What happened to the glorious gone?

What happened to the glorious gone? Richard, did you really made it with the perfect disappearance? When you die you have no senses to feel death. Or life. So it doesn't really matter. You can't see from above what is happening down to earth, as we believe.

But if you are just gone, you can read about you. About who you were. Are you smiling reading all these? Our you just don't care of who you were?

If you made it with your disappearance and you didn't jump off that bridge, and you are somewhere living a peaceful life, I envy you.

Σπίτι

Σπίτι επιτέλους. Τι βλέπω; Βλέπω ανθρώπους που να τα έχουν παρατήσει. Να έχουν παρατήσει τους εαυτούς τους. Βλέπω ανθρώπους γεμάτους νεύρα όλη την ώρα. Βλέπω μαγαζιά που ήταν γεμάτα κόσμο να έχουν αδειάσει και να είναι καταθλιπτικά.

Από την άλλη βλέπω ανθρώπους που δεν τα παρατάνε, δουλεύουν πολύ και σκληρά και προσπαθούν για το καλύτερο. Βλέπω ανθρώπους συγκεντρωμένους στον στόχο τους, να απέχουν από τη γενικότερη βλακεία τριγύρω. Βλέπω καινούρια μαγαζιά γεμάτα όνειρα.

Βλέπω ένα κράτος να λειτουργεί λάθος. Ή να μην λειτουργεί καθόλου.

Θα την βρούμε όμως την άκρη στο τέλος, πιστεύω.

Γιατί βλέπω πως σχεδόν όλοι έχουν δει πιο είναι το πρόβλημα. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα. Όταν δεις το πρόβλημα, σιγά-σιγά θα δεις και την λύση.

We'll be singing, when we're winning

Ποιος να φαντάζονταν πως σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που ήρθα στο Λονδίνο και άρπαξα την πρώτη δουλειά που βρήκα, έμεινα στο πρώτο μέρος που βρήκα διαθέσιμο, θα εργαζόμουν σε ένα τόσο καλό εστιατόριο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με βοήθησαν, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου ανέβασαν στα ουράνια την αυτοπεποίθηση μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους δεν με πίστεψαν και με πείσμωσαν αφάνταστα.

Barcelona is...

For me, Barcelona is not just a football club.

Barcelona is a place I know so well, like I know Athens and London.

Barcelona is my first trip leaving the Greek borders in 2003.

Barcelona is my friends that I'm so impatient to meet, when the Aerobus leave me in Plaça Catalunya, in Cafe Zurich.

Barcelona is taking down the wide pedestrian road that leads to Monument a Colom, where you can smell and feel the sea.

Barcelona is the best llom in the world, in the Mercat de La Boqueria or in Cargolet Picant.

Barcelona is staying speechless inside the Sagrada Família, because it's impossible to believe that humans made this masterpiece.

Barcelona is seeking serenity inside The Barcelona Pavilion of Mies van der Rohe.

Barcelona is the first room in El Museu d'Història de Catalunya in Palau de Mar, where I see the influence my ancestors had in the culture of Catalunya.

Barcelona is taking all the road from Plaça d'Espanya to Castell de Montjuïc visiting the Estadi Olímpic Lluís Companys,Palau Sant Jordi, Fundacio Joan Miro, Museu Olímpic.

 Barcelona is taking the Telefèric, when it was just a basket and not a glass box, feeling like really flying in the air.

Barcelona is the apartment in Canyelles, where we slept only because someone gave us the key to her home.

Barcelona is the long way uphill to Park Güell and the beauty you see there.

Barcelona is Poblenou, the Torre Agbar half-built, the Torre Agbar in full colour and glory, the old Glòries station with the small dirt walkway that takes you to the small square shaped Glòries shopping center that is now huge mall, the Amrey Diagonal, that was so freshly built and so out of the landscape, full of glass.

Barcelona is walking down to Rambla Poblenou and eating Palestinian wrap, thinking it´s a Greek Souvlaki. Is this girl in the beach with the long legs, that I never forgot her face.

