Το κάπνισμα

 Σταμάτησα το κάπνισμα. Από την αρχή του Ιούνη. Ατμίζω. Τι παρατήρησα μετά από μια βδομάδα. Σύμφωνα με τον μετρητή που έχω στον καρπό του χεριού μου, η καρδία μου λειτουργεί καλύτερα. Λιγότεροι παλμοί σε κατάσταση ηρεμίας. Νιώθω καλύτερα; Νομίζω ναι, αν και μπορεί να είναι της φαντασίας μου. 

 Θετικό επίσης ότι δεν χρειάζεται να βγαίνω έξω από μαγαζιά ή την δουλειά (ατμίζω στην πουστιά στο πίσω μέρος της κουζίνας όποτε νιώθω πως θέλω μια δόση) για να καπνίζω. Δεν χρειάζεται να με περιμένει κανένας να τελειώσω το τσιγάρο μου, πριν μπούμε κάπου. Δεν χρειάζεται να κουβαλάω τσιγάρα και αναπτήρα και να αγοράζω κάθε μέρα πακέτο. Κάνοντας υπολογισμούς με τα οικονομικά στοιχεία μου, είναι σαν από αυτόν τον μήνα να πήρα αύξηση £310,00 τον μήνα! Μάγκα μου, μιλάμε για σχεδόν £3720,00 τον χρόνο! Θα μπορούσαν να γίνουν γαμάτες διακοπές, χωρίς στερήσεις και χωρίς να σκέφτομαι αν θα πρέπει να χαλάσω χρήματα για κάτι που είδα και μου άρεσε, αλλά δεν θα έβγαινα οικονομικά. Σκέψου πόσα χρήματα χάλασα τα τελευταία είκοσι εφτά χρόνια! Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει ποτέ πίσω.

 Δεν βρωμάνε τα ρούχα μου. Αλλά βρωμάνε όλα τα υπόλοιπα. Βρωμάει το σπίτι μου (λογικό μετά από τόσα χρόνια συγκεντρωμένου καπνού, αλλά αυτό φτιάχνεται), βρωμάει η πόλη, βρωμάνε οι δρόμοι, βρωμάνε όλοι οι υπόλοιποι. Μυρίζω το καυσαέριο, τα σκουπίδια, τα ρούχα και την ανάσα των καπνιστών. Η ανάκτηση της αίσθησης της οσμής είναι το πιο σοκαριστικό από όλα όσα συνέβησαν! Και νιώθω ευτυχισμένος γι' αυτό! Μόλις μια βδομάδα μετά! 

 

 Χθες το βράδυ, μετά την απογευματινή δουλειά στο Σόχο, ήπιαμε με τα παιδιά μπύρες. Μου πρόσφεραν τσιγάρο. Απάντησα άμεσα, στωικά και απόλυτα πως "Δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ την ζωή μου". Και το ένιωσα πως το εννοούσα! Όλες αυτές τις μέρες, μια ή δύο φορές την ημέρα, μου τα σκάει πως θα ήθελα να καπνίσω ένα τσιγάρο, να νιώσω να κατεβαίνει κάτι προς τα πνευμόνια μου. Μετά από τρία δευτερόλεπτα λέω στον εαυτό μου, πως κατέβαινε μια μαύρη αηδία (έτσι το απεικονίζω στο μυαλό μου) και τίποτα άλλο και μου περνάει αμέσως.

 Προετοίμαζα τον εαυτό μου για αυτήν την ανάρτηση, πάρα πολύ καιρό. Ήμουν έτοιμος για αυτήν την μέρα. Και είμαι πολύ χαρούμενος που μάλλον τα κατάφερα! Θα δείξει το μέλλον.

Καινούρια σελίδα

 Πρώτη του μήνα σήμερα και ανοίγει μια καινούρια σελίδα στην ζωή μου. Ξέρω πως τα έχω ξαναπεί αυτά. Αλλά είναι ανάγκη να συμβεί. Και θα συμβεί. Μέχρι τότε δεν λέω τίποτα σε κανέναν. Θα γράψω όμως τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου εδώ. Το μόνο που χρειάζεται είναι δράση και αυτοπειθαρχία. Θα δούμε...

Ο Νάσος

 Τον Νάσο τον γνώρισα στον σύνδεσμο. Ήταν και μέλος του ΔΣ, όταν ήμουν πρόεδρος στον σύνδεσμο της Μπάρσα στην Αθήνα. Όλες τις φορές που είχαμε συναντηθεί μου είχε κάνει εντύπωση σαν άνθρωπός. Του άρεσε η Ιστορία, η Ιαπωνία και είχε σπουδάσει μουσική. Είχα πάει μια φορά στο σπίτι του, που ήταν πολύ όμορφο και θα κανονίζαμε να μου δείξει πως δουλεύει το θέρεμιν. Καθόμασταν δίπλα στο Wembley στον τελικό του 2011 και τον είδα να κλαίει όταν κερδίσαμε την κούπα. Πολλές φορές, μαλώναμε διαδικτυακά, για τα πολιτικά, τα δύσκολα χρόνια του μνημονίου. Κάποια στιγμή, ξεκίνησε να κάνει αιμοκάθαρση. Κάποια στιγμή έκοψα επαφή μαζί του, γιατί ήταν πολύ φανατισμένος με τα πολιτικά και επιπλέον, κάποια στιγμή που θα πήγαινε στις ΗΠΑ, μέσω Λονδίνου, ρώτησε τον Βάιο που θα με επισκέπτονταν, αν θα συναντιόντουσαν, ενώ δεν έκανε το ίδιο με μένα, στο πόστ που ήταν στην σελίδα μου. Θεώρησα πως δεν με υπολογίζει ως φίλο πλέον. Παρόλα αυτά, κατά καιρούς, έμπαινα στην σελίδα του, να τον τσεκάρω. Σήμερα, κάνοντας μια από αυτές τις επισκέψεις, διαπίστωσα πως έφυγε από την ζωή τον Μάρτη. 

Ο Ξαναπές

 Ο Ξαναπές είναι δίσκος του Νικόλα Άσιμου. Και έτσι νιώθω και γώ. Βρίσκω μικρά χαρτάκια με τα πλάνα που έχω κάνει πριν δύο, τρία, πέντε χρόνια και γράφω ότι θέλω να καταφέρω. Είναι και οι αναμνήσεις του Facebook που μου θυμίζουν πως κουράστηκα, πως αλλάζει η σελίδα, πως τελειώνω με τα παλιά. Όπως όμως λένε και οι FF.C. στο "Λίγη αρχή" όλο λέω και όλο τίποτα δεν κάνω. Είμαι ξεκάθαρα ο Ξαναπές. Είναι που με βλέπω και γίνομαι χειρότερος. Όμως...

