Το αφήγημα

 Εμείς οι άνθρωποι γουστάρουμε το αφήγημα. Το πάμφτωχο παιδί που έγινε πάμπλουτο, ο χοντρός που έγινε μοντέλο, ο ποδοσφαιριστής που έπαιζε στις μικρές κατηγορίες και μετά γνώρισε την δόξα και πήρε πρωταθλήματα και τίτλους στην μεγάλη κατηγορία. Δεν θέλω όμως να μιλήσω γι' αυτά τα αφηγήματα. Αυτά είναι αληθινές ιστορίες. 

 Πριν μερικές εβδομάδες, σε συζητήσεις που είχα με διάφορους ανθρώπους, λέγαμε για την Βικτόρια Μπέκαμ που έλεγε σε ένα ντοκιμαντέρ πως είναι από εργατική οικογένεια. Ο Ντέιβιντ της κάνει πέσιμο, μισοκρυμμένος πίσω από την μισάνοικτη πόρτα του δωματίου και της ζητάει να πει την αλήθεια και την ρωτάει με τι αυτοκίνητο την πήγαινε ο μπαμπάς της στο σχολείο. Αρχίζει τα μα-μου αυτή, αλλά ο Ντέιβιντ επιμένει για το αυτοκίνητο. "Ρολς-ρόις" λέει η Βικτόρια και ο Ντέιβιντ αποχωρεί από το δωμάτιο με χαμογελάκι. Γιατί η Βικτόρια, μια φτασμένη γυναίκα, με οικογένεια, πλούσια, με μεγάλη καριέρα σαν μουσικός πίσω της, με μια επιχείρηση που πάει πάρα πολύ καλά νιώθει την ανάγκη για να δημιουργήσει ένα αφήγημα; Γιατί υπάρχουν καλλιτέχνες που ενώ γεμίζουν στάδια, όπως η Μπίλι Άιλις, νιώθουν την ανάγκη να που πως ένιωθαν ανασφάλεια με το σώμα τους και γι' αυτό φορούσαν φαρδιά ρούχα (στο μεταξύ το γκομενάκι έχει βυζάρες) ή ότι πάσχουν από το Χ,Ψ σύνδρομό και καλά για να αφυπνίσουν τον κόσμο; 

 Υπάρχουν και Οι Μινιμαλιστές, των οποίων έχω ένα λινκ στο μπλογκ μου. Μου αρέσουν αρκετές από τις συμβουλές τους, κυρίως οι πρακτικές. Αλλά από την αρχή θεωρούσα πως υπήρχε ένα αφήγημα από πίσω. Οι τύποι εργάζονταν σε με μεγάλη εταιρία, έβγαζαν λεφτά με ουρά, είχαν ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα. Είχαν μουνάρες, πλούσιες συζύγους. Αλλά ένιωθαν άδειοι. Συναντήθηκαν λοιπόν κάποτε και ο ένας είπε στον άλλο πως νιώθει καλύτερα, γιατί ανακάλυψε τον μινιμαλισμό. Μετά ήρθε η καταστροφή. Οι μουνάρες γυναίκες τους, τους χώρισαν, πέθανε το μισό τους σόι και αυτοί έγιναν πρεζόνια της Ομόνοιας και αλκοολικοί σαν τον Μπουκόφσκι (νταξ, υπερβάλω λίγο, αλλά κάπως έτσι τα περιγράφουν). Τα παράτησαν όλα, τα πούλησαν όλα, έγιναν μινιμαλιστές και ένιωσαν ευτυχισμένοι. Από τότε σε κάθε συνέντευξη που δίνουν και σε κάθε εκδήλωση που διοργανώνουν επαναλαμβάνουν το αφήγημα. Είχα πάει κι εγώ σε μια εκδήλωση τους, εδώ στο Λονδίνο (ήταν δωρεάν) και κάποιος τους ρώτησε αυτό που πάντα είχα στο μυαλό μου. Ποια ήταν η εταιρεία που τους έδινε εκατομμύρια κάθε χρόνο, αλλά αυτοί τους έφτυσαν, για να ακολουθήσουν την καρδία τους με ένα Κάτυ Σαρκ; Ήταν η Μάικροσοφτ; Η Άι Μπι Εμ; Η Φόρντ; Δεν απάντησαν. Κατάλαβα πως αυτή είναι η τρύπα στο αφήγημα τους. Αν έλεγαν πως εργάζονταν για την Χ εταιρεία, η εταιρία θα μπορούσε εύκολα να πει πως δεν εργάστηκαν ποτέ εκεί, γιατί αρκετές φορές ανέφεραν το τοξικό εργασιακό περιβάλλον και την πίεση που βίωναν στην παλιά τους ζωή. Τώρα έχουν παρουσία σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν δικό τους εκδοτικό οίκο, δικό τους ποντκαστ με ήδη 500 επεισόδια και συνεργάτη, ταινίες κλπ.. Σαν να μην είναι μινιμαλιστές πια.
 

 Προσωπικά έχω γνωρίσει έναν σεφ, που έλεγε το αφήγημα πως τυχαία βρήκε στο πέμπτο υπόγειο του ξενοδοχείου μας, φόρμες μαγειρέματος σε άθλια κατάσταση, τις γυάλισε και μετά ρώτησε τί είναι. Του είπαν και άρχισε να φτιάχνει παραδοσιακές πίττες. Τώρα είναι μεγάλος σεφ, με τηλεοπτικές εμφανίσεις, βιβλία, εστιατόρια και ζει πάρα πολύ καλά. Τον αγαπάω πολύ όμως για όσα μου έμαθε και δεν θα πω κάτι κακό γι' αυτόν. Επίσης εργάστηκε σαν σκυλί για να τα καταφέρει, ξεπέρασε τον αλκοολισμό του (που δεν ήταν αφήγημα), έχει μια υπέροχη σύζυγο και θα μου γράψει κάπου-κάπου, χωρίς να έχει κανένα συμφέρον από μένα. Άλλα εξακολουθώ να νομίζω πως η εύρεση στο πέμπτο υπόγειο ήταν μούφα.

 Όπως μούφα είναι η φάση με την πρώην μου. Όσο ζούσαμε μαζί, έτρωγε τα πάντα. Μετά από κάποιες διακοπές στην χώρα της, ανακάλυψε πως έχει δυσανεξία στο γάλα (άσχετα αν στην δουλειά της έπινε τρια καπουτσίνο την μέρα). Κάποτε ήμασταν στο Βερολίνο και μου ζήτησε να μην πω στους "εναλλακτικούς" φίλους της πως εργάζεται στα Σταρμπακς ή πιο παλιά στα Μακντόναλντς και πως είναι βετζετάριαν. Το αφήγημα ήταν πως εργάζονταν σε ανεξάρτητο καφέ και δεν είχε φάει κρέας για χρόνια. Ο φίλος, στου οποίου το σπίτι κοιμηθήκαμε μας πρότεινε να πάμε να φάμε σε ένα βιγκάν μέρος το επόμενο πρωί. Δεν μπορούσε να έρθει ο ίδιος, γιατί εργάζονταν. Μπήκαμε μέσα και είχε τεράστιους ζωντανούς παπαγάλους πάνω από τα κεφάλια μας. Βρωμούσε σαν ζωολογικός κήπος. Πήγαμε και φάγαμε μια πίττα γεμάτη χοιρινό σε ένα μαγαζί που είχαμε φάει την προηγούμενη μέρα. Επίσης μου έλεγε πως είναι εσωστρεφής και δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Προφανώς "θεραπεύτηκε" από αυτό αλλά τώρα έχει "κρίσεις άγχους και πανικού" όπως ανακάλυψα σε πρόσφατο γραφτό της. Ρε τι τραβάμε, για να τραβήξουμε την προσοχή...

 Όσο για το δικό μου αφήγημα... Κάποτε όταν με ρωτούσαν αν είχα παίξει ποδόσφαιρό, γιατί πάντα μιλάω για αυτό, έπαιρνα πάρα πολύ σοβαρό ύφος και έλεγα πως όταν ήμουν 19 είχα πάει για δοκιμαστικό στην Μαρσέιγ. Ήμουν καταπληκτικός στις προπονήσεις και στα φιλικά διπλά και σκόραρα ασταμάτητα. Ήμουν σίγουρος πως η ομάδα θα μου πρόσφερε συμβόλαιο. Αλλά στο τελευταίο ενδοοικογενειακό διπλό, ο Τόνι Κασκαρίνο που φοβήθηκε να μην χάσει την θέση του ως βασικός σέντερ φορ στην ομάδα, σε μιά φάση μου έσπασε το πόδι. Πολλοί το έτρωγαν, μέχρι που άρχιζα να γελάω. Η πλάκα ήταν πως η υποτιθέμενη ηλικία μου στο δοκιμαστικό ήταν η σωστή για τα χρόνια που έπαιζε ο Κασκαρίνο στην Μαρσέιγ. Αλλά είχα από τότε καταλάβει, πως στους ανθρώπους αρέσει να τρώνε το αφήγημα.

Το κάπνισμα

 Σταμάτησα το κάπνισμα. Από την αρχή του Ιούνη. Ατμίζω. Τι παρατήρησα μετά από μια βδομάδα. Σύμφωνα με τον μετρητή που έχω στον καρπό του χεριού μου, η καρδία μου λειτουργεί καλύτερα. Λιγότεροι παλμοί σε κατάσταση ηρεμίας. Νιώθω καλύτερα; Νομίζω ναι, αν και μπορεί να είναι της φαντασίας μου. 

 Θετικό επίσης ότι δεν χρειάζεται να βγαίνω έξω από μαγαζιά ή την δουλειά (ατμίζω στην πουστιά στο πίσω μέρος της κουζίνας όποτε νιώθω πως θέλω μια δόση) για να καπνίζω. Δεν χρειάζεται να με περιμένει κανένας να τελειώσω το τσιγάρο μου, πριν μπούμε κάπου. Δεν χρειάζεται να κουβαλάω τσιγάρα και αναπτήρα και να αγοράζω κάθε μέρα πακέτο. Κάνοντας υπολογισμούς με τα οικονομικά στοιχεία μου, είναι σαν από αυτόν τον μήνα να πήρα αύξηση £310,00 τον μήνα! Μάγκα μου, μιλάμε για σχεδόν £3720,00 τον χρόνο! Θα μπορούσαν να γίνουν γαμάτες διακοπές, χωρίς στερήσεις και χωρίς να σκέφτομαι αν θα πρέπει να χαλάσω χρήματα για κάτι που είδα και μου άρεσε, αλλά δεν θα έβγαινα οικονομικά. Σκέψου πόσα χρήματα χάλασα τα τελευταία είκοσι εφτά χρόνια! Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει ποτέ πίσω.

 Δεν βρωμάνε τα ρούχα μου. Αλλά βρωμάνε όλα τα υπόλοιπα. Βρωμάει το σπίτι μου (λογικό μετά από τόσα χρόνια συγκεντρωμένου καπνού, αλλά αυτό φτιάχνεται), βρωμάει η πόλη, βρωμάνε οι δρόμοι, βρωμάνε όλοι οι υπόλοιποι. Μυρίζω το καυσαέριο, τα σκουπίδια, τα ρούχα και την ανάσα των καπνιστών. Η ανάκτηση της αίσθησης της οσμής είναι το πιο σοκαριστικό από όλα όσα συνέβησαν! Και νιώθω ευτυχισμένος γι' αυτό! Μόλις μια βδομάδα μετά! 

