Το ταξίδι για το Joan Gamper το είχα απωθημένο. Την πρώτη φορά που ταξίδεψα στην Βαρκελώνη πριν τέσσερα χρόνια, έτυχε η πτήση της επιστροφής να είναι την ίδια μέρα με τον αγώνα με την Boca Juniors για τον ίδιο θεσμό. Τότε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως κάποτε θα ήμουν και εγώ μέσα στο γήπεδο στην παρουσίαση της ομάδας.Αυτήν τη φορά, όλα ήταν ιδανικά για τον φετινό αγώνα εναντίον της Ιντερ. Υπήρχε ελεύθερος χρόνος, φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, προσκλήσεις από τον σύλλογο και πάνω απ' όλα ατελείωτη διάθεση!
Ξεκίνησα κατά τις έντεκα από το ξενοδοχείο στο Liceu για να παραλάβω τις προσκλήσεις για τον αγώνα. Στην Collblanc πολλοί ήταν αυτοί που έψαχναν τον δρόμο για το γήπεδο.Μετά από αρκετό περπάτημα, έφτασα στα γκισέ της εισόδου 5, από όπου έπρεπε να παραλάβω τις προσκλήσεις.
Στην ουρά για τις penyes υπήρχαν ήδη αρκετοί που περίμεναν. Κάποιος από πίσω μου, βλέποντας τον χάρτη της χώρας στο μπλουζάκι του συνδέσμου μας, κάνοντας μαύρο χιούμορ, ρώτησε αν ο χάρτης είναι κόκκινος λόγω της φωτιάς. Δεν μπήκα καν στον κόπο να του απαντήσω. Παραλαμβάνω τις προσκλήσεις σε έναν φάκελο και μπαίνω στο περιβάλλοντα χώρο του Camp Nou.
Χιλιάδες κόσμος έχει μαζευτεί και περιμένει την αναχώρηση της ομάδας από το γήπεδο, μετά την πρωινή προπόνηση. Ακούω χειροκροτήματα και επευφημίες κάθε φορά που κάποιος παίκτης κάνει την εμφάνιση του. Προλαβαίνω να δω τον Φρανκ Ράικαρντ να μπαίνει τελευταίος στο λεωφορείο. Οι παίκτες πίσω από τα τζάμια χαιρετούν και σιγά σιγά το λεωφορείο αποχωρεί.Έξω από την είσοδο του μουσείου υπάρχει μια έκθεση φωτογραφίας της UNICEF για τα παιδία της Αφρικής που πάσχουν από AIDS. Υπάρχει κάποια επίσημη εκδήλωση γιατί υπάρχουν πολλές κάμερες τριγύρω.Η μπουτίκ είναι γεμάτη από κόσμο που αγοράζει προϊόντα του συλλόγου και βγάζει φωτογραφίες μπροστά στις εμφανίσεις του Ροναλντίνιο και του Ανρί. Υπάρχει ένα καινούριο κιόσκι που με την βοήθεια της τεχνολογίας μπορείς να βγεις φωτογραφία με όποιο αστέρι της ομάδας θέλεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Camp Nou.
