Κλειστόν λόγω διακοπών

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της ξεκούρασης, ο Σεπτέμβρης της αλλαγής. Καλό καλοκαίρι!

Βαρέθηκα

Βαρέθηκα τα πολλά που τις ελπίδες στερεύουν,
τα μεθυσμένα τα βράδια τις αναμνήσεις που φέρνουν,
όσα καλά μου ´χουν τύχει μόνο για λίγο να μένουν,
να βλέπω άχρηστες μέρες να περνάνε να φεύγουν.
Βαρέθηκα να μετράω λίγα σωστά, πολλά λάθη,
να καίγονται τα όνειρά μου πρώτα καπνός, μετά στάχτη,
Βαρέθηκα να πολεμάω σε μια άνιση μάχη,
βλέπω το μέλλον μου σ´ανθρώπους που πέθαναν μονάχοι.
Βαρέθηκα να μη μπορώ ποτέ σε κάτι να ελπίζω,
το χρώμα που ´χουν οι μέρες μου να ´ναι πάντα το γκρίζο.
Βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα,
μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα.
Βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα,
μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια
Βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα,
κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα.
Μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φάνηκαν αχάριστοι,
εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτηση,
Βαρέθηκα όλα τα ψώνια μες τη hip hop φάση,
όλοι μάγκες στα λόγια μα ποτέ λίγη δράση.

Βαρέθηκα, σε κόλπο μπλέχτηκα πολλά ανέχτηκα,
ανεύθυνα, τα λόγια από άτομα που ήταν ψεύτικα,
συγκέντρωσα, δυνάμεις άντεξα ποτέ δεν έπεσα,
νίκησα, ποσά δεν δέχτηκα τους όρους έθεσα.

Βαρέθηκα να ψάχνω ένα νόημα να βρω,
με κακόγουστο αστείο να μοιάζει η ζωή που ζω,
κάποιοι θα πουν πως είναι ωραία κάποιοι άλλοι ίσως το αντίθετο,
Βαρέθηκα ψάχνοντας το πιο ταιριαστό επίθετο,
κι αυτούς που δεν εκτίμησαν όταν δίπλα τους στάθηκα,
αυτούς δεν τους βαρέθηκα απλώς, μα τους σιχάθηκα,
Βαρέθηκα περιοδικά με μοντέλα μοδάτα, μπουρδέλα
και όταν κάθομαι να γράφω να βγαίνει μόνο πόνος στην πένα,
είμαι εγώ για μένα, εσύ για σένα,
ο καθένας για την πάρτη του και όλα γύρω μας ξένα,
νόημα κανένα δεν υπάρχει, είμαστε λίγοι, μονάχοι,
βαρέθηκα το μυαλό μου με κάποιον πάντα να πρέπει να τα ´χει,

Bαρέθηκα όλα τα "ίσως" τα "πρέπει", τον χρόνο που τρέχει,
τις έχθρες, το μίσος, όσα η ψυχή δεν αντέχει,
όσα η ζωή ανατρέπει, όσους με βγάλανε φταίχτη,
όσα ζητάω από μένα όταν κοιτάω τον καθρέφτη.


Βαρέθηκα, σε κόλπο μπλέχτηκα πολλά ανέχτηκα,
ανεύθυνα, τα λόγια από άτομα που ήταν ψεύτικα,
συγκέντρωσα, δυνάμεις άντεξα ποτέ δεν έπεσα,
νίκησα, ποσά δεν δέχτηκα τους όρους έθεσα.


Βαρέθηκα,FF.C

Αρχίζει το ματς...

Σήμερα πήγα στο γήπεδο. Το πρώτο φιλικό στην Νεάπολη. Ιωνικός-Α.Ε.Κ. Αγόρασα διαρκείας στην 1-2. Το παιχνίδι έληξε 1-1 και ο Ιωνικός μου φάνηκε πολύ βελτιωμένος σε σχέση με πέρσι. Το γκολ του Ιωνικού έβαλε ο Ονουάτσι, μετά από λάθος επιστροφή του Περλάσα στον Χιώτη (Ο Περλάσα νωρίτερα παραλίγο να κάνει το αυτογκόλ).Ο Μπεντενίκ, ο καινούριος Γάλλος τερματοφύλακας φαίνεται σαφώς πιο σταθερός και καλός από τον Μπεκίαι. Ο Ζαβάνιο στην άμυνα θυμίζει παλιούς καλούς και σκληρούς αμυντικούς που είχαμε πάντα στην ομάδα. Πάρα πολύ καλός ήταν και ο Φαμπίνιο που νομίζω πως φέτος θα είναι από τους παίκτες-έκπληξη του πρωταθλήματος. Καλός τεχνίτης και πολύ άνετος με την μπάλα στα πόδια. Με απογοήτευσε ο Ντα Κόστα ο οποίος τον τελευταίο καιρό φαίνεται να ασχολείται περισσότερο με το μαλλί του, παρά με το να παίξει μπάλα.Από την Α.Ε.Κ. τίποτα ιδιαίτερο αλλά δεν έπαιζε με την βασική ομάδα.Ο αγωνιστικός χώρος ήταν σαν χωράφι! Δήμαρχε, έρχονται εκλογές. Για να κάνουμε κάτι…

Με αφορμή ένα όνειρο

Χθες βράδυ είδα ένα περίεργο όνειρο. Δεν βλέπω πολύ συχνά όνειρα, αλλά όποτε βλέπω είναι πολύ περίεργα. Ήμουν σε ένα μέρος που ήταν κάτι ανάμεσα σε Μοναστηράκι και παζάρι στον Πειραιά. Οι δρόμοι ήταν πιο μεγάλοι και δεν υπήρχε και πολύς κόσμος. Ένιωθα πως κάποιος με κυνηγούσε και κοιτούσα συνεχώς πίσω μου. Αποφάσισα για να γλιτώσω να μπω σε ένα μαγαζί που όμως ήταν στον τρίτο όροφο και υποτίθεται πως το ήξερα. Ανέβηκα από τις σκάλες και μπήκα σε μια ανοικτή πόρτα. Εκεί σε ένα δωμάτιο είχε πολλά βιβλία, όλα δερματόδετα. Έκανα πως χάζευα τα βιβλία. Οι τίτλοι τους ήταν τελείως άγνωστοι σε μένα, αλλά η δουλεία που είχε γίνει επάνω τους ήταν φανταστική. Μόνο δύο πελάτες ήταν μέσα. Υπήρχε μια άσπρη πόρτα και από πίσω της ακούγονταν φασαρία. Έσπρωξα την πόρτα και είδα πως είχε ράφια ντέξιον. Ήταν γεμάτα με πουλόβερ με φανταστικά μοτίβα. Στα χαμηλά ράφια είχε μικρά-μικρά πλαστικά αντικείμενα, κυρίως παιχνιδάκια σαν αυτά που κερδίζαμε μικροί σε μηχανήματα με το πενηντάρικο. Κοίταξα μερικά από αυτά και χαμογέλασα. Μου θύμιζαν τα παιδικά μου παιχνίδια.

Άρχισα να κοιτάζω τα πουλόβερ. Κανένα δεν ήταν το ίδιο. Όλα είχαν διαφορετικό σχέδιο. Μου άρεσαν μερικά, αλλά κάποιος πάντα μου τα άρπαζε πριν προλάβω να τα πάρω. Ένα από αυτά κατάφερα να το πάρω. Δεν ήταν στο νούμερο μου και ρώτησα αόριστα “έχετε σε έξτρα λαρτζ;”. Μία κοπέλα μου είπε “ότι βλέπεις έχουμε” και μου το πήρε από τα χέρια. Γύρισα και την κοίταξα. Ήταν η Πόπη. Μία κοπέλα που κάναμε μαζί αγγλικά πριν πάρα πολλά χρόνια.

Ξύπνησα. Άρχισα να αναρωτιέμαι που κολλάει η Πόπη σε όλο το όνειρο (λες και τα υπόλοιπα κόλλαγαν). Η Πόπη ήταν μια μελαχρινή αδύνατη κοπέλα, με μια ελιά σαν πάνω από τα χείλη σαν της Σίντι Κρόφορντ. Δεν ήταν και ιδιαίτερα εκδηλωτική. Πολύ μαζεμένη. Και όποτε την πειράζαμε θύμωνε με μία παράξενη έκφραση. Την ίδια έκφραση που είχε όταν μου άρπαξε το πουλόβερ.

