Behrakis rules

Μεγάλος φωτογράφος! Δύο φωτογραφίες του είναι μέσα στις καλύτερες του Reuters για το 2012. Μακάρι να μπορούσα να γίνω τόσο καλός, όσο κι αυτός...

Back

  Ξέρω, πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ. Μου το γράψατε πολλοί στο facebook. Τι να πω για δικαιολογία; Πως τεμπέλιασα; Πως μπήκα στο λούκι της καθημερινότητας; Ότι και να πω, δεν έχει και πολύ σημασία. Είμαι εδώ πάλι!
  Λοιπόν. Με την δουλειά, όλα κομπλέ. Ούτε καλά, ούτε άσχημα. Το σημαντικό είναι πως πληρώνουν στην ώρα τους. Έχει και μαλάκες εκεί μέσα, αλλά τι να γίνει; Τους αγνοώ, όσο μπορώ και περιμένω την ώρα που θα την κάνω. Ο σκοπός που ήρθα εδώ είναι η δουλειά και αυτό έχει σημασία πάνω απ' όλα για μένα.
  Αλλά επειδή πρέπει και να ζεις, κι όχι μόνο να δουλεύεις, προσπαθώ να κρατώ τις ισορροπίες. Νομίζω πως εδώ είναι πιο βαρετά από την Ελλάδα. Ίσως επειδή δεν έχω και πολλούς φίλους εδώ. Αυτό είναι το τίμημα. Λοιπόν, βρήκα στο ίντερνετ μιά ομάδα από φωτογράφους που μαζεύονται και κάνουν φωτογραφήσεις μαζί. Αύριο το πρωί θα πάω στην πρώτη μου συνάντηση. Καιρός να ξε-αραχνιάσει η μηχανή μου. Θα πάμε στο South Bank, που τώρα έχει πανυγηράκι για τα Χριστούγεννα. Η διοργανώτρια του γκρουπ είναι επαγγελματίας φωτογράφος και ελπίζω να μάθω πραγματάκια.
  Μετά έχει Μπάρσα. Βλέπω αρκετούς αγώνες στην Πένια όταν δεν δουλεύω και σιγά-σιγά γνωρίζομαι με αρκετούς. Δεν παίζει βέβαια αυτό που γίνεται στην Πένια μας στην Αθήνα. Μπαλίτσα μάγκες και πούλο είναι η φάση. Αλλά για μένα είναι αρκετό. Και λέγοντας για Πένια, αρχίζω τις μεταφράσεις από κείμενα του συλλόγου, στα ελληνικά για να δημοσιευτούν στην ιστοσελίδα μας.
  Όλα κομπλέ λοιπόν. Ισπανικά, φωτογραφία, μεταφράσεις και; Και διατροφή και κόψιμο το κάπνισμα σταδιακά, εδώ και λίγες μέρες. Τελικά η Αγγλία μου κάνει καλό;

Περιμένοντας την Πέμπτη

 Είμαι εντελώς άφραγκος αυτή τη φορά. Περιμένω την Πέμπτη για να πληρωθώ. Έχω λίγο φαγητό στο σπίτι και McDiatrofi τσάμπα σήμερα και αύριο. Αλλά δεν με πειράζει. Νομίζω πως συνήθισα σε αυτήν την κατάσταση. Πιστεύω πως από την Πέμπτη και μετά τα πράγματα θα στρώσουν και θα μπω σε έναν ρυθμό.
 Χθες είχα ρεπό και άραξα σπίτι. Αποφάσισα να τελειώσω τα Ισπανικά. Να πάω για το δεύτερο πτυχίο. Μπορώ να εξασκήσω την γλώσσα στην δουλειά, βρήκα και ένα online course και έκανα και το πρώτο μάθημα. Χρόνος υπάρχει αφού δουλειά πιάνω μετά τις πέντε το απόγευμα. Θα τα καταφέρω νομίζω.
 Χθες κατέβασα και το άλμπουμ της Nalyssa Green. Πολύ καλό μου φάνηκε. Αλλά σαν και αυτό των Στίχοιμα δεν είναι. Έπος. Πρέπει να το έχω ακούσει πάνω από πενήντα φορές τις τελευταίες μέρες. Διατηρώ την υπομονή μου και συνεχίζω.

