Μόνο κάποιος που σε έκανε να γελάσεις τόσο πολύ, μπορεί να σε κάνει να κλάψεις και τόσο πολύ. Μόνο αυτός κατάφερνε να μας δείξει ποιοι πραγματικά είμαστε. Ένας λαός που τρέχει και δεν προλαβαίνει. Που με τα λίγα προσπαθεί να κάνει πολλά. Που αποτυχαίνει, αλλά επιβιώνει. Που πικραίνεται από τους ανθρώπους, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει.
Αν ο Αριστοφάνης ζούσε σήμερα, θα ονομάζονταν Θανάσης Βέγγος. Θυμάμαι που κάποτε οι γονείς μου πήγαν με την συχωρεμένη θεία μου την Χριστίνα στο Δελφινάριο για να τον δουν. Καθώς έβγαιναν από το θέατρο, μετά το τέλος της παράστασης, η θεία μου τον είδε και άρχιζε να φωνάζει "Κύριε Βέγγοοοο, Κύριε Βέγγοοο" και έτρεξε καταπάνω του. Ο Βέγγος έκανε ότι και στις ταινίες του. Άρχισε να τρέχει κι αυτός. Δεν ήμουν εκεί, αλλά την σκηνή την φέρνω στο μυαλό μου. Και γελάω πολύ.
Καλή ανάπαυση, Θανάση Βέγγο. Εκεί που πας, δεν θα χρειαστεί να τρέχεις πια. Εμείς θα είμαστε εδώ και θα συνεχίζουμε να τρέχουμε, αλλά δεν θα μας πειράζει πια, γιατί θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τις ταινίες σου και θα γελάμε. Γιατί μέσα από τις ταινίες σου, βλέπουμε την ίδια μας την ζωή. Μόλις χθες, ο φίλος μου ο Άρης, όταν του είπα με τι ασχολούμαι τον τελευταίο καιρό, γέλασε και είπε "Βέγγος. Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης".
Σε ευχαριστούμε για όλα, μα όλα, από τα βάθη της καρδιάς μας!
