Δύο μέρες

Δύο τελευταίες μέρες μείνανε στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι τελείωσε και μαζί του η σαιζόν στην Ίο. Στην Αθήνα τα πράγματα δείχνουν χάλια. Δουλειά δεν υπάρχει και όλοι γύρω μοιάζουν μουδιασμένοι από τις εξελίξεις ή στην χειρότερη περίπτωση, σαλεμένοι. Ελάχιστοι από όσους συνάντησα τις τελευταίες τρεις βδομάδες, φαίνονται να είναι στα καλά τους.

Η αλήθεια είναι πως από πέρσι ήθελα να φύγω. Το σκέφτηκα πολύ. Είπα όμως στον εαυτό μου "Αυτή είναι η πατρίδα σου. Αυτό είναι το σπίτι σου. Το σπίτι που μεγάλωσες, που έζησες χαρές και λύπες. Πρέπει να μείνεις και να παλέψεις."

Και έμεινα. Και πέρασα έναν δύσκολο χειμώνα. Με δουλειές του ποδαριού, που κάποιοι στην ηλικία μου ούτε για αστείο δεν θα έκαναν. Επιβίωσα. Ξαναπήγα στην Ίο και έβγαλα την σαιζόν. Μετά την περσινή εμπειρία μου, οι κινήσεις μου εκεί ήταν πιο σωστές. Γύρισα με λίγα χρήματα στην τσέπη, σε αντίθεση με την προηγούμενη χρονιά που γύρισα άφραγκος. Έπιασα τον στόχο μου.

Και πάλι άρχισα να σκέφτομαι όπως πέρσι το φθινόπωρο. Αλλά όχι. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Δεν υπάρχει ελπίδα εδώ. Δεν θέλω να περάσω τον ίδιο δύσκολο χειμώνα. Δεν βρήκα καν τις δουλειές του ποδαριού που είχα πέρσι. Και το πήρα απόφαση.

Έβγαλα διαβατήριο και εισιτήριο και την Τρίτη το μεσημέρι θα βρίσκομαι στο Λονδίνο. Με λίγες Λίρες στην τσέπη, μια βαλίτσα με ρούχα, τον φορητό υπολογιστή μου και μια φωτογραφική μηχανή. Με πολύ φόβο μπροστά στο καινούριο, αλλά και αποφασιστικότητα. Στην ουσία είναι μια νέα εκκίνηση από το μηδέν στην ζωή μου. Μια τεράστια αλλαγή που δεν έχει να κάνει μόνο με τον τόπο κατοικίας, αλλά και με μένα τον ίδιο σαν άνθρωπό.

Κάποια που με αγαπάει πολύ μου ζήτησε να μην αλλάξω. Υποσχέθηκα να αλλάξω προς το καλύτερο. Θα πρέπει να κρατήσω την υπόσχεση μου. Αλλιώς μαύρο φίδι που μ' έφαγε. Θα προσπαθήσω μέσα από αυτό το ιστολόγιο να σας μεταδώσω όσα θα δω, όσα θα κάνω, όσα θα μάθω και όσα θα νιώσω σε αυτήν τη νέα περίοδο της ζωής μου. Ελπίζω να σας έχω δίπλα μου.