Ελληνικά προιόντα

Σήμερα βρήκα και αγόρασα γιαούρτι Total και φέτα πακεταρισμένη από Ελλάδα ιδιωτικής ετικέτας. Το Total 200gr είχε 1,46 Λίρες και η φέτα επίσης 200gr., 1,77 Λίρες. Για να μου πείτε τις αντίστοιχες τιμές στην Ελλάδα.

Χθες συνάντησα και τον Πάνο που μου έφερε από Αθήνα τσιγάρα Καρέλια. με 25 Λίρες 10 πακέτα. Εδώ το φθηνότερο πακέτο είναι το Pall Mall και έχει 5,79 Λίρες. Είναι και τα μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα που σου λείπουν από την πατρίδα...

Internet ρεεεεεεεεεεεεεε

Από σήμερα έχω και ιντερνέτ! Γαμάω! Πήρα μια micro-sim για το iphone μου. Για 15 Λίρες έχω 300 λεπτά χρόνο ομιλίας, 3000 sms και απεριόριστη πρόσβαση. Και επειδή ο Έλλην είναι λαμόγιο, χρησιμοποιώ το iPhone σαν modem και μπαίνω και από το laptop. Να 'σαι καλά, Steve! Τέρμα τα Starbucks που με την ευκαιρία κάνουν πουστιά και δεν πλερώνουν φόρους στην Αγγλία. Στέλνουν όλα τα κέρδη στην μητρική εταιρία στην Ολλανδία και καλά για πνευματικά δικαιώματα για το όνομα και παρουσιάζουν ζημία.

Συνέλευση

 Συνεχίζω να γράφω, αλλά δημοσιεύω πολλά κείμενα μαζί, γιατί απλά δεν παίζουν φράγκα, ούτε για να πάω σε κανένα Starbucks, για να τα ανεβάζω κάθε μέρα. Κάθε μέρα τα Starbucks εδώ στο Fulham κλείνουν στις εξί και μισή και στην πουστιά, κλέβω λίγο wifi με το iPhone, έξω από την βιτρίνα. Την Πέμπτη μάλλον θα πληρωθώ για τέσσερεις πρώτες μέρες που δούλεψα από λίγες ώρες, που σημαίνει πως έχω το μισό ενοίκιο γι’ αυτήν την βδομάδα. Μαλακία. Υποτίθεται πως ήρθα εδώ να δουλέψω για να στέλνω χρήματα στην Ελλάδα και όχι για να παίρνω. Χθες δούλεψα επιτέλους αρκετές ώρες. Έξι. Αλλά αυτές θα πληρωθούν μετά από τρεις Παρασκευές. Η πληρωμή είναι κάθε δύο βδομάδες. Ιταλοί, Νεπαλέζοι, Κινέζοι, Λιθουανοί, μπήκαν στον κατάλογο των συνεργατών μου. Καλοί τύποι όλοι τους, εκτός από έναν Νεπαλέζο που είναι βρωμιάρης, αμπλαούμπλας, λαμόγιο και χατζηπηγμένος. Ευτυχώς έμαθα πως δεν δουλεύει πολύ συχνά.

