Εργασία και χαρά (επιτέλους)

Το τελευταίο μου μεροκάματο στην Ελλάδα το έκανα στα μέσα του Σεπτέμβρη. Και σήμερα έκανα το πρώτο μου (βγάζω έξω το μεροκάματο στου Άλεξ) στην Αγγλία. Έφτασα στο μαγαζί 20 λεπτά πριν αρχίσω δουλειά. Με έστειλαν με έναν Φιλιππινέζο για να μου δείξει που αλλάζουμε και που κάνουμε διάλειμμα. Πρέπει να είμαι πολύ νούμερο με την στολή και την ποδιά. Εδώ πραγματικά παίζει ασφάλεια τροφίμων. Μόνο σπασουάρ και επικαλαμίδες δεν μου έβαλαν για να δουλέψω. Τέσπα, όπως μου είχε πει και η Σοφία, η πολιτική τους είναι να δουλέψεις λίγες ώρες στην αρχή για να δουν αν τα παίρνεις τα γράμματα και για να μην είσαι και πολύ εμπόδιο. Η δουλειά μου φάνηκε γελοία, αφού δεν μιλάμε για κουζίνα, αλλά για βιοτεχνική παραγωγή. Όλα είναι αυτόματα και συ εκεί μέσα είσαι ένα γραναζάκι. Δεν γαμιέται; Αφού πληρώνουν στην ώρα τους, όλα κομπλέ. Σου δίνουν χρόνο να συνεχίσεις να μένεις εδώ, μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Και η McDiatrofi  ήταν τζάμπα σήμερα. Με 3,5 ώρες δουλειά, έφαγα και μου οφείλουν περίπου 22 λίρες μεικτά. Ακόμα ζηλεύεις;
 Το ωραίο στην όλη φάση είναι πως έχει κόσμο από παντού που δουλεύει εκεί μέσα. Εγώ και η Σοφία είμαστε οι δύο Έλληνες (και παίζει να έρθει και τρίτος, ένας φίλος της Σοφίας). Έχουμε πολλούς Ισπανούς και Φιλιππινέζους, Ούγγρους, Πολωνέζες και για τους άλλους θα μάθω αύριο. Εγγλέζους δεν βλέπω… Γαμώ τα γαμώ-επιδόματα που παίρνουν όλοι και ξύνονται…