Αρχίζει να με κόβει η πείνα και αποφασίζω να πάω για φαγητό στο "Πικάντικο Σαλιγκάρι" που βρίσκεται κοντά στο γήπεδο και το οποίο είχαμε επισκεφθεί στην προηγούμενη εκδρομή μας. Οι εικόνες είναι οι ίδιες με την προηγούμενη φορά. Οι ίδιοι σερβιτόροι που τρέχουν πανικόβλητοι, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους που τρώνε ενώ η φετινή ομάδα έχει ήδη αναρτηθεί πάνω από το μεγάλο τραπέζι που είχαμε φάει πέρσι όλοι μαζί. Απολαμβάνω το γεύμα μου και περιμένω για το γλυκό όταν ο "Παππούς της Μπάρσα" ή "L'avi Culé" κάνει την εμφάνιση του. Όλοι σπεύδουν να τον χαιρετήσουν και βγαίνουν φωτογραφίες μαζί του. Τρώω το γλυκό μου και ζητάω να τον βγάλω μια φωτογραφία για την ιστοσελίδα του συνδέσμου μας. Σηκώνεται αμέσως, φοράει το σκουφάκι του και μου ζητάει να βγούμε μαζί.Στον δρόμο για το ξενοδοχείο η Άννα μου στέλνει μήνυμα πως όλες οι εκδηλώσεις ματαιώθηκαν λόγω του θανάτου του Puerta. Μιλάμε στο τηλέφωνο και αποφασίζουμε να συναντηθούμε στις 20:30.Έχω ξανασυναντήσει την Άννα πριν δύο μέρες και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο εύκολα για το σημείο συνάντησης και την "αναγνώριση". Παίρνουμε μαζί το μετρό, στην γνωστή διαδρομή. Φτάνουμε αρκετά νωρίς στο γήπεδο και βρίσκουμε τις θέσεις μας σχετικά εύκολα. Καθόμαστε πίσω από το τέρμα, αρκετά πίσω, και δεν μπορούμε να δούμε τις γιγαντοοθόνες λόγω του σκέπαστρου. Οι μικρές οθόνες που έχουν μπει γι' αυτόν το λόγο, παραμένουν κλειστές! Η Άννα είναι πλήρως ενημερωμένη για τα της ομάδας!
Το γήπεδο είναι γεμάτο και κόρνες ακούγονται όταν η ομάδα μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση. Ένα πανό στα δεξιά μας γράφει "κολακευτικά" λόγια για τον Figo.Πριν το παιχνίδι, ένα μεγάλο πανό στην μνήμη του Nicolau Casaus ξεδιπλώνεται στο κέντρο του γηπέδου. Οι Boixos Nois μπροστά μας σηκώνουν ένα μεγάλο μαύρο πανό για τον Casaus και ένα κόκκινο μικρότερο για τον Puerta. Οι ομάδα μας μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας ένα πανό με το πρόσωπο του Puerta ενώ οι παίκτες μας φοράνε μπλούζες της Σεβίλλης με το όνομα και το νούμερο του πρόωρα χαμένου παίκτη. Όλο το γήπεδο κρατάει ενός λεπτού σιγή για τις δύο απώλειες και το παιχνίδι ξεκινάει.Η ομάδα μας παίζει σαρωτικά. Δεν υπάρχουν περιθώρια κριτικής μιας και η Ίντερ έπαιξε σαν μικρή ομάδα. Τρία πράγματα συγκρατώ περισσότερο. Στο γκολ του Τουρέ, βλέπω την τρύπα που υπάρχει από την απέναντι εξέδρα που κάθομαι και πανηγυρίζω λίγο πρόωρα γιατί είναι εμφανής η κατάληξη του σουτ. Οι καρδιές όλων πάνε να σπάσουν όταν ο Ετό πέφτει κάτω. Μπροστά μας ο Μόττα σκοράρει το τελευταίο του γκολ για τον σύλλογο και η Άννα το χαίρεται ιδιαίτερα!Ο αγώνας λήγει, γίνεται μια απλή απονόμη και χιλιάδες κόσμου ξεχύνεται προς το μετρό που λόγω του αγώνα λειτουργεί μέχρι τη μία το βράδυ. Αποχαιρετώ την Άννα στην Catalunya, πίνω μια μπύρα στο γνωστό ιρλανδέζικό μπαρ για τα επινίκια και πηγαίνω στο ξενοδοχείο.Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω πολύ την Penya και τον σύλλογο για τις προσκλήσεις και την Άννα για την καλοσύνη που είχε να διαθέσει τον χρόνο της. Εύχομαι να ξανασυναντηθούμε σύντομα και επίσης εύχομαι την επόμενη φορά να είμαστε ακόμα πιο πολλοί γιατί πραγματικά η εμπειρία αξίζει τον κόπο.
Σημ. Το πάρον δημοσιεύτηκε στο site της Penya Barcelonista d'Atenes. Τις επόμενες ημέρες, παράλληλα με τα επίκαιρα θέματα (εκλογές έχουμε, δεν θα κράξω;) θα γράψω για αυτά που είδα στις διακοπές μου και υπόσχομαι πολλές φωτογραφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου