Και τώρα;

Τελικά ο πρώτος στόχος επετεύχθη. Έχω μέρος για να μείνω, έχω δουλειά (αρχίζω την Δευτέρα) και με τα χαρτιά που πρέπει να έχω, σχεδόν τελείωσα.

 Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Πρώτο εμπόδιο είναι τα μετρητά. Τα χρήματα που είχα τελειώνουν και δεν έχω ιδέα πότε θα πληρωθώ από την δουλεία και πόσες ώρες θα δουλέψω, ώστε τα χρήματα να μου φτάσουν κιόλας. Η Σοφία μου είπε πως για τρεις βδομάδες μάλλον θα δουλεύω part time. Αυτή είναι η πολιτική της εταιρίας, για να μην σε φορτώσουν με πολλά από την αρχή και για να μην είσαι εμπόδιο στους άλλους μέχρι να μάθεις να κάνεις αυτά που πρέπει.

 Το άλλο πρόβλημα, που ίσως είναι και μεγαλύτερο, είναι η μοναξιά. Δεν είμαι άνθρωπος που μένει στο καβούκι του. Είμαι αρκετά εξωστρεφής. Αλλά όπως και να έχει είμαι μόνος μου εδώ. Οι άνθρωποι εδώ ή έστω όσοι μένουν πολύ καιρό εδώ, είναι πολύ κλειστοί. Δεν κυκλοφορούν. Δεν κάνουν τίποτα. Δουλειά, σουπερμάρκετ, σπίτι, τηλεόραση, ενώ γύρω τους γίνονται τόσα όμορφα (και δωρεάν τις πιο πολλές φορές) πράγματα. Όποιον και αν πάρεις τηλέφωνο είναι απασχολημένος και δεν προλαβαίνει. Μια πόλη γεμάτη με Βέγγους. Τουλάχιστον στην Αθήνα, όσο σκατά κι αν ήταν τα πράγματα, όσο κι αν δεν έπαιζε χρήμα, πάντα θα βρισκόσουν με έναν άνθρωπο, να κάτσεις να πεις μια κουβέντα. Εδώ, δεν υπάρχει ο περιπτεράς που θα αράξεις από πίσω να πεις την μαλακία σου. Δεν υπάρχει ο γείτονας που θα σε ρωτήσει τι κάνεις. Όλον αυτόν τον καιρό εδώ, σε μαγαζιά που πήγα, κυρίως για το ιντερνέτ, μόνο ένας, στην παμπ Grove, μου έπιασε την κουβέντα και με ρώτησε τι κάνω και τι νέα έχω. Ένας Μαυροβούνιος που του είχα πιάσει κουβέντα πέρσι που είχα έρθει για τον τελικό. Το κάνουν και στο Starbucks, αλλά το καταλαβαίνεις πως είναι δηθενίλα και πολιτική του καταστήματος. 
  Την Κυριακή είναι η μέρα μνήμης για τους νεκρούς στους πολέμους. Σκέφτομαι να πάω για να βγάλω καμιά φωτογραφία. Μου έχει λείψει πολύ το να πάω κάπου, μόνο και μόνο για να βγάλω φωτογραφίες.  Και δεν έχω και card reader μαζί μου. Μαλακία… Μιας και είπα για φωτογραφίες, στο Somerset House, έχει έκθεση με δέκα σπάνιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Cartier-Bresson(τζάμπα). Σκέφτομαι να πάω και εκεί.
Και τα τζάμπα δεν σταματούν ποτέ. Τα Starbucks δίνουν καρτελάκια για τζάμπα εφαρμογές, μουσική και βίντεο από το apple store. Υπάρχουν 3 τζάμπα (τουλάχιστον) εφημερίδες την μέρα, που είναι αρκετά καλές. Πριν λίγες μέρες, στην μια από αυτές είχε αφιέρωμα για διακοπές στην Αθήνα με μια μεγάλη φωτογραφία του Παρθενώνα. Και καθημερινά υπάρχουν αναφορές για την Ελλάδα. Μια για τον Βαξεβάνη, μια για τα νέα μέτρα και τις φασαρίες έξω από την Βουλή.

 Τα τοπικά νέα, που παίζουν εδώ και καιρό, εκτός από τον παιδεραστή του BBC, είναι για το τι θα γίνει με το αεροδρόμιο, αν θα βάλουν κι άλλο διάδρομο στο Heathrow, αν θα φτιάξουν καινούριο μέσα στο ποτάμι, σε τεχνητή νησίδα, η αν δεν κάνουν τίποτα. Και οι Ολλανδοί τους έχουν πάρει στο ψιλό, αφού έβγαλαν διαφήμιση  που λέει πως μπορείς να έρθεις από οπουδήποτε στον κόσμο στην Ολλανδία και να σε πάμε οπουδήποτε στην Βρετανία, πάντα αεροπορικώς. Και το άλλο είναι με τον ρατσισμό στο ποδόσφαιρο. Της πουτάνας γίνεται. Κάθε μέρα και μια καταγγελία για ρατσιστικά σχόλια και κάθε μέρα κάποιος οπαδός τιμωρείται από την ομάδα του.  Τελευταίος ένα 13χρονος που την έπεσε σε τρεις από την εξέδρα. Έστειλε γράμμα σε έναν από αυτούς που ζητούσε συγνώμη και αυτός τον έδωσε και τιμωρήθηκε να μην πηγαίνει στο γήπεδο και να μπει σε ένα πρόγραμμα της ομάδας για νέους, για να επιμορφωθεί. Καρφί ο μαυρούκος…