Mind the gap part 2

Δευτέρα του Πάσχα.Ξεκινάμε για το London Eye. Τα εισητήρια τα έχουμε βγάλει απο πριν και δεν χρειάζεται να περιμένουμε σε δύο ουρές. Αγοράζω απο μια Ισπανίδα υπάλληλο ενα μικρό βιβλίο για τον μεγάλο τροχό. Εκπληκτικό! Βλέπουμε την πόλη απο ψηλά. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε διάφορα αξιοθέατα. Όλοι βγάζουν φωτογραφίες και οι κλασσικές ατάκες ακούγονται. “Να φαίνεται κι αυτό και εκείνο”. Μετά απο μισή ώρα περίπου,πατάμε γή. Καλή εμπειρία. Πηγαίνουμε στην κοντινή γέφυρα και αγοράζουμε 24ώρο εισητήριο για τα ανοικτά λεωφορεία ξενάγησης. Σκέφτομαι πως δεν αξίζει τα λεφτά του. Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο. Τσάμπα ακουστικά και σε κάθε σημείο ακούμε τι βρίασκεται γύρω μας. Κατεβαίνουμε στον Άγιο Παύλο. Πολύ πρόσφατα είχα δει ένα ντοκυμαντέρ για τον βομβαρδισμό της γύρω περιοχής απο τους Ναζί στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έλεγα να μπώ, αλλά η τιμή μου φάνηκε κοροιδία και την κάνουμε απο εκεί. Ξανά στο λεωφορείο. Κατεβαίνουμε στο London Dungeon. Απο την προηγούμενη μικρή εμπειρία στο Madam Tussauds, σκέφτομαι πως κάποιος θα μου μείνει στα χέρια και πάμε παρακάτω. Βγαίνουμε στην όχθη του Τάμεση. Μπροστά μας το αντιτορπιλικό (?) Belfast. Μ’ αρέσουν τα πολεμικά πλοία, αλλά βαρίεμαι την συγκεκριμένη στιγμή. Περνάμε απο το δημαρχείο που μοιάζει σαν αυγό και πηγαίνουμε προς Tower Bridge. Την διασχίζουμε πεζοί και κατεβαίνουμε στην όχθη. Παίρνουμε ένα πλοιάριο (συμπεριλαμβάνεται στο 24ώρο εισητήριο του λεωφορείου) και κατεβαίνουμε (ή ανεβαίνουμε; ) τον Τάμεση. Ένας αστείος τύπος, μας λέει τα κλασσικά για το τι να κάνουμε αν βουλίαξουμε και μετά αρχίζει την ξενάγηση. Με καυστικό τρόπο κράζει τους πολιτικούς και την βασιλική οικογένεια ενώ μας εξηγεί την ιστορία κάθε κτιρίου και γέφυρας που περνάμε. Είμαστε ξανά στο London Eye. Αποφασίζουμε να κάνουμε όλον το γύρο του Λονδίνου και να κατέβουμε στην Εθνική Πινακοθήκη για το London Ghost Tour με τα πόδια (επίσης μέσα στο 24ώρο εισητήριο). Γυρίζουμε όλο το Λονδίνο. Έχουμε μια φανταστική ξεναγό αυτήν τη φορά και όχι κασσετούλα. Για πρώτη φορά σε τρεις μέρες, έχει ψύχρα. Φτάνουμε ακριβώς στην ώρα μας για την βόλτα στα φαντάσματα. Ένας παπούλης, καθώς περπατάμε, μας δείχνει διάφορα σπίτια που τα βαραίνουν ιστορίες φαντασμάτων. Μαθαίνουμε για την νόστιμη κρεατόπιτα της κυρίας τάδε στη Fleet street που προμηθευόνταν ανθρώπινο κρέας απο τον αγαπημένο της κουρέα, δυό στενά παρακάτω. Για τρένα φαντάσματα στον υπόγειο, για τον Τζακ τον αντεροβγάλτη, για ένα καμπαναρίο, έξω απο την διεθνή υπηρεσία του BBC, που κτυπάει μόνο του πριν απο παγκόσμιες καταστροφές (όχι πάντα) κ.α.. Μετά απο δύο ώρες περπάτημα αποφασίζουμε πως πεινάμε και πάμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Bayswater που είχαμε δει δύο μέρες πριν. Καλό ήταν, αλλά η τιμή στο τέλος πιασωκολέ. Το κομματάκι “σπιτικό γαλακτομπούρεκο” το πληρώσαμε όσο ένα ταψι. Το πάθημα γίνεται μάθημα πάντως. Προλαβαίνουμε τους τελευταίους συρμούς του μετρό και γυρίζουμε στο δωμάτιο.

Τρίτη πρωί στις δέκα με την ψυχή στο στόμα, φτάνουμε στην Εθνική Πινακοθήκη για την Royal London Tour. Ο ξεναγός με ακρίβεια δευτερολέπτου, μας περνάει απο διάφορα παλάτια και βλέπουμε φρουρές να ετοιμάζονται για αλλαγή, να μετακινούνται κλπ. Φύγε εσύ, έλα εσύ ένα σκηνικό. Μαθαίνουμε διάφορες ιστορίες για την βασιλεία και για το πόσο κάθαρμα ήταν ο Τσώρτσιλ, που στην κηδεία του ανάγκασε τον Ντε Γκώλ, να βγει φωτογραφίες μπροστά στην επιγραφή του σταθμού που φέρει το όνομα της μεγαλύτερης νίκης των Άγγλων επί των Γάλλων. Waterloo. Αυτή είναι και η τελευταία επαφή μας με τους ανθρώπους του “The big bus experience” που άξιζε τελικά τα λεφτά του. Αν πάτε, να βγάλετε οπωσδήποτε εισητήριο, αλλά να κάνετε την βαρκάδα και τουλάχιστον μια βόλτα με τα πόδια (δυστυχώς δεν μας έπαιρνε για το Beatles tour) , με τους άριστους ξεναγούς. Να πάρετε και την δωρεάν καρτούλα απο τα γραφεία της εταιρίας που σας δίνει έκπτωση σε διάφορα μέρη. Δέκα με τόνο στους κυρίους. Φάγαμε κάτι πρόχειρο και την κάναμε για το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Ηφαίστεια, εξομοιωτής σεισμού στο Κόμπε, δεινόσαυροι, οικολογία. Όλη η ομορφία και η παραξενιά της φύσης μαζεμένη σε ένα τέλειο μουσείο. Πάμε στο Hamleys (http://www.hamleys.co.uk/) στην Regent street. 7 όροφοι γεμάτοι παιχνίδια! Η χαρά του παιδιού! Κατεβαίνουμε στην Oxford street και χαζεύουμε στις βιτρίνες. Αγοράζω ένα σακίδιο, για να χωρέσουν τα σουβενιρ, απο την Niketown. Μπαίνουμε στο Virgin Megastore που κλείνει στις έντεκα το βράδυ! Αγοράζω φθηνά dvd και με ελληνικούς υπότιτλους. Life of Braian. Το βρήκα επιτέλους! Τρώμε την τελευταία Ask pizza και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμάζουμε τα πραγματά μας.

Ξυπνάμε νωρις. Μπαίνουμε στο μετρό για τελευταία φορά. Φτάνουμε στην Victoria. Με το Gatwick Express φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Πίνουμε μια σοκολάτα. Κλάματα για τον αποχωρισμό. Πιάνω την κουβέντα με έναν ισπανό στην ουρά. Γίνεται της πόρνης. Σχολαστικός έλεγχος σε όλα. Χώνω μπινελίκια στις κυρίες που μου δίνουν την κάρτα επιβίβασης, γιατί έπηξα μιαμιση ώρα στην ουρά. Μάλλον συνηθισμένες ήταν. Φτάνω στον αττικό ήλιο και στην κακομοιρία και πάλι. Όλα τα όμορφα στην ζωή, έχουν ένα τέλος…