 Το Σαββάτο πήγα στην Γενική Συνέλευση της Penya Blaugrana London. Τσάμπα φαγητό και δύο ποτά για τους συμμετέχοντες. Έγιναν κάποιες αλλαγές στο καταστατικό. Η θητεία του ΔΣ εδώ είναι δύο χρόνια και σε συζήτηση που είχα αργότερα με κάποια μέλη του ΔΣ εδώ, μου είπαν πως είχαν πρόβλημα με την προηγούμενη πρόεδρο που δεν ασχολιόταν με την Penya. Για τον τελικό του Λονδίνου πήραν μόνο πέντε εισιτήρια, εκ τον οποίων τα δύο έμειναν στην πρόεδρο για εκείνη και τον άντρα της. Τελικά στις τελευταίες εκλογές την πέταξαν έξω. Αυτήν τη στιγμή η Πένια έχει 157 μέλη, αριθμός μικρός αν σκεφτεί κανείς πόσες χιλιάδες Ισπανοί ζουν εδώ. Αυτήν τη στιγμή έχει γύρω στις 2600 Λίρες μετρητά. Έχουν κλείσει καλή συμφωνία με το πλοιάριο και δεν πληρώνουν μία για να βλέπουν τους αγώνες. Το πλοιάριο κερδίζει από τα ποτά. Επίσης συνάντησα ξανά τον  Έλληνα που είχαμε συναντήσει πέρσι στο δείπνο πριν τον τελικό και τα είχε με μια Ισπανίδα. Η οποία Ισπανίδα είναι στο ΔΣ της Πένια και μιλάει αρκετά καλά ελληνικά. Είδαμε και ματσάρα μετά…

 Τις τελευταίες μέρες εδώ όλοι ασχολούνται με το γκολ του Μουσουλμάνου στο Σουηδία-Αγγλία. Λένε το καλύτερο γκολ όλων των εποχών κλπ. Δεν το είδα, θα το δω και θα σας πω. Επίσης γράψανε για την νίκη της εθνικής μας με την Ιρλανδία. Τέλος διάβασα μια δισέλιδη συνέντευξη της Victoria Hislop, με φωτογραφία δίπλα σε ένα μπουζούκι που λέει  πως οι Έλληνες αγοράζουν με τρελά ακίνητα στο Λονδίνο και είχε πρόβλημα να βρει σπίτι με τέσσερεις κρεβατοκάμαρες στο Kensington, εξαιτίας αυτού. Πηγαίνει στην Ελλάδα λίγες μέρες κάθε μήνα και περιγράφει τις γνωστές δυσκολίες που περνάει η χώρα μας, με πολλές λεπτομέρειες.

Ρεπό

Είχα ρεπό σήμερα. Παρ’ όλα αυτά έπρεπε να πάω πάλι στο Noting Hill για να αλλάξω ένα από τα παντελόνια που μου είχαν δώσει για την δουλειά. Περίμενα μία ώρα εκεί μέχρι η Βουλγάρα/Ρωσίδα/Πολωνίδα που κάνει τις προσλήψεις, να ασχοληθεί μαζί μου. Και μόλις ασχολήθηκε μου είπε πως δεν έχει κανένα στο νούμερο μου. Τελικά βρήκε δύο από κάποιον που δούλεψε μια μέρα και τα παράτησε. Και μου τα έδωσε και τα δύο, λέγοντας μου να μην το πω σε κανέναν. Και επειδή η αφραγκία έχει διαρκείας, είπα να κάνω μια βόλτα που είναι τζάμπα. Το έκοψα λοιπόν με το πόδι, πέρασα έξω από το Hyde Park και περπάτησα όλη την Oxford Street, γεμάτη με φωτάκια. Τι να μας πει και το Jumbo. Εδώ έχουν Χριστούγεννα από το καλοκαίρι… Πήγα μια βόλτα στα HMV και χάζεψα τα CD. Το καινούριο της Kylie έχει 10 Λίρες και διάβασα πως είναι πολύ καλό. Δυστυχώς δεν μπορώ να το κατεβάσω, αφού δεν έχω ιντερνέτ στο σπίτι και στα καφέ κλπ που πάω, η πρόσβαση είναι κομμένη στα torrents.

Το λεωφορείο της επιστροφής περνάει από το Kensington. Εκεί είδα κάτι που δεν το έχω ξαναδεί. Σε ένα πεζοδρόμιο ήταν μαζεμένοι καμιά εκατοσταριά διαδηλωτές με σημαίες του Ισραήλ και χαρτόνια που έγραφαν “Israel wants peace, not terror”. Σκέφτηκα να τους κάνω κωλοδάκτυλο από τον πάνω όροφο του λεωφορείου. Αλλά είμαι ευγενικός. Μπροστά τους οι μπάτσοι είχαν βάλει κάγκελα και δεν άφηναν κανέναν να τα περάσει. Αμέσως μόλις περάσαμε τους φίλους του Ισραήλ, υπήρχε μια σειρά από μπάτσους και αμέσως μετά γύρω στους χίλιους διαδηλωτές με σημαίες της Παλαιστίνης που φώναζαν με πάθος “Free Palestine”. Όλοι στο ίδιο πεζοδρόμιο! Θα γινόταν ποτέ αυτό στην Ελλάδα χωρίς να σκοτώσει ο ένας τον άλλον;

Μικρός που είναι ο κόσμος

Για δες πλάκα. Την περασμένη βδομάδα είχα πετύχει στα Starbucks τρεις από τους γκρουπιέρηδες που δούλευαν για το BusAbout στην Ίο. Σήμερα, στο διάλειμμα στην δουλειά, βρήκαμε κοινούς γνωστούς με την Σοφία. Γνωρίζει τον Γιώργο και την Λένα. Παίζανε μαζί σε συναυλίες αφού η Σοφία ήταν τραγουδίστρια! Και το πιο καλό; Παίζει να την έχω ακούσει και ζωντανά σε ένα live στην Νέα Σμύρνη που είχαμε πάει με την Λένα για να ακούσουμε τον άντρα της, τον Γιώργο.
 Την Λένα την ξέρω από τα αγγλικά, είναι Νικαιώτισσα και μαζί της και με τον Γιώργο είχαμε κάνει εκείνο το τρελό ταξίδι στο Βελιγράδι για να δούμε τους Guns ‘n’ Roses. Τι να πω;

Εργασία και χαρά (επιτέλους)

Το τελευταίο μου μεροκάματο στην Ελλάδα το έκανα στα μέσα του Σεπτέμβρη. Και σήμερα έκανα το πρώτο μου (βγάζω έξω το μεροκάματο στου Άλεξ) στην Αγγλία. Έφτασα στο μαγαζί 20 λεπτά πριν αρχίσω δουλειά. Με έστειλαν με έναν Φιλιππινέζο για να μου δείξει που αλλάζουμε και που κάνουμε διάλειμμα. Πρέπει να είμαι πολύ νούμερο με την στολή και την ποδιά. Εδώ πραγματικά παίζει ασφάλεια τροφίμων. Μόνο σπασουάρ και επικαλαμίδες δεν μου έβαλαν για να δουλέψω. Τέσπα, όπως μου είχε πει και η Σοφία, η πολιτική τους είναι να δουλέψεις λίγες ώρες στην αρχή για να δουν αν τα παίρνεις τα γράμματα και για να μην είσαι και πολύ εμπόδιο. Η δουλειά μου φάνηκε γελοία, αφού δεν μιλάμε για κουζίνα, αλλά για βιοτεχνική παραγωγή. Όλα είναι αυτόματα και συ εκεί μέσα είσαι ένα γραναζάκι. Δεν γαμιέται; Αφού πληρώνουν στην ώρα τους, όλα κομπλέ. Σου δίνουν χρόνο να συνεχίσεις να μένεις εδώ, μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Και η McDiatrofi  ήταν τζάμπα σήμερα. Με 3,5 ώρες δουλειά, έφαγα και μου οφείλουν περίπου 22 λίρες μεικτά. Ακόμα ζηλεύεις;
 Το ωραίο στην όλη φάση είναι πως έχει κόσμο από παντού που δουλεύει εκεί μέσα. Εγώ και η Σοφία είμαστε οι δύο Έλληνες (και παίζει να έρθει και τρίτος, ένας φίλος της Σοφίας). Έχουμε πολλούς Ισπανούς και Φιλιππινέζους, Ούγγρους, Πολωνέζες και για τους άλλους θα μάθω αύριο. Εγγλέζους δεν βλέπω… Γαμώ τα γαμώ-επιδόματα που παίρνουν όλοι και ξύνονται…

