Αγαπημένη μου Βαρκελώνη...

Αγαπημένη μου Βαρκελώνη,

Η μικρή μου βαλίτσα γέμισε και η senyera είναι μέσα. Το ίδιο και η μπλούζα του FC Barcelona. Αύριο το πρωί θα βρίσκομαι και πάλι στους δρόμους σου. Θα χαζέψω τα κτίρια σου. Θα θαυμάσω την ομορφιά σου. Θα ξαποστάσω στα πάρκα σου. Θα φωνάξω για την ομάδα σου. Θα γίνω ένας γλάρος στην όμορφη σου θάλασσα (που λέει και το τραγούδι). Πέρασε 1,5 χρόνος από την τελευταία φορά. Τότε ήμασταν μία μεγάλη παρέα που ζούσαμε το όνειρό μας. Αυτήν τη φορά θα είμαι μόνος. Τρίτη και καλύτερη (ή φαρμακερή).

Αγαπημένη μου Βαρκελώνη, επιτέλους ξαναέρχομαι....

Έχεις νιώσει;

-Έχεις κάποτε συναντήσει δυο μάτια ,και να νιώσεις πως σε κοίταζαν μέχρι την ψυχή σου; Έχεις νιώσει το στήθος σου και το στομάχι σου και την καρδιά σου να είναι ένα κουβάρι που γυρίζει γύρω γύρω σαν κάδος πλυντηρίου σε χαμηλές στροφές; Έχεις νιώσει απέραντη θλίψη που αυτά τα μάτια θα φύγουν. Και δεν πρέπει και δεν θα τα ξαναδείς, αν και θα σκότωνες γι' αυτό; Έχεις σκεφτεί πως θα τα παρατούσες όλα κι όλους γι’ αυτά τα μάτια; Έχεις νιώσει πως κάθε βλέμμα ήταν σαν να μιλάει. Σαν να σου λέει αυτό που ήθελες να ακούσεις για χρόνια, αλλά δεν θα στο πει ποτέ, γιατί έτσι είναι οι συνθήκες. Έχεις νιώσει;
-Το ένιωσα και με στοιχειώνει. Πέρασε τόσο λίγος καιρός και δύο όνειρα με έχουν βασανίσει ήδη. Εύχομαι η καθημερινότητα να επανέλθει γρηγορότερα από συνήθως.

Η καντίνα του σκύλου

Γύρισα. Δύο μέρες είμαι σε κώμα. Είναι σαν όλος ο ύπνος που χάθηκε τον χειμώνα, να αναπληρώνεται. Σήμερα αποφάσισα να γράψω για την καντίνα του σκύλου.

Η καντίνα του σκύλου λοιπόν, βρίσκεται στην Ζαχάρω, δίπλα στην πανέμορφη παραλία και λίγο πιο μακριά από το παρά θιν' αλός. Κάθε μεσημέρι (γιατί για να ξυπνήσουμε νωρίς το πρωί ήταν λίγο δύσκολο) και μετά το φαγητό κατεβαίναμε στην καντίνα για να πιούμε το καφεδάκι μας. Οι τιμές συγκλονιστικές (φραπέ με μπέιλις μόνο 2 αφρό) και η μουσική άπαικτη. Κουτσομπολιό και κράξιμο, γι' αυτούς που λατρεύουμε να κράζουμε και οφθαλμόλουτρο οι αγαπημένες ασχολίες μας. Ντόπιοι πιτσιρικάδες παίζουν μπουγέλο και τάβλι. Το "Φως" είναι το ευαγγέλιο και εξαντλείτε από νωρίς!

Το βραδάκι πάλι, οι πρωινοί θαμώνες βγάζουν τα μαγιό τους και όμορφα ντυμένοι επιστρέφουν για το ποτό τους. Μια μικρή παρέα των 2 ατόμων μπορεί να καταλήξει να γίνει μια μεγάλη των 20 που κάθονται σε έναν μεγάλο κύκλο. Κάτι σαν τους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Η μουσική παραμένει άπαικτη και κάθε βράδυ είναι διαφορετική (κάτι που σπάνια βλέπεις σε μαγαζιά της Ίου ή της Κέρκυρας), σε χαμηλή ένταση που χαλαρώνει και δεν σου σπάει τ' αρχίδια. Η καντίνα κλείνει αργάμιση (ο Β. με τον Φ. έφυγαν στις 07:30 κάποια μέρα).
Άρα, αν βρεθείτε στα εκεί μέρη, να πάτε και στην Καντίνα του σκύλου!

Μείον ένα!

Αυτό το αντιαισθητικό πράγμα που βλέπετε στην φωτογραφία, μέχρι και πριν λίγες ώρες ήταν κομμάτι του εαυτού μου. Σήμερα λοιπόν, μετά από μέρες αφόρητου πόνου αποφάσισα να το αποχωριστώ! Είναι ο μεγάλος, πρώην όμορφος και νυν κατεστραμμένος φρονιμίτης μου!

Άρα, η συμβουλές της ημέρας είναι να βουρτσίζετε καθημερινά τα δοντάκια σας και να πηγαίνετε κάθε έξι μήνες στον οδοντογιατρό για να μην πονάτε και χάνετε τα δοντάκια σας όπως εγώ (παρακαλώ τον Οδοντιατρικό Σύλλογο Πειραιά να φροντίσει για την προμήθεια μου)!

Σήμερα αρχίζει η άδεια μου επίσης. Τελείωσα με τους ηλίθιους στην δουλεία, αφού πρώτα κατάφεραν να με εκνευρίσουν αφόρητα (η παράδοση της τελευταίας μέρας σπαζαρχιδισμού συνεχίστηκε και φέτος)!

Λέτε τώρα που έβγαλα τον φρονιμίτη να γίνω άτακτος πάλι;

Mahatma Gandhi

"Happiness is when what you think, what you say, and what you do are in harmony."

Βου βου τα αεροπλάνα, για διακοπές έκανα πλάνα!

Όπως θα ξέρετε, εδώ και καιρό είναι καλοκαίρι! Και το καλοκαίρι συνήθως πάμε διακοπές! Έτσι και 'γω σαν μικρό παιδί ετοίμασα τις διακοπές μου! Από 15 έως και 19 Αυγούστου θα βρίσκομαι στην Ζαχάρω και πάλι! Στις 20 με 25 έχω κενό. Από 25 μέχρι 30 Αυγούστου θα είμαι (τρίτη φορά και φαρμακερή) στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου! Βαρκελώνη!!!!

Για το κενό πείτε καμία ιδέα (αν έχει μείνει κανείς στην πόλη για να κάνει και σχόλιο). Θέλω ένα μέρος κοντά, να μην θέλει πλοίο (μην χάσουμε και την βραδυνή πτήση στις 25 λόγω ανέμων στα πελάγη) και να έχει θάλασσα! Αν δεν σκεφτείτε κάτι, θα μείνω σπίτι και θα βάψω!

Σημ. Ο τίτλος του σημερινού ποστ είναι εμπνευσμένος από τον μεγάλο ποιητή Ιούλιο! Το σμαραγδένιο νησί του Θείου θα με περιμένει μέχρι του χρόνου...

The wild ones

...And its a shame the plane is leaving on this sunny day...

Για δύο ευρώ στου Ξεζουμίδη!

Κι όμως! Υπάρχουν σήμερα εργοδότες που πληρώνουν την υπερωριακή εργασία με 2 ευρώ την ώρα! Κι όμως! Δίνοντας 60 λεπτά από την ζωή σου παίρνεις το κέρμα της φωτογραφίας! Τόσο κοστολογούν μια ολόκληρη ώρα από τον ήδη περιορισμένο ελεύθερο χρόνο σου. Το εργοστάσιο του Ξεζουμίδη δεν έκλεισε ποτέ! Φτιάχτηκε για μια ταινία του μεγάλου Θανάση Βέγγου για να μείνει. Αυτή είναι η δυνατή ελληνική οικονομία! Αυτή είναι η ευημερία των αλογοσκούφηδων! Εσείς ρε εργοδότες και εσείς ρε αλογοσκούφηδες, τόσο πληρώνεστε την ώρα;

Χίλια μπράβο σ' αυτόν που αρνήθηκε να εργαστεί για να πάρει τα κέρματα! Όσο γι' αυτόν που τα πρόσφερε, δύο να είναι οι ώρες του σε κρεβάτι με ορό! Και αναρωτιέμαι, αν ο γιατρός που θα τον έχει στο κρεβάτι γι' αυτές τις δύο ώρες, θα δεχθεί την αμοιβή-φακελάκι των 4 ευρώ.

Ο θάνατος του Βίκτωρα

Μπορεί ένα μικρό μπλε πλασματάκι που ζει μέσα στο νερό, να κάνει έναν γάιδαρο με μεγάλα αυτιά, όπως εγώ, να κλαίει με μαύρο δάκρυ; Μπορεί! Με τον θάνατο του.
Και εξηγώ. Ο Βίκτωρας ήταν ένα μικρό μπλε ψάρι. Ζούσε σε μια μικρή γυάλα και το μόνο που ζήταγε ήταν λίγη τροφή, να του ανανεώνεις λίγο το νερό και να θαυμάζεις την ομορφιά του, ενώ κολυμπούσε γύρω-γύρω.
Ήμουν ο νονός του Βίκτωρα. Τον βάφτισα έτσι από τον Βίκτωρα τον Βαλντέζ, τον τερματοφύλακα της Μπαρσελόνα. Σαν νονός, ανέλαβα για είκοσι περίπου μέρες να φροντίζω τον Βίκτωρα, όταν η Χριστίνα έφυγε για το χωρίο της. Ήταν το πρώτο ζωντανό πλάσμα που έμεινε στο σπίτι μου (κάπου-κάπου πέρναγε και καμία κατσαρίδα, αλλά δεν έμενε ποτέ μόνιμα εδώ).
Πολλές φορές καθόμουν και τον χάζευα. Κι εκείνος ερχόταν και με χάζευε επίσης. Μετά κρύβονταν πίσω από το μεγάλο κοχύλι, η κατέβαινε χαμηλά στα βραχάκια του. Είχε πολύ πλάκα όταν τον τάιζα!
Δεν κατάφερα να τον βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής! Κρίμα! Γιατί σήμερα ο Βίκτωρας πέθανε. Εδώ και πέντε μέρες που τον επέστρεψα στην Χριστίνα, δεν έτρωγε. Παρέμενε ακίνητος και άκεφος για πολύ ώρα. Το είχα μάθει και σήμερα έστειλα μήνυμα στην Χριστίνα, να ξυπνήσει και να ταΐσει τον Βίκτωρα. Η Χριστίνα μου είπε πως πέθανε και εγώ έβαλα τα κλάματα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όταν διάβασα το μήνυμα, ένιωσα πρώτα κάτι να σπάει μέσα στο στήθος μου. Μετά με πήραν τα ζουμιά. Για κανένα δίωρο δεν μιλούσα σε κανέναν και συνέχιζα να δακρύζω. Περίεργο...
Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τον θάνατο. Τον δικό μου θάνατο. Πολλές φορές πριν κοιμηθώ σκέφτομαι πόσες φορές έχω βρεθεί σε κίνδυνο, πόσο μακριά έχω βρεθεί από την ασφάλεια του σπιτιού μου και μετά λέω πως "Είδες; Τώρα είσαι εδώ. Στο αναπαυτικό κρεβάτι σου." Αυτό που φοβάμαι πολύ είναι ο θάνατος των άλλων. Φοβάμαι τον θάνατο των ανθρώπων που αγαπώ πολύ. Φοβάμαι τον θάνατο της ομορφιάς. Φοβάμαι τον θάνατο της απλότητας.
Τις τελευταίες φορές που έκλαψα πριν τον θάνατο του Βίκτωρα, ο λόγος ήταν πάντα ο ίδιος (αν εξαιρέσουμε μια φορά που έκλαιγα από τα νεύρα μου για κάποιον). Είδα στην τηλεόραση δελφίνια που είχαν βγει στην ξηρά και άνθρωποι προσπαθούσαν να τα σπρώξουν πίσω στην θάλασσα. Πως επιτρέπει ο Θεός (αν υπάρχει) να αφήνει τόσο όμορφα πλάσματα να πεθαίνουν; Και αφήνει τα καθάρματα γύρω μας να επιβιώνουν;
Ο Βίκτωρας και οι μικρές λεπτομέρειες του θα μου μείνουν σαν μια όμορφη ανάμνηση. Ένα μικρό γλυκό πλασματάκι, που χωρίς να λέει λέξη, σου προσφέρει τόση ηρεμία και ευτυχία. Καλό ταξίδι στον ιχθυοπαράδεισο, Βικτωράκο, ψαράκι μου! :´(

Σημ. Για όσους σκεφτούν ότι λάλησα και ότι κάνω λες και πέθανε άνθρωπος, θα απαντήσω πως έχετε δίκιο εν μέρει, αλλά στ' αλήθεια υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν λιγότερο από τον Βικτωρα. Στην φωτογραφία, επάνω, ένας μακρινός, κόκκινος ξάδελφος του Βίκτωρα.