Μερικές πρόσφατες διαπιστώσεις.

Διαπιστώνω τα εξής τελευταία.

Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται που λέει κι ο λαός. Όσο περνάει ο καιρός και βρίσκομαι μακρυά από την Ελλάδα αρχίζω και γίνομαι μια ανάμνηση. Το βλέπω σε απαντήσεις που παίρνω στο facebook, όποτε επικοινωνώ με κάποιον πίσω στην πατρίδα. Άνθρωποι με τους οποίους έχεις φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, σου απαντάνε αδιάφορα. Σαν να μην υπάρχεις. Σαν να είσαι κάποιος που μιλάνε για πρώτη φορά. Σε μερικές περιπτώσεις βλέπω την αδιαφορία και όταν είμαι στην Ελλάδα. Σαν να μην είμαι στην πατρίδα μου με τους φίλους μου πλέον. Το κλασσικό "Θα τα πούμε" χωρίς να τα λέμε ποτέ. Ας είναι. Με ενοχλεί αφάνταστα, αλλά δεν πειράζει. Χαλάλι λέω και το αφήνω εκεί.

Οι Έλληνες φίλοι στο Λονδίνο. Χάνονται κι αυτοί. Στην αρχή που μετακόμισα εδώ είχα πιο πολλές επαφές με ανθρώπους που γνώρισα εδώ ή που τους ήξερα από την πατρίδα. Με εξαίρεση τον Νίκο που έφυγε για άλλη πόλη, οι υπόλοιποι έκοψαν, χωρίς να είναι δικιά μου η ευθύνη. Το σκέφτηκα καλά από όλες τις πλευρές και στάνταρ δεν είναι δική μου ευθύνη. Έχουν δουλειές σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.

Υπάρχουν πολλοί που τους αρέσει να είναι θύματα. Το βλέπω καθημερινά γύρω μου. Τους αρέσει να τους βασανίζουν, να τους γράφουν στα παπάρια τους, να τους φέρονται σαν σκουπίδια. Ότι έλεγε το "Sweet dreams" των Eurythmics. Η ανθρώπινη φύση σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.

Υπάρχουν πολλοί που με πρόδωσαν και δεν θέλω να έχω επαφές μαζί τους. Κανένας ποτέ δεν αγάπησε τον προδότη σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.

Κάποια μέρα θα κάνω αυτό που θέλω και θα χαθώ στην ευτυχία μου σκέφτομαι και το αφήνω εκεί.