 Πριν το Πάσχα, έχασα την μητέρα μου. Πήρα μια πτήση και κατέβηκα στην Αθήνα για την κηδεία. Τι με πείραξε ή τέλος πάντων όσα θέλω να γράψω εδώ που με πείραξαν. Παρένθεση: Όλοι μας ζούμε τρεις ζωές. Την δημόσια, την ιδιωτική και την μυστική. Η δημόσια είναι το πως εμφανίζεσαι με ανθρώπους που δεν τους γνωρίζεις ή έχεις λίγο θάρρος μαζί τους. Η ιδιωτική είναι το πως είσαι στην παρέα των φίλων σου και των συγγενών σου. Η μυστική είναι ότι δεν θέλεις να γνωρίζουν για εσένα. Δεν ξέρω πόσο θέλω να γράψω για την μυστική μου ζωή, αλλά σίγουρα θα γράψω για την ιδιωτική. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν θα διαβάσει τίποτα από όσα γράφω. Κανείς δεν διαβάζει μπλογκ και για βρει κάποιος το δικό μου μπλογκ πρέπει να με ψάξει. Και κανείς δεν με ψάχνει στο ίντερνετ. Κλείνει η παρένθεση. Πάμε στο τι με πείραξε. Με πείραξε η απουσία τόσων συγγενών, φίλων και γειτόνων. Δεν έκανα ανακοίνωση στο Facebook, που και καλά το παρακολουθούν όλοι. Έκανα μια δημοσίευση στο Instagram. Και ενημέρωσα κάποιους φίλους. Μου έκανε εντύπωση που οι γείτονες δεν ξέρουν τίποτα και δεν με συλλυπήθηκαν. Μου κάνει εντύπωση που ο Δημήτρης του διώροφου, που έλεγε η μητέρα μου, ενώ πάντα μου έστελνε μήνυμα για κάθε θανατικό στην γειτονία, δεν το έμαθε ποτέ. Βέβαια τώρα δεν υπάρχει συμφέρον όπως υπήρχε κάποτε που έκανα τον διαμεσολαβητή για τις αγορές του από την Αγγλία. Μου κάνει εντύπωση που άνθρωποι που έχουμε μεγαλώσει μαζί, δεν είδαν ποτέ την δημοσίευση στο Instagram, ενώ άκυροι που δεν τους περίμενα μου έγραψαν μια καλή κουβέντα. Ας είναι. Με δίδαξαν κάτι. Ότι όλοι στον πούτσο τους λουλούδια και γύρω γύρω μέλισσες. Εδώ δεν νοιάζονται αν ζώ ή αν πέθανα εγώ. Θα νοιαστούν για την μητέρα μου; Πάντως ήταν λυπηρό πόσοι λίγοι ήταν παρόντες. Εφτά συγγενείς, δύο γείτονες και πέντε φίλοι μου.

 Επίσης πριν λίγο καιρό, την ημέρα των γενεθλίων μου, μου μπήκε στο μυαλό πως λογικά έχω καμιά εικοσαριά χρόνια να ζήσω. Και πως μέχρι τώρα το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω σαν τον Βέγγο. Και πως ήρθε η στιγμή να αρχίζω να νοιάζομαι για μένα και όχι για τους άλλους. Σε συνδυασμό με τον θάνατο της μητέρας μου, διαπίστωσα και επιβεβαίωσα πως μόνο εγώ μπορώ να με σώσω, που λέει και το άλλο τραγούδι. Πως όμως; 

 Θα το πω απλά. Στ' αρχίδια μου όλα. Στην δουλειά δεν είναι φίλοι σου ούτε οικογένεια. Πόσοι από την δουλειά σε πήραν στο ρεπό σου να σου πουν να πάτε για καφέ ή για κάτι άλλο εκτός δουλειάς; Κανείς. Κι αν έγινε κάποτε ήταν μια φορά τον χρόνο. Επίσης, ναι, είσαι μαζί τους πιο πολύ χρόνο από ότι με την οικογένεια σου, αλλά σε πληρώνουν γι' αυτό. Τέλος όταν φεύγεις από μια δουλειά, όλοι σου ζητάνε το τηλέφωνο σου για να τα λέτε, αλλά δεν τα λέτε ποτέ. Έτσι τον τελευταίο μήνα έχω μαζευτεί λιγάκι και δεν λέω και πολλά. Και όλοι δείχνουν τον σεβασμό και είναι τυπικοί, ενώ πριν, στα παπάρια τους, αφού εγώ θα τους ξελάσπωνα από τις μαλακίες τους. Έμαθα επιτέλους να λέω πως δεν είναι δουλειά μου αυτό. 

 Πολύ αχνά στο μυαλό μου, έχει αρχίσει το ξεσκαρτάρισμα. Ποιοι θέλω να είναι δίπλα μου και θέλουν κι αυτοί; Αυτούς θα κρατήσω. Για τους άλλους δεν θα έχω χρόνο. Και δεν κρατάω κακία, κρατάω απόσταση, που λέει και ο TUS. Όταν γίνει κι αυτό, θα αλλάξω τηλέφωνο και θα βάλω σε αναστολή όλα τα σόσιαλ. Όταν θα με χρειαστούν και με θυμηθούν, δεν θα με βρούνε.

