Σουλεϊμάν και Κεμάλ

«Γονιός ήρθε στο σχολείο να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια επειδή δίδαξα στα παιδιά (Ε' δημοτικού) τον Κεμάλ του Χατζιδάκι στο μάθημα της μουσικής κατηγορώντας με για ισλαμική προπαγάνδα. Αντίδραση διευθύντριας;
Μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχα μοιράσει. Έπειτα με κάλεσε στο γραφείο της και αφού δήλωσε απογοητευμένη από τη δουλειά μου μου ανέλυσε για ποιους λόγους στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα.
Αν σας έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο (απευθύνομαι στους εκπαιδευτικούς φίλους) θα ήθελα να επικοινωνήσετε μαζί μου, γιατί θεωρώ πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει και κάπως πρέπει να αντιδράσουμε, έστω σε επίπεδο δημοσιοποίησης αυτών των φαινομένων.
Δεν είναι δυνατόν το έργο των εκπαιδευτικών και ιδίως των καλλιτεχνικών μαθημάτων να υφίσταται λογοκρισία, ούτε τα φαινόμενα φανατισμού που μας έχουν παγώσει το αίμα να τα βλέπουμε να τρυπώνουν στα σχολεία με τις ευλογίες των διευθυντών και των ανωτέρων τους».

Κάποτε στο γυμνάσιο η αγαπημένη μου φιλόλογος, Κα Καραμουσαλίδου, μας μοίρασε φωτοτυπίες με 100 βιβλία που μας πρότεινε να διαβάσουμε. Ανάμεσα τους και ένα του Καζαντζάκη. Κάποιοι γονείς διαμαρτυρήθηκαν-που πας κακομοίρα με τον αφορισμένο; Αμέσως κατάλαβα πως πρέπει να διαβάσω Καζαντζάκη, αφού τόσοι στράβωσαν με την πάρτη του.

Η αντίφαση είναι πως οι διαμαρτυρόμενοι, είναι και τηλεθεατές του Σουλεϊμάν του κολοτρυπιδάτου και των υπόλοιπών εγχώριων και εισαγόμενων παραγωγών της τηλεχαβούζας, που σαφώς είναι απαραίτητη τροφή για να μεγαλώσει η νέα γενιά ηλίθιων ψηφοφόρων που ψηφίζει Κωστάκη, Γιωργάκη, Αλέκση και Αντωνάκη.

Προτείνω να καταργηθεί ο μπακλαβάς, μέχρι να επιλυθεί το ζήτημα του αν είναι ελληνικός ή τούρκικος. Θάνατος στην ισλαμική προπαγάνδα των ζαχαροπλαστείων!

Και θυμάμαι πως πρόσφατα ήμουν στην Τραφάλγκαρ για την γιορτή του Final Four. Εκεί ένα τούρκικο κέτερινκ πρόσφερε μπακλαβαδάκια και λουκούμια. Και του έκανα τον χαβαλέ για το αν είναι τουρκικός ή ελληνικός. Το ίδιο και στο Βελιγράδι κάποτε που μια πλανόδια πουλούσε τούρκικο καφέ. Τελικά είπε πως ήταν ελληνικός για να πουλήσει. Ωστόσο ο χαβαλές απέχει πολύ από την σοβαροφάνεια των ηλίθιων που μίλησαν για ισλαμική προπαγάνδα σε ότι αφορά τον "Κεμάλ".

Την λίστα της Κας Καραμουσαλίδου την έχω ακόμα. Και τα περισσότερα βιβλία που είχε τα διάβασα ενώ υπηρετούσα την θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό.

Βάσταω

Ξέρω, είναι μαλακία, αλλά συμβαίνει. Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά εδώ, αμέσως σκέφτομαι πως θέλω να γυρίσω πίσω. Όπως το παιδάκι που φοβάται και λέει "Θέλω την μαμά μου". Πριν πάρω την απόφαση πως θα μείνω εδώ, το συναίσθημα ήταν πιο δυνατό. Γίνονταν η μαλακία και αμέσως θύμωνα και έλεγα "Να πάνε να γαμηθούν. Το καλοκαίρι θα πάω στην Ίο. Κάνε υπομονή."