Πρακτική εφαρμογή της θεωρίας

 Σήμερα λόγω περιορισμένου μπάτζετ (πήρα και παπούτσια για την δουλειά), είπα να την βγάλω πιο φθηνά από συνήθως. Έμαθα πιο λεωφορείο πάει στο κέντρο. Αλλά σήμερα είχε παρελάσεις κλπ. για την ημέρα μνήμης των νεκρών από τους πολέμους. Νόμιζα πως θα προλάβαινα και θα έβγαζα και φωτογραφία την Ελισάβετ! Αλλά δεν μου έκατσε. Το λεωφορείο στις έντεκα σταμάτησε και ο οδηγός είπε από το μικρόφωνο, ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς μας. Θα λέει και για αυτούς που μας γάμησαν στα Δεκεμβριανά και μας βάλανε να σκοτωθούμε. Περάσαμε έξω από το γήπεδο της Chelsea. Ρε μάγκες, σαν το γήπεδο της Νεάπολης είναι ένα πράμα, χωμένο ανάμεσα σε σπίτια, αλλά πρέπει να είναι λίγο πιο μεγάλο. Κάθε τύπος που πλησίαζε το γήπεδο με τσάντα, σταμάταγε και ένας τύπος με έναν κοντό σκύλο λουκάνικο, μύριζε την τσάντα. Τεσπά, το λεωφορείο μας παράτησε στο/στη/στον Sloane Square. Από εκεί το έκοψα με το πόδι προς τα ανατολικά.

Έφτασα στην γέφυρα στο Chelsea και ακολούθησα τα ποτάμι. Έχει ροή το γαμημένο. Είναι μεγάλο. Είναι πράσινο. Δεν βρωμάει. Άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Ίσα με 3 εκατομμύρια τύποι και τύπισσες που έκαναν τζόκινγκ πέρασαν από μπροστά μου. Έφτασα στο Βρετανικό Κυνοβούλιο . Δεν ξέρω πόσο πολύ περπάτησα, αλλά δεν ένιωσα κούραση, άρα μάλλον δεν ήταν τρελή απόσταση. Είχε παππούδια με μετάλλια και μπερέ και ένστολους και πολύ κόσμο. Δεν πρόλαβα την παράτα, αλλά πέρασα από το κενοτάφιο. Δίπλα είναι οι έφιπποι φρουροί. Πιτσιρικάδες-βλακόμουτρα με σπυράκια με χρυσά κράνη και σπαθιά (γαμάτα τα σπαθιά), πάνω σε άλογο.
  Δίπλα ένα μνημείο για τις γυναίκες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η χαρά της γιαγιάς από την επαρχία. Βγάζανε όλες φωτογραφίες μπροστά στο μνημείο. Την έκανα με ελαφρά για το/τη/τον Strand. Εκεί είναι το Somerset House. Είχε τζάμπα εκθέσεις φωτογραφίας. Στην μία με ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Henri Cartier Bresson και έγχρωμες από άλλους που επηρεάστηκαν από τον τύπο, που δεν γούσταρε την έγχρωμη φωτογραφία. Στην άλλη, από έναν φωτογράφο μόδας που ήταν σούπερ. Ο τύπος είναι γαμάτος και λέγεται Tim Walker. Τέλος είχε μια έκθεση με σκίτσα από το Λονδίνο. Μερικά ήταν γαμάτα. Ένα ήταν σαν φωτογραφία, ενώ ήταν με μολύβι. Θεός ο τύπος. Όλα προς πλειστηριασμό. Έλα, μην είσαι τεμπέλης/α. Πάνε στο www.somerset.org.uk να δεις τι είδα…
  Πήγα για McDiatrofi κάτω από το άγαλμα του Νέλσονα και μετά στο πλοιάριο για να δω Μπάρσα. Απέφυγα το μπαρ, είδα μπαλάρα και πήρα το λεωφορείο για το σπίτι (αυτόν τον Νέλσονα θα τον βλέπω συνέχεια μάλλον).
  Αύριο δουλεία, μάγκες…

Πάρτε και αυτοκολλητάκι που βρήκα κολλημένο στον δρόμο προς την βιβλιοθήκη. Είμαστε παντού!