Waste

Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ για τον Δαλάι Λάμα. Ένας δημοσιογράφος τον ακολουθούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ όπου και αν πήγαινε. Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα πως ο Δαλάι ξυπνάει κάθε μέρα στις τρεις και μισή και προσεύχεται μέχρι τις εννιά το πρωί.

Κάποια στιγμή ενώ έτρωγε πρωινό, άνοιξε την τηλεόραση του και έβλεπε CNN που μετέδιδε αποσπάσματα από μια επίδειξη μόδας. Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε πως ενώ αποκαλούσε τον εαυτό του “απλό μοναχό”, έβλεπε τα ημίγυμνα μοντέλα στην τηλεόραση. Εκείνος απάντησε πως δεν ήθελε να σχολιάσει τον δυτικό τρόπο ζωής. Ο δημοσιογράφος ξαναρώτησε την γνώμη του για την πασαρέλα και την μόδα. Εκείνος απάντησε με μια μόνο λέξη.

“Waste”

Η λέξη μου καρφώθηκε στο μυαλό εδώ και δύο βδομάδες. Μια μικρή λέξη με τόσες πολλές σκέψεις που ξεκινούν από αυτή και τόσους πολλούς παραλληλισμούς με την ζωή που ζω.

Σενάρια

“Ο Ηρακλής πάντα ήταν έξω απο σενάρια” είπε ο Γιοβάνοβιτς. Η Ξάνθη έβγαλε ανακοίνωση γιατί οι οπαδοί του Ηρακλή “μπουκάρισαν” στην εξέδρα. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Η Ξάνθη είχε να χάσει 39 αγωνιστικές στην έδρα της (δεν έχασε ούτε από τους “μεγάλους”) και το σερί τερματίστηκε τυχαία από τον Ηρακλή που έπαιζε με δέκα παίκτες από το 50’. Όπως είπε και ο πρόεδρος του Ηρακλή “Η ιστορία μίλησε.”

Στην Καλαμαριά ο Κόλτσης είπε πως “Ο Απόλλων Καλαμαριάς έπαιξε για την ιστορία του”. Αλλά πάλι τυχαία κάποιος αμυντικός των γηπεδούχων έκανε χέρι στην μικρή περιοχή και κάποιος άλλος έβαλε αυτογκόλ με καρφωτή κεφαλιά.

Αφήστε, λοιπόν, την ιστορία στην άκρη και ασχοληθείτε με το παραμύθι σας που λέγεται super league!

Ουστ! (οριστικό)

Ελληνικό ποδόσφαιρο 2007 (Ευρωπαϊκή Ένωση, 21ος αιώνας)