Όταν αποφάσισα πως το σωστό είναι να μείνω εδώ, το συναίσθημα αποδυναμώθηκε. Υπάρχει ακόμα. Αλλά πλέον δεν μπορεί να μου επιβληθεί ούτε για δέκα λεπτά. Είναι που έχασα το deadline της Ίου (αν και ακόμα με θέλουν κάτω, αλλά είναι αργά) και είναι που διαπίστωσα πως με την ταπεινή μαλακισμένη δουλειά μου και καταφέρνω να βοηθήσω πίσω, αλλά και κάνω πράγματα που στην Ελλάδα τα είχα μόνο στην "χρυσή εποχή" της πιστωτικής κάρτας και του διακοποδανείου. Εδώ τα κάνω με τα δικά μου λεφτά.

Πήγα σε συναυλία. Στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, διάβαζα έρχονται οι X. Διάβαζα την σαρανταρού του εισιτηρίου και έλεγα, την επόμενη φορά. Κάποτε (προ-πιστωτικής) χαλούσα όλα τα λεφτά μου σε συναυλίες και cd. Στην εποχή της πιστωτικής δεν το σκεφτόμουν και πολύ. Μετά δεν υπήρχε σάλιο. Τώρα κάθε μέρα έχω την επιλογή και ξέρω πως θα την έχω πάλι πολύ σύντομα πχ οι Depeche Mode έπαιξαν πριν λίγες μέρες, ξαναπαίζουν τον Νοέμβρη. Δεν μου περίσσευαν φράγκα, αλλά μπορώ να το κάνω σύντομα, χωρίς να περιμένω πέντε χρόνια για να κάνει κάτι η Didi Music (ή όπως τους λένε) .

Πήγα γήπεδο. Στην Ελλάδα μόνο στον Ιωνικό με το φθηνό διαρκείας με έπαιρνε να πάρω, που για να πώ την αλήθεια μου την τελευταία χρονιά μου το έκανε, με διακριτικό τρόπο (Είναι της Φωτεινής, αλλά δεν θέλει να πηγαίνει συχνά), δώρο ο Κοσμάς. Εδώ είδα μερικά παιχνίδια με τιμή εισιτηρίου μεγαλύτερη από την τιμή του διαρκείας του Ιωνικού. Και είδα και τσάμπα αγώνα (ευχαριστώ πολύ, μεγάλε Craig Brewster) και τσάμπα final four στο μπάσκετ (τιμή και δόξα στον Πετρόμπεη, που θέλει να φέρει το μπάσκετ στο νησί).

Έκλεισα διήμερο στην Βαρκελώνη. Το να ταξιδέψω στο εξωτερικό ήταν επιστημονική φαντασία πριν από μερικούς μήνες. Από εδώ, πας παντού και φθηνά. Και φυσικά έκλεισα εισιτήριο για Ελλάδα επιτέλους. Ακριβό! Τιμή και δόξα στους Γερμανούς του Βενιζέλος. Με εννιάωρη ενδιάμεση στάση στην Ελβετία (μεγαλεία).

Το καλό, μέσα σε όλα τα σκατά του να ζω μακριά από το μέρος που μεγάλωσα, είναι πως έμαθα πολλά. Μάλλον ο πρότερος μη "έντιμος" βίος μου στο μέρος που μεγάλωσα μου έμαθε πολλά. Και επειδή έμαθα να ζω στην ζούγκλα, εδώ που υπάρχουν ακόμα κανόνες (που κι εδώ είναι ελαστικοί πολλές φορές), μπορώ να επιβιώσω ζήσω. Και γίνεται πολύ εύκολο, απλά ακολουθώντας τους κανόνες αυτούς. Ο φίλος Κοσμάς είχε δίκιο όταν συζητούσα μαζί του για το αν πρέπει να φύγω για εδώ. Έλεγε πως όταν έχεις καταφέρει να ζήσεις ανάμεσα στα λαμόγια, εδώ που οι άνθρωποι είναι πρόβατα, θα ήταν εύκολο. Δεν μπορώ να σας το μεταδώσω, αλλά είναι αλήθεια. Για παράδειγμα εδώ θεώρησαν επίτευγμα μου το ότι ξεβούλωσα έναν νεροχύτη και δεν χρειάστηκε να καλέσουν υδραυλικό! ΕΛΕΟΣ!

Τεσπά, για να γυρίσω σε αυτά που έλεγα, πλέον νιώθω σίγουρος εδώ. Νιώθω πως τα κατάφερα. Και μετά τις διακοπές μου στην Ελλάδα το πλάνο είναι μια καλύτερη δουλεία και ένα καλύτερο σπίτι δωμάτιο. Βρήκα κάτι, αλλά έπαψα να είμαι επιπόλαιος πλέον και σταμάτησα την διαδικασία. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Και αυτήν την φορά, θα έχω χρήματα, δουλειά και σπίτι και όλη την άνεση του χρόνου για να προχωρήσω. Δεν θα είναι όπως την πρώτη φορά, που ήρθα με δανεικά, φιλοξενούμενος και χωρίς εισόδημα. Λίγο υπομονή και σύνεση ακόμα και θα απογειωθεί η κατάσταση.

Βαστάω. Άσπρισαν λίγο τα μαλλιά μου, αλλά βαστάω.

Στην Εφορία

Πριν μερικές βδομάδες πήρα την απόδειξη πληρωμής από την δουλειά μου και είδα πως μου είχαν βάλει 100 τόσες Λίρες φόρο. Ρώτησα να μάθω και μου είπαν πως επειδή την 1η Απριλίου αλλάζει το οικονομικό φορολογικό έτος εδώ, αλλάζουν και όλοι οι κωδικοί φορολόγησης. Για να μην γράφω πολλά, αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να πάω στην εφορία και να ζητήσω να μου αλλάξουν τον κωδικό.

Με δύο Ισπανούς συναδέλφους φτάσαμε έξω από το κτήριο. Δεν είδα ψυχή στο ισόγειο και άρχισα να ανησυχώ, συνηθισμένος από την αγαπημένη εφορία την Νίκαιας με την ουρά που κατέβαινε τις σκάλες από τον τρίτο ως το ισόγειο. Διαβάσαμε μια ταμπελίτσα που έλεγε πως πρέπει να πάμε στον δεύτερο. Ανεβήκαμε, ανοίξαμε μια πόρτα και είδαμε μια τεράστια αίθουσα με μοκέτα, δύο γραφεία με δύο υπαλλήλους, δύο καναπέδες γραφείου και πέντε-έξι θαλάμους τηλεφώνου. Ο ένας υπάλληλος σηκώθηκε και μας πλησίασε. Μας ρώτησε τι θέλουμε, του είπαμε και μας έστειλε στα τηλέφωνα. Καλέσαμε έναν κωδικό και ένας υπάλληλος από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου μας ρώτησε όνομα, National Insurance Number, διεύθυνση κατοικίας και όνομα εργοδότη. Αφού ταυτοποίησε ποιοι ήμασταν μας είπε πως ο εργοδότης μας θα ενημερωθεί για την αλλαγή κωδικού.

Έπιασα την κουβέντα με τον υπάλληλο της εφορίας. Τον ρώτησα πως λειτουργεί το σύστημα φορολόγησης, γιατί είναι διαφορετικό από το δικό μας. Μου εξήγησε απλά τα πάντα και με ρώτησε από που είμαι. Συστήθηκε σαν Γιουγκοσλάβος αν και αργότερα μου είπε πως είναι από την Σερβία. Σε λίγα λεπτά μου εξήγησε επίσης γιατί το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα έχει αποτύχει. Εν τω μεταξύ, οι Ισπανοί τελείωσαν, χαιρέτησα δια χειραψίας τον υπάλληλο και φύγαμε. Δέκα λεπτά με το ρολόι, μαζί με το κουβεντολόι.

Σε δύο μέρες έφτασε στο σπίτι επιστολή που εξηγούσε τα πάντα. Ποιο είναι το αφορολόγητο όριο μου και πόσο φόρο θα μου κρατάνε από κει και πέρα. Έκτοτε κάθε δεύτερη βδομάδα που πληρώνομαι, μου γράφουν ξεκάθαρα, πόσες ώρες δούλεψα, πόσα χρήματα πήρα, πόσα πάνε στην εφορία και πόσα για την ασφάλιση μου. Φαίνεται πως θα ξεπεράσω το αφορολόγητο και κρατάνε τα χρήματα σταδιακά. Αν όμως φύγω από την χώρα ή δεν έχω δουλειά, θα μου επιστρέψουν τον φόρο εφόσον δεν φτάσω το όριο φορολόγησης.

Πάντα είχα την απορία, γιατί ενώ πας στην εφορία στην Ελλάδα να πληρώσεις, να δώσεις τα χρήματα σου, πρέπει να τον φας κανονικά και να φύγεις με σπασμένα νεύρα. Εδώ δεν έχει Ε1, ούτε Ε9, ούτε ουρές, ούτε ταλαιπωρία και όλοι πληρώνουν! Τόσο απλά!

Οοοοο

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως στάθηκα μπροστά στον αληθινό πίνακα που κοσμεί την επικεφαλίδα του μπλογκ.

