Εμείς οι άνθρωποι γουστάρουμε το αφήγημα. Το πάμφτωχο παιδί που έγινε πάμπλουτο, ο χοντρός που έγινε μοντέλο, ο ποδοσφαιριστής που έπαιζε στις μικρές κατηγορίες και μετά γνώρισε την δόξα και πήρε πρωταθλήματα και τίτλους στην μεγάλη κατηγορία. Δεν θέλω όμως να μιλήσω γι' αυτά τα αφηγήματα. Αυτά είναι αληθινές ιστορίες.
Πριν μερικές εβδομάδες, σε συζητήσεις που είχα με διάφορους ανθρώπους, λέγαμε για την Βικτόρια Μπέκαμ που έλεγε σε ένα ντοκιμαντέρ πως είναι από εργατική οικογένεια. Ο Ντέιβιντ της κάνει πέσιμο, μισοκρυμμένος πίσω από την μισάνοικτη πόρτα του δωματίου και της ζητάει να πει την αλήθεια και την ρωτάει με τι αυτοκίνητο την πήγαινε ο μπαμπάς της στο σχολείο. Αρχίζει τα μα-μου αυτή, αλλά ο Ντέιβιντ επιμένει για το αυτοκίνητο. "Ρολς-ρόις" λέει η Βικτόρια και ο Ντέιβιντ αποχωρεί από το δωμάτιο με χαμογελάκι. Γιατί η Βικτόρια, μια φτασμένη γυναίκα, με οικογένεια, πλούσια, με μεγάλη καριέρα σαν μουσικός πίσω της, με μια επιχείρηση που πάει πάρα πολύ καλά νιώθει την ανάγκη για να δημιουργήσει ένα αφήγημα; Γιατί υπάρχουν καλλιτέχνες που ενώ γεμίζουν στάδια, όπως η Μπίλι Άιλις, νιώθουν την ανάγκη να που πως ένιωθαν ανασφάλεια με το σώμα τους και γι' αυτό φορούσαν φαρδιά ρούχα (στο μεταξύ το γκομενάκι έχει βυζάρες) ή ότι πάσχουν από το Χ,Ψ σύνδρομό και καλά για να αφυπνίσουν τον κόσμο;
Υπάρχουν και Οι Μινιμαλιστές, των οποίων έχω ένα λινκ στο μπλογκ μου. Μου αρέσουν αρκετές από τις συμβουλές τους, κυρίως οι πρακτικές. Αλλά από την αρχή θεωρούσα πως υπήρχε ένα αφήγημα από πίσω. Οι τύποι εργάζονταν σε με μεγάλη εταιρία, έβγαζαν λεφτά με ουρά, είχαν ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα. Είχαν μουνάρες, πλούσιες συζύγους. Αλλά ένιωθαν άδειοι. Συναντήθηκαν λοιπόν κάποτε και ο ένας είπε στον άλλο πως νιώθει καλύτερα, γιατί ανακάλυψε τον μινιμαλισμό. Μετά ήρθε η καταστροφή. Οι μουνάρες γυναίκες τους, τους χώρισαν, πέθανε το μισό τους σόι και αυτοί έγιναν πρεζόνια της Ομόνοιας και αλκοολικοί σαν τον Μπουκόφσκι (νταξ, υπερβάλω λίγο, αλλά κάπως έτσι τα περιγράφουν). Τα παράτησαν όλα, τα πούλησαν όλα, έγιναν μινιμαλιστές και ένιωσαν ευτυχισμένοι. Από τότε σε κάθε συνέντευξη που δίνουν και σε κάθε εκδήλωση που διοργανώνουν επαναλαμβάνουν το αφήγημα. Είχα πάει κι εγώ σε μια εκδήλωση τους, εδώ στο Λονδίνο (ήταν δωρεάν) και κάποιος τους ρώτησε αυτό που πάντα είχα στο μυαλό μου. Ποια ήταν η εταιρεία που τους έδινε εκατομμύρια κάθε χρόνο, αλλά αυτοί τους έφτυσαν, για να ακολουθήσουν την καρδία τους με ένα Κάτυ Σαρκ; Ήταν η Μάικροσοφτ; Η Άι Μπι Εμ; Η Φόρντ; Δεν απάντησαν. Κατάλαβα πως αυτή είναι η τρύπα στο αφήγημα τους. Αν έλεγαν πως εργάζονταν για την Χ εταιρεία, η εταιρία θα μπορούσε εύκολα να πει πως δεν εργάστηκαν ποτέ εκεί, γιατί αρκετές φορές ανέφεραν το τοξικό εργασιακό περιβάλλον και την πίεση που βίωναν στην παλιά τους ζωή. Τώρα έχουν παρουσία σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν δικό τους εκδοτικό οίκο, δικό τους ποντκαστ με ήδη 500 επεισόδια και συνεργάτη, ταινίες κλπ.. Σαν να μην είναι μινιμαλιστές πια.