Σκεφτόμουν που πηγαίνουν όλοι όταν τελειώνουμε από το σχολείο; Σαν να εξαφανίζονται. Σπάνια ως ποτέ συναντάς κάποιον. Για παράδειγμα, τον Νίκο, τον κολλητό μου μέχρι το γυμνάσιο έχω να τον δω χρόνια. Καμία επαφή!

Τυχαίνει επίσης να βλέπω στον δρόμο την Έλενα που μου άρεσε πολύ στο δημοτικό αλλά δεν της μιλάω. Ούτε και εκείνη. Σαν να προσπαθούμε να αποφύγουμε ο ένας τον άλλον. Θυμάμαι τα πάρτι που έκανε σπίτι της. Καλεσμένοι ήταν μόνο εγώ, η Νανά, ο Νίκος και κάτι ξαδέλφια της. Ξέρω πως με συμπαθούσε το ίδιο, αλλά γιατί τώρα κάνουμε πως δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον;

Θυμάμαι τον Ανδρέα, που όταν νευρίαζε, δάγκωνε τον διπλωμένο δείκτη του χεριού του και έλεγε πάντα “Μωρή, αδελφή” και όρμαγε στον “εχθρό” που τον είχε πειράξει.

‘Η την Ευδοξία που έκανε τα μεγαλύτερα και καλύτερα πάρτι. Πάρα πολλοί πηγαίναμε και περνάγαμε τέλεια. Εκεί πρέπει να χόρεψα το πρώτο μου “μπλουζ” (το Carrie των Europe νομίζω),εκεί πρέπει να ήπια και το πρώτο αλκοόλ μου. Κάποτε συνάντησα τον Κώστα, έναν συμμαθητή και γείτονα της Ευδοξίας. Μου είπε πως μετά το Δημοτικό σαν να άνοιξε η γη και την κατάπιε. Δεν την είχε δει ποτέ!

Τέλος πάντων! Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να τους έβλεπα όλους κάπου μαζεμένους και να λέγαμε ο καθένας τι κάνουμε. Που βρισκόμαστε. Τι καταφέραμε. Γιατί χαθήκαμε. Αλλά μάλλον είναι αδύνατο. Φαντάζομαι πως χιλιάδες παιδία που μεγάλωσαν μαζί, χάθηκαν όπως εμείς. Και πάντα υπήρχαν κάποιοι, όπως εγώ, που αραιά σκέφτονται τους υπόλοιπους. Ίσως το κάνουν όλοι.

Καλοί μου φίλοι να είστε καλά όπου κι αν είστε! Κάποιος ακόμα σας σκέφτεται και σας αγαπάει!

Βαρεμάρα!

Σήμερα βαριέμαι απίστευτα! Ξύπνησα κατά τις δέκα, αγόρασα και διάβασα την εφημερίδα μου μέσα σε μισή ώρα και γυρνάω στο σπίτι χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Έκανα σκαν στον υπολογιστή με το Norton και καθόμουν σαν χαζός και κοίταγα την εξέλιξη του. Θα κάνω το ίδιο και με την ανασυγκρότηση σε λίγο. Θα ασχοληθώ λίγο και με τα φυτά μου. Αλλά μέχρι το βράδυ τι θα κάνω;

Κάθε λιμάνι και καημός....

"...Χάρτα δικαιωμάτων του επιβάτη της ακτοπλοΐας παρουσίασε την Πέμπτη η
Υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς, με σειρά προτάσεων για την προστασία των
καταναλωτών. Με ανακοίνωσή του, το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας υπενθύμισε τη
δική του Χάρτα των επιβατών..."

Απο in.gr


"...Όπως αποκάλυψε η εφημερίδα Τα Νέα, με Προεδρικό Διάταγμα της 6ης Ιουλίου που πέρασε χωρίς να προηγηθεί ανακοίνωση του ΥΕΝ ούτε συζήτηση στη Βουλή, αίρεται στην πράξη το όριο ηλικίας στα πλοία, θέμα για το οποίο είχαν συμφωνήσει όλα τα κόμματα το 2001, μετά το τραγικό ναυάγιο του Εξπρές Σάμινα..."