Μετά από 6 μήνες διεξαγωγής του πρωταθλήματος, η Νομαρχία Πειραιά στέλνει έγγραφο στην επιτροπή γηπέδου Νεάπολης λέγοντας πως στην αυτοψία που έγινε πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα της Σούπερ Κλίκας, οι εξέδρες στις Θύρες 1 και 2 βρέθηκαν ακατάλληλες και πως υπάρχει κίνδυνος για κατάρρευση τους. Στην συγκεκριμένη θύρα έχουν πουληθεί εισιτήρια διαρκείας για τους εντός αγώνες του Ιωνικού Νικαίας. Ως κάτοχος, εγώ ο ηλίθιος, επί έξι μήνες έθετα σε κίνδυνο την ζωή μου. Κανείς δεν ευθύνεται γι΄ αυτό. Μου δίνουν το δικαίωμα να πάω στην απέναντι εξέδρα (της θύρας 6). Αλλά για λόγους ασφαλείας, στον αγώνα με την ΑΕΚ, και για να μην βρισκόμαστε δίπλα στους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, αποφασίζεται να μπούμε στην εξέδρα της Θύρας 4, πάλι στα πλάγια του αγωνιστικού χώρου. Φτάνοντας μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα, ανακοινώνεται πως η θύρα είναι γεμάτη, αφού εκτός από τα διαρκείας υπάρχουν και εισιτήρια προς πώληση (που κατά την διάρκεια του αγώνα φάνηκε πως είχαν πωληθεί σε οπαδούς της ΑΕΚ). Κορυφαίος ο αστυνομικός που όταν του είπαμε πως στην 4 πρέπει να μπούμε σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΠΑΕ, μας απάντησε να πάμε στην 3 και μετά να πηδήξουμε στην 4! Πηγαίνουμε λοιπόν στην εξέδρα της Θύρας 3 (πέταλο). Άρα πλήρωσα διαρκείας για την 1–2, είδα δύο αγώνες από την 6, θα έβλεπα έναν από την 4, αλλά τελικά τον είδα από την 3. Και τώρα που πλησιάζει ο τελευταίος αγώνας με τον Ολυμπιακό και οι φιλοξενούμενοι θα είναι σαφώς περισσότεροι απ’ ότι στον αγώνα με την ΑΕΚ (και εφόσον ο αγώνας δεν γίνει στο Καραϊσκάκη, οπότε αντίο ζωή), μάλλον πρέπει να ανακοινωθεί από τώρα σε ποία ταράτσα γύρω από το γήπεδο θα καθίσουμε! Επαγγελματική Σούπερ Κλίκα; Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία; Ούτε σε ερασιτεχνικές κατηγορίες στην Ουγκάντα δεν γίνονται αυτά! Ουστ λαμόγια!

Και συνεχίζω. Σήμερα, λοιπόν, η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, σε δισέλιδη επιστολή της μου γράφει τα εξής μεταξύ άλλων:

Όπως είναι γνωστό, η Εθνικής μας ομάδα αναγκάστηκε, εξαιτίας της συμπεριφοράς λίγων στον αγώνα με την Τουρκία, με απόφαση της Πειθαρχικής Επιτροπής της UEFA, να δώσει τους εντός έδρας αγώνες με την Ουγγαρία (02.06.2007) και τη Μολδαβία (06.06.2007) μακριά από τη δηλωμένη έδρα της, το γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης».
Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία επέλεξε για τη διεξαγωγή των αγώνων αυτών το Παγκρήτιο Στάδιο του Ηρακλείου Κρήτης.
Η αναγκαστική αυτή επιλογή προκαλεί, όπως είναι επόμενο, προβλήματα στην εξυπηρέτηση των κατόχων εισιτηρίων διαρκείας της Εθνικής Ομάδας.
Η Ε.Π.Ο. αναγνωρίζει απολύτως τα δικαιώματα των κατόχων εισιτηρίων διαρκείας και παρά το γεγονός πως δεν ευθύνεται για την αρνητική εξέλιξη που υπήρξε, είναι απολύτως διατεθειμένη να κάνει το καλύτερο δυνατό για να αποκαταστήσει, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, τα δικαιώματα αυτά, τόσο στα δύο προσεχή ματς, όσο και στους αγώνες της προκριματικής φάσης της επόμενης διοργάνωσης, που είναι η προκριματική φάση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.
Στο πλαίσιο αυτό:

- Όποιος κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας επιθυμεί να παρακολουθήσει τον έναν ή και τους δύο αγώνες στο Παγκρήτιο Στάδιο είναι στη διακριτική του ευχέρεια να το πράξει, καθώς η Ε.Π.Ο. θα καλύψει απολύτως την είσοδό του στο γήπεδο και τη θέση σε συγκεκριμένη εξέδρα του γηπέδου.

- Αναλυτικότερα: οι κάτοχοι εισιτηρίων στις θύρες 19 έως 24 του γηπέδου «Γ. Καραϊσκάκης» θα εισέλθουν στη θύρα 14 του Παγκρητίου Σταδίου, οι κάτοχοι εισιτηρίων στις θύρες 12 έως 17 θα εισέλθουν στη θύρα 11 και οι κάτοχοι εισιτηρίων στις θύρες 30, 31, 33 θα εισέλθουν στη θύρα 20.