Μένω εδώ

Νομίζω πως το να γυρίσω στην Ίο και στην Ελλάδα, θα ήταν η εύκολη λύση, χωρίς να βλέπω για μια ακόμα φορά το τι θα κάνω στο μέλλον. Έχω δεκάδες λόγους που θα ήθελα να γυρίσω, αλλά είναι κυρίως ψυχολογικοί και όχι λογικοί. Θέλω ήλιο, θάλασσα, να μιλάω στα Ελληνικά, να συναντήσω τους ανθρώπους που αγαπώ και άλλους πολλούς.

Νομίζω όμως πως για πρώτη φορά στην ζωή μου, θα υπακούσω στην λογική και όχι στο συναίσθημα. Στο παρελθόν έκανα πολλά επιπόλαια πράγματα που μου γάμησαν την ζωή. Στην Ελλάδα, οικονομικά είμαι κατεστραμμένος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και ήταν αποτέλεσμα των επιλογών μου. Εδώ ξεκίνησα από το μηδέν. Διδασκόμενος από τα λάθη μου στην Ελλάδα, έχω δυνατότητα, όχι μόνο να ξεκινήσω από την αρχή και να τα πάω καλά, αλλά και να διορθώσω τα λάθη του παρελθόντος με πρακτικό τρόπο και όχι με ευχολόγια. Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει. Δεν ξέρω καν αν προλάβω, πριν με προλάβει ο θάνατος. Αλλά η υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου είναι πως θα κάνω ότι δυνατόν καλύτερο.

Δύο μήνες τώρα, μέρα και νύχτα, σκεφτόμουν το τι έπρεπε να κάνω. Αν θα έπρεπε να μείνω ή να γυρίσω πίσω και βλέπουμε. Ζήτησα την συμβουλή φίλων. Όλοι μου είπαν να μείνω εδώ. Παρέμενα ουδέτερος. Για μια απόφαση που αφορά εμένα. Μερικές φορές μου έρχεται απλά να κλείσω εισιτήριο για Ελλάδα, χωρίς επιστροφή. Άλλες φορές περπατάω στον δρόμο και σκέφτομαι πως "Wow, είσαι σε έναν ξένο τόπο και τα έχεις καταφέρει να επιβιώσεις, κάτι που ίσως δεν θα μπορούσες να κάνεις στον δικό σου τόπο". Ίσως πρώτη φορά στην ζωή μου ήμουν απόλυτα 50-50 στο τι να κάνω.

Ακόμα και ο δικός μου τόπος έχει αρχίσει να αμφισβητείται μέσα μου. Homeland; Τα τελευταία δύο χρόνια, η ζωή μου είναι μοιρασμένη, σχεδόν ίσα, ανάμεσα σε Αθήνα, Ίο και Λονδίνο. Εξάμηνα εδώ κι εκεί. Να κουβαλάω βαλίτσες, λάπτοπ και κατσαρολικά, δεξιά και αριστερά. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Θέλω να μείνω κάπου. Θέλω να φτιάξω καινούριες αναμνήσεις. Να στήσω μια όμορφη βιβλιοθήκη. Να στήσω μια όμορφη ταινιοθήκη. Να ζω σαν όλους τους ανθρώπους, όχι σαν βεδουίνος.

Δεν ξέρω αν είναι η σωστή απόφαση, αλλά θα μείνω εδώ. Θα μείνω εδώ, γιατί το λέει η λογική. Θα μείνω εδώ, γιατί εδώ μου δίνουν πολεμοφόδια να συνεχίσω τον πόλεμο που λέγεται ζωή. Θα μείνω εδώ, γιατί εδώ μπορώ κάποια μέρα να σταματήσω να λέω την ζωή, πόλεμο.

Δεν ξέρω πόσους θα δυσαρεστήσω και πόσους θα ευχαριστήσω με την απόφαση μου, αλλά αυτό πρέπει να κάνω. Ελπίζω να σας δω σύντομα, στις προσεχείς μου διακοπές. Μένω εδώ.

Πρωτομαγιά

 Πρωτομαγιά του 2008 στην Τουρκία. Η αστυνομία διαλύει την συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά. Στην Τουρκία η σημερινή ημέρα είναι εργάσιμη και η συγκεντρώσεις θεωρούνται παράνομες.

Πρωτομαγιά στην Αθήνα το 2010. Φωτογραφία του REUTERS, δημοσιευμένη στην El País.