Φωτιά-τιμωρός

Τις πιο πολλές φορές τα σπίτια που καίγονται έχουν κτιστεί σε δασικές εκτάσεις που είχαν καεί πιο παλιά. Για καμιά δεκαριά χρόνια πέφτει λάδωμα σε αστυνομία, πολεοδομία, δήμαρχο κλπ. και διατηρείται το αυθαίρετο. Πριν πλησιάσουν οι εκλογές πλησιάζουμε τον υποψήφιο Νομάρχη και του λέμε να υποσχεθεί ότι θα τα βάλει στο σχέδιο πόλης (ή τουλάχιστον θα πιέσει γι' αυτό) για να πάρει την ψήφο μας. Ξέρω περίπτωση υποψηφίου που αυτά τα υπόσχονταν σε ιδιοκτήτες αυθαιρέτων και αυτοί τον κατέγραφαν σε κάμερα, με την απειλή πως αν εκλεγεί και δεν τα τηρήσει θα τα έστελναν στον Τριανταφυλλόπουλο.
Αν, εν τω μεταξύ, κάνει και κανένα ντου η νομαρχία με μπουλντόζες ανεβαίνουμε στην ταράτσα, λιποθυμάνε 3-4 γριές στην αυλή, ουρλιάζουμε όλοι μαζί και φωνάζουμε "αίσχος" και πως "πάει το βιός μου" και πως "έχω οκτώ παιδιά" και παρέα με τα κανάλια αποχωρούν και οι μπουλντόζες.
Και επειδή δεν ξέρω, ρωτώ, οι κάτοικοι του Ν.Βουτζά που κάηκαν οι περιουσίες τους πέρσι, αυτοί στην Χαλκιδική, και αυτοί που εκκένωσαν τα σπίτια τους στο Πήλιο χθες, πόσα χρόνια έχουν σπίτι εκεί. Είναι χωριά και οικισμοί που χτίστηκάν το 1700 ή φρέσκα φρούτα που χτίστηκαν πάνω στα καμένα;
Όπως και να 'χει για μένα προσωπικά το δάσος και γενικότερα η φύση είναι πάνω απ' όλα! Κι όταν σε τέτοιες τεράστιες καταστροφές ο καθένας σκέφτεται πως χάθηκε το σπιτάκι του και το βιός του (μιλάω πάντα για αυτόν που έχτισε στα προηγούμενα καμένα) ή ότι χάθηκε η τουριστική σαιζόν (βλέπε το ναυάγιο στην Σαντορίνη) εξοργίζομαι!
Ας γίνει η φωτιά ο τιμωρός σας! Ξέρατε που χτίσατε σπίτι! Ασελγήσατε πάνω στην φύση και χτίσατε μέσα στο δάσος. Αλλά η φύση είναι πάντα πιο δυνατή. Και ακόμα στην καταστροφή της θα σας (μας) πάρει μαζί.

Η κουκλάρα

Χθες, λόγω της μαλακίας του Χοντρού, βρέθηκα να εργάζομαι στην παλιά μου μηχανή. Η μηχανή είναι υπό διάλυση, αλλά η θερμοκρασία είναι μικρότερη εκεί. Από πάνω βρίσκονται τα γραφεία και όχι λαμαρίνα. Ξεκινάω να δουλεύω και μετά από λίγο κάνω αναζήτηση με bluetooth (όχι δεν είμαι από αυτούς που ψάχνουν γκόμενα σε καφέ με αυτό) γιατί θυμόμουν πως πάντα έβρισκα κάτι ανοικτό επάνω.
Τα αποτελέσματα της αναζήτησης μου δίνουν έναν Χριστο Ν97 (ναι, ο Μεσσίας εργάζεται για εμάς), ένα ακουστικό και μία Κουκλάρα με τρία θαυμαστικά. Ποιά κουκλάρα, ρε μπάζο! Η μόνη κουκλάρα ήταν αυτή που σας έριχνε δύο κεφάλια, σιχαμένα κοντοπούτανα, και την φάγατε με τις ρουφιανιές σας. Εκτός κι αν η "κουκλάρα" είναι το στράκι που δουλεύει εκεί.
Δείχνω τα αποτελέσματα στον Μ. και μου προτείνει να στείλω σε φωτό ένα πέος και να χρησιμοποιήσω το ψευδώνυμο "φλογοψώλης". Λιώσαμε στο γέλιο.
Δυστυχώς, τα γέλια μας βγήκαν ξινά, αφού οι δύο διακοπές ρεύματος λίγο πριν κλείσουμε μας ανάγκασαν να κάνουμε τις βαριές εργασίες κλεισίματος στο ημίφως του φακού της ucar.
Ζέστη είναι θα περάσει. Λίγη υπομονή χρειάζεται και θα γλιτώσουμε το πνευματικό ρετάρισμα όλοι εκεί μέσα!

Uti-puti

Μετά το Tra-ta-ta ήρθε η σειρά του Uti-puti! Απολαύστε! :-)

Καλωσόρισες Τιερί

Τρεις φορές έπαιξε εναντίον της Μπαρσελόνα, καμία δεν νίκησε (μία ισοπαλία, δύο ήττες). "If you can´t beat them, join them¨ και ο Τιερί είναι εδώ με συμβόλαιο διάρκειας 4 ετών. Περίπου 30.000 μπλαουγκράνα τον καλωσόρισαν στο Καμπ Νου και εκείνος πρόβαρε την φανέλα με το νούμερο 14 (το ίδιο που φορούσε ο Γ.Κρόιφ).

Γεννημένος στις 18.08.1977 στο Παρίσι, έχει αγωνιστεί στις Μονακό, Γιουβέντους και Άρσεναλ και έχει 92 παρουσίες με την εθνική Γαλλίας για την οποία πέτυχε 39 γκολ (χρειάζεται 2 ακόμα για να φτάσει τον Μισέλ Πλατινί).

Τιερί, καλωσόρισες!

Ojos de Brujo live!

Το είδα σήμερα στο Έθνος και καταχάρηκα! Την προηγούμενη φορά δεν κατάφερα να πάω. Ελπίζω πως αν και η συναυλία είναι Πέμπτη, θα καταφέρω να κάνω τις απαραίτητες αλλαγές στο ωράριο της δουλειάς μου και να πάω. Οι τιμές είναι 25€ στην προπώληση και 35€ στο ταμείο, πιο φθηνά από την προηγούμενη φορά που ήταν 45€.

"Πάρε κι εσύ ένα σάκο κι έλα"

Ένας Έλληνας, ο Δημήτρης Παρούσης, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, στα 35 του χρόνια, τα παράτησε όλα, πούλησε τα υπάρχοντά του, πήρε ένα σακίδιο με "μερικά απλά και πρακτικά ρούχα, μια φωτογραφική ψηφιακή μηχανή, ένα notebook, μια πιστωτική κάρτα, μια πυξίδα και το διαβατήριό" και ξεκίνησε να κάνει τον γύρο του κόσμου.
Τώρα βρίσκεται στην Λατινική Αμερική που νόμιζε πως θα την γυρνούσε όλη σε 6 μήνες, αλλά τελικά θα του πάρει ενάμιση χρόνο συνολικά. Επόμενος σταθμός η Αυστραλία.
Πρώτη φορά έμαθα για τον Δημήτρη σε μια εκπομπή της ΕΤ3. Εκεί, άκουσα να λέει εντυπωσιακές ιστορίες για "χαμένους" Έλληνες στην άκρη του κόσμου. Έλληνες ξεκομμένους από την πατρίδα που το μόνο που ζητούσαν ήταν μια ελληνική σημαία. Αυτή που εμείς εδώ καίμε για πλάκα...
"Πάρε κι εσύ ένα σάκο κι έλα" μας καλεί στο τέλος κάθε ιστορίας του. Αν δεν έχετε το θάρρος ή την δυνατότητα να το κάνετε, ταξιδέψτε νοερά μέσα από τις ιστορίες του και τις φωτογραφίες του στο http://www.godimitris.gr/ .

Φοβού τους τραπεζίτες και δώρα φέροντες

Το Μάρτη είχα λάβει μια επιστολή από την τράπεζα (δεν λέω το όνομα, όχι γιατί φοβάμαι, αλλά γιατί δεν γουστάρω να τους κάνω και διαφήμιση) που με "ενημέρωνε με ιδιαίτερη χαρά" πως θα μπορούσα να αποκτήσω δώρα απλά με την χρήση της κάρτας μου. Τα δώρα είχαν να κάνουν με σετ κρασιού και λοιπές αηδίες που δεν είναι για μας εδώ στον Μπύθουλα. Δεν έδωσα σημασία.
Αργότερα χρησιμοποίησα την κάρτα για να αγοράσω εισιτήρια για το Λονδίνο και την περασμένη βδομάδα με πήραν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν πως θα μου στείλουν δώρο ένα σετ κρασιού 4 τεμαχίων σε ξύλινη θήκη.
Σήμερα το μεσημέρι, έφτασε ένας διανομέας και μου άφησε το δέμα. Μετά από κανένα τετράωρο, άνοιξα το δέμα να δω το σετ του κρασιού. Το θέαμα της φτήνιας με άφησε άφωνο. Τέτοιο πράγμα ούτε στο παζάρι στον Πειραιά δεν βρίσκεις. Μια υποτίθεται ξύλινη θήκη, με σπασμένους τους μεντεσέδες πίσω και το καπάκι μπροστά χωρίς τις τέσσερις βίδες που υποτίθεται πως κρατάνε ένα υποτυπώδες κλείδωμα.
Ρε άθλιοι! Δώρο το λέτε αυτό; Αυτό είναι κοροϊδία. Μόνο τους τόκους που θα πληρώσω για τα 400€ που είναι η συναλλαγή που θέσατε ως όριο για το δώρο, αγοράζω δέκα τέτοια σετ! Δεν φτάνει που με φορτώσατε μ' αυτήν την μαλακία και μου στερείτε πολύτιμο χώρο, μου την φορτώσατε και χαλασμένη!
Σκέφτομαι αν βρέθηκε μαλάκας που κυνήγαγε τις συναλλαγές του με την κάρτα σας για να πάρει το δώρο!
Την επόμενη φορά που θα με πάρετε τηλέφωνο για δώρα, η απάντηση θα είναι, να τα βάλετε στον πάτο σας, καθάρματα! Ουστ!