- Απαραίτητη είναι η επίδειξη της κάρτας εισιτηρίου διαρκείας, έτσι ώστε να λάβουν νέο εισιτήριο στην είσοδο.

- Για την καλύτερη εξυπηρέτηση όσων ενδιαφέρονται να βρεθούν στο Παγκρήτιο Στάδιο, παρακαλούμε να ενημερωθεί η Ομοσπονδία από την Δευτέρα 14 Μαΐου έως την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007 (τηλ. 210.9306019, fax: 210.9359666 - e-mail: priona@epo.gr) και από ώρας 10.00 έως 15.00.

- Για όσους εκ των κατόχων εισιτηρίου διαρκείας δεν επιθυμούν ή δεν δύνανται να χρησιμοποιήσουν το εισιτήριο διαρκείας για τον έναν ή και τους δύο ως άνω αγώνες η Ε.Π.Ο. θα αποκαταστήσει τη ζημιά που έχουν υποστεί με ανάλογη έκπτωση στην αγορά εισιτηρίου διαρκείας για τους αγώνες της εθνικής ομάδας στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010.

Συμπεριφορά λίγων; Ποίος τους προμήθευσε τα εισιτήρια; Δεν σας έδωσαν τις ταυτότητες τους; Δεν ξέρετε ποίοι και που κάθονταν αυτοί οι λίγοι που είχαν άσχημη συμπεριφορά; Η ΕΠΟ δεν ευθύνεται για την αρνητική εξέλιξη που υπήρξε; Ποίος επέτρεψε στον ΟΠΑΠ να μοιράσει χιλιάδες σημαίες μαζί με τα καλάμια, που έγιναν ακόντια κατά των Τούρκών; Δεν την έδωσε η ΕΠΟ; Γίνεται έλεγχος και σου παίρνουν τα κέρματα σου (τα χρήματα σου δηλαδή, μην ξεχνιόμαστε) και τον αναπτήρα σου, αλλά σε εξοπλίζουν μετά!

Ωραία! Όποιος θέλει, πάει Κρήτη να δει την Εθνική. Μικρή η απόσταση για κάποιον που πήγε και στην Πορτογαλία για τον ίδιο λόγο. Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί, η ΕΠΟ θα του δώσει έκπτωση από το εισιτήριο για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010.

Εγώ που δεν μπορώ, γιατί δεν έχω χρήματα (ελεύθερη η είσοδος στο Παγκρήτιο, αλλά το καράβι και η πιθανή διανυκτέρευση κοστίζει) ή γιατί δεν έχω απλά τον χρόνο, τι κάνω; Δεν πάω και παίρνω την έκπτωση! Κουβέντα για επιστροφή χρημάτων. Κι αν δεν θέλω να προμηθευτώ διαρκείας για τα προκριματικά του επόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου, είτε γιατί το θέαμα είναι σούπα, είτε γιατί χαλιέμαι με τους φασίστες στην εξέδρα που κάνουν ότι κάνουν, τι παίρνω; Τα τρία του Γκαγκάτση! Ομοσπονδία Πρωταθλητών Ευρώπης;

Εγώ και άλλοι πολλοί, κύριε Κανελλάκη, πληρώσαμε εισιτήριο για όλους τους εντός έδρας αγώνες του Ιωνικού Νικαίας για το γήπεδο Νεάπολης και στην Θύρα 1–2 για την σεζόν 2006–2007. Όχι για να γυρνάμε γύρω-γύρω το γήπεδο. Αν θέλαμε να είμαστε στο πέταλο, θα αγοράζαμε εκεί διαρκείας που είναι και πιο φθηνά!

Εγώ και άλλοι πολλοί, κύριε Γκαγκάτση, πληρώσαμε εισιτήριο για όλους τους εντός έδρας αγώνες της Εθνικής μας, για το γήπεδο Καραϊσκάκη και στην θύρα 14 για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2008. Δεν πήραμε για το Παγκρήτιο, ούτε συμφωνήσαμε ότι θα αγοράζουμε διαρκείας της Εθνικής για την υπόλοιπη ζωή μας!

Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν στην Αγγλία σε μια παρόμοια περίπτωση. Αναρωτιέμαι αν εγώ είμαι τρελός και παράλογος ή αν εκείνοι είναι λαμόγια. Όπως και να έχει, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε έναν ακόμα πελάτη!

Ουστ!

Tra-ta-ta

Υποψία-Θεωρία Συνομωσίας

Ο Χ. και ο Α. πάνε πάντα τόσο νωρίς στην δουλειά, για να έχουν χρόνο να τον παίξουν. Ο ένας στα γραφεία και ο άλλος μέσα στο αυτοκινητό του! Ο δεύτερος πετάει διακριτικά, απο το παράθυρο του αυτοκινήτου, χαρτομάντηλα-μπαλάκια! Η μαλακία τους βαράει για ένα οκτάωρο!

Σχόλιο

Να πάμε στο Μοναστηράκι για καφέ βαριόσουν τις τελευταίες 30 φορές. Να πας εκεί που πήγες, για καφέ δεν βαριόσουν. Μήνυμα ελήφθη και αξιολογείται… Ο καιρός γαρ εγγύς!

Το ξενύχτι

Χθες βράδυ ξενύχτησα. Γενικά είμαι εναντίον του ξενυχτιού για δύο λόγους. Με εκνευρίζει να βλέπω όσους έχουν γίνει κομμάτια από το πιώμα (αν και ‘γω έχω γίνει 2–3 φορές) και γιατί όλη η επόμενη μέρα πάει χαμένη. Μ’ αρέσει να ξενυχτάω μόνο όταν είμαι σε διακοπές. Ξέρω πως ότι ώρα κι αν γυρίσω πίσω στο κατάλυμα μου, στις δέκα το πρωί θα ρίχνω την πρώτη βουτιά στην θάλασσα! Νόμος απαράβατος.

Πιο πολύ απεχθάνομαι τα σκυλάδικα για ξενύχτι. Αλλά αν συνέχεια δίνεις ακυρωτικό στις προσκλήσεις, θα σε πουν ακατάδεκτο. Έτσι αποφάσισα να δεχτώ γι’ αυτό το Σαββάτο, να βγω με μια παρέα στο (ή στα που έλεγε και ο αοιδός) Maya Maya. Πάζης, Αντωνιάδης, Λαζοπούλου, Πέτρου, ένας ακόμα τυπάκος και μια τύπισσα από το Fame Story. Όλα καλά.

Λουλουδούδες-μοντέλα φρόντιζαν για το οφθαλμόλουτρο μας, τραγουδάκια από τους καλλιτέχνες, βομβαρδισμός από λουλούδια από διπλανό φιλικό τραπέζι (τρίποντα μέσα στα ποτήρια μας) και παραδομένες από το ποτό μία-μία, ημίγυμνες καλλονές και μη, άρχισαν να ανεβαίνουν στις καρέκλες και στα τραπέζια. Μέχρι εκεί ωραία. Αλλά επειδή πάντα χάνουμε το μέτρο στην Ελλάδα, μετά το τετράωρο, αρχίζει το τσακίρ κέφι. Που σημαίνει, αρχίζουμε και πίνουμε ότι μας κερνάνε, αρχίζουμε να την πέφτουμε σε όλες, με πρόσχημα “πάμε στην πίστα να χορέψουμε”, αρχίζουν οι φάτσες γύρω να μοιάζουν παρακμιακές. Ούτε καν ανθρώπινες. Μια ημιάγρια φυλή που χορεύει με μισόκλειστα μάτια. Μια ομάδα πιθήκων που γελάει τρανταχτά χωρίς λόγο.