Προσωπικά έχω γνωρίσει έναν σεφ, που έλεγε το αφήγημα πως τυχαία βρήκε στο πέμπτο υπόγειο του ξενοδοχείου μας, φόρμες μαγειρέματος σε άθλια κατάσταση, τις γυάλισε και μετά ρώτησε τί είναι. Του είπαν και άρχισε να φτιάχνει παραδοσιακές πίττες. Τώρα είναι μεγάλος σεφ, με τηλεοπτικές εμφανίσεις, βιβλία, εστιατόρια και ζει πάρα πολύ καλά. Τον αγαπάω πολύ όμως για όσα μου έμαθε και δεν θα πω κάτι κακό γι' αυτόν. Επίσης εργάστηκε σαν σκυλί για να τα καταφέρει, ξεπέρασε τον αλκοολισμό του (που δεν ήταν αφήγημα), έχει μια υπέροχη σύζυγο και θα μου γράψει κάπου-κάπου, χωρίς να έχει κανένα συμφέρον από μένα. Άλλα εξακολουθώ να νομίζω πως η εύρεση στο πέμπτο υπόγειο ήταν μούφα.
Όπως μούφα είναι η φάση με την πρώην μου. Όσο ζούσαμε μαζί, έτρωγε τα πάντα. Μετά από κάποιες διακοπές στην χώρα της, ανακάλυψε πως έχει δυσανεξία στο γάλα (άσχετα αν στην δουλειά της έπινε τρια καπουτσίνο την μέρα). Κάποτε ήμασταν στο Βερολίνο και μου ζήτησε να μην πω στους "εναλλακτικούς" φίλους της πως εργάζεται στα Σταρμπακς ή πιο παλιά στα Μακντόναλντς και πως είναι βετζετάριαν. Το αφήγημα ήταν πως εργάζονταν σε ανεξάρτητο καφέ και δεν είχε φάει κρέας για χρόνια. Ο φίλος, στου οποίου το σπίτι κοιμηθήκαμε μας πρότεινε να πάμε να φάμε σε ένα βιγκάν μέρος το επόμενο πρωί. Δεν μπορούσε να έρθει ο ίδιος, γιατί εργάζονταν. Μπήκαμε μέσα και είχε τεράστιους ζωντανούς παπαγάλους πάνω από τα κεφάλια μας. Βρωμούσε σαν ζωολογικός κήπος. Πήγαμε και φάγαμε μια πίττα γεμάτη χοιρινό σε ένα μαγαζί που είχαμε φάει την προηγούμενη μέρα. Επίσης μου έλεγε πως είναι εσωστρεφής και δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Προφανώς "θεραπεύτηκε" από αυτό αλλά τώρα έχει "κρίσεις άγχους και πανικού" όπως ανακάλυψα σε πρόσφατο γραφτό της. Ρε τι τραβάμε, για να τραβήξουμε την προσοχή...
Όσο για το δικό μου αφήγημα... Κάποτε όταν με ρωτούσαν αν είχα παίξει ποδόσφαιρό, γιατί πάντα μιλάω για αυτό, έπαιρνα πάρα πολύ σοβαρό ύφος και έλεγα πως όταν ήμουν 19 είχα πάει για δοκιμαστικό στην Μαρσέιγ. Ήμουν καταπληκτικός στις προπονήσεις και στα φιλικά διπλά και σκόραρα ασταμάτητα. Ήμουν σίγουρος πως η ομάδα θα μου πρόσφερε συμβόλαιο. Αλλά στο τελευταίο ενδοοικογενειακό διπλό, ο Τόνι Κασκαρίνο που φοβήθηκε να μην χάσει την θέση του ως βασικός σέντερ φορ στην ομάδα, σε μιά φάση μου έσπασε το πόδι. Πολλοί το έτρωγαν, μέχρι που άρχιζα να γελάω. Η πλάκα ήταν πως η υποτιθέμενη ηλικία μου στο δοκιμαστικό ήταν η σωστή για τα χρόνια που έπαιζε ο Κασκαρίνο στην Μαρσέιγ. Αλλά είχα από τότε καταλάβει, πως στους ανθρώπους αρέσει να τρώνε το αφήγημα.
