Ο θάνατος του Βίκτωρα

Μπορεί ένα μικρό μπλε πλασματάκι που ζει μέσα στο νερό, να κάνει έναν γάιδαρο με μεγάλα αυτιά, όπως εγώ, να κλαίει με μαύρο δάκρυ; Μπορεί! Με τον θάνατο του.
Και εξηγώ. Ο Βίκτωρας ήταν ένα μικρό μπλε ψάρι. Ζούσε σε μια μικρή γυάλα και το μόνο που ζήταγε ήταν λίγη τροφή, να του ανανεώνεις λίγο το νερό και να θαυμάζεις την ομορφιά του, ενώ κολυμπούσε γύρω-γύρω.
Ήμουν ο νονός του Βίκτωρα. Τον βάφτισα έτσι από τον Βίκτωρα τον Βαλντέζ, τον τερματοφύλακα της Μπαρσελόνα. Σαν νονός, ανέλαβα για είκοσι περίπου μέρες να φροντίζω τον Βίκτωρα, όταν η Χριστίνα έφυγε για το χωρίο της. Ήταν το πρώτο ζωντανό πλάσμα που έμεινε στο σπίτι μου (κάπου-κάπου πέρναγε και καμία κατσαρίδα, αλλά δεν έμενε ποτέ μόνιμα εδώ).
Πολλές φορές καθόμουν και τον χάζευα. Κι εκείνος ερχόταν και με χάζευε επίσης. Μετά κρύβονταν πίσω από το μεγάλο κοχύλι, η κατέβαινε χαμηλά στα βραχάκια του. Είχε πολύ πλάκα όταν τον τάιζα!
Δεν κατάφερα να τον βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής! Κρίμα! Γιατί σήμερα ο Βίκτωρας πέθανε. Εδώ και πέντε μέρες που τον επέστρεψα στην Χριστίνα, δεν έτρωγε. Παρέμενε ακίνητος και άκεφος για πολύ ώρα. Το είχα μάθει και σήμερα έστειλα μήνυμα στην Χριστίνα, να ξυπνήσει και να ταΐσει τον Βίκτωρα. Η Χριστίνα μου είπε πως πέθανε και εγώ έβαλα τα κλάματα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όταν διάβασα το μήνυμα, ένιωσα πρώτα κάτι να σπάει μέσα στο στήθος μου. Μετά με πήραν τα ζουμιά. Για κανένα δίωρο δεν μιλούσα σε κανέναν και συνέχιζα να δακρύζω. Περίεργο...
Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τον θάνατο. Τον δικό μου θάνατο. Πολλές φορές πριν κοιμηθώ σκέφτομαι πόσες φορές έχω βρεθεί σε κίνδυνο, πόσο μακριά έχω βρεθεί από την ασφάλεια του σπιτιού μου και μετά λέω πως "Είδες; Τώρα είσαι εδώ. Στο αναπαυτικό κρεβάτι σου." Αυτό που φοβάμαι πολύ είναι ο θάνατος των άλλων. Φοβάμαι τον θάνατο των ανθρώπων που αγαπώ πολύ. Φοβάμαι τον θάνατο της ομορφιάς. Φοβάμαι τον θάνατο της απλότητας.
Τις τελευταίες φορές που έκλαψα πριν τον θάνατο του Βίκτωρα, ο λόγος ήταν πάντα ο ίδιος (αν εξαιρέσουμε μια φορά που έκλαιγα από τα νεύρα μου για κάποιον). Είδα στην τηλεόραση δελφίνια που είχαν βγει στην ξηρά και άνθρωποι προσπαθούσαν να τα σπρώξουν πίσω στην θάλασσα. Πως επιτρέπει ο Θεός (αν υπάρχει) να αφήνει τόσο όμορφα πλάσματα να πεθαίνουν; Και αφήνει τα καθάρματα γύρω μας να επιβιώνουν;
Ο Βίκτωρας και οι μικρές λεπτομέρειες του θα μου μείνουν σαν μια όμορφη ανάμνηση. Ένα μικρό γλυκό πλασματάκι, που χωρίς να λέει λέξη, σου προσφέρει τόση ηρεμία και ευτυχία. Καλό ταξίδι στον ιχθυοπαράδεισο, Βικτωράκο, ψαράκι μου! :´(

Σημ. Για όσους σκεφτούν ότι λάλησα και ότι κάνω λες και πέθανε άνθρωπος, θα απαντήσω πως έχετε δίκιο εν μέρει, αλλά στ' αλήθεια υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν λιγότερο από τον Βικτωρα. Στην φωτογραφία, επάνω, ένας μακρινός, κόκκινος ξάδελφος του Βίκτωρα.