυχισμένος εδώ, ακόμα. Δεν γελάω πολύ. Χαμογελώ όμως. Δεν με ενοχλεί ο καιρός καθόλου, όπως μου έλεγαν πολύ. Απλά είναι όπως πρέπει να είναι το φθινόπωρο. Και στις τρεις το μεσημέρι νομίζεις πως είναι έντεκα το βράδυ. Αλλά δεν με ενοχλεί. Με ενοχλεί που ακόμα δεν έχω βρει ένα μέρος που να το ονομάζω σπίτι. Με ενοχλεί που δεν έχω βρει ακόμα δουλειά. Αλλά από Δευτέρα θα μπω με τα μπούνια για να βρω κάτι. Θράσος θέλει μου είπαν. Πάντως ο τυπάκος με έκανε και γέλασα πολύ στην παράσταση. Του έδωσα όσα ψιλά είχα στο πορτοφολάκι μου και από κοντά είδα πως κάτω από το άσπρο make up είναι ένας άνθρωπος, πιθανόν πολύ διαφορετικός από αυτόν που βλέπεις στην παράσταση. Με κοίταξε στα μάτια, με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στον ωμό.
Φεύγω για την άκρη της πόλης στο Oakwood και συναντώ τον Λεό. Πηγαίνουμε μαζί με δυο φίλους του, Βούλγαροι που έχουν μεγαλώσει στην Πάρο, στο σπίτι του στο Enfield. Κι αυτοί λίγες μέρες στην πόλη, ψάχνουν για δουλειά. Τρώμε θεϊκή πίτσα και τα λέμε μέχρι αργά το βράδυ.
Είναι ευχάριστο και το θεωρώ αναγκαίο να μπορέσω να έρθω σε επαφή με όλους όσους γνωρίζω στην πόλη. Μπορούν να μου μάθουν πολλά για το πώς δουλεύει το σύστημα. Και πιθανόν να με βοηθήσουν και πρακτικά όταν το χρειαστώ. Νομίζω πως έτσι έχει το σύστημα. Κάποιοι σε βοηθάνε και σε συμβουλεύουν όταν είσαι νιάτο στην πόλη και μετά έρχεται η σειρά σου, γίνεσαι παλιός και βοηθάς και συμβουλεύεις εσύ.
Πάντως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που για τους φίλους που άφησα πίσω στην Ελλάδα που νοιάζονται τόσο πολύ για μένα. Το βλέπω κάθε φορά που μπαίνω στο facebook και διαβάζω τα μηνύματα τους. Βλέπω πως κάνουν ότι καλύτερο για να μπορέσουν να βοηθήσουν όσο μπορούν, από τόσο μακριά.
Αύριο έχει πάλι συναντήσεις και φυσικά τον αγώνα της Μπάρσα που θα τον δω μαζί με άλλους μπαρσελονίστας σε ένα μαγαζί στο κέντρο του Λονδίνου. Το προσμένω με χαρά γιατί και οι μπαρσελονίστας είναι μια οικογένεια για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου