Πριν γίνω Σαραμπουκιέρα πήγα ένα τετραήμερο στο Βερολίνο με έναν Ισπανό και μια Πορτογαλίδα φίλη, που γνωριστήκαμε από την δουλειά. Τέσσερις σούπερ μέρες σαν τουρίστας. Το πρωί τον γενεθλίων μου έφτιαξα ένα δοντάκι στον Ινδό οδοντίατρο μου και βγήκα για φαγητό με μια Πολωνέζα φίλη μου. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να καταλάβετε πόσο διαφορετική είναι η ζωή από την Αθήνα. Δεν έχω μόνο Έλληνες φίλους πια. Μάλλον για να το πω καλύτερα, έχω πολύ λίγους Έλληνες φίλους πια, που θα τους δω μια στο τόσο. Είναι καλό αυτό; Μάλλον είναι. Ανοίγει το μυαλό. Στην φωτογραφία φίλοι από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Αγγλία, την Σκωτία, την Πολωνία, την Μάλτα, την Ιταλία, την Πορτογαλία (και εκτός φωτογραφίας από την Κολομβία και τον Μαυρίκιο), ήρθαν για να μου ευχηθούν για τα γενέθλια μου. Ούτε που θα το είχα σκεφτεί πριν από μερικά χρόνια. Κάποιους τους ξέρω πολλά χρόνια από την Ελλάδα. Κάποιους τους γνώρισα από τις δουλειές που έκανα στην Αγγλία. Ήταν μια νύχτα που θα την θυμάμαι για πολύ καιρό. Γνωρίζω πως με πολλούς από αυτούς θα χαθώ στο κοντινό μέλλον. Έτσι είναι στο Λονδίνο. Γνωρίζεις πολλούς, αλλά στην πορεία η πλειοψηφία γίνονται απλοί γνωστοί και στο τέλος άγνωστοι. Οι λίγοι που μένουν όμως, είναι και οι καλοί. Αλλά αυτό γίνεται παντού, έτσι δεν είναι;
Για κάποιους είμαι ακόμα δέκα και όχι Σαραμπουκιέρα. Για μένα είμαι όσο νιώθω. Νιώθω κουρασμένος, αλλά ακόμα νιώθω έτοιμος για νέες περιπέτειες. Τώρα χρειάζομαι λίγο χρόνο να ξαποστάσω, να έρθω μια μικρή επίσκεψη στην Ελλάδα και μετά να βάλω νέα πλάνα σε δράση. Θα τα πούμε στο πάρτι στην Αθήνα...
