Ο Ξαναπές είναι δίσκος του Νικόλα Άσιμου. Και έτσι νιώθω και γώ. Βρίσκω μικρά χαρτάκια με τα πλάνα που έχω κάνει πριν δύο, τρία, πέντε χρόνια και γράφω ότι θέλω να καταφέρω. Είναι και οι αναμνήσεις του Facebook που μου θυμίζουν πως κουράστηκα, πως αλλάζει η σελίδα, πως τελειώνω με τα παλιά. Όπως όμως λένε και οι FF.C. στο "Λίγη αρχή" όλο λέω και όλο τίποτα δεν κάνω. Είμαι ξεκάθαρα ο Ξαναπές. Είναι που με βλέπω και γίνομαι χειρότερος. Όμως...
Πριν το Πάσχα, έχασα την μητέρα μου. Πήρα μια πτήση και κατέβηκα στην Αθήνα για την κηδεία. Τι με πείραξε ή τέλος πάντων όσα θέλω να γράψω εδώ που με πείραξαν. Παρένθεση: Όλοι μας ζούμε τρεις ζωές. Την δημόσια, την ιδιωτική και την μυστική. Η δημόσια είναι το πως εμφανίζεσαι με ανθρώπους που δεν τους γνωρίζεις ή έχεις λίγο θάρρος μαζί τους. Η ιδιωτική είναι το πως είσαι στην παρέα των φίλων σου και των συγγενών σου. Η μυστική είναι ότι δεν θέλεις να γνωρίζουν για εσένα. Δεν ξέρω πόσο θέλω να γράψω για την μυστική μου ζωή, αλλά σίγουρα θα γράψω για την ιδιωτική. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν θα διαβάσει τίποτα από όσα γράφω. Κανείς δεν διαβάζει μπλογκ και για βρει κάποιος το δικό μου μπλογκ πρέπει να με ψάξει. Και κανείς δεν με ψάχνει στο ίντερνετ. Κλείνει η παρένθεση. Πάμε στο τι με πείραξε. Με πείραξε η απουσία τόσων συγγενών, φίλων και γειτόνων. Δεν έκανα ανακοίνωση στο Facebook, που και καλά το παρακολουθούν όλοι. Έκανα μια δημοσίευση στο Instagram. Και ενημέρωσα κάποιους φίλους. Μου έκανε εντύπωση που οι γείτονες δεν ξέρουν τίποτα και δεν με συλλυπήθηκαν. Μου κάνει εντύπωση που ο Δημήτρης του διώροφου, που έλεγε η μητέρα μου, ενώ πάντα μου έστελνε μήνυμα για κάθε θανατικό στην γειτονία, δεν το έμαθε ποτέ. Βέβαια τώρα δεν υπάρχει συμφέρον όπως υπήρχε κάποτε που έκανα τον διαμεσολαβητή για τις αγορές του από την Αγγλία. Μου κάνει εντύπωση που άνθρωποι που έχουμε μεγαλώσει μαζί, δεν είδαν ποτέ την δημοσίευση στο Instagram, ενώ άκυροι που δεν τους περίμενα μου έγραψαν μια καλή κουβέντα. Ας είναι. Με δίδαξαν κάτι. Ότι όλοι στον πούτσο τους λουλούδια και γύρω γύρω μέλισσες. Εδώ δεν νοιάζονται αν ζώ ή αν πέθανα εγώ. Θα νοιαστούν για την μητέρα μου; Πάντως ήταν λυπηρό πόσοι λίγοι ήταν παρόντες. Εφτά συγγενείς, δύο γείτονες και πέντε φίλοι μου.
