Πρωινό

Είδα την ομορφιά και την ασχήμια μέσα σε ένα πρωινό. Ήρθε και χαμογέλασε. Χαμογέλασε πολύ. Όλα ήταν ωραία. Μετά έγινε το άλλο και δεν μπορώ να χαλαρώσω τους μύες στο σαγόνι μου. Και νιώθω τα δόντια να σφίγγουν πιο πολύ. Και πιο πολύ. Και πιο πολύ. Και σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να γίνω το σφυρί. Και σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω λίγα πράγματα στην ζωή μου. Και σκέφτομαι εκείνη ξανά. Θα μπορούσα να το έχω ρίξει στην αγιαστούρα. Μερικές φορές λέω "Βλέπεις Θεε; Βλέπεις;" Θα μπορούσα να γίνομαι λιώμα όπως όλοι αυτοί τριγύρω μου. Αλλά θέλω το μυαλό μου καθαρό. Νιώθω πως τα χάνω μερικές φορές. Μιλάω στον εαυτό μου. Μετά πάλι, βαδίζω με βήμα αγέρωχο. Και νιώθω πιο δυνατός από οτιδήποτε. Και ξανά πάλι με ρίχνει ένα τραγούδι. Και σκέφτομαι εκείνη ξανά. Και θέλω να τα γράψω όλα αυτά. Και θέλω να πω γαμιέστε.  Και δεν κάνω τίποτα. Και μετά τρέχω με την ψυχή στο στόμα. Και σκέφτομαι αυτούς που δεν μου έδωσαν μια αγκαλιά. Δεν μου είπαν μια καλή κουβέντα. Δεν μου είπαν τι ξέρουν. Μόνο με άφησαν ξέροντας όσο πολύ πονάω. Και θέλω να τους συγχωρήσω γιατί έτσι μου είπαν οι φιλόσοφοι μου. Αλλά δεν μπορώ. Και νιώθω άσχημα που δεν ακούω τους φιλοσόφους μου, που πάντα έχουν δίκιο. Δεν ξέρω τι θα γίνει, δεν ξέρω τι θα κάνω. Ελπίζω το πρωινό αύριο να είναι λίγο καλύτερο.