Μια προσωπική διαδρομή με το 846

Ήμουν δέκα μέρες στην Ελλάδα. Φτάνοντας στο Βενιζέλος, επικοινώνησα με τον φίλο Πάνο. Έπρεπε να τον συναντήσω πρώτο. Κατέβηκα Πειραιά, ήπιαμε το φραπεδάκι μας στην Φοντάνα. Λυπήθηκα πολύ που το Αλεξάνδρειο δεν υπάρχει πια.

Πήγα στην στάση απέναντι από το παλιό μαγαζί του Ιωσηφίδη με τα υφάσματα. Που είχε καεί και έγινε Πλαίσιο. Που τώρα είναι Τράπεζα Πειραιώς. Το 846 ήρθε. Δεν ξέρω αν ήταν το γεγονός πως είχα να έρθω στην Ελλάδα δέκα σχεδόν μήνες, αλλά άρχισα να σκέφτομαι τι με συνδέει με τα μέρη που μεγάλωσα. Σκέφτηκα αμέσως πως θα έπρεπε να κάνω μια διαφορετική, νοητή διαδρομή με το 846. Γιατί έπαιρνα το 846;

Πρώτη στάση, Αθηνών 4. Και Ρετσίνα 10. Η πρώτη μου αληθινή δουλειά. Πιτσιρικάς ήμουν και ο Ερρίκος, ο γείτονας μας, ήρθε και ρώτησε τον πατέρα μου, αν ήθελα να δουλέψω το καλοκαίρι στο μαγαζί του. Επισκεύαζε αντλίες και γεννήτριες. Ο πατέρας μου του είπε να ρωτήσει εμένα αν θέλω. Και εγώ είπα ναι. Δούλεψα αρκετά καλοκαίρια. Και μόλις τελείωσα το Λύκειο δούλεψα για αρκετό διάστημα, μέχρι που βρήκα μια δουλειά με πιο πολλά χρήματα. Η Αθηνών 4 που ήταν η έδρα την επιχείρησης, ήταν αυτή που δούλευα συνήθως. Εκεί κάναμε τις επισκευές. Από ένα σημείο και μετά το μαγαζί το κράταγα μαζί με τον παιδικό μου φίλο, τον Μπάμπη. Τώρα είναι κλειστό, αλλά ξέρω πως ήταν γραφείο ενός μηχανουργείου που είχε ανοίξει δίπλα μας. Στην Ρετσίνα 10 είναι ακόμα το μαγαζί του Ερρίκου. Που τώρα δουλεύει μαζί με τον γιό του.

Δεύτερη στάση, στην κυτιοποιία που είναι απέναντι από το εργοστάσιο που φτιάχνει το ξύδι TOP. Όταν εργαζόμουν σε μια άλλη κυτιοποιία στον Ασπρόπυργο, γνώριζα πως ένα μουνόπανο Μανιάτης που ήταν προϊστάμενος μου εκεί ήθελε να με φάει. Ένας συνάδελφος που είχε αλλάξει δουλειά, μου πρότεινε να πάω εκεί. Πέρασα για συνέντευξη. Δούλευαν τις ίδιες μηχανές που δούλευα κι εγώ. Με έστειλαν να δω πως εργάζονται. Δεν μου άρεσε. Μου φάνηκε πολύ Νταχάου. Υπήρχε ένας υπεύθυνος μηχανών που ήταν σε ημιανάπαυση και έλεγχε. Πιο πολύ υπεύθυνος ελέγχου εργατών μου φάνηκε. Δεν δούλεψα ποτέ εκεί. Παραμένει κυτιοποιία με πιο ωραίο ντιζάιν απ' έξω.

Τρίτη στάση σε ένα μαγαζί που ένας γείτονας, ο Ξένος, είχε ανοίξει ένα μαγαζί με ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Δεν νομίζω πως πήγε πολύ καλά...