Barcelona is looking at every piece of Picasso scattered around the museums of the city, is going all the way to Palau Nacional de Pedralbes to see his ceramics in Museu de Ceràmica.

Barcelona is the doctor in the zoo, trying to communicate and help me with my bruised leg, after all these kilometers of walking in the city. Is the people at Hostel Opera that after explaining what happened are not kicking me in the road, but let me stay till late in the evening to take my flight.

Barcelona is the rooms, the beds, the sofas that I have slept in.

Barcelona is my friend Giannis following me everywhere cause he couldn't speak English, without any complaints. Is the "Golofras" painting (The Harlequin), that makes me laugh like crazy after so many years.

Barcelona is being under the tunnel of L'Aquarium, feeling lost, while sharks are above you.

Barcelona is the no-name squares where I had my first cigarette and coffee of the day.

Barcelona is being inside Casa Batlló, the most beautiful house ever built.

Barcelona is the small football grounds around Camp nou, where kids played football.

Barcelona is all the trips with the Penya, waiting for a game of Barça to begin, making friends for a lifetime.

Barcelona is your heart beating under the badge of the greatest team in the world.

Barcelona is the Irish pub in Carrer St Pau, celebrating with Guinness the victories of the team.

Barcelona is arriving so early in the morning, that you can´t check in your hotel and cafe Roma is still closed so you just go for a walk in the empty Rambla, like in the photo, daring to step on a Miró creation.

Barcelona is looking around for places described in Hemingway books.

Barcelona is thousands photos, millions of memories, beautiful days, lovely nights, dear friends.

Barcelona is every moment that I remember and every moment that I don´t.

Barcelona is not a tourist destination.

Barcelona is my HOME.

Πάλι αναμνήσεις​

Μερικές φορές, όπως απόψε, θυμάμαι τα παλιά. Είναι κάτι που κάνει συχνά κάποιος που ζει στα ξένα. Αφορμή ένα βίντεο που είδα από τον σύνδεσμο της Μπάρτσα στην Αθήνα. Και μετά αρχίζει το σκάλισμα. Που να είναι αυτός; Τι να κάνει; Στο τέλος νιώθω άσχημα που είμαι μακριά και δεν βλέπω κάποιους ανθρώπους και δεν μπορώ να είμαι μαζί τους όπως ήμουν. Από την άλλη όμως νιώθω και τυχερός που δεν βλέπω κάποιους άλλους, ούτε τυχαία- κάτι που θα συνέβαινε αν ήμουν ακόμα στην Αθήνα. Τεσπά, η ζωή μας γίνεται πιο σύντομη, η αναμνήσεις μας πιο πολλές, που έλεγε και το βιντεοκλίπ του τραγουδιού.

Η φωνούλα μέσα μου #2

-"What do you want?"
-"Not to have any connections with idiots like you, maybe?"

Η φωνούλα μέσα μου #1

-"I'm hungry"
-"And idiot as well, but you don't mention it to me"

Ο κερατάς άριος

Συνάντησα κάποιους φίλους και μου περιέγραψαν ένα σκηνικό. Και δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου από το να "βλέπει" τον κέρατα άριο Έλλην, μεθυσμένο να φωνάζει αργά το βράδυ στην γειτονιά  "Δεν πειράζει που με κεράτωσες, εγώ σ' αγαπώ ακόμα". Γελάω από μέσα μου.

Μερικές πρόσφατες διαπιστώσεις.

Διαπιστώνω τα εξής τελευταία.

Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται που λέει κι ο λαός. Όσο περνάει ο καιρός και βρίσκομαι μακρυά από την Ελλάδα αρχίζω και γίνομαι μια ανάμνηση. Το βλέπω σε απαντήσεις που παίρνω στο facebook, όποτε επικοινωνώ με κάποιον πίσω στην πατρίδα. Άνθρωποι με τους οποίους έχεις φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, σου απαντάνε αδιάφορα. Σαν να μην υπάρχεις. Σαν να είσαι κάποιος που μιλάνε για πρώτη φορά. Σε μερικές περιπτώσεις βλέπω την αδιαφορία και όταν είμαι στην Ελλάδα. Σαν να μην είμαι στην πατρίδα μου με τους φίλους μου πλέον. Το κλασσικό "Θα τα πούμε" χωρίς να τα λέμε ποτέ. Ας είναι. Με ενοχλεί αφάνταστα, αλλά δεν πειράζει. Χαλάλι λέω και το αφήνω εκεί.

