Κυνηγώντας το τίποτα

Wow! Πέρασε τόσος πολύς καιρός από τότε που έγραψα εδώ! Οι τύποι στο Parla.cat θα πρέπει να με χρυσοπληρώσουν που τους έχω site του μήνα για τόσους μήνες (αν και έχει ξαναγίνει λόγω τεμπελιάς...).

Τι έκανα όλον αυτό τον καιρό; Τίποτα σπουδαίο, τίποτα που να αξίζει. Επιβιώνω απλά. Ακόμα κι αυτό όμως έχει την αξία του. Έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Μερικές φορές μοιάζει χαμένος. Μερικές φορές όμως καταφέρνω και φτάνω στα πιο βαθιά σημεία του μυαλού μου και της ψυχής μου. Και ανακαλύπτω. Ανακαλύπτω αυτό που δεν θέλω να είμαι. Ανακαλύπτω αυτό που θα ήθελα και μπορώ να είμαι.

Πάντα παρατηρούσα τους ανθρώπους. Τις πράξεις τους, τα λόγια τους και τις αντιδράσεις τους. Όλον αυτό τον καιρό, όχι απλά τους παρατήρησα, τους πέρασα από το μικροσκόπιο. Πόσο εύκολο είναι τελικά να ψυχολογήσεις τον άλλο, αρκεί να το κάνεις... Πόσα πράγματα έμαθα αυτόν τον καιρό... Πόσοι είναι αυτοί που εκτιμούσα και δεν αξίζουν ούτε ροχάλα και πόσοι είναι αυτοί που θα έπρεπε να είμαι δίπλα τους σαν αδελφός, αλλά παρέμεινα απλός γνωστός.... Πόσο τυφλός υπήρξα...

Έρχονται πρωινά που δεν θέλω καν να σηκωθώ από το κρεββάτι μου και το μόνο που κάνω είναι να αναβάλω τα πάντα. Ακόμα και τα πιο επείγοντα. Νιώθω πως έχω περάσει αρκετά. Νιώθω κουρασμένος. Δεν κυνηγάω τίποτα. Απλά θέλω να τελειώσει κι αυτή η μέρα.

Νιώθω πως μια φάση είναι και θα περάσει κι αυτή. Θα είμαι πιο δυνατός και θα πράττω περισσότερο, από το να λέω μόνο τι θα πράξω. Αυτό σημαίνει ωριμάζω; Ή είναι απλά αυτοκάθαρση που λέει και ο φίλος ο Έντι; Θα δείξει, ε;