 

 Χθες το βράδυ, μετά την απογευματινή δουλειά στο Σόχο, ήπιαμε με τα παιδιά μπύρες. Μου πρόσφεραν τσιγάρο. Απάντησα άμεσα, στωικά και απόλυτα πως "Δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ την ζωή μου". Και το ένιωσα πως το εννοούσα! Όλες αυτές τις μέρες, μια ή δύο φορές την ημέρα, μου τα σκάει πως θα ήθελα να καπνίσω ένα τσιγάρο, να νιώσω να κατεβαίνει κάτι προς τα πνευμόνια μου. Μετά από τρία δευτερόλεπτα λέω στον εαυτό μου, πως κατέβαινε μια μαύρη αηδία (έτσι το απεικονίζω στο μυαλό μου) και τίποτα άλλο και μου περνάει αμέσως.

 Προετοίμαζα τον εαυτό μου για αυτήν την ανάρτηση, πάρα πολύ καιρό. Ήμουν έτοιμος για αυτήν την μέρα. Και είμαι πολύ χαρούμενος που μάλλον τα κατάφερα! Θα δείξει το μέλλον.

Καινούρια σελίδα

 Πρώτη του μήνα σήμερα και ανοίγει μια καινούρια σελίδα στην ζωή μου. Ξέρω πως τα έχω ξαναπεί αυτά. Αλλά είναι ανάγκη να συμβεί. Και θα συμβεί. Μέχρι τότε δεν λέω τίποτα σε κανέναν. Θα γράψω όμως τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου εδώ. Το μόνο που χρειάζεται είναι δράση και αυτοπειθαρχία. Θα δούμε...

Ο Νάσος

 Τον Νάσο τον γνώρισα στον σύνδεσμο. Ήταν και μέλος του ΔΣ, όταν ήμουν πρόεδρος στον σύνδεσμο της Μπάρσα στην Αθήνα. Όλες τις φορές που είχαμε συναντηθεί μου είχε κάνει εντύπωση σαν άνθρωπός. Του άρεσε η Ιστορία, η Ιαπωνία και είχε σπουδάσει μουσική. Είχα πάει μια φορά στο σπίτι του, που ήταν πολύ όμορφο και θα κανονίζαμε να μου δείξει πως δουλεύει το θέρεμιν. Καθόμασταν δίπλα στο Wembley στον τελικό του 2011 και τον είδα να κλαίει όταν κερδίσαμε την κούπα. Πολλές φορές, μαλώναμε διαδικτυακά, για τα πολιτικά, τα δύσκολα χρόνια του μνημονίου. Κάποια στιγμή, ξεκίνησε να κάνει αιμοκάθαρση. Κάποια στιγμή έκοψα επαφή μαζί του, γιατί ήταν πολύ φανατισμένος με τα πολιτικά και επιπλέον, κάποια στιγμή που θα πήγαινε στις ΗΠΑ, μέσω Λονδίνου, ρώτησε τον Βάιο που θα με επισκέπτονταν, αν θα συναντιόντουσαν, ενώ δεν έκανε το ίδιο με μένα, στο πόστ που ήταν στην σελίδα μου. Θεώρησα πως δεν με υπολογίζει ως φίλο πλέον. Παρόλα αυτά, κατά καιρούς, έμπαινα στην σελίδα του, να τον τσεκάρω. Σήμερα, κάνοντας μια από αυτές τις επισκέψεις, διαπίστωσα πως έφυγε από την ζωή τον Μάρτη. 

Ο Ξαναπές

 Ο Ξαναπές είναι δίσκος του Νικόλα Άσιμου. Και έτσι νιώθω και γώ. Βρίσκω μικρά χαρτάκια με τα πλάνα που έχω κάνει πριν δύο, τρία, πέντε χρόνια και γράφω ότι θέλω να καταφέρω. Είναι και οι αναμνήσεις του Facebook που μου θυμίζουν πως κουράστηκα, πως αλλάζει η σελίδα, πως τελειώνω με τα παλιά. Όπως όμως λένε και οι FF.C. στο "Λίγη αρχή" όλο λέω και όλο τίποτα δεν κάνω. Είμαι ξεκάθαρα ο Ξαναπές. Είναι που με βλέπω και γίνομαι χειρότερος. Όμως...

 Πριν το Πάσχα, έχασα την μητέρα μου. Πήρα μια πτήση και κατέβηκα στην Αθήνα για την κηδεία. Τι με πείραξε ή τέλος πάντων όσα θέλω να γράψω εδώ που με πείραξαν. Παρένθεση: Όλοι μας ζούμε τρεις ζωές. Την δημόσια, την ιδιωτική και την μυστική. Η δημόσια είναι το πως εμφανίζεσαι με ανθρώπους που δεν τους γνωρίζεις ή έχεις λίγο θάρρος μαζί τους. Η ιδιωτική είναι το πως είσαι στην παρέα των φίλων σου και των συγγενών σου. Η μυστική είναι ότι δεν θέλεις να γνωρίζουν για εσένα. Δεν ξέρω πόσο θέλω να γράψω για την μυστική μου ζωή, αλλά σίγουρα θα γράψω για την ιδιωτική. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν θα διαβάσει τίποτα από όσα γράφω. Κανείς δεν διαβάζει μπλογκ και για βρει κάποιος το δικό μου μπλογκ πρέπει να με ψάξει. Και κανείς δεν με ψάχνει στο ίντερνετ. Κλείνει η παρένθεση. Πάμε στο τι με πείραξε. Με πείραξε η απουσία τόσων συγγενών, φίλων και γειτόνων. Δεν έκανα ανακοίνωση στο Facebook, που και καλά το παρακολουθούν όλοι. Έκανα μια δημοσίευση στο Instagram. Και ενημέρωσα κάποιους φίλους. Μου έκανε εντύπωση που οι γείτονες δεν ξέρουν τίποτα και δεν με συλλυπήθηκαν. Μου κάνει εντύπωση που ο Δημήτρης του διώροφου, που έλεγε η μητέρα μου, ενώ πάντα μου έστελνε μήνυμα για κάθε θανατικό στην γειτονία, δεν το έμαθε ποτέ. Βέβαια τώρα δεν υπάρχει συμφέρον όπως υπήρχε κάποτε που έκανα τον διαμεσολαβητή για τις αγορές του από την Αγγλία. Μου κάνει εντύπωση που άνθρωποι που έχουμε μεγαλώσει μαζί, δεν είδαν ποτέ την δημοσίευση στο Instagram, ενώ άκυροι που δεν τους περίμενα μου έγραψαν μια καλή κουβέντα. Ας είναι. Με δίδαξαν κάτι. Ότι όλοι στον πούτσο τους λουλούδια και γύρω γύρω μέλισσες. Εδώ δεν νοιάζονται αν ζώ ή αν πέθανα εγώ. Θα νοιαστούν για την μητέρα μου; Πάντως ήταν λυπηρό πόσοι λίγοι ήταν παρόντες. Εφτά συγγενείς, δύο γείτονες και πέντε φίλοι μου.