Τέταρτη στάση τα προσφυγικά στους Αγίους Αναργύρους. Θυμάμαι μια τεράστια διαφήμιση που υπήρχε εκεί για πολλά χρόνια και διαφήμιζε την έκθεση αυτοκινήτων του/της Στρατηγού. Νομίζω πως ήταν της, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί. Θυμάμαι επίσης ένα τσουλάκι που ερχόνταν στο Olympic Palace στην Παλαιά Κοκκινιά, που δούλευα κάποτε και έρχονταν κάθε μέρα με τις φίλες της και παίζανε ξύλινο ποδοσφαιράκι. Μία μέρα πέρναγα από εκεί και την συνάντησα. Φορούσε το πιο στενό, καυτό, κοντό σορτσάκι που υπάρχει. Δεν θυμάμαι όνομα. Θυμάμαι τα μακριά της μαύρα μαλλιά και πως την ερωτεύτηκα εφήμερα. Η διαφήμιση δεν υπάρχει πια. Και λίγες μέρες μετά την διαδρομή μου, μια καταιγίδα παρέσυρε πολλά αυτοκίνητα που το ένα καβάλησε το άλλο.

Πέμπτη στάση, το σχολείο μου. Το 1ο ΤΕΛ Νικαίας. Και το ψιλικατζίδικο στην γωνία που μας είχε κάθε μέρα πελάτες μετά το σχόλασμα. Στο πλάι, καθόμασταν στο μαρμάρινο πεζουλάκι και περιμέναμε το λεωφορείο. Το ΤΕΛ είναι ακόμα σχολείο αλλά δεν ξέρω με τις τόσες αλλαγές στην παιδεία, πως λέγεται πλέον. Το ψιλικατζίδικο έχει γίνει προποτζίδικο. Ιστορίες από το ΤΕΛ πολλές. Σε κάποιο άλλο ποστ.

Έκτη στάση, στον δρόμο στην πίσω πλευρά του δημαρχείου, το Αιγυπτιακό. Το αρχαιότερο κεμπαμπτζίδικο στην Ελλάδα. Από εκεί ξεκίνησε ο γνωστός Σάββας που τώρα έχει δέκα τόσα μαγαζιά στην Αθήνα. Δούλευε μέσα ο Μάκης. Τον είχα γνωρίσει επίσης στο Olympic Palace. Ερχόταν με το προσωπικό από το Αιγυπτιακό, για μπύρες μετά το σχόλασμα στις δώδεκα το βράδυ. Μου φάνηκε κλειστό. Αλλά απέναντι υπάρχει το μεγαλύτερο και πιο καινούριο Αιγυπτιακό. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να περάσω να φάω κάτι.

Έβδομη στάση, το μαγαζί του Φωκά στον Άη Γιώργη. Μικρός πήγαινα με έναν φίλο που ο πατέρας του είχε το ζαχαροπλαστείο στην γειτονιά μου. Αγοράζαμε κουτιά για γλυκά από δύο παππούδες. Τα παιδιά τους, χρόνια μετά, ήταν αφεντικά μου στην κυτιοποιία που λέγαμε παραπάνω. Το μαγαζί το είχε πάρει ένας υπάλληλος τους, όταν αυτοί μεταφέρθηκαν στον Ασπρόπυργο. Και τώρα το έχουν πάλι!

Όγδοη στάση, η πλατεία Κρήνης. Εκεί είχε ο θείος μου ο Νίκος το περίπτερο. Ο Μεταλίδης με τα ρούχα. Η Γιώτα με τα λουλούδια και ο Πέτρος με το κομμωτήριο στην Γορδίου. Δίπλα από το τελευταίο, έμενε η Νονά μου στο στοιχειωμένο σπίτι. Κάποτε, κάποιος,  είχε αυτοκτονήσει σε αυτήν την μονοκατοικία και περίεργα πράγματα συνέβαιναν. Τώρα είναι πολυκατοικία. Και μια αμυγδαλιά, που μικρός έπαιζα, κόπηκε. Τα τρία μαγαζιά είναι ακόμα ανοικτά.

Ένατη στάση, το 19ο. Εκεί που πήγα Δημοτικό. Έχει αλλάξει. Το παλιό κτήριο παραμένει. Στο καινούριο έχουν κάνει επέκταση. Χάθηκε το σκάμμα με την άμμο θαλάσσης που μικροί κάναμε τους αθλητές. Οι τρεις τελευταίες αίθουσες που κάποτε ήταν πολύ παγωμένες, γιατί από την μια πλευρά αντί για τοίχο είχαν κοντραπλακέ, έχουν γίνει μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων. Κάποτε εκεί κάναμε μάθημα ανά τρεις μήνες εκ περιτροπής με άλλα τμήματα για να μην παγώνουμε μόνο εμείς τον χειμώνα.

Δέκατη στάση το βιβλιοπωλείο Χελμός. Τον κυρ Παναγιώτη που το έχει, τον θυμάμαι από μικρό παιδί. Εκεί αγόρασα ένα από τα πρώτα μου βιβλία. Την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Και όλα τα σχολικά μου. Αργότερα τον είχα πελάτη στην πιτσαρία που είχα ανοίξει. Έμενε σε ένα πολύ όμορφο και μεγάλο σπίτι ψηλά στην Άνω Νεάπολη. Έμαθα πως έχασε την γυναίκα του πριν λίγο καιρό. Πάντα εκεί κι αυτή.

Δέκατη στάση, το ψιλικατζίδικο της Ελπίδας. Εκεί μικρός γυρνώντας από το σχολείο έτρωγα το χαρτζιλίκι μου. Παιχνιδάκια, τσίχλες, σοκολάτες. Όταν έκλεισε άνοιξαν δύο μαγαζιά στον ίδιο χώρο. Ένα Pet shop του Παπαλίκα και ένα με είδη μοντελισμού. Και τα δύο είναι κλειστά τώρα. Απέναντι το λουλουδάδικο του συμμαθητή μου και διπλανού μου στο θρανίο στο ΤΕΛ, του Κώστα. Είναι ακόμα ανοικτό. Τον συνάντησα και μου είπε πως πάει πολύ καλά.

Η τελευταία στάση της διαδρομής μου είναι η Πλατεία Αναλήψεως όπως λέγονταν. Μήτσου Παπαρήγα, όπως λέγεται τώρα. Το παλιό νεκροταφείο. Η γειτονιά μου. Σας χρωστάω ένα ακόμα ποστ γι' αυτό.

Υπάρχουν κι άλλες μικρές αναμνήσεις στην διαδρομή. Πάρα πολλές. Πόσοι άνθρωποι έζησαν, εργάστηκαν, έμαθαν σε αυτήν την διαδρομή, όπως εγώ; Ποτέ δεν θα μάθω την απάντηση.

Δύο χρόνια στο Λονδίνο

Πέρασαν δύο χρόνια. Πολύ γρήγορα. Είμαι πολύ καλύτερα από την πρώτη μου μέρα εδώ. Αλλά ακόμα παλεύω. Καλύτερη δουλειά, μεγαλύτερος φιλικός κύκλος, καλύτερο κατάλυμα. Δεν ξέρω πόσα επετειακά ποστ θα κάνω, αλλά πάντα μέσα μου, θα με καίει το γιατί δεν μπορώ πλέον να ζήσω όπως εδώ, αλλά στην πατρίδα. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω, για να ξεπληρώσω τα λάθη μου. Με πεντακάθαρο μυαλό, δεν χρεώνω κανέναν για την κατάσταση, εκτός από τον εαυτό μου.  Χαίρομαι που προσπαθώ ακόμα να κάνω κάτι για να τελειώσω με τις εκκρεμότητες που έχω αφήσει. Όπως είχα γράψει παλιότερα, δεν ξέρω πόσο καιρό θα μου πάρει, αλλά θα τα καταφέρω. Γιατί η ζωή έχει αξία, μόνο όταν προσπαθείς.

Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους όσους με στηρίζουν ακόμα, από κοντά ή μακρυά. Ζητώ συγνώμη από όσους έχασα επαφή. Δεν είναι εύκολο να σας εξηγήσω. Παίρνω επάνω μου την ευθύνη.

Σε λίγες μέρες θα είμαι σπίτι, μετά από δέκα σχεδόν μήνες. Έχω πολλά να κάνω. Θα προσπαθήσω πάντως να συναντήσω όσους πιο πολλούς μπορώ. Καλή αντάμωση.

World's End

Κάποτε στο μαγαζί της φωτογραφίας, γεννήθηκαν οι Sex Pistols. Από το 1980 το μαγαζί εξακολουθεί να ανήκει στην Vivienne Westwood, λέγεται World's End και έχει ένα πολύ παράξενο ρολόι στην πρόσοψη του που γυρίζει ανάποδα. Υπό ανακαίνιση (αναρωτιέμαι για πόσο καιρό...)