Οι Έλληνες φίλοι στο Λονδίνο. Χάνονται κι αυτοί. Στην αρχή που μετακόμισα εδώ είχα πιο πολλές επαφές με ανθρώπους που γνώρισα εδώ ή που τους ήξερα από την πατρίδα. Με εξαίρεση τον Νίκο που έφυγε για άλλη πόλη, οι υπόλοιποι έκοψαν, χωρίς να είναι δικιά μου η ευθύνη. Το σκέφτηκα καλά από όλες τις πλευρές και στάνταρ δεν είναι δική μου ευθύνη. Έχουν δουλειές σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.

Υπάρχουν πολλοί που τους αρέσει να είναι θύματα. Το βλέπω καθημερινά γύρω μου. Τους αρέσει να τους βασανίζουν, να τους γράφουν στα παπάρια τους, να τους φέρονται σαν σκουπίδια. Ότι έλεγε το "Sweet dreams" των Eurythmics. Η ανθρώπινη φύση σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.

Υπάρχουν πολλοί που με πρόδωσαν και δεν θέλω να έχω επαφές μαζί τους. Κανένας ποτέ δεν αγάπησε τον προδότη σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.

Κάποια μέρα θα κάνω αυτό που θέλω και θα χαθώ στην ευτυχία μου σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.

Kew Gardens

Την περασμένη βδομάδα πήγα στους κήπους του Kew. Μ'άρεσαν τόσο πολύ που σκέφτομαι να αποκτήσω την κάρτα φίλου για να πηγαίνω κάθε βδομάδα χωρίς να πληρώνω είσοδο. Καθαρός αέρας και περπάτημα. Δυστυχώς οι κήποι είναι σε ευθεία με το αεροδρόμιο του Χίθροου οπότε κάθε λεπτό, ένα αεροπλάνο περνάει από πάνω σου σε χαμηλό ύψος. Όμως είναι αρκετά κοντά στο σπίτι μου και το μετρό μου κοστίζει μόλις 1.5 Λίρα. Στην πρώτη μου επίσκεψη δεν πρόλαβα να τα δω όλα δυστυχώς. Και έχει πολλά να δεις. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τους κήπους εδώ

Marriane North Gallery: Η Marianne North ταξίδεψε σε πολλές χώρες του κόσμου και αποτύπωσε σε πίνακες όλα τα φυτά που συνάντησε. 833 πίνακες βρίσκονται στο κτίριο που αποτελείτε από τρία δωμάτια. Κάτω από τους πίνακες βρίσκονται διαφορετικά κομμάτια ξύλου από τα δέντρα που αποτύπωσε στους πίνακες της.

Η απόλυτη ηρεμία.

Η παγόδα χτίστηκε το 1762.

Ο κήπος της ηρεμίας

Το Ιαπωνικό Τοπίο

Προσπαθώντας να βγάλω φωτογραφία την παγόδα από μια περίεργη γωνία λήψης η οποία βρίσκεται στον λογαριασμό μου στο Instagram

Καλή Χρονιά

Καλή Χρονιά κι από δω. Δεν έχω ξεκινήσει δουλειά για φέτος αλλά από αύριο πάλι στα βάσανα. Ας είναι...

