Περί θανάτου

Πόσο άσχημο είναι να είσαι μακρυά από το σπίτι σου και να μαθαίνεις από το facebook πως κάποιος πίσω στην γειτονιά σου, πέθανε.

Από τότε που έφυγα από την Ελλάδα, έμαθα διαδικτυακά πως πέθανε ο Βαγγέλης, ο σουβλατζής που μεγάλωσα με τα σουβλάκια του. Έλεγε σε τρίτους όταν πέρναγα από εκεί, πως όταν μπήκα πρώτη φορά στο μαγαζί του, το χέρι μου σε ανάταση δεν έφτανε τον πάγκο του και δεν με έβλεπε.

Μετά ήταν η Κύρα-Βαγγελιώ, η μήτερα του παιδικού μου φίλου, Μπάμπη. Θυμάμαι όποτε με έβλεπε μου έλεγε με ένα πλατύ χαμόγελο τι κάνω και μετά με άρχιζε στις συμβουλές, για τα μαλλιά μου, για τα σπυράκια μου, για τα πάντα.

Η Ελένη, η αδελφή του Μπάμπη, πέθανε κι αυτή. Έχω τόσες πολλές αναμνήσεις από εκείνη, αφού το σπίτι του Μπάμπη ήταν σαν δικό μου σπίτι. Μαζί μεγαλώσαμε. Από την Ελένη θυμάμαι να μου δίνει τις πρώτες πηγές σε φιλοσοφικές αναζητήσεις. Δεν ήταν φιλοσοφία. Ούτε ψυχολογία. Περισσότερο παραψυχολογία. Αλλά ήταν η αρχή των αναζητήσεων μου. Και ακόμα κι αν με τα χρόνια και με νέα αναγνώσματα, απέρριψα την παραψυχολογία (έχω πάντως την σειρά "Ανεξήγητο" ακόμα στο σπίτι μου), πάντα θεωρούσα την Ελένη αυτή που μου άνοιξε τον δρόμο. Είχα ακούσει πως είναι η αναζήτηση την έκανε να χάσει τα μυαλά της. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Η τελευταία εικόνα που έχω από αυτήν, είναι να γυρίζω ή να φεύγω από το σπίτι μου και εκείνη στο μπαλκόνι να μου ζητάει ένα τσιγάρο.

Και χθες έμαθα, για τον Μπαρμπά-Μανούσο. Ήταν ο μπαμπάς του Ερρίκου. Ο Ερρίκος ήταν αυτός που μου έμαθε την πρώτη μου τέχνη, κάτω στον Πειραιά, στην Ρετσίνα. Επισκευάζαμε μοτέρ, αντλίες, γεννήτριες. Ο Μπαρμπά-Μανούσος είχε Κρητική προφορά και ήταν μηχανικός. Τον θυμάμαι πάντα γεμάτο με μουτζούρα και γράσο στα χέρια του και στην φόρμα εργασίας του. Στα δύσκολα μηχανικά, ο Ερρίκος με έστελνε στο μαγαζί του, που ήταν ένα στενό παρακάτω και τον φώναζα να έρθει να μας πει τι να κάνουμε. Βγήκε στην σύνταξη, αλλά στο σπίτι του δεν μπορούσε να καθίσει. Τελευταία φορά που τον είδα, ήταν στο μαγαζί του γιου του, με την λερωμένη φόρμα του, γύριζε γύρω γύρω και έψαχνε κάτι να κάνει. Πρόλαβε να δει εγγόνια και δισέγγονα.

Εύχομαι να είστε καλά, εκεί πάνω. Να ξέρετε πως είστε στο μυαλό μου και στις αναμνήσεις μου.