Will you be there?

Πρώτη φορά στην δουλεία αποφάσισα να ακούσω ραδιόφωνο κι όχι μουσική από το mp3 μου. Κι άκουσα την είδηση. Χθες πέθανε ένα ίνδαλμα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας. Πέθανε ο άνθρωπος που με έκανε να λατρέψω όσο τίποτα την μουσική. Θυμάμαι την ακυρωμένη συναυλία στην Αθήνα και πως σκεφτόμουν μέχρι να κρατήσω το εισιτήριο σαν ενθύμιο αντί να το δώσω πίσω για να πάρω τα χρήματα μου. Θυμάμαι πως τα πρώτα αγγλικά μου τα έμαθα διαβάζοντας και μεταφράζοντας λέξη προς λέξη, με την βοήθεια ενός μικρού λεξικού, τους στίχους στο ένθετο της κασέτας του Bad. Θυμάμαι όλους αυτούς τους στίχους απ' έξω κι ανακατωτά. Κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια. Κι ας έχουν αλλάξει τα μουσικά μου γούστα. Ο Μάικλ θα είναι πάντα κομμάτι της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας (άρα και κομμάτι της ζωής μου) και πάντα η μουσική του θα με συντροφεύει στην χαρά μου και στην λύπη μου. Το Man in the mirror θα είναι πάντα η εμπνευση μου για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Καλό σου ταξίδι, Μάικλ!

In our darkest hour,
In our deepest despair,
Will you still care?
Will you be there?