Λονδίνο για πάντα

Η πρώτη μου φορά στο Λονδίνο ήταν πριν αρκετά χρόνια για να συναντήσω κάποια που αγαπούσα πολύ. Η δεύτερη φορά για τον ίδιο λόγο. Μόνο που αυτήν τη φορά, το αντικείμενο της αγάπης μου, δεν ήταν μια γυναίκα, αλλά μια ομάδα.

Με μεγάλη χαρά έμαθα πως ήμουν ένας από τους τυχερούς που κέρδισαν ένα εισιτήριο για τον τελικό του Γουέμπλει, στην κλήρωση του συλλόγου. Ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Τελικός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο συγκεκριμένο γήπεδο (έστω κι αν δεν είναι το παλιό με τους δίδυμους πύργους). Και μεταξύ δύο ομάδων, που την μία την λατρεύω και είμαι μέλος της και την άλλη την αγάπησα πολύ (μέχρι την φυγή του Eric Cantona και την άφιξη των Αμερικάνων και του Κλαψιάντο).

Οι στιγμές που έζησα μαζί με τους φίλους μου ανεπανάληπτες και δεν είναι εύκολο να τις μεταφέρω. Μόνο αυτοί που συμμετέχουν σε μια τέτοια εκδρομή μπορούν να καταλάβουν και κρατάνε μεταξύ τους έναν κώδικα επικοινωνίας για κάθε συγκεκριμένο ταξίδι. Λένε κάτι μεταξύ τους, γελάνε και φαίνονται περίεργοι στους υπόλοιπους που δεν ήταν μαζί. Έτσι γίνονταν πάντα και έτσι θα γίνεται.

Μπορώ να πω πως έζησα την πιο όμορφη μέρα της ζωής μου, μέσα κι έξω από αυτό το γήπεδο και στο πάρτι που ακολούθησε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που ήμασταν καλεσμένοι από τον σύλλογο. Δίπλα στον Βαλντέζ, τον Πουγιόλ, τον Μάξουελ, τον πρόεδρο Νούνιες, το κύπελλο... Και φυσικά όλους τους φίλους μου, που ήταν εκεί!

Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι που γνώρισα ή ξανασυνάντησα εκεί ήταν καταπληκτικοί. Ο φίλος Κάλουμ που κάθε βράδυ με περίμενε ξύπνιος να επιστρέψω από την μέρα μου στους δρόμους. Η Αριάδνη που μας έδειξε τα κόλπα στο Κάμντεν Τάουν. Ο Μαυροβούνιος μπάρμαν στην πάμπ στο Χάμερσμιθ. Η Ιρίνα και ο Ούγκο από το Μόντρεαλ που κόλλησαν στην παρέα μας. Η Καταλανή που με έβαψε στα μπλαουγκράνα. Η πρόεδρος της Πένια του Λονδίνου που την είδαμε και στην εκδήλωση και στο γήπεδο ήταν μπροστά μας. Ο "άρρωστος" Ισπανός που έγινε μια αγκαλιά μαζί μας στο πρώτο γκολ. Οι πιτσιρίκες στην πίσω αυλή στο Χάμερσμιθ που με ξυπνούσαν με τις φωνούλες τους πάνω στο τραμπολίνο στις εφτά κάθε πρωί.

Κατερίνα, Πέτρο, Πάνο, Αντώνη, Κώστα, Νίκο, Αλέξανδρε, Νάσο, Γιάννη, Γιάννη, Κέλι σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μου το όνειρο. Σε λίγες μέρες θα είμαι και πάλι στην Ίο, αλλά στο μυαλό μου θα γυρίζουν οι όμορφες εικόνες που είδαμε μαζί.