 Επίσης, πολύ αχνά στο μυαλό μου έχω ένα προσχέδιο για ένα βιβλίο που θέλω να γράψω. Ή κάτι τέτοιο. Γι' αυτό άρχισα να γράφω εδώ πάλι. Για να μου έρθει η όρεξη. Έχασα λίγο βάρος, αλλά έχω δρόμο ακόμη. Προσπαθώ να κόψω το κάπνισμα και νιώθω πως είμαι έτοιμος για τα καλά, γιατί αρχίζω και πέφτω σιγά σιγά. Αγόρασα καινούρια ρούχα και το κυριότερο τα φοράω. Δεν τα αφήνω για την ιδιαίτερη περίπτωση. Κάθε μέρα είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Τέλος ξεκίνησα να πετάω πράγματα από το σπίτι. Είναι σωστό αυτό που λένε πως για να έρθει το νέο, πρέπει να φύγει το παλιό. Δεν έχω συναισθηματισμούς με υλικά αντικείμενα πλέον. Όλα είναι ωραία, αν είναι χρήσιμα. Θέλω το σπίτι μου να είναι ωραίο και λιτό. Όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ μου, σαν δωμάτιο ξενοδοχείου. Μόνο τότε θα μπορέσω να φέρω άλλους ανθρώπους μέσα. Ο τελευταίος που μπήκε ήταν η Νίνα και ήταν στο λοκντάουν. Θα καταγράφω την πρόοδο μου εδώ. Εύχομαι να πάψω να είμαι ο Ξαναπές.
 

 Είδα μια συνέντευξη του Βογιατζή με τον Ψινάκη και έλεγαν για την Ειρήνη Παπά και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Για το πόσο εργάζονταν, για το πόσο σεβασμό είχαν στο εξωτερικό και τι τρελά πράγματα είχαν συμβεί στην ζωή τους. Από χθες έχω φάει κόλλημα με τον Βαγγέλη. Πόσο γαμάτο άλμπουμ είναι το Odes με την φωνή της Παπά!

Ξενοδοχείο

 Θέλω να κάνω το σπίτι μου, σαν δωμάτιο ξενοδοχείου. Θέλω να ζω μόνο με πράγματα που έχω μαζί μου όταν ταξιδεύω. Θέλω να κάνω την ζωή μου ένα ταξίδι.

Απάτη

"Όλα μια απάτη είναι" έλεγε το τραγούδι των Ριφιφί. Είναι; Τι είναι αληθινό; 

Αληθινός σίγουρα είσαι εσύ. Έχεις συναίσθηση του εαυτού σου. Μόνο εσύ ξέρεις πως νιώθεις κάθε στιγμή και δεν μπορείς να το εξηγήσεις σε κανέναν άλλο. 

Ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Έχεις βάλει μέσα στο μυαλό σου τους στόχους σου. 

Ξέρεις πως θα πράξεις στο επόμενο διάστημα. Γνωρίζεις πότε θα πας για δουλειά, ποτέ θα φας, ποτέ θα βγεις μια βόλτα. 

Έχεις επιθυμίες. Θέλεις να αποκτήσεις κάτι, θέλεις να γαμήσεις μια συγκεκριμένη γκόμενα, θέλεις να πας διακοπές. 

Έχεις διαμορφώσει ένα χαρακτήρα από μικρό παιδί. Μιλάς με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Περπατάς με ένα συγκεκριμένο βηματισμό.

Έχεις μια ταυτότητα. Είσαι Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος, μεγαλωμένος σε μια πόλη που αγαπάς και θεωρείς σπίτι σου, όπου κι αν βρίσκεσαι, υποστηρίζεις μια ποδοσφαιρική ομάδα και συμπαθείς ή αντιπαθείς κάποιες άλλες, έχεις πολιτικές απόψεις που δύσκολα αλλάζουν. 

Έχεις αποκτήσει συνήθειες. Καπνίζεις, πίνεις, τρως πολύ, τρως γλυκά και σοκολάτες, πηγαίνεις σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί για να πιεις καφέ, έχεις στέκια, βγαίνεις με συγκεκριμένους ανθρώπους. Συζητάτε πάνω-κάτω τα ίδια και τα ίδια.

Είσαι ένας αληθινός άνθρωπος, ανάμεσα σε άλλους αληθινούς ανθρώπους. 

Που είναι η απάτη; Η απάτη είναι πως η αλήθεια μας, είναι μόνο δική μας. Ποτέ δεν λέμε την αλήθεια μας στους άλλους. Αλλιώς γινόμαστε δυσάρεστοι. Ή ακόμα χειρότερα γραφικοί. 

Ο ένας εξαπατεί τον άλλον. Σου ζητάει κάποιος βοήθεια σε κάτι. Δεν βοηθάς, είσαι μουνόπανο. Βοηθάς, δεν ακούς ευχαριστώ και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο άλλος κάνει αυτό που νομίζει και όχι αυτό που του είπες εσύ σαν λύση. Και μετά σου λέει πως έκανε σχεδόν αυτό που του είπες, αλλά λίγο καλύτερα. Εξαπάτηση.

Πάμε εκεί σου λέει ο άλλος, δεν μπορώ σου λέει μετά και πάει κάπου αλλού. Και το ξέρει πως το ξέρεις.

Σ'αγαπώ σου λέει κάποιος, αλλά δεν το πιστεύει. Και μια μέρα σε παρατάει. Και συ που τον πίστεψες γίνεσαι λιώμα. 

Ναι, υπάρχουν κι αυτοί που δεν θα σε εξαπατήσουν. Αυτοί που θα είναι δίπλα σου για πάντα. Γι'αυτούς να δίνεις και την ζωή σου αν χρειαστεί, σε οποιαδήποτε κατάσταση.

Ο μόνος που σίγουρα δεν θα σε εξαπατήσει είσαι εσύ. Γι'αυτό να σε προσέχεις. Να σε φροντίζεις. Να σε αγαπάς. Να γίνεσαι καλύτερος. Πιο δυνατός σωματικά. Πιο μορφωμένος. Πιο καλόψυχος. Πιο αληθινός σε σένα. Ο κόσμος για να αλλάξει, θέλει αληθινούς ανθρώπους. Άλλαξε λοιπόν πρώτα εσένα, αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο. 

Είναι οι στόχοι σου πραγματοποιήσιμοι; Είναι στόχοι που αξίζουν τον κόπο; Οι πράξεις σου έχουν σημασία; Οι επιθυμίες σου είναι πραγματικές; Ο χαρακτήρας σου είναι καλός όπως είναι; Η ταυτότητα που σου έδωσαν σου αρέσει; Σε καλύπτει; Οι συνήθειες σου σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο; 

Λίγα χρόνια θα είσαι εδώ, τριγύρω. Μην είσαι απατεώνας. Ότι λες, να το σκέφτεσαι πριν το πεις και να το κάνεις.

Βασίλης

Έφτιαξα μια λίστα στο Spotify με τα αγαπημένα μου τραγούδια από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Κάποια πρωινά Κυριακής, όπως σήμερα, βάζω την λίστα να παίζει. ενώ καθαρίζω το σπίτι. Και τραγουδάω δυνατά. Και νιώθω καλά. Όπως τότε που ήμουν παιδί και ο Βασίλης ήταν το πρώτο μου άκουσμα. Και τότε τα πιο πολλά τραγούδια ίσως να μην είχαν νόημα, λόγω έλλειψης εμπειριών. Τώρα όμως, μου λένε τόσα πολλά. Σ' ακολουθώ...