Μετά το τετράωρο, για κάποιον που ακόμα έχει τον έλεγχο, ένα τέτοιο μέρος μοιάζει με ζούγκλα. Αρχίζεις και αναρωτιέσαι τι σκατά κάνεις εκεί μέσα. Και όταν οι παρακλήσεις σου για αναχώρηση, παίρνουν για απάντηση “Κάτσε λίγο ακόμα” (ή ακόμα χειρότερα σε μερικές περιπτώσεις “τι ξενέρωτος που είσαι”) αρχίζεις και βλασφημάς την ώρα και την στιγμή που βρέθηκες εκεί.

Μετά ακολουθεί ο Γολγοθάς της επιστροφής. Ένα “βρώμικο” και ένα μπουκαλάκι νερό για την αφυδάτωση είναι ότι πρέπει. Αφού παραγγείλεις και αρχίζεις να τρως, έχεις για θέαμα τους άλλους κομματιασμένους-ξενύχτες. Κάποιοι μαλώνουν, κάποιοι βγάζουν καραμούζα σε κάποιον που έκανε πέσιμο και έφαγε τα μούτρα του. Δεξιά και αριστερά, αυτοκίνητα-πύραυλοι περνάνε με την μουσική στην μέγιστη ένταση. Το γλέντι συνεχίζεται και στον δρόμο της επιστροφής. Μετά το φαγητό, ο πιο νορμάλ, αν δεν οδηγεί, πρέπει να γίνει τα μάτια και τα αυτιά του ημιζαλισμένου οδηγού. Τα μάτια άνετα μπορώ να γίνω. Όχι όμως και τα αυτιά. Το βουητό είναι έντονο. Ειδικά μόλις ξεντυθείς και πέσεις στο κρεβάτι σου για να κοιμηθείς.

Και έρχεται το επόμενο πρωινό. Το παραμικρό φως είναι ενόχληση. Το κεφάλι σου είναι σαν καζάνι. Το στόμα σου είναι σαν τσαρούχι (αν δεν έχεις μεριμνήσει να βουρτσίσεις λίγο τα δόντια σου). Ψάχνεις για νερό, σαν να σου το είχαν στερήσει για χρόνια. Αν έχεις το ψυχικό σθένος βγαίνεις για έναν καφέ και ξαναπέφτεις για ύπνο. Μια χαμένη μέρα.

Το μόνο που δέχομαι και παραδέχομαι είναι πως όλοι αυτοί που βγάζουν ένα μεγάλο νυχτοκάματο, το αξίζουν μέχρι την τελευταία δραχμή. Και μόνο που ανέχονται τις μισές από τις φάτσες και τα χάλια των πελατών τους, χωρίς να τους πυροβολήσουν στα γόνατα, είναι άθλος. Έχοντας περάσει για κάποια φεγγάρια από αυτήν την δουλεία, σε πιο ήπιο μέρος (όχι σκυλάδικο), σας λέω πως είναι κολοδουλειά.

Στην υγειά μας!

Life is too short to remain unnoticed

Γραμμένο πάνω σε μια απο τις πολλές κούπες μου, με την φάτσα του Νταλί επάνω. Αυτός θα το είπε.

Πόσο μικρή είναι η ζωή; Πόσα πράγματα έχεις να δεις και να κάνεις, πριν “γράψεις”, που λέει και ο φίλος μου, ο Μήτσος;

Να ταξιδέψεις! Μέχρι πού; Μέχρι την άκρη του κόσμου! Να τα δεις όλα! Να μην είσαι μόνο τουρίστας, να γίνεις ταξιδιώτης. Να βρεθείς και στο προάστειο της μεγάλης πόλης. Να συγκρίνεις την καθημερινή ζωή σου με αυτήν των άλλων. Να νιώσεις θλίψη για την ασχήμια που ίσως δεις. Να νιώσεις την ανάγκη να μετατρέψεις την ασχήμια, σε ομορφιά κάποτε. Να δεις την πρόοδο των άλλων. Να την φέρεις στην γειτονία σου. “Όλα είναι δρόμος.”