Το σκέφτηκα καλά. Πέρσι, ο φίλος μου ο Έκτωρ, μου έδωσε μια κούπα δώρο για να θυμάμαι να μην γκρινιάζω. Είναι πιο εύκολο να κόψω το κάπνισμα, παρά αυτό. Αλλά το σκέφτηκα καλά όπως είπα και πριν. Το σκέφτηκα πάρα πολύ καλά. Τέρμα η γκρίνια. Και τα νεύρα. Ηρεμία, ψυχραιμία και υπομονή χρειάζεται. Στην υπομονή ήμουν πάντα γαϊδούρι. Τον τελευταίο μήνα κάνω προπόνηση στα άλλα. Και τα πάω καλά. Χρειάζεται να σταματάς τον εαυτό σου πριν εκραγεί. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να ακούς την μαλακία του αλλουνού, χωρίς να ανοίξεις το στόμα σου. Απλά τον ακούς και λες από μέσα σου "Steady, steady, steady..." όπως ο Γουίλιαμ Γουάλας στο Μπρείβχαρτ. Όταν τελειώσει ο μαλάκας την μαλακία του, ρίχνεις ατάκα εξευτελιστική με χαμογελάκι ή λες "Πολύ σωστό" και αποχωρείς γράφοντας στα παπάρια σου αυτό που έλεγε. Δουλεύει. Φίλος-Στελάρας πρότυπο στο καραμούζιασμά με χαμογελάκι.

Καλή εξάσκηση επίσης μπορείς να κάνεις στο FB. Διαβάζεις το γνωμικό-μαλακία ή τα λόγια αγνώστου, συνοδεία ηλίθιας εικόνας και λες "πάμε παρακάτ". Το ίδιο ισχύει και για φιλελέ σχόλια με στόχο να "συντρίψουν" τον αριστερό αντίπαλο. Μόνος σου το σκέφτηκες όλο αυτό, ρε μεγάλε; Επίσης θα βρεις κάθε μέρα την μαλακία-hoax ή την συγκλονιστική είδηση για τον προστάτη-Πούτιν ή τον δισεκατομμυριούχο Σώρρα και θα θες να ουρλιάξεις με την μαλακία που δέρνει τον κόσμο, αλλά πάλι θα συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Θα πεις από μέσα σου το γνωστό του Κυρ-Τα. "Τι να τον βαρέσω, τον έχει βαρέσει ο θεός."

Πάει το 2016. Και όλοι στο τέλος λάσκαραν και πιπίλιζαν το πότε θα φύγει για να γλιτώσουμε από την κατάρα που παίρνει όλους τους διάσημους κλπ.. Νταξ, πότε θα το πάρετε χαμπάρι ότι το μόνο βέβαιο στην ζωή είναι ο θάνατος. Παίζει αυτό να είναι η τελευταία μαλακία που γράφω εδώ. Ε, και; Ένας λιγότερος, Περισσότερο  οξυγόνο, φαγητό και νερό για τους υπόλοιπους. Ξεκολλάτε πια. Αν κάποιος διάσημος γράψει τώρα, θα πουν η κατάρα συνεχίζεται. Αν δεν πεθάνει θα πουν γλιτώσαμε από το κωλό16.

Τι άλλο; Αααα... Οι φασίστες στραβώνουν με τον Γιάννη στο NBA. Δεν ξέρω τι λένε, αλλά εμένα μ'αρέσει πολύ όταν πετυχαίνω κανένα ξένο που εκτός από "μαλάκα" και "καλημέρα", ξέρει να λέει και καμιά κουβέντα παραπάνω. Σκέψου πόσο μ'αρέσει που ένα παιδί μεταναστών, έχει πλήρως αφομοιώσει την ελληνική κουλτούρα. Με μια φίλη βλέπαμε ένα βίντεο με δηλώσεις του και καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως έχει την διάσημη ελληνική προφορά όταν μιλάει αγγλικά. Το έχω δει και σε έναν Σύριο και έναν Αλβανό που έτυχε και γνώρισα εδώ. Όχι μόνο προφορά αλλά και όλα τα χούγια μας, την συμπεριφορά μας, τα χαρίσματα και τα ελαττώματα μας. Άστε λοιπόν τις μαλακίες και να σκέφτεστε.

Αυτά τα λίγα για σήμερα. Ελπίζω να βρω χρόνο να σας πω κι εγώ την μαλακία μου, σύντομα. Καλή χρονιά, ρε.