Σκοπός 27

Μάνα…

Σου γράφω από την σκοπιά 27, για στερνή φορά,

Έχω υπηρεσία απόψε τέσσερις με εφτά,

Στεκώμενος μέσα σε ένα κουτί ψάχνω να βρω

Κάποιον εχθρό, αλλά δεν υπάρχει τίποτα εδώ,

Το μέταλλο απ’ το κράνος στενεύει, μαζί κι ο νους μου

Κι έχω πρόβλημα μ’ αυτούς, που τα παιδιά λένε παλιούς.

Δεν υπάρχει να φυλάξω τίποτα απόψε εδώ,

Μη με ψάξεις να με βρεις,

Απόψε λέω να χαθώ.

Ισοπεδώθηκε κι η λογική που είχα για χρόνια,

Από ένα μάτσο κωθώνια, που ’χουν στον ωμό γαλόνια

Η ησυχία που χει, μάνα, απόψε είναι ένοχη,

Και στα αυτιά μου έχω τις φωνές τους από το πρωί.

Δεν βλέπω απόψε ουρανό,

Οι ψυχές δεν ξέρω που πάνε,

Πως πάω χαμένος νομίζω, σαν το φαΐ που πετάνε.

Οι υπόλοιποι στον θάλαμο πια δεν μου μιλάνε,

Αφού δεν βρίσκω το λόγο σε κανένα να μιλώ.

Στέκομαι μόνος στο κρεβάτι μου απλά και προσποιούμαι,

Και γράφω όπου βρω την λέξη αρνούμαι,

Γιατί,

Αρνούμαι, να ’χουμε ειρήνη και να είμαι εδώ,

Αρνούμαι, να τους παρακαλάω για να σε δω

Αρνούμαι, να γυρίζω στο παντού και πουθενά

Για ένα χαρτί που εντέλει δεν σου δίνει τίποτα,

Νιώθω στείρος,

Του μυαλού μου η βίδα έχει λασκάρει,

Παρ’ το χαμπάρι, στο δρεπάνι τους δεν γίνομαι στάρι,

Είμαι ο σκοπός 27 κι ώρα πήγε εφτά παρά

Κι οι άλλοι ετοιμάζονται να μπουν στην σειρά.

Βγάζω το κράνος, φοράω επάνω γεμιστήρα

Μάνα,

Μη με παρεξηγείς που απόψε τα πήρα,

Είμαι στην ώρα μηδέν,

Κάπου στην χώρα μηδέν,

Σκοπός 27-Πατρίδα

Ένα-μηδέν.

 

Στίχοιμα