Ναι ρε Amazon

Πέρασα πολλές ώρες της εφηβικής και νεανικής μου ηλικίας ως εξής: Στο δωμάτιο μου στο πατρικό μου σπίτι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, με μια ραφιέρα στα δεξιά μου, τιγκαρισμένη με CDs.

Πρώτα ήταν ένα μαύρο Sony Discman και μετά ένα κόκκινο Phillips. Κάθε μέρα μετά το σχολείο, την προπόνηση και αργότερα την δουλειά, πήγαινα στην γωνία μου και άκουγα ξανά και ξανά την μουσική μου. Με ακουστικά-ψείρες.

Τα χρόνια πέρασαν και πολλά και διάφορα έγιναν και η επαφή με την μουσική μου σε αυτήν τη μορφή χάθηκε για λίγο. Τώρα άκουγα την μουσική που είναι μέσα στο κεφάλι μου. Είναι το MP3 player που έχει τεράστια χωρητικότητα. Κάθε φορά που κάποιος έλεγε μια άσχετη φράση, άρχιζα αμέσως να τραγουδάω τους στίχους που περιέχουν αυτήν την φράση. Αυτοματοποιημένα.

Όταν δούλευα στην Ίο, κάθε πρωί που πηγαίναμε για καθάρισμα έλεγα στον Πάνο να παίξει μια φλασιά που μου έρχονταν στο μυαλό. Τα πρωινά είχαν πολύ πλάκα.

Στο Λονδίνο πήρα μαζί μου το λάπτοπ μου με μερικά Gbyte μουσική. Αγόρασα και μερικά CD εδώ. Και κάθε μέρα που είμαι στον δρόμο έχω μουσική στο MP3 μου.

Τις τελευταίες μέρες δουλεύω πρωί και γυρίζω σπίτι το απόγευμα. Και ξαφνικά μου ήρθε η έμπνευση να συνδέσω το κινητό μου που έχει Amazon music unlimited με τα εξωτερικά ηχεία του κλειστού υπολογιστή μου.

Και νιώθω όπως τότε. Που ήμουν στο κρεβάτι μου και άλλαζα τα cd μου. Το πόση μουσική που άκουγα τότε ακούω πάλι είναι απίστευτο. Κάθε ολόκληρο άλμπουμ που ακούω μου θυμίζει πως ήταν τότε. Μου θυμίζει πόσο χαρούμενος ήμουν τότε. Πόσο πολύ ανυπομονούσα να πάω στην γωνία μου.

Παίζει Joy Division τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Νιώθω πολύ όμορφα. Είμαι πολύ χαρούμενος. Τελικά η ευτυχία είναι τα απλά πράγματα.