Όπως τότε

Την Πέμπτη είχα την ευκαιρία να γυρίσω στα παλιά. Η Χριστίνα μου ζήτησε να πάμε στο γήπεδο του Γρηγορίου Ε' (τώρα Παντελής Νικολαίδης) για να δούμε έναν αγώνα του μαθητή της στα αγγλικά. Ο πιτσιρικάς πάει στο 19ο που τελείωσα και γω και αυτός ήταν ένας ακόμα καλός λόγος να πάω. Κατηφορίσαμε και ανηφορήσαμε όλη την Ακροπόλεως και θυμήθηκα τις εκδρομές μας στο δημοτικό στον λόφο Δεξαμενής. Τότε το δασάκι μας φαινόταν τεράστιο!
Φτάσαμε στο γήπεδο κατά τις πέντε. Είχα να πάω πολλά χρόνια εκεί. Τότε το γήπεδο είχε προσανατολισμό διαφορετικό, κάτω είχε χώμα, μια μικρή εξέδρα και τρία δωμάτια για αποδυτήρια σε ένα μικρό κτίριο στη γωνία. Γύρω-γύρω είχε αλάνα.
Όλα αυτά άλλαξαν όταν έκτισαν το σπίτι της άρσης βαρών. Ο προσανατολισμός άλλαξε κάθετα, φτιάχτηκε μεγαλύτερη εξέδρα με αποδυτήρια απο κατω, μπήκε τεχνητός χλοοτάπητας. Πίσω το σπίτι της άρσης βαρών επιβλητικό (με την ευκαιρία, έπρεπε ο δήμος μας να το διεκδικήσει και να αντιδράσει στην παραχώρηση στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ας πάνε στον Πειραιά να φτιάξουν το Πανεπιστήμιο τους. Στον χώρο που παραχώρησε ο Αγραπίδης για το κολυμβητήριο του Ολυμπιακού. Ουστ!) Το μόνο ίδιο ήταν το μικρό ψιλικατζίδικο στο ημιυπόγειο έξω από το γήπεδο, που μας ετοίμαζε τσάι στο ημίχρονο.
Παιδάκια από 22 Δημοτικά μαζί με δασκάλους και γονείς γέμισαν τις εξέδρες. Τα παιδιά είχαν χωριστεί σε 18 ομάδες που η κάθε μια είχε τα χρώματα της. Μπλε ήταν οι δικοί μας. Κάποια στιγμή ολόγυρα μας κάθισαν οι Μωβ και έγινε πανικός. Φωνές και γέλια, πειράγματα στους αντίπαλους Άσπρους για τις ήττες τους και ένα σκηνικό που μου άρεσε γενικά. Τελικά κοντά στα παιδιά ανακαλύπτεις πόσο πολύ έχεις ξεφύγει στην ζωή.
Το σχολείο μας έχασε 1-0 και ο πιτσιρικάς είπε στην Χριστίνα πως "Χάσαμε, αλλά δεν ξέρω γιατί. Μάλλον ήταν καλύτεροι οι άλλοι" που είχα χρόνια να το ακούσω σε ελληνικό γήπεδο.
Μετά οι Μωβ από το 26ο μπήκαν να παίξουν. Ο διοπτροφόρος καράφλας μπαμπάς με την μπάκα και το διπλοσάγονο δίπλα μας φώναζε συνέχεια "Έλα Κωστάκη, τρέχα Κωστάκη, μπροστά Κωστάκη!". Ο Κωστάκης που ήταν λίγο παχουλός δεν μπορούσε. "Τι βλάκας!" έλεγε πιο σιγά ο μπαμπάς. Έγινε αλλαγή ο Κωστάκης (όλοι έγιναν αλλαγή, σημασία είχε η συμμετοχή). Που να καταλάβει ο μπαμπάς; "Δεν έκανε ότι του είπα. Γι' αυτό τον έβγαλε!" και η ευκαιρία να αναδειχθεί ο νέος Κωττάκης (αρχισκόρερ του Ιωνικού) πήγε χαμένη!
Φεύγοντας θυμήθηκα πως τελευταία φορά που είδα πιτσιρίκια να παίζουν μπάλα ήταν στην Βαρκελώνη. Είχαμε πάει με τον Νίκο, πρωί πρωί, στο Καμπ Νου για εισιτήρια με την Τσέλσι και σε ένα γήπεδο δύο ομάδες έπαιζαν αγώνα. Ευτυχώς εκεί οι μπαμπάδες είχαν άλλη συμπεριφορά.
Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά πως το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι καλύτερο από το να παίζεις FIFA 2007 και Pro Evolution στο playstation. Και εύγε στον Αθλητικό Οργανισμό Δήμου Νικαίας γι' αυτό το τουρνουά.
Ο Δήμαρχός στον χαιρετισμό του στο φυλλάδιο γράφει για "την ανάγκη για δημιουργία νέων και σύγχρονων αθλητικών εγκαταστάσεων". Τι θα έλεγες, Δήμαρχε, να επισκευάσεις, σ' αυτά τα πλαίσια και την εξέδρα στο γήπεδο του Ιωνικού για να έχει έδρα και η ομάδα της πόλης μας; Τι θα έλεγες να έπαιρνες (μαζί με την Ομοσπονδία) το σπίτι της άρσης βαρών που και νέα και σύγχρονη εγκατάσταση είναι, αντί να το αφήσεις να παραχωρηθεί σε λαμόγια και σε φοιτητικές παρατάξεις που θα το κάνουν μπουρδέλο;
Όσο γι' αυτούς στο Περιστέρι που έκαναν μήνυση σε σχολείο για ηχορύπανση έχω να τους πω πως είναι δυστυχισμένοι και μίζεροι! Πως τελικά αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι ο θόρυβος, αλλά η ίδια η παρουσία τους στην γη. Και ξέρουν πως να απαλλαγούν από αυτή! Ουστ!!!