Να ξεφύγεις απο την μάζα! Να ανοίξεις εσύ τους δρόμους. Να σταθείς όρθιος για τις απόψεις σου. Να μην λυγίσεις! Να σιωπήσεις όταν πρέπει, αλλά να μην χάσεις τον δρόμο. Να μην σταθείς σε ουρές. Να θαυμάσεις την τέχνη των “άσημων” και “ανωνύμων”. Να είσαι με τους “ηττημένους” και “μικρούς”, αλλά να νιώθεις περήφανος γι’ αυτό. Να ζήσεις στην μάζα, μόνο όταν αυτή σου προσφέρει πραγματικά ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. “Οι λίγοι έχουν δίκιο.”

Να παρατηρήσεις την εξέλιξη! Να γίνεις σαν τον πατέρα μου, που είδε το πρώτο ραδιόφωνο, την πρώτη τηλεόραση, το πρώτο σούπερ μάρκετ, το πρώτο αυτοκίνητο, το πρώτο ψυγείο. Να απορρίψεις ότι απο αυτά είναι περιτό. Να ασχοληθείς με ότι απο αυτά αξίζει (έστω κι αν τελευταία, δεν αξίζουν και πολλά απο τα “δημιουργήματα” μας). Να κρίνεις και να συγκρίνεις το παλίο με το καινούριο. Να κρατήσεις το καλύτερο, για σένα, για τους άλλους, για την φύση. “…take one more look, at what you found old and in it you´ll find something new…”

Να δεις την λεπτομέρεια! Να κοιτάξεις πολύ κοντά τα πράγματα. Να δεις πως η αράχνη τυλίγει τα θυματά της στον ιστό. Να βρεις που τελικά κρύβει η γάτα τα γατάκια της, όταν οι άλλοι ρωτάνε “Ποία γάτα;”. Να δεις το μεράκι των δημιουργών στα αντικείμενα και στα προιόντα που αγόρασες. Να νιώσεις τον κόπο τους. Να σκεφτείς πόσοι εργάστηκαν γι’ αυτό. Να δεις τις ραφές στα ρούχα σου και να τις δεις να καταστρέφονται απο τον χρόνο. “Ο Θεός κρύβεται στην λεπτομέρεια.”

Να αγνοήσεις τους ανύπαρκτους! Να μην ασχοληθείς με αυτούς που δεν κάνουν τίποτα και προσπαθούν να σε φέρουν πίσω. Να μην πολυσκεφτείς καταστάσεις που δέκα χρόνια μετά θα είναι ασήμαντες. Να μην βαδίζεις με ανθρώπους που δεν έχουν αρετή. Που είναι σάπιοι. Που τους νοιάζει μόνο το χρήμα σαν απόκτημα. Που έχουν τα πάντα, αλλά τελικά τίποτα. “Ο βλάκας κάνει βλάκα όποιον διασταυρώνεται μαζί του.”

Να ξεφύγεις απο τις εξαρτήσεις! Να πολεμήσεις την συνήθεια. Να βάλεις χρώματα στην ζωή (όχι μόνο στις χαρτοπετσέτες που έλεγε παλιά η διαφήμιση). Να διαλέξεις απο την ποικιλία. Να ελευθερωθείς. Να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα. Να μην φοβηθείς να το κάνεις. Να λες “συνήθιζα” και όχι “συνηθίζω”. Να μην εξαρτάται απο άλλον αυτό που εσύ θέλεις να κάνεις. “Πρέπει να βγεις απ' το ράντζο σου, για να δεις λουλούδια.”

Κάνε σημαντική την ζωή σου! Δώσε της την αξία της. Κάνε σήμερα αυτό που μπορείς να κάνεις. Αύριο ίσως να είναι αργά. Εξάλλου, αύριο θα έχεις κάτι ακόμα να κάνεις. Μην χαλάς την σειρά!

