Έχεις χάσει κάποιον αληθινά;

Κάποιος (κακόβουλος και καραγκιόζης) με ρώτησε αν έχω χάσει κάποιον αληθινά. Λοιπόν ναι. Μου έχει τύχει κι αυτό. Και πολύ πιθανόν να μου ξανατύχει. Γιατί ότι κι αν λέει κάποιος, για περίεργους ανθρώπους όπως εγώ, που κράζω και βρίζω και έχω κακή συμπεριφορά, απαντώ άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Κανείς δεν έχει μάθει και μάλλον κανείς ποτέ δεν θα μάθει πόσο πόνο άντεξα, πόσες χαζομάρες έκανα, πόσα ψέμματα είπα, πόσες νύχτες έμεινα άυπνος για κάποια που αγάπησα. Άξιζε; Μερικές φορές, όταν βλέπω συμπεριφορές και αντιδράσεις, σκέφτομαι πως όχι. Από την άλλη σκέφτομαι, πως αν δεν το έκανα, αν δεν το προσπαθούσα, αν δεν έδινα τα πάντα μέχρι την ύστατη φορά (πολλές φορές η ύστατη φορά ήταν φορές) θα το μετάνιωνα. Και τελικά δεν θα μάθαινα.

Και τι έμαθα; Έμαθα πως κανείς δεν θα είναι δίπλα σου παντοτινά. Πως οι συνθήκες της ζωής ίσως σε χωρίσουν γενικά από ανθρώπους που αγαπάς. Άλλα η αγάπη που νιώθεις μένει βαθιά μέσα σου παντοτινά. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου που έλεγα παραπάνω.

Και τι μένει να θυμάσαι; Μικρές απίθανες λεπτομέρειες που είσαι ίσως ο μοναδικός που θυμάσαι γιατί είσαι ο μοναδικός που τις βίωσες. Μικρές στιγμές γέλιου, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένας στεναγμός, η υφή και η θερμοκρασία ενός δέρματος που άγγιξες, ένα φιλί που πήρες, μια φράση που άκουσες ψιθυριστά στο αυτί σου.

Μάλλον με πήρε από κάτω πάλι απόψε...