27.7.06

Το παραμύθι

Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, ότι αυτό που λέγεται φίλια υπάρχει και ζει σ´ αυτον τον πλανήτη, μου είχαν πει και για κάτι σπουδαίο που το έλεγαν ιδεολογία, και να ´μαι πιστός σε ιδανικά όπως πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία. Μου είχαν πει για μια γενιά εκεί γύρω στο 60 με 70, για μια επανάσταση κι αν χρειαζόταν η γενιά μου θα έκανε τα ίδια. Μου είχαν πει και για κάτι παράξενους με καπέλο και μπλε στολή, αυτοί θα μ´ εσωζαν αν κάποιος κλέφτης στο σπίτι μου μέσα είχε μπει. Μου είχαν πει για μια χούντα και για μια αριστερά, μου είπαν για κάποιες χαμένες πατρίδες και 400 χρόνια σκλαβιά. Μου είπαν ότι ήμουν τυχερός γιατί τώρα έχουμε δημοκρατία, για κάτι που το έλεγαν σοσιαλισμό κι έμοιαζε με ελευθερία. Μου είπαν τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά, κι αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά. Μου είπαν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ κι οτι κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάχνω θα το βρω..

Όταν ήμουνα μικρός μου χαν πει ένα παραμύθι μα είχε άσχημο τέλος, και αυτό το ξέρω ήδη. Όταν ήμουνα μικρός με ´χαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου τη λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Τώρα όμως που μεγάλωσα το παραμύθι έχει αλλάξει, δε φοβάμαι πια τους εχθρούς μου γιατί οι φίλοι μ´ έχουνε κάψει. Κι εκείνο το σπουδαίο που το έλεγαν ιδεολογία έχει καταντήσει γραφικό κι ανήκει πια στην ιστορία. Όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά, την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά. Κι αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί είναι οι περισσότεροι οι ίδιοι κλεφτές κι επικίνδυνα κομπλεξικοί. Τώρα όλες οι πολιτικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα, η εξουσία είναι γλυκιά κι ελκυστική για τον καθένα. Εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο, ούτε τη δικτατορία, μήπως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νιώθω ελευθέρια; Κι αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας, έχουμε υλικά αγαθά, αλλά μας λείπουν αλλά πολλά. Μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω άφοβα σε αυτό, νιώθω πως έχω γεράσει πριν προλάβω να μάθω να ζω.

Όταν ήμουνα μικρός μου χαν πει ένα παραμύθι μα είχε άσχημο τέλος, και αυτό το ξέρω ήδη. Όταν ήμουν μικρός με ´χαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου τη λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Δώσε μου φώτιση, Θεέ μου, υπάρχει εθνική συσκότιση, χιλιάδες τα χτυπήματα σε κάθε μου ανόρθωση. Ή ο κόσμος έχει αλλάξει, ή δεν τον έμαθα ποτέ, πουτανιά, ψέμα, κι απατή θεωρούνται κυριλέ. Κάποτε πίστεψα σε κάτι, σε μια ιδεολογία, πίστεψα στη μουσική μου σαν να ήτανε θρησκεία. Τώρα πια με το χιπ χοπ κάνουν στριπτίζ μεσ´ στα πορνεία. Ζούσα χρόνια μέσα στο ψέμα, τώρα νιώθω αηδία. Ένα μάτσο εγωπαθείς, κι επιεικώς κωλόπαιδα, μια παράσταση κλισέ, αρνητικά όλα τα πρότυπα. Άμα κάτι δε μου κάνει, απλώς φεύγω μακριά, δεν ανήκω σε κανέναν, δεν ανήκω πουθενά. Ο κόσμος έχει μολυνθεί, δεν τον νοιάζει πια η αλήθεια, είναι λέξη ντεμοντέ, η ψευτιά του έγινε συνήθεια. Η παράδοση πεθαίνει, η Ελλάδα που να ζει; Βάλανε στο φέρετρο της ευρωπαϊκή επιγραφή. Η Μασονία αλωνίζει μέσα στην ελληνική βουλή, σοσιαλισμός και χούντα τώρα ´γιναν ασορτί. Ψεύτικες δημοσκοπήσεις, κι αλλοδαποί σ´ απογραφή, μα η κυβέρνηση θέλει ψήφους, θέλει από κάπου να τις βρει. Σάπια λόγια και ιδέες, η πουτανιά σαν αρετή, και μετά τα 15 η παρθενιά είναι ντροπή. Τι πειράζει όμως αυτό; Τώρα είμαστε Ευρωπαίοι, ψάξε να βρεις τον ανδρισμό σου σ´ ένα αμάξι που να λέει. Βρες κι ένα καλό τσουλί για να συμπληρώσει την εικόνα, γίνε λίγο κουνιστός, στην Ευρώπη είναι μόδα. Ας χαρούμε χωρίς λόγο έχουμε 21ο αιώνα, αν το ήξερε ο Σωκράτης τότε θα είχε αλλάξει χώρα.

Ευχαριστώ πολύ, γιατί είπατε όσα ήθελα να ακούσω και όσα ήθελα να πω!

Δεν υπάρχουν σχόλια: