Χθες...

Χθες στην δουλειά, συνάδελφος καταγόμενος από τον Πόντο που δηλώνει ΑΕΚτζης, αλλά δεν σκαμπάζει και πολλά από ποδόσφαιρο, ρώτησε Αρειανό συνάδελφο, που φορούσε μπλούζα του συνδέσμου Super 3, γιατί έχουν για σήμα στην ομάδα τους έναν τύπο που κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Φαντάζομαι πως στα μάτια του, το σήμα του Ηρακλή είναι ένας τύπος που είναι κουτσός και κρατάει μπαστούνι.

Χθες, επίσης στην δουλειά, ο αυνανισμός συνεχίστηκε σε αμείωτους ρυθμούς, αλλά εγώ ήμουν αρκετά τυχερός και είδα (ή καλύτερα παρατήρησα) μετά από πάρα πολλά χρόνια, ένα πανέμορφο και μεγάλο ουράνιο τόξο και τα ξέχασα όλα.

Χθες, ένιωσα γαλήνιος και ήρεμος και για ακόμα μια φορά κατάλαβα πως η ζωή που ζούμε είναι μικρή και αστεία. Πως ανησυχούμε για μικροπράγματα που σε μερικά χρόνια θα τα βλέπουμε και θα γελάμε (όπως κάποιοι συμμαθητές μου στο γυμνάσιο που είχαν τεράστιο άγχος για το αν θα συγκεντρώσουν 29 βαθμούς στα 3 τρίμηνα για να περάσουν ένα μάθημα). Πως αυτά που επιθυμούμε και ξεσκίζουμε την προσωπικότητα μας για να τα αποκτήσουμε, τελικά δεν αξίζουν όσο ένα ουράνιο τόξο ή ένα όμορφο τραγούδι που μας έχει κολλήσει και το ακούμε από τα μεγάφωνα του μυαλού μας (κι όλα αυτά τζάμπα).

Χθες, κατάλαβα επίσης, πως άνθρωποι που συμπαθούμε πολύ μπορεί να μας απεχθάνονται και το αντίθετο. Επίσης κατάλαβα πως αυτό είναι γεγονός της ζωής και πρέπει να το αποδεχτώ (αργά τα παίρνω τα γράμματα...) και να ζήσω μ' αυτό.

Χθες, είδα δύο υπέροχα όνειρα (μεσημεριανό και βραδινό) και τα θυμάμαι κιόλας.

Χθες, ήταν μια όμορφη μέρα. Και η ανάμνηση της μου έφτιαξε και την σημερινή.