Ευχαριστώ!

Αγαπητή Σοφία,

Το πιο πιθανό είναι πως δεν θα διαβάσεις ποτέ το κείμενο αυτό. Το γράφω όμως γιατί έτσι νιώθω.  Η τύχη το έφερε να μπω μέσα σε McDonald's για να φάω κάτι, μιας και δεν ήξερα ακόμα τα κόλπα για φαγητό.

Θα μπορούσες να με αγνοήσεις και να μη μου μιλήσεις καν στα ελληνικά. Το έκανες όμως. Μου έδωσες το τηλέφωνο σου και βοήθησες όσο κανείς, κυρίως ψυχολογικά για να μην τα παρατήσω.  Να ξέρεις, πως  όσο σημαντικό είναι  το  να με βοηθήσει  κάποιος να βρω  δουλειά, άλλο τόσο σημαντικό είναι  το να με στηρίζει ψυχολογικά, ενώ ψάχνω να βρω αυτήν τη δουλειά.

Και εσύ, αν και άγνωστη, μέχρι πριν λίγες μέρες το έκανες καλύτερα από κάθε φίλο ή γνωστό. Σε ευχαριστώ πολύ από τα βάθη της καρδιάς μου και να θυμάσαι πως όταν μου συμπεριφέρονται σαν αδελφό, το ίδιο κάνω κι εγώ.

Σε ευχαριστώ!

Edit: Και ενώ έγραφα αυτό το κείμενο η Σοφία με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου είπε πως μου έκλεισε ραντεβού για την Τετάρτη το πρωί για να μιλήσω με την μάνατζερ του καταστήματος που δουλεύει. Τι να πω;