Πρώτη φορά στην δουλεία αποφάσισα να ακούσω ραδιόφωνο κι όχι μουσική από το mp3 μου. Κι άκουσα την είδηση. Χθες πέθανε ένα ίνδαλμα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας. Πέθανε ο άνθρωπος που με έκανε να λατρέψω όσο τίποτα την μουσική. Θυμάμαι την ακυρωμένη συναυλία στην Αθήνα και πως σκεφτόμουν μέχρι να κρατήσω το εισιτήριο σαν ενθύμιο αντί να το δώσω πίσω για να πάρω τα χρήματα μου. Θυμάμαι πως τα πρώτα αγγλικά μου τα έμαθα διαβάζοντας και μεταφράζοντας λέξη προς λέξη, με την βοήθεια ενός μικρού λεξικού, τους στίχους στο ένθετο της κασέτας του Bad. Θυμάμαι όλους αυτούς τους στίχους απ' έξω κι ανακατωτά. Κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια. Κι ας έχουν αλλάξει τα μουσικά μου γούστα. Ο Μάικλ θα είναι πάντα κομμάτι της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας (άρα και κομμάτι της ζωής μου) και πάντα η μουσική του θα με συντροφεύει στην χαρά μου και στην λύπη μου. Το Man in the mirror θα είναι πάντα η εμπνευση μου για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Καλό σου ταξίδι, Μάικλ!
In our darkest hour,
In our deepest despair,
Will you still care?
Will you be there?
26.6.09
7.6.09
Εκλογομπουρδολογία
Ποιος μαλάκας εκεί στην Νέα Δημοκρατία σκέφτηκε να πει πως όσοι απείχαν από τις εκλογές ήταν ψηφοφόροι του κόμματος τους, που έστελναν μήνυμα από τις παραλίες; Δηλαδή αν οι εθνικές εκλογές γίνουν χειμώνα και πάλι πάρουν τον πούλο (γιατί τα έχουν κάνει μπουρδέλο), θα πουν πως όσοι απείχαν ήταν ψηφοφόροι τους που πήγαν για σκί και έστελναν πάλι μήνυμα;
1.6.09
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)