Απο in.gr

Πόσοι από τους πολιτικάντηδες που ασχολούνται με την ναυτιλία έχουν ταξιδέψει με τους σκυλοπνίχτες του Αιγαίου; Πόσοι έχουν ταξιδέψει με ιπτάμενα δελφίνια (τα παλιά φέρετρα που τα μισά έχουν πάρει φωτιά μόνα τους καταμεσής του πελάγου και κάποτε έκαναν δρομολόγια στον Αργωσαρωνικό) από Ίο με εφτά μποφόρ, τα μισά καθίσματα τύπου πούλμαν σπασμένα να κτυπάνε σε κάθε κύμα και μια στρατιά από τουρίστες να ξερνοβολάνε παντού; Πόσοι είδαν και συμπλήρωσαν το ερωτηματολόγιο ενός σαπιοκάραβου που αφού άλλαξε μοκέτες, κουρτίνες και καθίσματα και έβαψε το πλοίο στα χρώματα του σπόνσορα, ρωτούσε τους στοιβαγμένους επιβάτες “αν τους άρεσε η ανακαίνιση του πλοίου;”

Γιατί δεν ρωτάνε πόσο ακρίβυνε το εισιτήριο, με τα ίδια σαβουρόπλοια για Ίο (αυτήν ξέρω, αυτήν εμπιστεύομαι που έλεγε και η διαφήμιση) τα τελευταία δέκα χρόνια; Πού είναι η επιτροπή ανταγωνισμού;

Άντε να χαθείτε (για να μην τα πω πιο χοντρά) που θέλετε και Χάρτες και άρση του ορίου ηλικίας! Ουστ!

Μικρά και ασήμαντα ερωτήματα...

• Γιατί αρέσει στους ανθρώπους να λένε ψέματα;
• Γιατί αρέσει στους ανθρώπους να τους λένε ψέματα;
• Γιατί στο μηχάνημα της δουλειάς με τα αναψυκτικά έχει coca cola μόνο από την Πολωνία (παραείναι γλυκιά);
• Γιατί ο γιατρός στο ΙΚΑ είπε σε Πακιστανό συνάδελφο μου, χαμογελώντας πως δεν πειράζει που είναι πρησμένο το πόδι του, ας πάει για δουλεία γιατί το ΙΚΑ δεν έχει χρήματα να πληρώνει; Μήπως είναι ρατσιστής και θέλει μάπες; Μήπως είναι απλώς μαλάκας; Θα το έλεγε σε μένα;
• Την μητέρα του παιδιού την ξέρουμε! Ποιος είναι ο πατέρας θα μας πεις;
• Όταν βγαίνετε στον δρόμο, βλέπει τι φοράτε η μαμά σας ή πηδάτε από το παράθυρό;
• Γιατί το αεροπορικό εισιτήριο για Κέρκυρα έχει 81,32 ενώ για Μιλάνο 71,99;
• Γιατί στο γραφείο του ΚΤΕΛ Νομού Κέρκυρας στην Αθήνα δεν απαντάνε στο τηλέφωνό;
• Ποιο είναι το ποσοστό κέρδους σε μια καφετέρια στον Κορυδαλλό;
• Γιατί συνεχίζουμε να τους τα σκάμε;
• Γιατί τα κορίτσια των μπαλέτων σε διαγωνισμούς ομορφιάς είναι πάντα πιο όμορφα από τις διαγωνιζόμενες;
• Που θα βρω μια δουλειά; Ποια πόρτα να χτυπήσω; Θα κατουρήσεις μια ποδιά να ‘ρθω να την φιλήσω; (Tsopana Rave)
• Γιατί να “Θέλω την Shakira στο κινητό μου”; Θα βγούμε για καφέ αν την βάλω;
• Γιατί το “I’ve seen it all” της Bjork και του Thom Yorke έχει κολλήσει στο μυαλό μου τώρα τελευταία;