Ξενοδοχείο

 Θέλω να κάνω το σπίτι μου, σαν δωμάτιο ξενοδοχείου. Θέλω να ζω μόνο με πράγματα που έχω μαζί μου όταν ταξιδεύω. Θέλω να κάνω την ζωή μου ένα ταξίδι.

Απάτη

"Όλα μια απάτη είναι" έλεγε το τραγούδι των Ριφιφί. Είναι; Τι είναι αληθινό; 

Αληθινός σίγουρα είσαι εσύ. Έχεις συναίσθηση του εαυτού σου. Μόνο εσύ ξέρεις πως νιώθεις κάθε στιγμή και δεν μπορείς να το εξηγήσεις σε κανέναν άλλο. 

Ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Έχεις βάλει μέσα στο μυαλό σου τους στόχους σου. 

Ξέρεις πως θα πράξεις στο επόμενο διάστημα. Γνωρίζεις πότε θα πας για δουλειά, ποτέ θα φας, ποτέ θα βγεις μια βόλτα. 

Έχεις επιθυμίες. Θέλεις να αποκτήσεις κάτι, θέλεις να γαμήσεις μια συγκεκριμένη γκόμενα, θέλεις να πας διακοπές. 

Έχεις διαμορφώσει ένα χαρακτήρα από μικρό παιδί. Μιλάς με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Περπατάς με ένα συγκεκριμένο βηματισμό.

Έχεις μια ταυτότητα. Είσαι Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος, μεγαλωμένος σε μια πόλη που αγαπάς και θεωρείς σπίτι σου, όπου κι αν βρίσκεσαι, υποστηρίζεις μια ποδοσφαιρική ομάδα και συμπαθείς ή αντιπαθείς κάποιες άλλες, έχεις πολιτικές απόψεις που δύσκολα αλλάζουν. 

Έχεις αποκτήσει συνήθειες. Καπνίζεις, πίνεις, τρως πολύ, τρως γλυκά και σοκολάτες, πηγαίνεις σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί για να πιεις καφέ, έχεις στέκια, βγαίνεις με συγκεκριμένους ανθρώπους. Συζητάτε πάνω-κάτω τα ίδια και τα ίδια.

Είσαι ένας αληθινός άνθρωπος, ανάμεσα σε άλλους αληθινούς ανθρώπους. 

Που είναι η απάτη; Η απάτη είναι πως η αλήθεια μας, είναι μόνο δική μας. Ποτέ δεν λέμε την αλήθεια μας στους άλλους. Αλλιώς γινόμαστε δυσάρεστοι. Ή ακόμα χειρότερα γραφικοί. 

Ο ένας εξαπατεί τον άλλον. Σου ζητάει κάποιος βοήθεια σε κάτι. Δεν βοηθάς, είσαι μουνόπανο. Βοηθάς, δεν ακούς ευχαριστώ και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο άλλος κάνει αυτό που νομίζει και όχι αυτό που του είπες εσύ σαν λύση. Και μετά σου λέει πως έκανε σχεδόν αυτό που του είπες, αλλά λίγο καλύτερα. Εξαπάτηση.

Πάμε εκεί σου λέει ο άλλος, δεν μπορώ σου λέει μετά και πάει κάπου αλλού. Και το ξέρει πως το ξέρεις.

Σ'αγαπώ σου λέει κάποιος, αλλά δεν το πιστεύει. Και μια μέρα σε παρατάει. Και συ που τον πίστεψες γίνεσαι λιώμα. 

Ναι, υπάρχουν κι αυτοί που δεν θα σε εξαπατήσουν. Αυτοί που θα είναι δίπλα σου για πάντα. Γι'αυτούς να δίνεις και την ζωή σου αν χρειαστεί, σε οποιαδήποτε κατάσταση.

Ο μόνος που σίγουρα δεν θα σε εξαπατήσει είσαι εσύ. Γι'αυτό να σε προσέχεις. Να σε φροντίζεις. Να σε αγαπάς. Να γίνεσαι καλύτερος. Πιο δυνατός σωματικά. Πιο μορφωμένος. Πιο καλόψυχος. Πιο αληθινός σε σένα. Ο κόσμος για να αλλάξει, θέλει αληθινούς ανθρώπους. Άλλαξε λοιπόν πρώτα εσένα, αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο. 

Είναι οι στόχοι σου πραγματοποιήσιμοι; Είναι στόχοι που αξίζουν τον κόπο; Οι πράξεις σου έχουν σημασία; Οι επιθυμίες σου είναι πραγματικές; Ο χαρακτήρας σου είναι καλός όπως είναι; Η ταυτότητα που σου έδωσαν σου αρέσει; Σε καλύπτει; Οι συνήθειες σου σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο; 

Λίγα χρόνια θα είσαι εδώ, τριγύρω. Μην είσαι απατεώνας. Ότι λες, να το σκέφτεσαι πριν το πεις και να το κάνεις.

Βασίλης

Έφτιαξα μια λίστα στο Spotify με τα αγαπημένα μου τραγούδια από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Κάποια πρωινά Κυριακής, όπως σήμερα, βάζω την λίστα να παίζει. ενώ καθαρίζω το σπίτι. Και τραγουδάω δυνατά. Και νιώθω καλά. Όπως τότε που ήμουν παιδί και ο Βασίλης ήταν το πρώτο μου άκουσμα. Και τότε τα πιο πολλά τραγούδια ίσως να μην είχαν νόημα, λόγω έλλειψης εμπειριών. Τώρα όμως, μου λένε τόσα πολλά. Σ' ακολουθώ...

Πρωινό

Είδα την ομορφιά και την ασχήμια μέσα σε ένα πρωινό. Ήρθε και χαμογέλασε. Χαμογέλασε πολύ. Όλα ήταν ωραία. Μετά έγινε το άλλο και δεν μπορώ να χαλαρώσω τους μύες στο σαγόνι μου. Και νιώθω τα δόντια να σφίγγουν πιο πολύ. Και πιο πολύ. Και πιο πολύ. Και σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να γίνω το σφυρί. Και σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω λίγα πράγματα στην ζωή μου. Και σκέφτομαι εκείνη ξανά. Θα μπορούσα να το έχω ρίξει στην αγιαστούρα. Μερικές φορές λέω "Βλέπεις Θεε; Βλέπεις;" Θα μπορούσα να γίνομαι λιώμα όπως όλοι αυτοί τριγύρω μου. Αλλά θέλω το μυαλό μου καθαρό. Νιώθω πως τα χάνω μερικές φορές. Μιλάω στον εαυτό μου. Μετά πάλι, βαδίζω με βήμα αγέρωχο. Και νιώθω πιο δυνατός από οτιδήποτε. Και ξανά πάλι με ρίχνει ένα τραγούδι. Και σκέφτομαι εκείνη ξανά. Και θέλω να τα γράψω όλα αυτά. Και θέλω να πω γαμιέστε.  Και δεν κάνω τίποτα. Και μετά τρέχω με την ψυχή στο στόμα. Και σκέφτομαι αυτούς που δεν μου έδωσαν μια αγκαλιά. Δεν μου είπαν μια καλή κουβέντα. Δεν μου είπαν τι ξέρουν. Μόνο με άφησαν ξέροντας όσο πολύ πονάω. Και θέλω να τους συγχωρήσω γιατί έτσι μου είπαν οι φιλόσοφοι μου. Αλλά δεν μπορώ. Και νιώθω άσχημα που δεν ακούω τους φιλοσόφους μου, που πάντα έχουν δίκιο. Δεν ξέρω τι θα γίνει, δεν ξέρω τι θα κάνω. Ελπίζω το πρωινό αύριο να είναι λίγο καλύτερο.

Στα όνειρα ξανά

Με ονειρεύτηκες ποτέ; Εγώ ναι. Μια φορά ήσουν μέσα στο σπίτι μας, καθισμένη στην μαύρη καρτέλα, μπροστά στην κουζίνα και έκλαιγες. 

Σήμερα είχα ρεπό από την δουλειά. Μια μέρα απραξίας και κατάθλιψης. Αυτές οι μέρες που δεν βγαίνω από το κρεβάτι. Έξω σκατόκαιρος. 

Σε ονειρεύτηκα ξανά. Ήσουν με την Leonor σε ένα παγκάκι. Καθισμένες με περιμένατε. Ήρθα κοντά. Σε κοίταξα με έκπληξη. Αρχίσαμε να περπατάμε και μια ακόμα κοπέλα ήταν μαζί μας. Σε έχασα. Σε είδα ξανά. Ήσουν όμορφα ντυμένη με ένα άσπρο κοντό φόρεμα και στο λαιμό σου είχες ένα μακρύ όμορφο μαντήλι. Έσερνες μια άσπρη βαλίτσα. Σε ρώτησα αν φεύγεις. Μου είπες ναι. Στάθηκες πάνω σε ένα τοιχάκι. Ήρθα κοντά σου. Σε αγκαλιάσα στα μπούτια. Το πρόσωπο μου ακουμπούσε στην κοιλιά σου. Ήταν τόσο όμορφα. Ξύπνησα. 

Παιχνίδια του μυαλού ενός τρελού που λέει και το τραγούδι. Πόσο μου λείπεις.

Ησύχασε.

Ησύχασε. Δεν χρειάζεται να λές τι θα κάνεις. Δεν χρειάζεται να μοιράζεσαι τι ακούς και τι βλέπεις. Δεν χρειάζεται να λες την άποψη σου χωρίς καν να σε ρωτήσουν. Δεν χρειάζεται να πεις κι εσύ την μαλακία σου για να συμπληρώσεις την μαλακία των άλλων. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον για κάτι. Έτσι κι αλλιώς έχει την δική του άποψη, που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του, όπως είναι και η δική σου το ίδιο ριζωμένη μέσα σου. Έτσι κι αλλιώς κανέναν δεν ενδιαφέρει αυτά που λες. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τι κάνουν οι άλλοι. Ετσι κι αλλιώς, σχεδόν κανένας δεν σκέφτεται τι κάνεις εσύ. Έχεις άπειρες αποδείξεις γι' αυτό. Ησύχασε, λοιπόν. Κοίταξε λίγο την πάρτη σου. Ασχολήσου με τον εαυτό σου. Δούλεψε κάθε μέρα, όπως σου ζήτησε ο σοφός φιλόσοφος-αυτοκράτορας. Ασχολήσου με τις υποθέσεις σου. Όχι με το μουνί της Ματούλας που έλεγε και ο παλιός φίλος σου ο Τάσος που σε ξέχασε, για έναν άλλο φίλο. Ησύχασε.

Ομπρέλες

Όταν ήμουν μικρός, είχα στο μικρό μου γραφείο ένα δερμάτινο σημειωματάριο, που έγραφε στα αγγλικά "Οι φίλοι είναι σαν τις ομπρέλες. Όταν βρέχει δεν τις έχεις ποτέ μαζί σου." Τώρα που βρέχει, θα δείτε ποιοι είναι οι φίλοι σας, στα αλήθεια. Είναι αυτοί που θα σας στείλουν ένα "Γειά σου, τι κάνεις;" Στα δύσκολα να μετράς. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να προσέχετε!

Κάκος οιωνός

Τελικά ήταν κακός οιωνός.

Χαλασμένοι

Σου λένε πως πεινούν.  Τους ετοιμάζεις φαγητό, πάρα τις εντολές που έχεις. Ακούς τα πουστριλίκια για την απόφαση σου. Αυτοί που έφαγαν, δεν λένε καν ευχαριστώ. Ένας κάνει και παρατήρηση για την ποσότητα που έφτιαξες. Οι άνθρωποι είμαστε χαλασμένοι.

2018

Πάει κι αυτός ο χρόνος. Πολλά συνέβησαν και έγιναν ήδη αναμνήσεις. Μόλις τελείωσα ένα υπέροχο γεύμα που ετοίμασα, έφαγα ένα εξίσου υπέροχο επιδόρπιο και πίνω μισό ποτηράκι μαστίχα που είχα φέρει από την Ελλάδα. Ο χρόνος αλλάζει εδώ σε δύο ώρες περίπου. Σήμερα δεν μίλησα με κανέναν. Είναι το τίμημα της ξενιτιάς. Δεν με ενοχλεί κι ας γράφω γι' αυτό. Τις τελευταίες μέρες επιθυμώ να είμαι μόνος μου. Σκέφτομαι καλύτερα και ετοιμάζομαι για το νέο έτος. Έχω πολλές μάχες να δώσω, που θα τις κερδίσω. Είμαι έτοιμος. Φέρτε μου το δέκα εννιά!

Σας φιλώ γλυκά και σας εύχομαι υγεία και ευτυχία. Πίνω μια γουλιά και κάνω πρόποση σε αυτούς που φεύγουν και σε αυτούς που θα έρθουν. Σε αυτούς που μου φέρθηκαν άσχημα και σε αυτούς που μου φέρθηκαν όμορφα. Σε όλους σας. Να είστε πάντα καλά. Θα σας αποδείξω πως κάνατε λάθος...

Η φωνούλα μέσα μου #4

-Why are you leaving (=the work)
-I'm getting married and my future husband, Jonathan, want me to stay home to take care of the dogs.

Μια ήσυχη ζωή

Κάθε φορά που έρχομαι σπίτι στην Αθήνα έχω όλο κι πιο λίγα πράγματα να κάνω. Πρώτα απ' όλα οι φίλοι που είχα εδώ χάνονται ένας-ένας. Κάθε φορά συναντώ και λιγότερους. Δεν φταίνε αυτοί, ούτε εγώ. Έτσι είναι τα πράγματα.

Αυτήν τη φορά έτυχε και είμαι κρυωμένος για τρεις μέρες ήδη. Οπότε μένω σπίτι. Βγαίνω έξω για φαγητό και για να πάω μέχρι μια συνοικιακή καφετέρια να πιω έναν καφέ. Ίσα για να βγω έξω.

