Η φωνούλα μέσα μου #4

-Why are you leaving (=the work)
-I'm getting married and my future husband, Jonathan, want me to stay home to take care of the dogs.

Μια ήσυχη ζωή

Κάθε φορά που έρχομαι σπίτι στην Αθήνα έχω όλο κι πιο λίγα πράγματα να κάνω. Πρώτα απ' όλα οι φίλοι που είχα εδώ χάνονται ένας-ένας. Κάθε φορά συναντώ και λιγότερους. Δεν φταίνε αυτοί, ούτε εγώ. Έτσι είναι τα πράγματα.

Αυτήν τη φορά έτυχε και είμαι κρυωμένος για τρεις μέρες ήδη. Οπότε μένω σπίτι. Βγαίνω έξω για φαγητό και για να πάω μέχρι μια συνοικιακή καφετέρια να πιω έναν καφέ. Ίσα για να βγω έξω.

Τις μέρες αυτές ανακάλυψα πόσο όμορφο τελικά είναι να έχεις λίγα πράγματα να κάνεις. Ραδιόφωνο ή cd με αγαπημένη μουσική, ξάπλα, βιβλίο. Αληθινές διακοπές από τα πάντα.

Όταν κλείνω την μουσική, απόλυτη ησυχία. Απόλυτη. Και που δεν έχω πουθενά στο Λονδίνο. Ξυπνάω το πρωί στο πολύ καλύτερο κρεβάτι μου, σε σχέση με αυτό στην Αγγλία και δεν ακούω ψίθυρο. Πόσο όμορφο.

Λέω να ζήσω για λίγες ακόμα μέρες την ζωή που θέλω. Μια ήσυχη ζωή.

Η φωνούλα μέσα μου #3

-You need haircut.
-You need euthanasia.

Έξι χρόνια στο Λονδίνο

Έξι χρόνια. Δύο βαλίτσες, ένα λάπτοπ, η φωτογραφική μου. "Σε έναν μήνα θα είσαι πίσω" μου είπε κάποιος. Σεντόνι στο πάτωμα και μια κουβέρτα από τα Primark που όταν κάλυπτε τα πόδια μου άφηνε την κοιλιά μου έξω και το αντίθετο. Το σπασμένο ταβάνι. Κάθε πρωί στα Starbucks να στέλνω βιογραφικά. Η πρώτη μου φορά σε Μac.  Η γνωριμία με την Σοφία. Deus X machina. Η έκρηξη του Callum. Το πρώτο μου δωμάτιο στο σπίτι της τρελής. Η άγνωστη αμερικανιδα με το στυλό στο William Morris. Οι Ισπανοί φίλοι μου και τα πάρτι. Τα διαλείμματα δίπλα στον σταθμό λεωφορείων. Ο Ούγγρος χούλιγκαν, ο Εσθονός ρουφιάνος, η Πορτογαλίδα φίλη μου, η Πορτογαλίδα καριόλα, ο Ιταλός που μιλούσε στο ψωμί. Ο Μπαγκλαντεσιανός και το διαβατήριο στην γωνία της Oxford Street. Κωδικός 1952. Ο άσπρος σκύλος και η μαύρη γάτα της Lynda. Ο Νίκος ο Ολλανδός. Γενέθλια στο Grove. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που με πούλησαν. Αυτή που αγάπησα. Αυτή που αγαπώ. It's my way or the door way. The roof gardens. Αχ, οι κήποι και η μαλακία που έκανα. Η Γαλλίδα και το χαρτί. Τα BBQ στις νύχτες του κλαμπ και του σινεμά. Οι σεφ μου. Οι σερβιτόροι. Οι μπάρμεν. Όλοι. Τα μίνι ταξίδια στο εξωτερικό. Ποιο είναι το εξωτερικό πλέον; Τα παράνομα τσιγάρα των Βουλγάρων, των Πολωνών, των Ούγγρων. Οι συναυλίες. Πρωτοχρονιά στο δωμάτιο του κτιρίου από το Τrainspotting. Το 9, το 10, το 27, το 28, το 211. Η μπλε και η πράσινη γραμμή. Το μεγάλο ξενοδοχείο, το μεγάλο εστιατόριο. Πολύ δουλειά. Ανοχή, αντοχή, υπομονή, δύναμη. Οι νύχτες στο Hoxton. Τα "εντός" παιχνίδια της Μπάρσα σε όλη την Βρετανία. Τα γκολ του Καραγκούνη με την Φούλαμ. Οι πένιες. Η συλλεκτική μπλούζα του Μήτρογλου. Latte και μπύρες και φρέντο και κρασί. Φραπέδες μπροστά στον υπολογιστή. Οι Αυστραλοί. Οι Ιταλοί. Αυτοί που με ξέχασαν. Αυτοί που με θυμούνται. Αυτοί που με επισκέφτηκαν. Αυτοί που με έγραψαν. Αυτοί που με βοήθησαν. Αυτούς που τους βοήθησα. Έξι χρόνια. Ακούω  το άλμπουμ με τη μπανάνα στο εξώφυλλο και βλέπω τα έξι χρόνια σαν ταινία να περνάνε μπροστά μου. Θα έγραφα κι άλλα. Άσχημα και όμορφα. Τα κρατώ για μένα. Δεν κάνει. Ακόμα δεν έφτασα εκεί που θέλω. Θα φτάσω.

Μπηχτή

Θα το πω γιατί τα έχω πάρει λίγο απόψε.  Εδώ που είμαι, ο Τούρκος έκοψε την μπουκιά και με τάισε στο στόμα, ο Ισπανός με κοίμησε στο σπίτι του, ή Αμερικάνα μου έδωσε το στιλό της από την Χαβάη για καλή τύχη, ο Έλληνας με έγραψε στ' αρχίδια του. Αυτοί είμαστε.

Bandante live

Είχα καιρό να ακούσω όμορφα κιθαριστικά σόλο. Άκουσα χθες το βράδυ. Πόσο σημαντική είναι η μουσική στην ζωή μου! Ο Vjestica είναι καταπληκτικός κιθαρίστας. Γι' αυτό είναι και στους Bad Seeds.

Που έγινε η στραβή;

Κάθομαι πάλι στο σπίτι και σκέφτομαι που έγινε η στραβή και σταμάτησα να είμαι ευτυχισμένος. Έχει να κάνει με τους φίλους μου; Έχει να κάνει με τα χρήματα; Έχει να κάνει με την τεχνολογία στην ζωή μου; Έχει να κάνει με τον θάνατο του πατέρα μου; Έχει να κάνει με λάθος σχέσεις μου; Έχει να κάνει με το πως απλώς μεγαλώνω και γίνομαι πιο συντηρητικός; Έχει να κάνει με τα όσα δεν κάνω; Πόσο πίσω να γυρίζω και πόσα πρέπει να απορρίψω;

Πάσχα

Είμαι στο σπίτι μόνος. Δεν έχω όρεξη ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Βλέπω φωτογραφίες από Ελλάδα με ψητά και αρνιά και καλό καιρό και οικογένειες. Χαίρομαι. Και ζηλεύω. Έξω βρέχει και ακούω τον ήχο από τα λάστιχα των αυτοκινήτων που πετάνε το νερό στο πεζοδρόμιο. Κάποια μέρα θα αναστήθω κι εγώ.

Μνημεία βλακείας

Μέχρι τώρα στην ζωή μου έχω τρία μνημεία βλακείας όπως τα αποκαλώ.

Το πρώτο είναι ένας λογαριασμός κινητής τηλεφωνίας στην Q, κοντά στα 1200 Ευρώ. Μίλησα πάνω από 24 ώρες σε μια γκόμενα που ήταν μακριά. Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσα να ήμουν εκεί που μένει για μια βδομάδα και να την πηδούσα κάθε μέρα.

Το δεύτερο είναι ένας λογαριασμός σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Λονδίνο πριν δέκα περίπου χρόνια. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και κάναμε δύο άτομα 100 τόσες Λίρες λογαριασμό χωρίς να έχουμε φάει κάτι σπέσιαλ. Θυμάμαι πως τα δύο κομμάτια γαλακτομπούρεκο μόνο μας κόστισαν 20 Λίρες. Ακόμα σιχτιρίζω όποτε τυχαίνει και περνάω έξω από το εστιατόριο...

Το τρίτο είναι τόσο μεγάλο μνημείο βλακείας. Μνημείο με Μ κεφαλαίο. Ούτε καν θα το γράψω. Μόνο ο φίλος μου ο Κοσμάς το ξέρει. Δεν μου κόστισε χρήματα. Χρόνο μου κόστισε.

Όλα για τις γυναίκες. Ποτέ ξανά.

Ναι ρε Amazon

Πέρασα πολλές ώρες της εφηβικής και νεανικής μου ηλικίας ως εξής: Στο δωμάτιο μου στο πατρικό μου σπίτι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, με μια ραφιέρα στα δεξιά μου, τιγκαρισμένη με CDs.

Πρώτα ήταν ένα μαύρο Sony Discman και μετά ένα κόκκινο Phillips. Κάθε μέρα μετά το σχολείο, την προπόνηση και αργότερα την δουλειά, πήγαινα στην γωνία μου και άκουγα ξανά και ξανά την μουσική μου. Με ακουστικά-ψείρες.

Τα χρόνια πέρασαν και πολλά και διάφορα έγιναν και η επαφή με την μουσική μου σε αυτήν τη μορφή χάθηκε για λίγο. Τώρα άκουγα την μουσική που είναι μέσα στο κεφάλι μου. Είναι το MP3 player που έχει τεράστια χωρητικότητα. Κάθε φορά που κάποιος έλεγε μια άσχετη φράση, άρχιζα αμέσως να τραγουδάω τους στίχους που περιέχουν αυτήν την φράση. Αυτοματοποιημένα.

Όταν δούλευα στην Ίο, κάθε πρωί που πηγαίναμε για καθάρισμα έλεγα στον Πάνο να παίξει μια φλασιά που μου έρχονταν στο μυαλό. Τα πρωινά είχαν πολύ πλάκα.

Στο Λονδίνο πήρα μαζί μου το λάπτοπ μου με μερικά Gbyte μουσική. Αγόρασα και μερικά CD εδώ. Και κάθε μέρα που είμαι στον δρόμο έχω μουσική στο MP3 μου.

Τις τελευταίες μέρες δουλεύω πρωί και γυρίζω σπίτι το απόγευμα. Και ξαφνικά μου ήρθε η έμπνευση να συνδέσω το κινητό μου που έχει Amazon music unlimited με τα εξωτερικά ηχεία του κλειστού υπολογιστή μου.

Και νιώθω όπως τότε. Που ήμουν στο κρεβάτι μου και άλλαζα τα cd μου. Το πόση μουσική που άκουγα τότε ακούω πάλι είναι απίστευτο. Κάθε ολόκληρο άλμπουμ που ακούω μου θυμίζει πως ήταν τότε. Μου θυμίζει πόσο χαρούμενος ήμουν τότε. Πόσο πολύ ανυπομονούσα να πάω στην γωνία μου.

Παίζει Joy Division τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Νιώθω πολύ όμορφα. Είμαι πολύ χαρούμενος. Τελικά η ευτυχία είναι τα απλά πράγματα.