Στο Bελιγράδι για την συναυλία των Guns n' roses

Έσκασε ένα πρωί στο facebook η ενημέρωση για μια εκδρομή στο Βελιγράδι για την συναυλία των Guns n' roses. Άρχισε να τριγυρνάει στο μυαλό μου, αλλά έλεγα άστο. Τελικά όπως ήρθαν τα πράγματα αποφάσισα πως μπορώ να πάω χωρίς να έχω υψηλό και άμεσο κόστος στην δουλεία και στα χρήματα.

Έκλεισα το μαγαζί Τετάρτη βράδυ και ξεκινήσαμε με το ΙΧ της Λ. και του Γ. για Θεσσαλονίκη. Ο Γ. είχε επιστρέψει το πρωί από τα Χανιά και δεν είχε κοιμηθεί καθόλου. Την ώρα της αναχώρησης δεν περπατούσα πλέον, πέταγα! Ο Γ. τα έφτυσε κάπου στην Λάρισα. Όταν άκουσε τα διακόσια Αφρό που ζήτησε ο ταρίφας να μας πάει επάνω συνήλθε...Φτάσαμε μέχρι την Κατερίνη. Εκεί αφήσαμε το αυτόκίνητο στον σταθμό τον ΚΤΕΛ και φύγαμε με άλλον ταρίφα για Θεσσαλονίκη.

Φτάσαμε ακριβώς στην ώρα μας στον Λευκό Πύργο. Πιάσαμε γαλαρία και ξεκινήσαμε για Βελιγράδι. Κλασικοί σχολαστικοί έλεγχοι στα σύνορα στα Σκόπια και χαρούμενος που δεν αφήσαμε ούτε αφρόσεντ εκεί. Περάσαμε τα σύνορα της Σερβίας και σταματήσαμε για φαγητό. Στρογγυλό ψωμί γίγαντας με το πιο τέλειο ζαμπόν που έχω φάει και kajmak. Σιγά-σιγά φτάνουμε στο Βελιγράδι.

Σταματάμε έξω από το ξενοδοχείο Slavja και το κόβουμε με το πόδι για το κάστρο του Kalemegdan. Πρέπει να συναντήσω την S. στο ίδιο ακριβώς σημείο που την είχα συναντήσει στα κλεφτά πριν από δύο χρόνια. Τώρα μπορώ να την συναντήσω άφοβα. Είναι και πάλι εντυπωσιακή και έχει σταυρωμένα τα χέρια της στο στήθος της, όπως και τότε. Στέκεται μόνο στην απέναντι γωνία. Ανεβαίνουμε στο κάστρο και κόβουμε μια βόλτα. Δυστυχώς ο χρόνος είναι λίγος και ξανακατεβαίνουμε τον πεζόδρομο της Knez Mihailova και ψωνίζουμε μερικά σουβενίρ και βιβλία (το δεύτερο του Momo Kapor που δεν είχα και του Ivo Andric που έχει κερδίσει Νόμπελ λογοτεχνίας). Χαιρετώ την S. και υπόσχομαι να ξαναβρεθούμε και πάλι σύντομα.

Το λεωφορείο μας περιμένει και ξεκινάμε για το Beogradska arena. Απ' έξω κι από μέσα το κτίριο είναι εντυπωσιακό και τεράστιο. Η συναυλία ξεκινάει με τους Σέρβους Night Shift που παίζουν διασκευές ξένων κομματιών με ροκ χροιά. Ανεβαίνουν οι Danko Jones και αν και είναι μόνο τρεις γεμίζουν με σκληρό ήχο την αρένα.

Ανυπόμονα ο κόσμος περιμένει τους GnR να εμφανιστούν. Κι όταν γίνεται αυτό η αρένα παίρνει φωτιά. Είναι στα αλήθεια η καλύτερη συναυλία που έχω δει. Ο κόσμος (είδα εκτός από Σέρβους, Μαυροβούνιους και Βούλγαρους), η αρένα, το γκρούπ ήταν όλα φανταστικά! Ένα μεγάλο πάρτι.

Γυρίζουμε στο λεωφορείο και μετά από μια μικρή αναμονή (υπήρχαν τρία πάσα για τα παρασκήνια και οι τυχεροί το παράκαναν με την επίσκεψή τους) ξεκινάμε για την πατρίδα (ή για μένα, φεύγουμε από την πατρίδα;) Λαγοκοιμάμε στο λεωφορείο ανάμεσα σε μικρές στάσεις και ελέγχους στα σύνορα. Φτάνουμε στην Θεσσαλονίκη.

Εκεί ξεκινάει άλλο ταξίδι. Παίρνουμε με την Λ. και τον Γ. το ΚΤΕΛ για Κατερίνη. Με το αυτοκίνητο πάμε στην πλατεία Ελευθερίας και τρώμε τον τελειότερο γύρο έβερ! Ένα καφεδάκι και ξεκινάμε. Ο Γ. εξακολουθεί να νιώθει χάλια και τελικά με αφήνουν στον σταθμό του προαστιακού στους Νέους Πόρους. Εκείνοι έχουν χρόνο να μείνουν μια μέρα εκεί. Εγώ πρέπει να επιστρέψω στην Αθήνα για δουλεία. Με τον προαστιακό φτάνω στην Λάρισα και βγάζω εισιτήριο για Αθήνα. Φτάνω τα μεσάνυχτα σπίτι και φεύγω για δουλεία.

Έχουν περάσει τόσες μέρες και ακόμα έχω τις εικόνες που είδα στα μάτια μου. Ακόμα ακούω τους ήχους στα αυτιά μου. Ξέρω πως νιώθω πολύ ευτυχισμένος όταν είμαι στο Βελιγράδι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά συμβαίνει. Εύχομαι σύντομα να βρεθώ και πάλι εκεί που ο Σάβα συναντάει τον Δούναβη...