Πρωινή έμπνευση (ή μαλακία)

Σήμερα το πρωί μπαίνοντας στο αυτοκίνητο του Μήτσου για να πάμε στην δουλεία, στο ραδιόφωνο έπαιζε το beautiful day των U2. "Ποιητής εκ του προχείρου έχει την μορφή του χοίρου", το ξέρω. Αλλά επειδή συχνά ακούω στο αυτοκίνητο του Μήτσου (δεν ακούω σπίτι ραδιόφωνο, με εκνευρίζουν οι άσχετοι και οι ηλίθιοι) "πόσο κουράζονται οι παραγωγοί του ραδιοφώνου" και το "πόσο κουραστική ήταν η εβδομάδα που τελειώνει" έφτιαξα στο τσακ μπαμ την διασκευή:

It's a beautiful day, if you are a radio dj,
and all you have to do, is playing music of U2.
It's a beautiful day, if you are a radio dj,
and you don't have to, work in a factory like I do.

Δέχομαι τα συγχαρητήρια σας για τον οίστρο μου στα σχόλια! :-D

Βαβέλ

Προλαβαίνετε να πάτε στο Φεστιβάλ κόμικς της Βαβέλ! Το φετινό θέμα είναι "Αστικοί μύθοι"(σαν αστικός μύθος εμφανίστηκε και ο Β.Περρής εκεί και με έπρηξε η Χριστίνα) και υπάρχουν πολλά σχετικά σκίτσα να δείτε. Επίσης, ρίξτε μια ματιά στα κόμικς από την Τουρκία. Ειδικά αυτό με το σεισμό στην αίθουσα Δ12!

Στην χώρα της σφαλιάρας

"Κάναμε πλάκα" είπε ο αστυνομικός του βίντεο.Έτσι κάνουν πλάκα κάποιοι που έχουν ορκιστεί να υπερασπίζονται τον Νόμο; Οι ναζιστικές μεθόδοι επιστρέφουν ή ζούμε ακόμα στον μικρόκοσμο της ταινίας "Ο Θανάσης στην χώρα της σφαλιάρας";

Hedgehog in the fog

Τι είδε ο μικρός σκατζόχειρος στην ομίχλη;

Όπως τότε

Την Πέμπτη είχα την ευκαιρία να γυρίσω στα παλιά. Η Χριστίνα μου ζήτησε να πάμε στο γήπεδο του Γρηγορίου Ε' (τώρα Παντελής Νικολαίδης) για να δούμε έναν αγώνα του μαθητή της στα αγγλικά. Ο πιτσιρικάς πάει στο 19ο που τελείωσα και γω και αυτός ήταν ένας ακόμα καλός λόγος να πάω. Κατηφορίσαμε και ανηφορήσαμε όλη την Ακροπόλεως και θυμήθηκα τις εκδρομές μας στο δημοτικό στον λόφο Δεξαμενής. Τότε το δασάκι μας φαινόταν τεράστιο!
Φτάσαμε στο γήπεδο κατά τις πέντε. Είχα να πάω πολλά χρόνια εκεί. Τότε το γήπεδο είχε προσανατολισμό διαφορετικό, κάτω είχε χώμα, μια μικρή εξέδρα και τρία δωμάτια για αποδυτήρια σε ένα μικρό κτίριο στη γωνία. Γύρω-γύρω είχε αλάνα.
Όλα αυτά άλλαξαν όταν έκτισαν το σπίτι της άρσης βαρών. Ο προσανατολισμός άλλαξε κάθετα, φτιάχτηκε μεγαλύτερη εξέδρα με αποδυτήρια απο κατω, μπήκε τεχνητός χλοοτάπητας. Πίσω το σπίτι της άρσης βαρών επιβλητικό (με την ευκαιρία, έπρεπε ο δήμος μας να το διεκδικήσει και να αντιδράσει στην παραχώρηση στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ας πάνε στον Πειραιά να φτιάξουν το Πανεπιστήμιο τους. Στον χώρο που παραχώρησε ο Αγραπίδης για το κολυμβητήριο του Ολυμπιακού. Ουστ!) Το μόνο ίδιο ήταν το μικρό ψιλικατζίδικο στο ημιυπόγειο έξω από το γήπεδο, που μας ετοίμαζε τσάι στο ημίχρονο.
Παιδάκια από 22 Δημοτικά μαζί με δασκάλους και γονείς γέμισαν τις εξέδρες. Τα παιδιά είχαν χωριστεί σε 18 ομάδες που η κάθε μια είχε τα χρώματα της. Μπλε ήταν οι δικοί μας. Κάποια στιγμή ολόγυρα μας κάθισαν οι Μωβ και έγινε πανικός. Φωνές και γέλια, πειράγματα στους αντίπαλους Άσπρους για τις ήττες τους και ένα σκηνικό που μου άρεσε γενικά. Τελικά κοντά στα παιδιά ανακαλύπτεις πόσο πολύ έχεις ξεφύγει στην ζωή.
Το σχολείο μας έχασε 1-0 και ο πιτσιρικάς είπε στην Χριστίνα πως "Χάσαμε, αλλά δεν ξέρω γιατί. Μάλλον ήταν καλύτεροι οι άλλοι" που είχα χρόνια να το ακούσω σε ελληνικό γήπεδο.
Μετά οι Μωβ από το 26ο μπήκαν να παίξουν. Ο διοπτροφόρος καράφλας μπαμπάς με την μπάκα και το διπλοσάγονο δίπλα μας φώναζε συνέχεια "Έλα Κωστάκη, τρέχα Κωστάκη, μπροστά Κωστάκη!". Ο Κωστάκης που ήταν λίγο παχουλός δεν μπορούσε. "Τι βλάκας!" έλεγε πιο σιγά ο μπαμπάς. Έγινε αλλαγή ο Κωστάκης (όλοι έγιναν αλλαγή, σημασία είχε η συμμετοχή). Που να καταλάβει ο μπαμπάς; "Δεν έκανε ότι του είπα. Γι' αυτό τον έβγαλε!" και η ευκαιρία να αναδειχθεί ο νέος Κωττάκης (αρχισκόρερ του Ιωνικού) πήγε χαμένη!
Φεύγοντας θυμήθηκα πως τελευταία φορά που είδα πιτσιρίκια να παίζουν μπάλα ήταν στην Βαρκελώνη. Είχαμε πάει με τον Νίκο, πρωί πρωί, στο Καμπ Νου για εισιτήρια με την Τσέλσι και σε ένα γήπεδο δύο ομάδες έπαιζαν αγώνα. Ευτυχώς εκεί οι μπαμπάδες είχαν άλλη συμπεριφορά.
Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά πως το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι καλύτερο από το να παίζεις FIFA 2007 και Pro Evolution στο playstation. Και εύγε στον Αθλητικό Οργανισμό Δήμου Νικαίας γι' αυτό το τουρνουά.
Ο Δήμαρχός στον χαιρετισμό του στο φυλλάδιο γράφει για "την ανάγκη για δημιουργία νέων και σύγχρονων αθλητικών εγκαταστάσεων". Τι θα έλεγες, Δήμαρχε, να επισκευάσεις, σ' αυτά τα πλαίσια και την εξέδρα στο γήπεδο του Ιωνικού για να έχει έδρα και η ομάδα της πόλης μας; Τι θα έλεγες να έπαιρνες (μαζί με την Ομοσπονδία) το σπίτι της άρσης βαρών που και νέα και σύγχρονη εγκατάσταση είναι, αντί να το αφήσεις να παραχωρηθεί σε λαμόγια και σε φοιτητικές παρατάξεις που θα το κάνουν μπουρδέλο;
Όσο γι' αυτούς στο Περιστέρι που έκαναν μήνυση σε σχολείο για ηχορύπανση έχω να τους πω πως είναι δυστυχισμένοι και μίζεροι! Πως τελικά αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι ο θόρυβος, αλλά η ίδια η παρουσία τους στην γη. Και ξέρουν πως να απαλλαγούν από αυτή! Ουστ!!!

2+1 (στο περίπου) αγαπημένες διαφημίσεις

Stolichnaya. Κάπου διάβασα πως η τεχνοτροπία λέγεται Στρουκτουρισμός (ή κάπως έτσι). Όπως και να λέγεται μ' αρέσει πολύ!

Seat. Τα αρκουδάκια που πακετάρουν, η τρομακτική σκιά και το κακόμοιρο το γουρουνάκι στο τέλος είναι όλα τα λεφτά!



Calgon. Η πολύ σοβαροφάνεια στην διαφήμιση μπορεί να γυρίσει μπούμερανκ. ;-)