Πρωτομαγιά

Card from London #4

Mind the gap part 2

Δευτέρα του Πάσχα.Ξεκινάμε για το London Eye. Τα εισητήρια τα έχουμε βγάλει απο πριν και δεν χρειάζεται να περιμένουμε σε δύο ουρές. Αγοράζω απο μια Ισπανίδα υπάλληλο ενα μικρό βιβλίο για τον μεγάλο τροχό. Εκπληκτικό! Βλέπουμε την πόλη απο ψηλά. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε διάφορα αξιοθέατα. Όλοι βγάζουν φωτογραφίες και οι κλασσικές ατάκες ακούγονται. “Να φαίνεται κι αυτό και εκείνο”. Μετά απο μισή ώρα περίπου,πατάμε γή. Καλή εμπειρία. Πηγαίνουμε στην κοντινή γέφυρα και αγοράζουμε 24ώρο εισητήριο για τα ανοικτά λεωφορεία ξενάγησης. Σκέφτομαι πως δεν αξίζει τα λεφτά του. Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο. Τσάμπα ακουστικά και σε κάθε σημείο ακούμε τι βρίασκεται γύρω μας. Κατεβαίνουμε στον Άγιο Παύλο. Πολύ πρόσφατα είχα δει ένα ντοκυμαντέρ για τον βομβαρδισμό της γύρω περιοχής απο τους Ναζί στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έλεγα να μπώ, αλλά η τιμή μου φάνηκε κοροιδία και την κάνουμε απο εκεί. Ξανά στο λεωφορείο. Κατεβαίνουμε στο London Dungeon. Απο την προηγούμενη μικρή εμπειρία στο Madam Tussauds, σκέφτομαι πως κάποιος θα μου μείνει στα χέρια και πάμε παρακάτω. Βγαίνουμε στην όχθη του Τάμεση. Μπροστά μας το αντιτορπιλικό (?) Belfast. Μ’ αρέσουν τα πολεμικά πλοία, αλλά βαρίεμαι την συγκεκριμένη στιγμή. Περνάμε απο το δημαρχείο που μοιάζει σαν αυγό και πηγαίνουμε προς Tower Bridge. Την διασχίζουμε πεζοί και κατεβαίνουμε στην όχθη. Παίρνουμε ένα πλοιάριο (συμπεριλαμβάνεται στο 24ώρο εισητήριο του λεωφορείου) και κατεβαίνουμε (ή ανεβαίνουμε; ) τον Τάμεση. Ένας αστείος τύπος, μας λέει τα κλασσικά για το τι να κάνουμε αν βουλίαξουμε και μετά αρχίζει την ξενάγηση. Με καυστικό τρόπο κράζει τους πολιτικούς και την βασιλική οικογένεια ενώ μας εξηγεί την ιστορία κάθε κτιρίου και γέφυρας που περνάμε. Είμαστε ξανά στο London Eye. Αποφασίζουμε να κάνουμε όλον το γύρο του Λονδίνου και να κατέβουμε στην Εθνική Πινακοθήκη για το London Ghost Tour με τα πόδια (επίσης μέσα στο 24ώρο εισητήριο). Γυρίζουμε όλο το Λονδίνο. Έχουμε μια φανταστική ξεναγό αυτήν τη φορά και όχι κασσετούλα. Για πρώτη φορά σε τρεις μέρες, έχει ψύχρα. Φτάνουμε ακριβώς στην ώρα μας για την βόλτα στα φαντάσματα. Ένας παπούλης, καθώς περπατάμε, μας δείχνει διάφορα σπίτια που τα βαραίνουν ιστορίες φαντασμάτων. Μαθαίνουμε για την νόστιμη κρεατόπιτα της κυρίας τάδε στη Fleet street που προμηθευόνταν ανθρώπινο κρέας απο τον αγαπημένο της κουρέα, δυό στενά παρακάτω. Για τρένα φαντάσματα στον υπόγειο, για τον Τζακ τον αντεροβγάλτη, για ένα καμπαναρίο, έξω απο την διεθνή υπηρεσία του BBC, που κτυπάει μόνο του πριν απο παγκόσμιες καταστροφές (όχι πάντα) κ.α.. Μετά απο δύο ώρες περπάτημα αποφασίζουμε πως πεινάμε και πάμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Bayswater που είχαμε δει δύο μέρες πριν. Καλό ήταν, αλλά η τιμή στο τέλος πιασωκολέ. Το κομματάκι “σπιτικό γαλακτομπούρεκο” το πληρώσαμε όσο ένα ταψι. Το πάθημα γίνεται μάθημα πάντως. Προλαβαίνουμε τους τελευταίους συρμούς του μετρό και γυρίζουμε στο δωμάτιο.

Τρίτη πρωί στις δέκα με την ψυχή στο στόμα, φτάνουμε στην Εθνική Πινακοθήκη για την Royal London Tour. Ο ξεναγός με ακρίβεια δευτερολέπτου, μας περνάει απο διάφορα παλάτια και βλέπουμε φρουρές να ετοιμάζονται για αλλαγή, να μετακινούνται κλπ. Φύγε εσύ, έλα εσύ ένα σκηνικό. Μαθαίνουμε διάφορες ιστορίες για την βασιλεία και για το πόσο κάθαρμα ήταν ο Τσώρτσιλ, που στην κηδεία του ανάγκασε τον Ντε Γκώλ, να βγει φωτογραφίες μπροστά στην επιγραφή του σταθμού που φέρει το όνομα της μεγαλύτερης νίκης των Άγγλων επί των Γάλλων. Waterloo. Αυτή είναι και η τελευταία επαφή μας με τους ανθρώπους του “The big bus experience” που άξιζε τελικά τα λεφτά του. Αν πάτε, να βγάλετε οπωσδήποτε εισητήριο, αλλά να κάνετε την βαρκάδα και τουλάχιστον μια βόλτα με τα πόδια (δυστυχώς δεν μας έπαιρνε για το Beatles tour) , με τους άριστους ξεναγούς. Να πάρετε και την δωρεάν καρτούλα απο τα γραφεία της εταιρίας που σας δίνει έκπτωση σε διάφορα μέρη. Δέκα με τόνο στους κυρίους. Φάγαμε κάτι πρόχειρο και την κάναμε για το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Ηφαίστεια, εξομοιωτής σεισμού στο Κόμπε, δεινόσαυροι, οικολογία. Όλη η ομορφία και η παραξενιά της φύσης μαζεμένη σε ένα τέλειο μουσείο. Πάμε στο Hamleys (http://www.hamleys.co.uk/) στην Regent street. 7 όροφοι γεμάτοι παιχνίδια! Η χαρά του παιδιού! Κατεβαίνουμε στην Oxford street και χαζεύουμε στις βιτρίνες. Αγοράζω ένα σακίδιο, για να χωρέσουν τα σουβενιρ, απο την Niketown. Μπαίνουμε στο Virgin Megastore που κλείνει στις έντεκα το βράδυ! Αγοράζω φθηνά dvd και με ελληνικούς υπότιτλους. Life of Braian. Το βρήκα επιτέλους! Τρώμε την τελευταία Ask pizza και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμάζουμε τα πραγματά μας.

Ξυπνάμε νωρις. Μπαίνουμε στο μετρό για τελευταία φορά. Φτάνουμε στην Victoria. Με το Gatwick Express φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Πίνουμε μια σοκολάτα. Κλάματα για τον αποχωρισμό. Πιάνω την κουβέντα με έναν ισπανό στην ουρά. Γίνεται της πόρνης. Σχολαστικός έλεγχος σε όλα. Χώνω μπινελίκια στις κυρίες που μου δίνουν την κάρτα επιβίβασης, γιατί έπηξα μιαμιση ώρα στην ουρά. Μάλλον συνηθισμένες ήταν. Φτάνω στον αττικό ήλιο και στην κακομοιρία και πάλι. Όλα τα όμορφα στην ζωή, έχουν ένα τέλος…