Πρωινό

Είδα την ομορφιά και την ασχήμια μέσα σε ένα πρωινό. Ήρθε και χαμογέλασε. Χαμογέλασε πολύ. Όλα ήταν ωραία. Μετά έγινε το άλλο και δεν μπορώ να χαλαρώσω τους μύες στο σαγόνι μου. Και νιώθω τα δόντια να σφίγγουν πιο πολύ. Και πιο πολύ. Και πιο πολύ. Και σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να γίνω το σφυρί. Και σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω λίγα πράγματα στην ζωή μου. Και σκέφτομαι εκείνη ξανά. Θα μπορούσα να το έχω ρίξει στην αγιαστούρα. Μερικές φορές λέω "Βλέπεις Θεε; Βλέπεις;" Θα μπορούσα να γίνομαι λιώμα όπως όλοι αυτοί τριγύρω μου. Αλλά θέλω το μυαλό μου καθαρό. Νιώθω πως τα χάνω μερικές φορές. Μιλάω στον εαυτό μου. Μετά πάλι, βαδίζω με βήμα αγέρωχο. Και νιώθω πιο δυνατός από οτιδήποτε. Και ξανά πάλι με ρίχνει ένα τραγούδι. Και σκέφτομαι εκείνη ξανά. Και θέλω να τα γράψω όλα αυτά. Και θέλω να πω γαμιέστε.  Και δεν κάνω τίποτα. Και μετά τρέχω με την ψυχή στο στόμα. Και σκέφτομαι αυτούς που δεν μου έδωσαν μια αγκαλιά. Δεν μου είπαν μια καλή κουβέντα. Δεν μου είπαν τι ξέρουν. Μόνο με άφησαν ξέροντας όσο πολύ πονάω. Και θέλω να τους συγχωρήσω γιατί έτσι μου είπαν οι φιλόσοφοι μου. Αλλά δεν μπορώ. Και νιώθω άσχημα που δεν ακούω τους φιλοσόφους μου, που πάντα έχουν δίκιο. Δεν ξέρω τι θα γίνει, δεν ξέρω τι θα κάνω. Ελπίζω το πρωινό αύριο να είναι λίγο καλύτερο.

Στα όνειρα ξανά

Με ονειρεύτηκες ποτέ; Εγώ ναι. Μια φορά ήσουν μέσα στο σπίτι μας, καθισμένη στην μαύρη καρέκλα, μπροστά στην κουζίνα και έκλαιγες. 

Σήμερα είχα ρεπό από την δουλειά. Μια μέρα απραξίας και κατάθλιψης. Αυτές οι μέρες που δεν βγαίνω από το κρεβάτι. Έξω σκατόκαιρος. 

Σε ονειρεύτηκα ξανά. Ήσουν με την Leonor σε ένα παγκάκι. Καθισμένες με περιμένατε. Ήρθα κοντά. Σε κοίταξα με έκπληξη. Αρχίσαμε να περπατάμε και μια ακόμα κοπέλα ήταν μαζί μας. Σε έχασα. Σε είδα ξανά. Ήσουν όμορφα ντυμένη με ένα άσπρο κοντό φόρεμα και στο λαιμό σου είχες ένα μακρύ όμορφο μαντήλι. Έσερνες μια άσπρη βαλίτσα. Σε ρώτησα αν φεύγεις. Μου είπες ναι. Στάθηκες πάνω σε ένα τοιχάκι. Ήρθα κοντά σου. Σε αγκαλιάσα στα μπούτια. Το πρόσωπο μου ακουμπούσε στην κοιλιά σου. Ήταν τόσο όμορφα. Ξύπνησα. 

Παιχνίδια του μυαλού ενός τρελού που λέει και το τραγούδι. Πόσο μου λείπεις.

Ησύχασε.

Ησύχασε. Δεν χρειάζεται να λές τι θα κάνεις. Δεν χρειάζεται να μοιράζεσαι τι ακούς και τι βλέπεις. Δεν χρειάζεται να λες την άποψη σου χωρίς καν να σε ρωτήσουν. Δεν χρειάζεται να πεις κι εσύ την μαλακία σου για να συμπληρώσεις την μαλακία των άλλων. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον για κάτι. Έτσι κι αλλιώς έχει την δική του άποψη, που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του, όπως είναι και η δική σου το ίδιο ριζωμένη μέσα σου. Έτσι κι αλλιώς κανέναν δεν ενδιαφέρει αυτά που λες. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τι κάνουν οι άλλοι. Ετσι κι αλλιώς, σχεδόν κανένας δεν σκέφτεται τι κάνεις εσύ. Έχεις άπειρες αποδείξεις γι' αυτό. Ησύχασε, λοιπόν. Κοίταξε λίγο την πάρτη σου. Ασχολήσου με τον εαυτό σου. Δούλεψε κάθε μέρα, όπως σου ζήτησε ο σοφός φιλόσοφος-αυτοκράτορας. Ασχολήσου με τις υποθέσεις σου. Όχι με το μουνί της Ματούλας που έλεγε και ο παλιός φίλος σου ο Τάσος που σε ξέχασε, για έναν άλλο φίλο. Ησύχασε.

Ομπρέλες

Όταν ήμουν μικρός, είχα στο μικρό μου γραφείο ένα δερμάτινο σημειωματάριο, που έγραφε στα αγγλικά "Οι φίλοι είναι σαν τις ομπρέλες. Όταν βρέχει δεν τις έχεις ποτέ μαζί σου." Τώρα που βρέχει, θα δείτε ποιοι είναι οι φίλοι σας, στα αλήθεια. Είναι αυτοί που θα σας στείλουν ένα "Γειά σου, τι κάνεις;" Στα δύσκολα να μετράς. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να προσέχετε!

Κάκος οιωνός

Τελικά ήταν κακός οιωνός.

Χαλασμένοι

Σου λένε πως πεινούν.  Τους ετοιμάζεις φαγητό, πάρα τις εντολές που έχεις. Ακούς τα πουστριλίκια για την απόφαση σου. Αυτοί που έφαγαν, δεν λένε καν ευχαριστώ. Ένας κάνει και παρατήρηση για την ποσότητα που έφτιαξες. Οι άνθρωποι είμαστε χαλασμένοι.

2018

Πάει κι αυτός ο χρόνος. Πολλά συνέβησαν και έγιναν ήδη αναμνήσεις. Μόλις τελείωσα ένα υπέροχο γεύμα που ετοίμασα, έφαγα ένα εξίσου υπέροχο επιδόρπιο και πίνω μισό ποτηράκι μαστίχα που είχα φέρει από την Ελλάδα. Ο χρόνος αλλάζει εδώ σε δύο ώρες περίπου. Σήμερα δεν μίλησα με κανέναν. Είναι το τίμημα της ξενιτιάς. Δεν με ενοχλεί κι ας γράφω γι' αυτό. Τις τελευταίες μέρες επιθυμώ να είμαι μόνος μου. Σκέφτομαι καλύτερα και ετοιμάζομαι για το νέο έτος. Έχω πολλές μάχες να δώσω, που θα τις κερδίσω. Είμαι έτοιμος. Φέρτε μου το δέκα εννιά!

Σας φιλώ γλυκά και σας εύχομαι υγεία και ευτυχία. Πίνω μια γουλιά και κάνω πρόποση σε αυτούς που φεύγουν και σε αυτούς που θα έρθουν. Σε αυτούς που μου φέρθηκαν άσχημα και σε αυτούς που μου φέρθηκαν όμορφα. Σε όλους σας. Να είστε πάντα καλά. Θα σας αποδείξω πως κάνατε λάθος...

Η φωνούλα μέσα μου #4

-Why are you leaving (=the work)
-I'm getting married and my future husband, Jonathan, want me to stay home to take care of the dogs.