 Επίσης πριν λίγο καιρό, την ημέρα των γενεθλίων μου, μου μπήκε στο μυαλό πως λογικά έχω καμιά εικοσαριά χρόνια να ζήσω. Και πως μέχρι τώρα το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω σαν τον Βέγγο. Και πως ήρθε η στιγμή να αρχίζω να νοιάζομαι για μένα και όχι για τους άλλους. Σε συνδυασμό με τον θάνατο της μητέρας μου, διαπίστωσα και επιβεβαίωσα πως μόνο εγώ μπορώ να με σώσω, που λέει και το άλλο τραγούδι. Πως όμως; 

 Θα το πω απλά. Στ' αρχίδια μου όλα. Στην δουλειά δεν είναι φίλοι σου ούτε οικογένεια. Πόσοι από την δουλειά σε πήραν στο ρεπό σου να σου πουν να πάτε για καφέ ή για κάτι άλλο εκτός δουλειάς; Κανείς. Κι αν έγινε κάποτε ήταν μια φορά τον χρόνο. Επίσης, ναι, είσαι μαζί τους πιο πολύ χρόνο από ότι με την οικογένεια σου, αλλά σε πληρώνουν γι' αυτό. Τέλος όταν φεύγεις από μια δουλειά, όλοι σου ζητάνε το τηλέφωνο σου για να τα λέτε, αλλά δεν τα λέτε ποτέ. Έτσι τον τελευταίο μήνα έχω μαζευτεί λιγάκι και δεν λέω και πολλά. Και όλοι δείχνουν τον σεβασμό και είναι τυπικοί, ενώ πριν, στα παπάρια τους, αφού εγώ θα τους ξελάσπωνα από τις μαλακίες τους. Έμαθα επιτέλους να λέω πως δεν είναι δουλειά μου αυτό. 

 Πολύ αχνά στο μυαλό μου, έχει αρχίσει το ξεσκαρτάρισμα. Ποιοι θέλω να είναι δίπλα μου και θέλουν κι αυτοί; Αυτούς θα κρατήσω. Για τους άλλους δεν θα έχω χρόνο. Και δεν κρατάω κακία, κρατάω απόσταση, που λέει και ο TUS. Όταν γίνει κι αυτό, θα αλλάξω τηλέφωνο και θα βάλω σε αναστολή όλα τα σόσιαλ. Όταν θα με χρειαστούν και με θυμηθούν, δεν θα με βρούνε.

 Επίσης, πολύ αχνά στο μυαλό μου έχω ένα προσχέδιο για ένα βιβλίο που θέλω να γράψω. Ή κάτι τέτοιο. Γι' αυτό άρχισα να γράφω εδώ πάλι. Για να μου έρθει η όρεξη. Έχασα λίγο βάρος, αλλά έχω δρόμο ακόμη. Προσπαθώ να κόψω το κάπνισμα και νιώθω πως είμαι έτοιμος για τα καλά, γιατί αρχίζω και πέφτω σιγά σιγά. Αγόρασα καινούρια ρούχα και το κυριότερο τα φοράω. Δεν τα αφήνω για την ιδιαίτερη περίπτωση. Κάθε μέρα είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Τέλος ξεκίνησα να πετάω πράγματα από το σπίτι. Είναι σωστό αυτό που λένε πως για να έρθει το νέο, πρέπει να φύγει το παλιό. Δεν έχω συναισθηματισμούς με υλικά αντικείμενα πλέον. Όλα είναι ωραία, αν είναι χρήσιμα. Θέλω το σπίτι μου να είναι ωραίο και λιτό. Όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ μου, σαν δωμάτιο ξενοδοχείου. Μόνο τότε θα μπορέσω να φέρω άλλους ανθρώπους μέσα. Ο τελευταίος που μπήκε ήταν η Νίνα και ήταν στο λοκντάουν. Θα καταγράφω την πρόοδο μου εδώ. Εύχομαι να πάψω να είμαι ο Ξαναπές.
 

 Είδα μια συνέντευξη του Βογιατζή με τον Ψινάκη και έλεγαν για την Ειρήνη Παπά και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Για το πόσο εργάζονταν, για το πόσο σεβασμό είχαν στο εξωτερικό και τι τρελά πράγματα είχαν συμβεί στην ζωή τους. Από χθες έχω φάει κόλλημα με τον Βαγγέλη. Πόσο γαμάτο άλμπουμ είναι το Odes με την φωνή της Παπά!