Τις μέρες αυτές ανακάλυψα πόσο όμορφο τελικά είναι να έχεις λίγα πράγματα να κάνεις. Ραδιόφωνο ή cd με αγαπημένη μουσική, ξάπλα, βιβλίο. Αληθινές διακοπές από τα πάντα.

Όταν κλείνω την μουσική, απόλυτη ησυχία. Απόλυτη. Και που δεν έχω πουθενά στο Λονδίνο. Ξυπνάω το πρωί στο πολύ καλύτερο κρεβάτι μου, σε σχέση με αυτό στην Αγγλία και δεν ακούω ψίθυρο. Πόσο όμορφο.

Λέω να ζήσω για λίγες ακόμα μέρες την ζωή που θέλω. Μια ήσυχη ζωή.

Η φωνούλα μέσα μου #3

-You need haircut.
-You need euthanasia.

Έξι χρόνια στο Λονδίνο

Έξι χρόνια. Δύο βαλίτσες, ένα λάπτοπ, η φωτογραφική μου. "Σε έναν μήνα θα είσαι πίσω" μου είπε κάποιος. Σεντόνι στο πάτωμα και μια κουβέρτα από τα Primark που όταν κάλυπτε τα πόδια μου άφηνε την κοιλιά μου έξω και το αντίθετο. Το σπασμένο ταβάνι. Κάθε πρωί στα Starbucks να στέλνω βιογραφικά. Η πρώτη μου φορά σε Μac.  Η γνωριμία με την Σοφία. Deus X machina. Η έκρηξη του Callum. Το πρώτο μου δωμάτιο στο σπίτι της τρελής. Η άγνωστη αμερικανιδα με το στυλό στο William Morris. Οι Ισπανοί φίλοι μου και τα πάρτι. Τα διαλείμματα δίπλα στον σταθμό λεωφορείων. Ο Ούγγρος χούλιγκαν, ο Εσθονός ρουφιάνος, η Πορτογαλίδα φίλη μου, η Πορτογαλίδα καριόλα, ο Ιταλός που μιλούσε στο ψωμί. Ο Μπαγκλαντεσιανός και το διαβατήριο στην γωνία της Oxford Street. Κωδικός 1952. Ο άσπρος σκύλος και η μαύρη γάτα της Lynda. Ο Νίκος ο Ολλανδός. Γενέθλια στο Grove. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που με πούλησαν. Αυτή που αγάπησα. Αυτή που αγαπώ. It's my way or the door way. The roof gardens. Αχ, οι κήποι και η μαλακία που έκανα. Η Γαλλίδα και το χαρτί. Τα BBQ στις νύχτες του κλαμπ και του σινεμά. Οι σεφ μου. Οι σερβιτόροι. Οι μπάρμεν. Όλοι. Τα μίνι ταξίδια στο εξωτερικό. Ποιο είναι το εξωτερικό πλέον; Τα παράνομα τσιγάρα των Βουλγάρων, των Πολωνών, των Ούγγρων. Οι συναυλίες. Πρωτοχρονιά στο δωμάτιο του κτιρίου από το Τrainspotting. Το 9, το 10, το 27, το 28, το 211. Η μπλε και η πράσινη γραμμή. Το μεγάλο ξενοδοχείο, το μεγάλο εστιατόριο. Πολύ δουλειά. Ανοχή, αντοχή, υπομονή, δύναμη. Οι νύχτες στο Hoxton. Τα "εντός" παιχνίδια της Μπάρσα σε όλη την Βρετανία. Τα γκολ του Καραγκούνη με την Φούλαμ. Οι πένιες. Η συλλεκτική μπλούζα του Μήτρογλου. Latte και μπύρες και φρέντο και κρασί. Φραπέδες μπροστά στον υπολογιστή. Οι Αυστραλοί. Οι Ιταλοί. Αυτοί που με ξέχασαν. Αυτοί που με θυμούνται. Αυτοί που με επισκέφτηκαν. Αυτοί που με έγραψαν. Αυτοί που με βοήθησαν. Αυτούς που τους βοήθησα. Έξι χρόνια. Ακούω  το άλμπουμ με τη μπανάνα στο εξώφυλλο και βλέπω τα έξι χρόνια σαν ταινία να περνάνε μπροστά μου. Θα έγραφα κι άλλα. Άσχημα και όμορφα. Τα κρατώ για μένα. Δεν κάνει. Ακόμα δεν έφτασα εκεί που θέλω. Θα φτάσω.

Μπηχτή

Θα το πω γιατί τα έχω πάρει λίγο απόψε.  Εδώ που είμαι, ο Τούρκος έκοψε την μπουκιά και με τάισε στο στόμα, ο Ισπανός με κοίμησε στο σπίτι του, ή Αμερικάνα μου έδωσε το στιλό της από την Χαβάη για καλή τύχη, ο Έλληνας με έγραψε στ' αρχίδια του. Αυτοί είμαστε.