Επίσης πριν λίγο καιρό, την ημέρα των γενεθλίων μου, μου μπήκε στο μυαλό πως λογικά έχω καμιά εικοσαριά χρόνια να ζήσω. Και πως μέχρι τώρα το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω σαν τον Βέγγο. Και πως ήρθε η στιγμή να αρχίζω να νοιάζομαι για μένα και όχι για τους άλλους. Σε συνδυασμό με τον θάνατο της μητέρας μου, διαπίστωσα και επιβεβαίωσα πως μόνο εγώ μπορώ να με σώσω, που λέει και το άλλο τραγούδι. Πως όμως;
Θα το πω απλά. Στ' αρχίδια μου όλα. Στην δουλειά δεν είναι φίλοι σου ούτε οικογένεια. Πόσοι από την δουλειά σε πήραν στο ρεπό σου να σου πουν να πάτε για καφέ ή για κάτι άλλο εκτός δουλειάς; Κανείς. Κι αν έγινε κάποτε ήταν μια φορά τον χρόνο. Επίσης, ναι, είσαι μαζί τους πιο πολύ χρόνο από ότι με την οικογένεια σου, αλλά σε πληρώνουν γι' αυτό. Τέλος όταν φεύγεις από μια δουλειά, όλοι σου ζητάνε το τηλέφωνο σου για να τα λέτε, αλλά δεν τα λέτε ποτέ. Έτσι τον τελευταίο μήνα έχω μαζευτεί λιγάκι και δεν λέω και πολλά. Και όλοι δείχνουν τον σεβασμό και είναι τυπικοί, ενώ πριν, στα παπάρια τους, αφού εγώ θα τους ξελάσπωνα από τις μαλακίες τους. Έμαθα επιτέλους να λέω πως δεν είναι δουλειά μου αυτό.
Πολύ αχνά στο μυαλό μου, έχει αρχίσει το ξεσκαρτάρισμα. Ποιοι θέλω να είναι δίπλα μου και θέλουν κι αυτοί; Αυτούς θα κρατήσω. Για τους άλλους δεν θα έχω χρόνο. Και δεν κρατάω κακία, κρατάω απόσταση, που λέει και ο TUS. Όταν γίνει κι αυτό, θα αλλάξω τηλέφωνο και θα βάλω σε αναστολή όλα τα σόσιαλ. Όταν θα με χρειαστούν και με θυμηθούν, δεν θα με βρούνε.
Επίσης, πολύ αχνά στο μυαλό μου έχω ένα προσχέδιο για ένα βιβλίο που θέλω να γράψω. Ή κάτι τέτοιο. Γι' αυτό άρχισα να γράφω εδώ πάλι. Για να μου έρθει η όρεξη. Έχασα λίγο βάρος, αλλά έχω δρόμο ακόμη. Προσπαθώ να κόψω το κάπνισμα και νιώθω πως είμαι έτοιμος για τα καλά, γιατί αρχίζω και πέφτω σιγά σιγά. Αγόρασα καινούρια ρούχα και το κυριότερο τα φοράω. Δεν τα αφήνω για την ιδιαίτερη περίπτωση. Κάθε μέρα είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Τέλος ξεκίνησα να πετάω πράγματα από το σπίτι. Είναι σωστό αυτό που λένε πως για να έρθει το νέο, πρέπει να φύγει το παλιό. Δεν έχω συναισθηματισμούς με υλικά αντικείμενα πλέον. Όλα είναι ωραία, αν είναι χρήσιμα. Θέλω το σπίτι μου να είναι ωραίο και λιτό. Όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ μου, σαν δωμάτιο ξενοδοχείου. Μόνο τότε θα μπορέσω να φέρω άλλους ανθρώπους μέσα. Ο τελευταίος που μπήκε ήταν η Νίνα και ήταν στο λοκντάουν. Θα καταγράφω την πρόοδο μου εδώ. Εύχομαι να πάψω να είμαι ο Ξαναπές.
Είδα μια συνέντευξη του Βογιατζή με τον Ψινάκη και έλεγαν για την Ειρήνη Παπά και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Για το πόσο εργάζονταν, για το πόσο σεβασμό είχαν στο εξωτερικό και τι τρελά πράγματα είχαν συμβεί στην ζωή τους. Από χθες έχω φάει κόλλημα με τον Βαγγέλη. Πόσο γαμάτο άλμπουμ είναι το Odes με την φωνή της Παπά!
