Το Πολυτεχνείο ζει;

Πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη την νύχτα της εξέγερσης των φοιτητών ενάντια στην Χούντα. Ποτέ δεν πέρασα την πύλη του Πολυτεχνείου για να αφήσω λουλούδια. Πάντα το έβλεπα σαν μια μέρα χωρίς σχολείο!
Εδώ και χρόνια αναρωτιόμουν μερικά πραγματάκια. "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" ήταν ένα από τα βασικά συνθήματα. Ψωμί; Με το 21% των Ελλήνων κάτω από τα όρια της φτώχειας; Με ανθρώπους που στενάζουν κάτω από την πίεση των τραπεζιτών; Παιδεία; Με αποφάσεις τους Άρη Ρούλη Μπουρνουζόπουλου μία μέρα πριν αποχωρήσει από το υπουργείο για τα ιδιωτικά κολέγια; Με πολιτικές παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια που πλακώνονται στις φάπες μεταξύ τους και δεν μπορούν καν να βγάλουν συλλογικό όργανο; Ελευθερία; Με νόμους περί κουκούλας, περί φίμωσης των μπλογκ στο διαδίκτυο, περί ταυτοποίησης καρτοκινητών, περί παρακολούθησης από κάμερες και με ομάδες Δέλτα, Ζήτα, Χι, Ψι κι Ωμέγα; Το σύνθημα, δυστυχώς, είναι επίκαιρο ακόμα! Τόσα χρόνια μετά και ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, παιδεία στα μαύρα της τα χάλια και περιορισμοί στην ελευθερία στο όνομα της μάχης κατά της τρομοκρατίας.
Και αυτό που έγραφε δεξιά και αριστερά από την πύλη του Πολυτεχνείου; "Εξω αι ΗΠΑ" και "Έξω το ΝΑΤΟ". Πότε έγιναν αυτά; Όταν ο πρωθυπουργός, μέσα στον ναο της δημοκρατίας, το κοινοβούλιο μας, είπε "Ευχαριστούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες..." ή όταν ο στρατός μας και το ναυτικό μας που είναι ταγμένα στην φύλαξη των συνόρων μας, βρίσκονται έξω από αυτά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ για αλλότρια συμφέροντα;
Και τι έκαναν όλοι αυτοί που ήταν στο Πολυτεχνείο; Τους έφαγε η μαρμάγκα; Όχι! Κάποιοι έγιναν κομμάτι της εξουσίας. Κάποιοι κυβέρνησαν και κυβερνούν από διάφορα πόστα! Πολεμάνε για τα συνθήματα τους; Ή έστρωσαν τις κολάρες τους στα μαλακά φαρδιά θρονίσματα (θρόνισμα=θρόνος+κάθισμα); Και θυμάμαι έναν από τους συνθέτες του "Στις βουλής τα έδρανα, αχ και γω να έκλανα"... Τελικά τα κατάφερε ο άτιμος! Μπράβο σου! Όταν επαναστατείς ενάντια στον δυνάστη, όχι για τα ιδανικά σου αλλά για να πάρεις την θέση του, γίνεσαι πιο σιχαμερός από τον ίδιο τον δυνάστη σου!
Κι επειδή δεν βλέπω και πολύ φως σ' αυτόν τον τόπο και επειδή δεν μπορώ να κάνω και πολλά, ζω με την ελπίδα πως σύντομα θα βρω μια καινούρια πατρίδα που θα με αγαπήσει όσο θα την αγαπήσω κι εγώ! Μια πατρίδα που θα εκτιμήσει αυτό που είμαι, που θα μου δώσει ευκαιρίες, που θα με κάνει ευτυχισμένο! Προσμένω...