Εκεί που έμενε ο Syd Barret

Σήμερα έκανα μια βόλτα στο Earl's Court για την έκθεση Hyper Japan. Στην επιστροφή, πέρασα και μια βόλτα από το κτήριο που έμενε ο Syd Barret από τον Δεκέμβρη του 1968 μέχρι τα μέσα του 1970.

Στο διαμέρισμα 29 του κτηρίου αυτού έγινε η φωτογράφηση για την προώθηση και το εξώφυλλο του άλμπουμ "The madcap laughs".

Η έπαρση τιμωρείται

Σαφώς και υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν τον τίτλο. Πρόσφατα μου έτυχε ένα στην δουλειά μου. Εκεί, λοιπόν, είχα πολλούς συναδέλφους από την Αλγερία. Είχαν σχηματίσει μια κλίκα και πουλούσαν μαγκιά, στους υπόλοιπους, γιατί εργάζονταν πολλά χρόνια και κανείς δεν τους έλεγε κουβέντα.

Κάποια μέρα έπρεπε να καλύψω έναν συνάδελφο που είχε πρόβλημα. Οπότε θα έκανα εγώ την πρωινή βάρδια αντί της απογευματινής και κάποιος από τους Αλγερινούς έπρεπε να καλύψει εμένα. Για να μην πολυλογώ, ξεκίνησα στις δέκα το πρωί και έπρεπε να τελειώσω στις δέκα το βράδυ. Ο Αλγερινός έπρεπε να ξεκινήσει στις τέσσερις και να τελειώσει στη μία το βράδυ. Κατά τις εννιάμισι, του είπα, εξαντλημένος, πως ευτυχώς τελειώνω. Με ρώτησε τι ώρα. Του είπα στις δέκα. Άρχιζε να φωνάζει σε μένα και στον σεφ που ήταν στην βάρδια πως αυτό δεν γίνεται, δεν πρόκειται να καλύψει αυτός έναν ωρομίσθιο (είχε φουλ συμβόλαιο αυτός) και άλλα πολλά. Ο συγκεκριμένος σεφ, που τον συμπαθώ πολύ και με συμπαθεί πολύ, επίσης, είπε πως θα μείνει αυτός. Δεν μου πήγαινε καλά. Του είπα πως θα μείνω εγώ. Έκτοτε ο Αλγερινός δεν μου μίλαγε, πέρα από το τυπικό "Hello". Ο σεφ, κανόνισε και την επόμενη βδομάδα μου έδωσε τις βραδιές του κλαμπ (Παρασκευή και Σαββάτο) που σημαίνει έξτρα χρήματα από tips. Δεν του άρεσε καθόλου, αλλά ήταν ένα είδος τιμωρίας για την συμπεριφορά του.

Από τότε ήταν "καλούλης" με όλους και την επόμενη βδομάδα όλα επέστρεψαν στο κανονικό, δουλεύοντας στις βραδιές του κλαμπ, και άρχισε το ψευδο-ρουφιανιλίκι εναντίον μου. Σιγά-σιγά επέστρεψε στον παλιό καλό του εαυτό, και πούλαγε μαγκιά σε όλους, παρέα με τους υπόλοιπους.

Όλα αυτά μέχρι την Δευτέρα που μας πέρασε. Η εταιρία, διαπίστωσε πως τα γαλλικά διαβατήρια που είχαν δώσει όλοι σχεδόν οι Αλγερινοί για να εργαστούν, ήταν πλαστά. Μας κάλεσε όλους σε συνάντηση για να δουν τα συμβόλαια μας (θεωρητικά) και κάλεσε το αλλοδαπών. Δεν εμφανίστηκε κανείς από αυτούς που είχαν πρόβλημα, εκτός από έναν άτυχο Γεωργιανό, που τον τσίμπησαν.

Σαφώς και δεν ήταν καλή η συμπεριφορά της εταιρίας. Θα μπορούσε απλά να τους πει, σας ευχαριστώ πολύ, αλλά πρέπει να φύγετε πριν μας δημιουργήσετε πρόβλημα, όπως έκαναν στην προηγούμενη εργασία μου, όταν προέκυπταν προβλήματα με τα χαρτιά. Όλοι όσοι εργάζονται ακόμα εκεί, ένιωσαν χαρά που έφυγαν οι Αλγερινοί. Εγώ, παρότι μάλλον θα πάρω το συμβόλαιο του και θα έπρεπε να χαίρομαι για ότι έγινε, έμεινα με την κουβέντα "δεν καλύπτω εγώ ωρομίσθιο". Στηριζόμενος σε πλαστά χαρτιά, έχεις μια αξιοπρεπή εργασία, που σε πληρώνει καλά και είσαι αρχηγόπουλο. Γιατί αυτή η έπαρση και η μαγκιά. Πόσες φορές θα κάλυπτες τώρα έναν ωρομίσθιο, αρκεί κανείς να μην είχε πάρει χαμπάρι το θέμα με τα χαρτιά σου;

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως πρέπει να είσαι ταπεινός και να μην ξεχνάς ποτέ από που ξεκίνησες. Υπάρχουν και άλλα, άλλα θα τα κρατήσω για μένα, για την ώρα.

Μια βόλτα στην πόλη

Όταν έχω ρεπό, κάνω, σχεδόν πάντα, μια μεγάλη βόλτα, μόνος ή με παρέα. Δεν ξέρω πως, αλλά αργότερα γυρνώντας στο σπίτι, διαπιστώνω πως η βόλτα μου είναι κοντά στα δώδεκα χιλιόμετρα.

Η τελευταία μου βόλτα ήταν την Πέμπτη. Πήγα με το λεωφορείο στο Camden. Περιπλανήθηκα στην αγορά και φυσικά τίμησα το Souvlaki Superstars, το καλύτερο σουβλατζίδικο στο Λονδίνο. Το Camden για μένα είναι συνώνυμο με το παραδοσιακό μας φαγητό. Κατέβηκα στο κανάλι. Κοίταξα τον χάρτη στο iPhone μου και είδα πως μπορώ να φτάσω μέχρι το Notting Hill. Ξεκίνησα το περπάτημα. Πλοιάρια κάνουν την ίδια διαδρομή. Το κανάλι περνάει από το Regent's Park και τον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου.

Ακολουθούν επαύλεις στις δυο όχθες του καναλιού που χτίστηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα σε νεοκλασικό ρυθμό. Η ησυχία που επικρατεί σε κάνει να νομίζεις πως δεν είσαι στην πόλη. Παροδικά όταν περνάς κάτω από μια γέφυρα, ακούς τον ήχο της πόλης από πάνω. Ακολουθεί ο οικισμός των πλοιαρίων. Ολόκληρες οικογένειες μένουν μέσα σε πλοιάρια και στον ντόκο έχουν φτιάξει μικρούς κήπους σε γλάστρες και έχουν στήσει αυτοσχέδια "σαλόνια". Σκέφτηκα πως θα είναι ωραία να μένεις σε πλοιάριο και μετά σκέφτηκα πως θα πρέπει να αδειάζεις την χημική σου τουαλέτα, κάθε φορά που γεμίζει. Άρα δεν είναι ωραία, σκέφτηκα και χαμογέλασα.

Μετά, έπεσα σε έναν μαυροπίνακα, στον οποίο μπορείς να γράψεις τι θα ήθελες να κάνεις πριν πεθάνεις. Εκατοντάδες οι επιθυμίες. Βρήκα κιμωλίες σε ένα μεταλλικό κουτάκι και έγραψα κι εγώ. Κάποιος πατριώτης (φαντάζομαι) είχε γράψει πως πριν πεθάνει, θα ήθελε να πιει έναν καφέ, δίπλα στην θάλασσα στην Ελλάδα.

Μπροστά στον μαυροπίνακα των επιθυμιών.

Η επιθυμία του πατριώτη (;)

Η δική μου επιθυμία.

Το κανάλι διακόπτεται σε αυτό το σημείο. Υποχρεωτικά ανεβαίνεις την σκάλα και βγαίνεις στην πόλη. Το κανάλι  συνεχίζει, αλλά δεν είναι προσβάσιμο. Σε εκείνο το σημείο έχει πάλι πλοιάρια, αλλά είναι των πλουσίων. Κάποια στιγμή η πρόσβαση επιτρέπεται και πάλι. Στο τέλος της διαδρομής είσαι στην Μικρή Βενετία.

Από εκεί άλλαξα κανάλι κάτω από την γέφυρα και κατευθύνθηκα προς το Notting Hill. Το κανάλι περνάει από κυριλέ παμπς και από το Westbourne Park. Εκεί είναι και ο αυτοκινητόδρομος Westway, που αναφέρεται στο Under the Westway των Blur. Για να διασχίσεις κάθετα τον Westway, χρησιμοποιείς μια σειρά γέφυρες που θυμίζουν Νέα Υόρκη. Περιφραγμένες ολόγυρα, με πλέγματα, φτιαγμένες από διαφορετικά υλικά η κάθε μια. Περπατάς πάνω από γήπεδα ποδοσφαίρου και κάτω από τον Westway παράλληλα. Μετά είναι τα τρένα που περνάνε από κάτω σου. Στο τέλος αυτών των γεφυρών είναι ένας στενός διάδρομος, σαν σοκάκι από ελληνικό νησί, φτιαγμένος από κόκκινο τούβλο. Και είσαι στο Notting Hill. Κατευθύνθηκα προς το Portobello. Κατέβηκα όλον τον δρόμο με τα όμορφα μαγαζιά και πέρασα από το σπίτι που έμενε ο George Orwell. Μετά σε πιο γνώριμα μέρη, στο High Street Kensington που δουλεύω. Και από εκεί η γνωστή διαδρομή για το σπίτι στο Fulham.

Ένιωθα κουρασμένος, αλλά πολύ ευχαριστημένος. Λατρεύω τις βόλτες σε αυτήν την πόλη.

Φτιάξε έναν καφέ και έλα...

Πάρε ένα σάκο κι έλα, έλεγε κάποτε ο Δημήτρης. Τα ίχνη του χάθηκαν στο Περού. Εκεί έγινε η τελευταία του ανάρτηση πριν από τέσσερα χρόνια περίπου. Η φράση του, όμως, μου κόλλησε στο μυαλό.

Τον σάκο μου τον πήρα πριν από 21 μήνες περίπου και είμαι στο Λονδίνο. Όχι για το ταξίδι. Από ανάγκη. Συνήθισα εδώ. Συνήθισα να μιλάω σε μια ξένη γλώσσα. Συνήθισα (τον κακό τους) τον καιρό. Συνήθισα τα συστήματα τους, το νόμισμα τους, τα τοπία τους. Συνήθισα τις συνήθειες τους.

Και τώρα σε καλώ κι εγώ, αλλά με διαφορετικό κάλεσμα. Φτιάξε έναν καφέ κι έλα. Άραξε στο κάθισμα σου. Διάβασε τις ιστορίες μου από τα ξένα. Μάθε τα νέα μου. Παρακολούθησε με να γίνομαι καλύτερος. Πιο ουσιαστικός. Απαλλαγμένος λίγο-λίγο από το παρελθόν. Απαλλαγμένος από τα πολλά υλικά αγαθά. Κοίτα πως γαληνεύει η ψυχή μου. Έλα μαζί μου νοητά. Μπορεί να είσαι μακρυά μου, αλλά είσαι πολύ κοντά μου. Είσαι στην καρδιά μου. Όπως και η πατρίδα μου. Σε θέλω συμμέτοχο/η.

Φτιάξε έναν καφέ και μπες στον νέο κόσμο μου.

Solo un Leo

Διαβάζω τα πικρόχολα σχόλια για τον Μέσι.

Γιατί πήρε το βραβείο; (ακολουθούν κατάρες εναντίον της FIFA).     Το βραβείο έχει σπόνσορα την Adidas. Ο Μέσι έχει σπόνσορα την Adidas. Ποιος θα πάρει το βραβείο; Εγώ ή ο Καραγκούνης;

Ο Μέσι ξέρασε.
Βασικά είχε αναγούλες και έφτυνε. Και; (προφανώς αναγούλιασε in advance σκεπτόμενος τα άρθρα του Contra και του κάθε αναλυτή του κώλου που εργάζεται σε ελληνικά ιντερνετικά μέσα.)

Ο Μέσι αδιαφόρησε στην ομιλία του Σαμπέγια. Κάτι έγινε.
Ίσως δεν άντεχε να ακούσει τις μαλακίες του ταβερνιάρη και απλά σκεφτόταν τι να κάνει για να γαμήσει τους Γερμανούς στην παράταση.

Ο Μέσι δεν είναι μεγάλος παίχτης γιατί δεν κέρδισε τίποτα με την Αργεντινή.
Το ίδιο και ο Κρόιφ με την Ολλανδία, ο Ραούλ με την Ισπανία, ο Μπεστ με την Βόρειο Ιρλανδία, ο Στόιτσκοφ με την Βουλγαρία, ο Καντονά με την Γαλλία, η Κριστιάνα με την Πορτογαλία και ο Αναστόπουλος με την Ελλάδα. Και; Αν χθες η Αργεντινή κέρδιζε, ο Κλόζε δεν θα είχε κερδίσει τίποτα με την εθνική του ομάδα.

Το μόνο που συνέβη είναι το εξής. Μια ομάδα έχασε και μια ομάδα κέρδισε. Τόσο απλά. Αυτό δεν έχει να κάνει με τίποτα με την αθλητική (και οικονομική) αξία ενός παίχτη.

Και τέλος για τους Βραζιλιάνους, μπράβο μαλάκες, δώσατε ένα σκασμό λεφτά, φάγατε την μεγαλύτερη ψωλή της ιστορίας σας και μετά τραγουδάγατε για τους γαμιάδες σας. Επιτέλους ένας λαός που μας ξεπερνάει στην μαλακία.

Τα λέμε στο επόμενο Euro.